Frækorn - 24.12.1901, Page 7

F R Æ K 0 R N.
7'
blessa þá, sem hótuðu að baka þeim hjón-
unum sorg. Já, hann bað innilega, gamii
maðurinn; það var hin áhrifamesta bæn, sem
eg riokkurn tíma hef heyrt.
Eftir fáein augnablik bætti málafærslumað-
urinn við:
— Mér finnst, scm vildi eg sjálfur heldur
komast á sveitina undirein", heldur en að
saurga hendur mínar mcð öðru eins máli og
þessu.
— Þér eruð auðvitað hræddur við, að bæn
gamla mannsins verði heyrð?
— Fað getur enginn komið í veg tyrir! hróp
aði málafærslumaðurinn með ákefð. Bænin
verður heyrð, hvað sem verður; því að mað-
urinn fól allt í guðs hendur, en lét þó
greinilega í Ijósi, hvers hann óskaði sjálfur.
Hann sagði, að drottinn hefði sagt, að vér
eigum að gera óskir vorar kunnar fyrir guði;
bæn hans tók öllum bænum fram, sem eg
hefheyrt. í æskú minni kenndi móðir mín mér
að biðja; en hvers vegna eg slcyldi koma í
þetta hús einmitt á réttum tíma til þess að
heyra þessa bæn, það skil eg ekki. Eg get
ekki annað en að segja þetta mál frá mér.
— Eg óska, sagði lánardrottinn, um leið og
hann gekk órólegur fram og aftur á gólfinu,
að þér hefðuð ekki sagt mér þessa sögu.
— Í’ví þá ?
— Jú, eg vil eiginlega gjarna fá peningana
sem sala hússins mundi gefa af sér; en þeg-
ar eg var ungim var mér einnig kennd bibl-
ían — eg átti g ’>ða. guðrækna móður — og
nú þegar eg hef heyrt, hvernig gamli maður-
inn ákallaði himn foðurinn um hjálp, get eg
ekki annað en gc"t mitt til, að bæn hans
verði heyrð. Eg ó:;ka aðeins að þér hefðuð
ekki heyrt eitt einasft orð af þessari bænog
eg vil ráða yður til að fara ekki í annað
skifti að hlusta á bænir, sem ekki eru stílað-
ar til yðar.
— Jú, eg trúi því nú, að bænin hati verið.
ætluð bæði mínum og yðar eyrum, sagði
málafærslumaðurinn brosandi. Það var guð sem
hagaði því svo til, að eg fékk að heyra hana.
Eg man það, að móður mín var vön að segja,
að »vegir drottins eru órannsaklegir«.
f“au orð heyrði eg' líka hjá móður minni
sagði lánardrottinn, um leið og hann vafði
saman nokkra reiknínga, sem hanu hélt í
hendinni. Ef þér viljið, sagði hann, getið þér
á morgun litið inn til hjónanna gömlu og sagt
þeim, að skuld þeirra sé borguð, bætti hann
við.
— í’að mál er eg ekki hræddur við að taka
að mér, sagði málafærslumaðurinn.
Miónætursól.
Brot úr ferðasögu, eftir T. D. Witt Talmage.
Skýin suridrast, —þau hrekjast til og frá og
vita ekki hvað þau eiga af sér að gjöra,
— þau uppleysast og hjaðna — ó! nú eru
þau hortin, og miðnætursólin blasir við oss.
Skip vort rennur fram í rúmsjóinn; ekkert
má skyggja fyrir útsjónina á þessari hátíðlegu
stundu. Hinn glitr; ndi hafflötur liggur út-
þaninn í kríngum oss, svo undrafagur, sem
va-ri hann lagður litfögru tigulsteinaskrauti, og
allir englanna herskarar himinsins eru hér
samansafnaðir oghreif-
ast hljóðlaust um hinn
skrautlagða gólfflöt. —
Sólarljóminn ofreynir
sjónina; vér getum að
eins virt tyrir oss há-
tignina í gegnumskyggt
gler. Himipnjnn stend-
ur í ljósum logum. Skýin líkjast risa-
vðxnum málverkum með eldslitum, þar sem
eldlegum hestum er beitt fyrir blikandi vagna,
sem renna gegnum borgir, byggðar úr eldi.
— Hið óviðjatnanlega meistaraverk hins al-
máttuga í listmyndasafni himinsins: sólarlagið
og sólaruppkoman — sameinað. Niagarafoss
í björtu báli. Undrunarverða, aðdáanlega,
hrífandi, himneska sjón! Allur annar jarð-
nesKur unaðsljómi hlýtur að fölna fyrir þessu
töfrandi geislaglitri! •
Tignarleg.rannsakandi
og dýrðleg! — eii.s
og hið alskyggna auga
hins eilífa.sem aldrei
blundar eða sefur. —
Hvorki árdegis-, há-
degis- né kvöldsólin