Frækorn - 24.12.1902, Blaðsíða 1
V
v
DES.
JOLABLAÐ.
1902.
Q L E Ð 1.
J^omin eru jólin, sem jeg hef lengi
þráð,
jeg skal vera glaður og lofa drottins náð,
allt er hreint og fágað og fögrum ljósum
skreytt,
flúið burtu myrkrið og sorg í gleði breytt.
s. j. j.
FRELSARINN.
»Svo elskaði guð heiminn,
aðhann gaf sinn eingetinn
son, svo að hver sá, sem á
hann trúir, ekki glatist,
heldur hafi eilíft líf."
Jóh. 3, 16.
pRÁ upphafi var það guðs eilífi til-
gangur, að sérhver skynsemi gædd
vera skyldi hlýða honum af fúsum
vilja, þjóna honum og elska hann; þvf
að eins á þann hátt gátu mennirnir
öðlast sæluna á hennar fullkomnasta
stigi.
Maðurinn var skapaður fullkominn
— skapaður eftir guðs mynd. Með
því að syndga, fyrirgjörði hann sínu
sakleysi og varð dauðanum undirorp-
inn. Réttlætið krafðist þessa; en þó
að guð hataði syndina, elskaði hann
samt syndarann, því hann er óum-
breytanlegur.
Englarnir á himnum elskuðu mann-
inn, og við syndafallið fylltist alheim-
urinn sorg. Lögmál guðs, sem
heiðrað var og elskað af himnanna
hersveitum, var fótum troðið af mann-
inum og að vettugi virt; og dauðinn,
sem til þess tíma hafði verið óþekktur,
hlaut nú að feta í spor syndarinnar.
Þar virtist vera fokið í öll skjól fyrir
vorum fyrstu syndugu foreldrum.
En í alheiminum var einn — að eins
einn — sá, er bætt gat fyrir brotin
og frelsað hið fallna. Enginn nema
hann, sem valdið hafði til að skapa,
— engitin annar en hann hafði mátt
til að frelsa. Guðs sonur, föðursins
eingetni sonur, gat komið manninnm
til hjálpar, og hann gaf sjálfan sig
sem friðþægingarfórn fyrir syndarana.
En mun guð í slíkum tilgangi vilja
gefa soninn sinn,sem hann elskar svo
heittr Elskar hann veslings syndar-
ann svo mjög, að hann láti hans vegna
af hendi þessa dýrmætu fórn ? Já,
engin fórn vex þeim í augurn, er
elska, og elska guðs er »eilífur kær-
leikur«. »Svo elskaði guð heiminn«,
að þegar hann féll í synd, þá gaf hann
sinn eingetinn son, heiminum til við-
reisnar. Það var ekki eingöngu það,
að Kristur dæi fyrir oss, heldur er
hann gefinn oss til eignar um alla
eilífð. Hann er vor nú og um eilífð-
arinnar endalausa tímarúm. Hvíh'kur