Frækorn - 25.03.1902, Blaðsíða 4

28
Börnin vöknuðu og kölluðu »mamma«,
— »marrma«. Hðn sinnti kvaki þmrra
eins ng í draumi. A hverju augnabliki
fannst henni sem hún ætlaðiað hníga út
af, en með brennandi áhuga og viljakrafti
tókst henni að hrista svefndrungann af
sér og byrja á ný á verki sinu.
Hún sótti vatn í brunninn; allt varð
að færast á þá staði, þar sem böinin
gætu náð til þess. Hún sagði Nóru litlu
— sem var clzt af fjórum börnum henn-
ar — fyrir um það, hvcrnig hún skyldi
fara að öllu, þegar mamma væri »sofnuð«.
l-’annig leið dagurinn til kvölds að hún
með stanslausri iðjusemi gat varist dauð-
anum. Aðeins einu sinni hafði hún fa11-
ið í svefn-mók, sem er fyrirboði þess
dauða, er leiðir af eiturnöðru biti. En
hún hafði beðið Nóru urn að vekja sig
strax ef hún sofnaði og gjörði hún það,
jafnframt því sem hávaði yngri barnanna
varnaði henni svefrsins. Hún stökk því
á fætur og hljóp fram og aftur í dauð-
ans ofboði, þangað til höfginn var að
rniklu leyti horfinn.
l’egar börnin voru sofnuð um kvökliö,
þorði hún ekki að leggja sig fyrir, af
ótta fyrir því, að hún mundi aldrei vakna
aftur. Hún leit með ánægjusvip á bvauð-
in, sem hún hafði bakað, því með þeim
Inafði hún frelsað börnin frá hungurs-
dauða. í hjarta hennar kviknaði vonar-
ueisti : Yar það nú ekki hugsanlegt að
hýn lifði þetta af, |>ar setri henni hafði
þó auðnasf að verjast dauðanupi allan
daginn ?
Uppörvuð af þessari von fór hún tjt
Og gekk þar fram og aftur [»ar tij ljóm-
aði af degi. Máttvana og yfirkomin af
þreytu, en vonglöð hyilsaði hún morgun-
geislunum. I’pgar biirnin vöknuðu, kiill-
uðu þau: »mamma, sofnaðu ekki, elsku
mamma, í öllum bænum sofnaðu ekki!«
Gleðitár og von Ijómaði í augum mad.
Morgan, þegar hún laut niður að börn-
unum sínum kyssti þau og sagði: »Nei,
jeg ætla alls ekki að sofna«. Og þessi
orð hennar rættust. Hún náði sér aftur
til fulls. Móðurást hcnnar hafði sigrað
dauðann.
F. E. Hawson.
liundur stöðvar
járnbrautaríest
— O —
Lestin, sem átti að fara til Indíánapof-'
is, þaut hratt áfram eftir teinunum. SpöU
korn fram undan lestinni sá vagnstjórinn1
hund, sem hljóp til og frá eins og hanú'
væri í miklum vandræðum. Vagnstjór-
inn varð órólegur, Og óttaðist; að einhver
hætta mundi vera í vændum. Iiann lok-
aði fyrir gufuna, til þess að hann gæti
stöðvað lestina í skyndi.
lJegar lestin færðist nær, stóð hund-
urinn á sporinu og gelti að lestinni.
Síðan hljóp hann inn í skóginn. 1 því
bili sá vagnstjórinn citthvað rautt, sem
lá á sporinu og stöðvaði lestina Nokkr-
um fetum tyrir framan lestina lá lítið
2 ára gamalt barn í rauðum kjóli. Barnið
hafði verið að leika sér að hundinum,
en halði ekki vit á að forða sér, þegar
lestin kom. I’egar hundurinn hljóp burtu,
l.iefur þa,ð vafalaust vertð meining hans,
að barnið fylgdi sér eftir.
Nokkrir af mönnurn þeim, sem í lcst-
inni voru, hlnpu til barnsins, og þegar
einn þeirra tók það i fang sér, filó það
og klaj paði honum á kinnina. Spölþorn
þaðan var lítill kotbær; einn af mönnun-
um fór þangað með barnið. En um
sama leyti fór maður frá bænum, og
hlýóp sem fætuy tftguðu t áttina ttl lest-
at innar.
Heimafólkið hafði einrnitt saknað barns-
ins og tekið eftir því, að lestin staðnæmd-
ist. f3að sá nú manninn, sem bar barn-
ið í fangin-u, og taldi víst, að það yærf
dáið. Ipað hafði verjð að leika sét að
hundinum og var komið að já.rnbrautar-
sporinu án þess að nokkur hefði tekið
eftir því. I’að var t fyrsta skifti, sem
það hafði farið svo langt, án þess að
nokkur væti með því.
Við þessa skyndilegu stöðvun kom
truflun á ferðamennina, en enginn þeirra
tcið neinn skaða við það. f*egar þeir
fengu að vita orsökina ög að barninu
varð bjargað, urðu þeir eins glaðir eins
og heimafólkið í kotbænum.
Th. A. þýddi.