Frækorn - 03.10.1902, Qupperneq 2

122
F R Æ K O R N.
og sólarföður sendi lof
og sífelt smáða bænar-raust;
Sem hugði Guð sé eilíf ást,
að elskan setti hinstan dóm,
þó bendir þú með blóðgum klóm,
er bænariðju hans þú sást:
Á hann, sem bar sitt bölva-farg
og barðist fyrir satt og rétt,
að verða hjóm og hismi létt,
sem hylur mold og sær og bjarg?
Ei meira? O þá ógn og bann!
hver ormur væri skárri þá;
hvert skriðdýr leðju frumheims frá
sér fegri sögu ætti’ en hann!
O stóra, ljóta lygasþjald,
ef léttir enginn þessa raun!
Ó, hvar er bót og björg og laun? —
Á bak við tjaldið,— þetta tjald!
BJART SKIN OQ BLÍÐU-KVÖLD.
Eftir sama.
Bjart skin og blíðu-kvöld
og boð um héðanför.
en hvorki sút né sorgartjöld
er set ég út minn knör.
Gjör sléttan, Hrönn, þinn hjúþ,
það hæfir ferðum þeim,
er það, sem eitt sinn ól þitt djúp,
skal aftur hverfa heim.
Kvöldfró og klukknahljóð
og kyrð við dagsins lát,
en hvorki sút né sorgarljóð
er set ég út minn bát!
Á brott frá banastorð,
þó breytist tíð og nöfn;
ég vona' að sjá þann vin um borð,
sem vísar mér á höfn.
M. J. þýddi.
Alfred Tennyson,
höf. þeirra tveggja snildarkvæða, sem
»Frækorn« nú flytja í þýðingum eftir séra
Matth. Jochumsson, var fæddur 1809 í
Lincolnshire, en dó 1892.
Hann var eitt af helztu skáldum Eng-
lendinga á 19. öld. Mörg skáldverk
liggja eftir hann. Kvæðasafnið »In Me-
moriam« er þó talið merkilegast þeirra
allra. Efni þess er — eins og hinn
þýddi kafli þess hér að framan ber með
sér — lífsins dýpstu spurningar, og
þótt þau svör, sem hann þykist finna
við þeim, séu þess eðlis, að skiftar skoð-
anir verði um þau, þá kemur fram í
kvæðum hans slíkur innilegleiki og djúp
hugsun, að hver alvarlegur maður hlýtur
að verða snortinn af því. D. 0.
^<T
Forréttindi og möguleikar
mannsins.
—o—
»Hví skapaði guð mig, til þess að eg
skyldi glatast, ef eg breyti móti lögum
hans, og hví koma svo margar milliónir
manna í heiminn einungis til að líða og
glatast ?«
Mér skilst af þessum spurningum, að
þú vild.ir heldur, að guð hefði skapað
þig þannig að þú ekki hefðir getað
syndgað; en eg er þess viss, að ef þú
hugsar málið vandlega, muntu verða fylli-
lega ánægður með, að það er eins og
það er.
Guð hefði getað skapað þig þannig,
að þér hefði verið ómögulegt að syndga,
en þá hefðirðu verið allt annar en þú
ert. Guð hefur skapað margt það, er
ekki kann að syndga, svo sem t. d.
stokk og stein. Vildir þú vera líkur
þeim? Vildir þú ekki heldur vera hugs-
andi vera en líflaus hlutur?
Guð hefur gefið manninum undraverð
forréttindi, en »vandi fylgir vegsemd
hverri«. Enginn gefur ómetanlega fjár-
sjóði til ábyrgðarlausra skepna.
En vitið, og Iátið alla vita, að guð hef-
ur aldrei skapað nokkurn til að syndga.
Hann hefur aldrei gefið neinum líf og til-
veru til þess að hann skyldi glatast.