Frækorn - 26.09.1902, Síða 5

FRÆKORN.
117
mörg í Ameríku, þótt bókmenntir þeirra
sé me tmegnis skráðar á en'-ku. En þjóð-
ernið, eða þess munur taki yfir.« I öðr-
um og þriðja lið byrja niðjar innflytjenda
í Ameríku að breytast eftir lands-
eðli þar og að fá svip rauðskinnanna ?
Og svo er hið sama að segja um allan
hugsunarhátt manna þar og háttsemi.
En hann játar og margir aðrir, sem um
rit Mr. St. hafa ritað, að við sjálft liggi
að maður sannfærist fyrst um sinn, er
menn lesa hinar öflugu röksemdir höf-
undarins. Einungis sé aðgætandi, að
»allur þorri þjóðanna er allt annað en
hugsjónamenn, eða elskandi hvor annan«.
M. J.
}Cuert ska/ Jiýja?
(Við víst tækifæri, 31.’ágúst 1902.)
Hvert skal flyja? Hvar má finna
hrelldri sálu skjól, •
þar, sem hvíldar þreytt ir nýtur
þar, sem vermir s 'il,
þar, sem svölun sæt er boðin
síðast, þegar aptanroðinn
fer um stríðsmanns sollnu sárin —-
signtr, gyllir tárin?
Hvert skal flyja? Hvíld og næði
heimur veita’ ei má.
Hann að lyktum sveik æ sína,
sem hann treystu á
Hvert skal flyja? Vinir vilja
við mig þreyttan, mæddan skilja.
Eg á - finnst mér - hvergi heima —
heitu tárin streyma
Kristur segir: »Komið allir,
komið, hvíld eg gef,
þreytta, mædda’ og þunga hlaðna
þýtt eg örmum vef.«
Þangað fiý eg, þvt' mér vinir
þreyttum reynast hjálpar linir.
Fús svo geng eg feril nauða
fram að gröf og dauða.
JÓN JÓNSSON.
I kvæðinu »Aftanstund við sæinn» á
1. bls. í 12 —I3.tbl. Frækorna eru tvær
mjög leiðinlegar prentvillur, sem eg skal
biðja lesendur að gera svo vel að leið-
rétta hjá sér:
í fyrsta erindi stendur örugg bráin,
les: úrug bráin.
í siðasta erindi stendur: Und náðar-
stól. les: Und náðarsól.
]■]■
k~e) (3
Týndi faðirinn
, XIX.
Bróðir minn hefur ví«t sjaldan ró, og
hvergi er hann í friði. I gær kom blaða-
maður og leitaði hann uppi hér hjá
mér; hann ætlaði að spyrja hann úr
spjörunum og setja skýrslu hans í blað
sitt »Lúðurinn.»
Hann leitaði lengi fyrir sér og á ýmsa
vegu: Herra Hofmann yrði að afsaka,
»Lúðurinn» léti sér mjög annt um and-
legu hreifinguna, sem hann hefði vakið, og
blaðið hefði þegar flutt margar greinir,
bæði með og móti; því vor meginregla
er: frjálsar umræður; herra Hofmann
hefði víst veitt því eptirtekt?
Bróðir minn svaraði, og kvaðst ekki
heita herra Hofmann, heldur Páll á
Kvarnarhússheiði, og að hann læsi ekki
blöðin.
»Þér hafið þó víst engan ímugust á
blöðunum ?»
»Ojú,» svaraði Páll. »Því taki eg
mér blað í hönd, þá er eins og eg sé
kominn inn í drykkjustofu. Þar ægir öllu
saman; sumir skammast og berjast, sumir
flissa og hlæja og aðrir fara með sögur
og bull, getsakir og gífuryrði; og mang-
arar og mannaveiðarar fara með prjál og
pretti. Eg flýti mér í burtu frá þessum
skarkala, — út úr hinu kæfandi lofti;
Þvi' þar verð eg andlaus og óhreinn á
sálinni.»
Knálega ver komumaður blöðin, og
einkum »Lúðurinn« : »Og eins og eg
hef sagt: »Lúðurinn» ber yður mjög
fyrir brjósti.»
»Já, en eg ber hann ckki fyrir brjóst-
inu.»