Frækorn - 27.03.1902, Side 5

37
»á eftir hverjum, sem lætur aðra mein-
ingu í ljósi en presturinn þeirra.« Við
þetta hef eg ckkcrt að athuga. F.kkert
er æskilegra, en að menn myndi sér sjálf-
stæðar skoðanir á trúmálum eins og öðru
og sýni umburðarlyndi við þá,sem aðrar
skoðanir hafa. En þetta þýðir ekki, að
menn megi ekki mótmæla hverri stefnu,
scm þörf þykir að vera á móti, sé það
að eins gert með hógværð og röksamlega.
5. Þetta kennum vér börnunum.
Undir þessari fyrirsögn tekur dr. X
til máls um »hina sáluhjálplegu kristnu
trú« og vill slá því föstu, að kirkjan
kenni, að »án þessarar trúar« sé eingin
sáluhjálp möguleg. Sem dæmi upp á,
hversu mikil fjarstæða þetta sé, segir hann
svo sögu um tvíbura, sem stúlka hafi
borið út, og að tveir ferðamenn hafi rekist
á biirnin; hvor tekið sití barn og alið það
upp ; annar ferðamannanna bafi verið
Múhamedstrúarmaður, en hinn kristinn.
Kristni maðurinn hafi látið uppala sitt
barn í kristinni trú, og það hafi auðvit-
að eftir dauðann farið til himnaríkis. En
hitt bárnið, sem nam Múhamedstrú, hafi
farið »til helvltis, þar scm óp er og
gnístrun tanna«,enda þótt það hafi ver-
ið »góður maður og guðrækinn», »tignað
þann guð, sem er einn og einginn nema
hann«, lært »að falla 5 sinnum daglega
á bæn, láta engan synjandi frá sér fara,
neita einskis áfengis« o. s. frv.
Svona lítur dr. X á rrálið ng finnst
auðvitað, að það sé »hreinn þvættingur,
sem í kverinu stendur«.
Jæja. Látum oss líta í kverið. Er
þar Jannig kennt, scm dr. X scgir?
Síður en svo! þar stendur ekki, að
þeir, sem ekfi hafa átt kost á að þekkja
Krist, muni skilyi ðislaust glatast.
Setningin úr kverinu, sem dr. X til-
færir, er engin grýla, svo framarlega
hann gæti lesið og farið með hana sam-
kvæmt anda kristindómsins. Honum til
léttis skal eg endurtaka orð séra Helga
Hálfdánarsonar og benda honum á rétta
áherzlu í setningunni: »An þessarar
trúar, sem kölluð er hin sáluhjálplega trú,
getum vér eigi sáluhjálpina öðlast«.‘-—
Sbr. Heb. 6, 4—6.
Og í Post. 10, 34. 35. standa þessi orð:
»Hjá guði er ékkert manngreinarálit,
heldur er hver sá, scm óttast hann og
hagar sér ráðvandlega, honum þóknanleg-
ur.«
b. Siðgæði 08: krlstindómur.
Samkvæmt kenningu kristindómsins er
Kristur líf og Ijós allrar tilverunnar. Og
hann er til frá eilífð. Líf hans heiur
meira eða minna upplýst »hvern mann, er
kom í heiminn*. Jóh. 1, 9. Pað getur
því ekkert siðgæði hugsast, sem ekki í
raun og veru stafi trá honum.
Von guðsafneitarans.
Hver er hún, að hann hangi svo við
hana og elski hana svo innilega?
Hver var von Thomasar Pains, og hver
var von Ingersolls? Hún var, er og verð-
ur: að alheimurin eigi engan föður, eng-
an konung, enga stjórnandi hönd, að allt
sé til orðið af tilviljun, að það sé enginn
hærri en vér sjálfir, sem getur dregið
syndarann til ábyrgðar; að það verði
engin hegning fyrir synduga mcnn, að
það verði engin laun fyrir hina góðu;
að ástvinir vorir sem vér grátandi sökkt-
um í skaut jarðar, dóu sem dýr, og að
vér aldrei munum sjá þá aftur; a ð þao
sé enginn fastari klettur en vér sjálfir,
sem vér getum sett fót vorn á, þegar
mótlætisstormarnir dynja á; a ð það sé
ckkert meðaumkvunarsamt hjarta á himni,
sem geti heyrt andvörp vor og hjálpað
oss í neyðinni; a ð það ,sé enginn guð,
enginn frelsari, enginn himinn, og a ð allt
eftir þettaðlffsé ekkert, ekkei t, ckkert.
— Hvílík mótsetning til vonar hins
kristna manns I
Týndi faðirinn.
— o—
VIII.
»Jæja, nafni,« sagði eg; »það líður nú
einnig að því, að þú grafir mig niður í
jörðina.
Eg skrælna og visna. Sjálfur vex eg
ekki og ekkert vex upp al mér.
Eg er eins og viltu dýrin : holuna mína
hef eg og meira ekki. Enginn mun sakna