Frækorn - 01.06.1904, Side 2

82
FRÆKORN.
En svo komst hreifing á í þá átt, að
fara að elska börnin í skólanum í stað
þess a5 berja þau. Margir álitu samt,
að , við slíka ótóaseggi yrði að .viðhafa
gömlu áð'ferðina, en eftir að búið var
um tíma að tala aftur og fram um þctta,
varð það öfaná, að reynt skyldi við
nýja mátann.
Vér drengir þektum vel, hvað um var
að vera, og eg man enn í dag, hvaða
ráð vét héldum fyrir vetitrinn, Tegar
kaðaispottinn skyldi bannlýsást. Vér réð-
um þá af að stofna til allra handanna
óspekta, sem vér gætum fundið upp á.
Eg man það glögt, hver hinn nýi
kennari var —, það vár annars kenslu-
kona —, og hún byrjaði með því að
halda bæn, áður en hún fór að eiga við
oss. Það höfðum vér aldrei séð áður,
og það hafði þó nokkur áhrif á oss;
sérstaklega fanst oss til um það, þegar
hún bað um náð og styrk til þess að
stjórna skólanum með kærleika.
Nokkrar vikur liðu, án þess að vér
sæum neitt til spottans, en þá komu
nokkrar óspektir fyrir, og eg held, að
það beri að skoða mig sem forgöngu-
mann þeirra. Hún sagði við mig, að eg
skyldi bíða eftir skólatímann, þareð hún
ætlaði að tala við mig.
Eg hélt að nú væri víst um það, að
spottinn kæmi til sögunnar, og mér fór
að vaxa hermannahugurinn.
En þegar kenslutíminn var liðinn, fékk
eg samt ekki að sjá neinn kaðalspotta;
hún settist að eins hjá mér og sagði,
að henni væri vel við mig, og að hún
hefði beðið guð um náð til þess að halda
uppi reglu í skólanum, eingöngu með
kærleika, og að lokum sagði hún : »Og
nú vildi eg biðja þig að gera mér greiða
—, ef þú heldur upp á mig —, og það
er, að þú gerir það fyrir mig að leitast
við að vera góður drengur.c
Eftir það bakaði eg henni enn óþæg-
indi. Hún var búin að koma mér
undir náðina. — Og það er það, sem
Jesús gerir við oss. Guð er kærleikur,
og hann vill fá oss alla til að elska sig
aftur, hann sem elskaði oss að fyrra bragði.
Hegning óguðleg'-a
(J. G. Maíteson).
II-
»Látið hvoitveggja vaxa satpan ti 1
kornskerunnar — — — kornskerutím-
inn er endir heimsins; kornskurðarmenn-
4rnir eru englarnir. f’ví eins og illgres-
inu er safnað og það er brent í eldi,
eins mun fara við enda veraldar\>essarar.c
Matt. 13, 50. 29. 40. Guð skilur ekki
að réttláta og óguðlega fyr en við enda
veraldarinnar; þá rennur dómsdagur upp,
og þá úttaka þeir hegningu sína. »En
eftir harðúð þinni og iðrunarlausu hjarta
safnar þú þér sjálfum reiði á degi reið-
innar og opinberunar gaðs réttdœmis.«
Róm 2, 5. »Þannig veit drottinn að
hrífa hina guðhræddu úr freistingunni, en
geyma til dómsdagsins hina ranglátu til
hegningar,« 2 Pét. 2, 9. Reiðidagur
drottins rennur upp þá er þeim sjö síð-
ustu plágum verður úthellt, og endar
í elddíkinu, er bræðir upp hina gömlu
jörð, og sem sú nýja jörð stígur upp
af.
Nú höfum vér þá, með svo ljósum rökum
sem heilagri ritningu, sýnt og sannað, að
jörðin er sá staður, þar sem hegning
óguðlegra fer Iram, og að dómsdagur
er sú tíð, sem hegningunni er ákvörðuð.
Vér viljum því ganga lengra og íhuga
með hverjum hœtti að guð hegnir óguð-
legum.
£ðli hegningarinnar.
Það er mjög útbreidd skoðun,að óguð-
legir kveljist eilíflega og deyi aldrei.
Skoðun þessi er byggð á þeirri ímyndun
að maðurinn hafi ódauðlega sál. En heilög
ritning sýnir berlega, að þessi ímyndun
stendur á lausum grundvelli. Guðs orð
talar um manninn sem óskifta veru, og
sama er að segja um það, er það minn-
ist á hegninguna; það segir ekki að
parti af manninum verði refsað, heldur
öllum manninnm. Að þetta sé rétt álykt-
að viðvíkjandi fullnaðaihegningu syndar-