Frækorn - 19.03.1903, Blaðsíða 6

FRÆKORN.
38
Eg þagnaði og hugsaði,
Hann stóð fram við gluggann og
horfði á blómið, sem óx svo ört. »Heyrðu
mig,« mælti hann, »hefur blómið sagt
þér frá nokkru?«
»Heimurinn hefur sál, segir blóm-
ið mér.«
»Sama segir það mér líka. Og með
þessu er mikið sagt!«
XLIV.
»Hinn gamli guð var einvaldsherra,
sjálfs sín vegna strangur í öllum kröf-
um. Sjálfs sín vegna krafðist hann
hlýðni og lotningar. Og væri honum
sýndur mótþrói, þá reiddist hann, og
með blóði varð að blíðka hinn hefni-
gjarna.
En Meistarinn kenndi oss að þekkja
guð, sem vor vegna krefst hlýðni. Guð,
sem bryggist þegar vérsyndgum. Hrygg-
ist sjálfra vor vegna. En þegar vér
snúum oss frá sjálfsglötun og synd, þá
gleðst hann og gleymir öllu sem á und-
an er gengið. Og þar er hvorki spurt
um fórn né friðþægingarblóð; sjálfur
siátrar hann alikálfinum; sjálfur heldur
hann veizlu syndaranum, sem til baka er
snúinn.
Með þessari kenningu leysti Meistar-
inn heiminn úr fjötrum langrar og pín-
andi hræðslu. En heimurinn gat ekki
verið fjötralaus og frjáls. Gleðiboðskap-
urinn, að guð væri mannanna góði fað-
ir, hann var p rður að trúarkröfu. Ef
þú ekki trr' að guð sé góði faðirinn,
þá kar' hann þér í brennandi bál!
Og .xdrei hefur óttinn myndað annað
eins regindjúp milli guðs og vor eins
og nú.
Þú segist ekki finna föðurinn. Því
trúi eg vel. Hinn gamli blótguð á bú-
stað í þér. Innst inni í þínu hrellda
hugskoti situr hann, sveipaður hræðslu
þinni og hjartakvöl eins og dökku
skýi.
En heitir þú nú upp hugann og segð-
ir : eg hef gengið á glapstigum; en nú
vil eg snúa aftur og vinna þér; tak þú
við mér sem einum af þjónum þínum,—
þá fengir þú að sjá. Ef til vill hvorki
meira né minna en sjálfan föðurinn!«
»Eg er ekki skrýddur veizluklæðum,«
svara eg.
»Sinnaskiftin eru nauðsynleg,« segir
hann, »heil og hrein sinnaskifti,»
XLV.
Eg spyr hann, hvort hann finni sam-
hengi og samræmi í ritningunni. Hann
svarar:
»Meistarinn kenndi oss ekki heimspeki,
heldur þá list að lifa. Hann kom ekki
með nýungar handa hinum forvitnu, held-
ur með læknismeðöl handa hinumsjúku;
hann stofnaði engan sértrúnað, en hann
vísaði oss til vegar. Og sá vegur er
auðrataður hverjum þeim sem rata vill.
En leitir þú eftir fræðikerfi hjá honum,
þá verður þú að búa þér það til sjálf-
ur eins og guðfræðingarnir.
Látum munkana rífast um breytni og
trú! Vér trúum Meistaranum og breyt-
um eftir honum. Látum draumöramenn
þræta um himnaríki og helvíti. Vérefl-
um guðs ríkf með kærleika og friði; og
helvítis loga slökkvum vér, ?ð svo miklu
leyti sem vér getum, með friðarins orð-
um og hjálpsömum höndum.
Látum draumóramenn og leigusveina
predika einlífi, meinlætalifnað og rétta
trú! Hin rétta trú fæðir af sér hatur
og morð; hið rétta líf eflir guðsríki.
En hinir öfundsjúku, þeir sem elska
lystisemdir heimsins og sækjast eftir
þeim, en cr vísað á bug, — látum þá
predika hatur til heimsins! Frjálsireig-
um vér að vera og hátt upp hafnir yfir
heiminn, yfir alla hans ávinninga og von-
brigði; og á þennan hátt leystir undan
oki heimsins eigum vér að elska hann,
eins og auðlegð, sem hamingjan hefur
gefið oss til þess að gera gott með, eins
og efni til þess að vinna úr, til þess að
skapa oss úr líf, fullt friðar og ánægju.
En lífið sjálft skulum vér fela umsjá
hins æðsta, svo að vér ekki lengur fjötr-
umst af ótta við dauðann.
En þrekið og kraftinn höfum vér frá
guði, sem er hið innsta í oss sjálfum,