Frækorn - 14.08.1901, Qupperneq 5

FRÆKOR N.
125
hans fullkomið traust. Umhverfis
hann voru setnir bekkir, og allir höfðu
þar' sama, djúpa, hátíðlega blæinn,
samfara óútmálanlegri einlægni, eins
og konungurinn sjálfur.
„Hvaða fólk er þetta?" spurði eg,
„og hver er þessi konungur?"
„Það er sjálfur drottinn,"' svaraði
draumgyðjan; „það er guð.“
„0, er eg þá virkilega dauður!"
hrópaði eg. „Nei, vertu rólegur mað-
ur“, svaraði hún; „eg þarf að sýna
þór dálítið meira hór inni; iitastu um
og veittu því eftirtekt, sem fyrir aug-
un ber.“
Skammt frá mór sá eg sitja konu
svo fagra, að eg hef enga séð kom-
ast í hálfkvisti við hana — og þó
hef eg margt fagurt andlit séð. — Hún
var brosmild og fögur eins og sólin,
þegar hún rís upp í austri á inndæl-
um vormorgni og allt fagnar komu
hennar, bæði dautt og lifandi.
„Er þetta drottning konungsins?"
hvíslaði eg að draumgyðjunni; en í
því eg sleppti orðunum, minntist eg
þess, að hún hafði sagt mór, að kon-
ungurinn væri sjálfur guð, og eg fyrir-
varð mig fyrir þessa spurningu; eg
hélt, að það væri synd að hugsa eða
tala þannig; og ég fann, að blóðið
hljóp fram í andlit mór. En það var
eins og draumgyðjan vissi, hvað eg
hugsaði:
„fú þarft ekki að fyrirverða þig
fyrir þessa spurningu", sagði hún;
„þessi kona heitir ást. og hún er kon-
unginum kærust; — það má vel segja,
að hún sé drottning hans.“
Svo benti hún mér á menn og
konur þar inni, sem öll höfðu sama
blæ og konungurinn sjálfur; og hún
nefndi þau með nöfnum.
Þar var tryggðin, þar var gieðin,
þar var ánægjan, þar var sakleysið,
þar var hreinlyndið, þar var vinát.t-
an, þar var kjarkurinn, þar var með-
aumkunin, þar var réttlætið, þar var
viðkvæmnin, þar var hjálpsemin og
þar var 1í f i ð.
„Ó, hér er gott að vera!“ sagði
eg; „hór er himnaríki; héðan ætla
eg aldrei að fara; hér er sjálfur drott-
inn í allri sinni dýrð! eg ætla að tala
við hann og biðja hann að lofa mér
að vera hér allt af; ætli hann neiti
mér um það? Mér sýnist iiann vera
svo góður, að eg held, að hann geti
ekki fengið það af sér. — Eg get
ekki farið hóðan!“
En allt í einu heyrði eg einhvern
sjóðandi hávaða, rétt eins og óteljandi
straumar blönduðu saman nið sínum.
Mér varð litið í kring um mig, og
mér t.il mikillar undrunar sá eg, að
húsið, sem mér áður virtist vera dyra-
laust, var nú með ótai smádyrum,
hverjum við hliðina á öðrum, sem
allar voru opnar í háifa gátt. í hverri
einustu gátt sáust andlit, voðaleg,
hræðileg, viðbjóðsleg andlit. Fau
horfðu inn um gættimar, opnuðu