Frækorn - 25.03.1902, Blaðsíða 6

3°
nægjusemi í húsi þínú, sem var þitt
musteri. En sorg og söknuður voru
laun þín. Enginn ságði þér þakkarorð
í eyra En þeir, sem nutu verka þinna,
þeir gleymdu þér; já, — jafnvel þeir, sem
áttu þér líf sift að launa, þeir gleymdu
þér einnig. Stundum horfðir þú undrandi
á okkur; og í næturkyrðinni þegar allt
var hljótt og a|lir sváfu, þá var það, að
vonbrigðanna tár vættu tíðum kinnar þín-
ar. En samt sem áður möglaðir þú ekki,
heldur vannstu sérplægnislaust meðan
dagur entist. Nú ertu sæl, því nú hef-
urðu fengið hvíid. En eg, sem gleymdi
þér, — nú er mér allt í fersku minni.
Og á einverustundunum leita eg til leiðis
þíns og ber þar fram bænir mínar, frammi
fyrir þinni þögulu endurminningu.
Veslings faðir minn ! — þar er enginn
minnisvarði, er minni á hvar hann ligg-
ur. Og jafnvel grafarinn hefur gleymt
hvar honum var holað niðnr. Hann dó
i hræðslu og hugarvíli ; og hinir réttlátu
kváðu upp dóm yfir honum og sögðu;
hann var ekki cinn af oss, að oss beri að
minnast hans.
En -— hér er hann. Eg þekki hann.
það er sem svalur andvari líði mér um
æðar; eg er hræddur, en þó mitt í hræðsl-
unni rólegur: hann hlýtur að birtast
mér. Hann hlvtur að vita að eg er hér, að eg
bíð og að eg hef svo margt að segja
við hann.
O, að hann kæmi nú, svo eg gæti
sagt honum allt; — sagt honum, að eg er
nú orðinn alls vfsari. Nú þekki eg
hans angist, því nú nötrar hún í mínu eig-
in hjarta. Og eg veit að sá sem farið
hefur hans feril, hann hefur fyrirfram
úttekið sína helvítis-hegningu.
Vertu sæll, faðir minn. Hvíl í friði
framvegis og eilíflega. Og fyrirgef mér
-— því nú er eg veikur og einmana eins
og þú.
VII.
Eg hef íundið mér afkima í kirkjugarð-
inum, á einum stað út við girðinguna,
þar scm kvöldsólar geislarnir ná til að
verma og í h!é fyrir norðvcs.tan-næðingun-
um. Og hann Gunnar, nafni minn, graf-
arinn, hefur lofað mér því, að eg skuli
fá að liggja þar. |
Gunnar grafari cr aldraður maður;
hann býr á meðal hinna framliðnu og ofð
köma sjaldan yfir várir hans. En þegar
ég mæltist til þess við hann, að ég
fengi að liggja þarna í garðshorninu, þá
leit hann á mig og mælti: » Þú ert fyr-
irhyggjumaðúr*. Eg svaraði, að sú fyr-
irhyggja mín næði ekki langt fram i tím-
ann.
A sólhlýjum miðdagsstundum sit eg
í kirkjugarðshorninu mínu, og mér er sem
sæti eg þar á sólbekkjum óðals míns.
1 fyr;tu setti eg mig á háan hest og
hugðist að leggja heiminn undir mig;en
að lokum má eg hrósa happi yfir því,
að halda jæssum litla skika óhultum.
Draumar og vönir, ást ög eftirlöngun,
— það eru hrælögar, sem blika framund-
an mér og ginna mig lengra og lengra
út á auðnina. Siðan slokkna þeir einn
eftir annan. Nú slokkna eg óg sé, að
sjálfur hef eg ekki verið ánnað en draum-
ur og vafurlögi.
»Átt’ enga vandamenn?« spyr grafar-
jnn; hann situr nú stundnm og ræðir
við mig.
»Að þvf leyti likt á komið með okkur,
nafni.«
»Ekki börn heldur?«
»Nei, nú eru þau ekki min börn fram-
ar.«
»Hm. Settu það ekki fyrir þig, nafni,
því eftir því sem maður á flciri börn, svo
á maður líka fleiri nagla til líkkistu sínn-
ar.«
Ilann segir mér raunasögu sína. Sex
sonu átti hann, og allir fóru þeir í burtu
frá honum. Við það gugnaði hann og
varð að gefa allt frá sér. Bújörðin hans
lenti í bankanum og nu býr hann einsam-
all í húsmennskuhreysi og lifir á því að
hola mönnum niður í jörðina. — Þetta
á hann bágt með að fyrirgefa sonum sín-
um.
Eg segi honum einnig mína sögu.
»Eg eignaðist aðeins tvo sonu, og þeir
voru litlir. Það er ekki satt, að eg
hafi misst þá, því eg átti þá aldrei. Þeir
uxu upp í ókvnnu landi og töluðu útlent
tunguroál. Já, það var skoplegt: að eiga
sonu, scm ekki kunnu sitt méðurmál. 1
hvcrt sin; sem þeir opnuðu munninn,
heyrðist n ér þeir afneita fc ður sínum,
ættmönnum og öllu scm n ér var kært.