Frækorn - 19.03.1903, Blaðsíða 4

36
FRÆKORN.
»Eg met það tjón.«
Eftir Nils Andersson.
»En það, sem var mér ávinningur, met eg
nú tjón sakir Krists, já, eg álít allt fyrir tjón
hjá því ágæti að fá þekkingu á Jesú Krísti,
drottni mínum, fyrir hvers sakir eg hef mist
allt og met það ekki meir en sorþ, svo eg
ávinni Krist." Fif, 3, 7. 8.
Hér kemur það greinilega fram, að Páll
hefur skift skoðunum. Það var skeð breyting
á hugarfari hans. Hann segir: ,, Pað, sem
var mér ávinningur, met eg nú tjón.'1 Páll
hafði tekið sinnaskiftum. Pað, sem hann nefndi
ávinning, var það, er hann setti traust sitt
og von sína til og áleit að hafa mundi eilíft
líf í för með sér. Á undan þeim orðum, sem
eg hef tilfært, tekur hann það fram, sem hann
áður taídi ávinning. Hann varnefnilega ,,um-
skorinn á áttunda degi, var af kyni ísraels og
Benjamíns ættkvísl, . . . með tilliti til lögmáls-
ins farísei, ofsóknari safnaðarins og í ráðvendni
eftir lögmálinu óstraffanlegur." Með því að
Páil treysti á allt þetta, varð það honum til
tjóns. Það aftraði honum frá að sjá andlegar
þarfir sínar, aftraði honum frá að sjá þörf sína
á Jesú. Og þetta, að sjá ekki þessa miklu
þörf, var orsökin til þess, að hann svo lengi
var án Krists; það varð honum tjón. Sem
farísea var það honum ávinningur að vera um-
skorinn, en gagnvart frelsun sálar sinnar var
það honum tjón, og frá því að hann lærði að
meta umskurnina þannig, kappkostaði hann af
alhuga að koma öðrum mönnum í skilning um
það, að það væri að eins tjón að treysta henni.
Hann segir t. d. við Oalatamenn, að ef þeir
létu umskera sig, þá gagnaði Kristur þeim
ekki. Hann hafði treyst því að hann væri af
ísraels kyni. Ekki var þetta minnsta tjónið
fyrir hann. Þetta var eins og stórt fjall, sem
varð að niðurlægjast. Mér finnst það vera
slík fjöll, sem Jóhannes skírari taldi hlutverk
sitt að Iægja með því að predíka sinnaskifti.
Hann sagði: „Segið ekki af sérþótta með
sjálfum yður: Vér eigum Abraham fyrir föð-
ur." Að þeir treystu Abraham kemur einn-
ig fram, þegar þeir segja: „Vér erum Abra-
hams niðjar (Jóh. 8,33), Abraham ervorfaðir"
(vers 39). Þeir treystu líka Móses og sögðu, að
þeir væru hans lærisveinar Oóh. 9, 28).
Hin samverska kona virðist að hafa treyst á,
að forfeður hennar hefðu tilbeðið á fjallinu og
líklega hefðu Oyðingar treyst því, að Jerúsalem
væri staðurinn að tilbiðja. En hvað hjartað
jafnan verður tómt af þvi að menn einung-
is hafa slíkt ytra traust! Jesús sýnir hcnni, að
það er nokkuð meira í guðsþjónustunni en
eintómt nafn og ytri mynd af tilbeiðslu. En
eins og Jesús segir til Nikódemusar, að ef
maðurinn fæðist ekki af vatni og anda, getur
hann ekki fengið inngöngu í guðsríki, svo
byrjaði hann líka að tala við hina samversku
konu um hið lifandi vatn, ogsegirenn fremur:
„Sá tími kemur og er nú þegar kominn, að
sannir tíl’oiðjendur munu tilbiðja föðurinn í
anda og sannleika, því faðurinn leitar þeirra,
sem þannnig tilbiðja hann. Guð er andi og
þeir, sem hann tiíbiðja, eiga að tilbiðja hann í
anda og sannleika."
Þegar guð er andi, þá eiga þeir sem til-
biðja hann, að frambera honum andlega fórn,
frambera hjartans fórn, þeir eiga að gefa
honum hjarta sitt. I Sal. Dav. 51, 17 er sagt:
„Sundurkraminn andi er guði þægileg fórn.
Harmþrungið og sundurkramið hjarta muntu,
guð, ekki fyrirlíta." " Frh.
Sönn orð um víslndin.
„Saga vísindanna er að miklu leyti sagamann-
legrar villu, því að vér skiljum að eins að
nokkru leyti (1 Kor. 13, 9.). Samt sem áður eru
vísindin vissasti vegurinn til að þekkja mörg
sannindi. Og í einu er blessun fólgin: Þótt
vísindin syndgi, þá fá þau þó aldrei að deyja
í syndum sínum. Villurnar ieiðréttast, og allt
endar vel." — Dr. Chr. A. Bugge,
(9 örð’o)