Frækorn - 30.04.1905, Blaðsíða 4

72
FRÆKORN
landi annarsvegar, og um leið á Fýzkalandi,
hinsvegar, en þegar þessi tvö lönd eru unnin
mun verða auðvelt þð kúga það, sem eftir er
af Norðurálfu, fyrirstöðulaust.
XIV.
Þannig má og á að undiroka Norðurálfu.
Pétur I.
Samkvæmt þessum ráðstöfunum
fer auðvelt að sjá, hve rnig á því stóð,
að Rússland lenti í stríði við Japana,
og um leið leitaðist við að kenna
þeim um ófriðinn.
Pegar menn í ljósi spádómanna
virða þessar ráðstafanir fyrir sér, og
að atferli Rússa síðastliðna öld hefir
verið í samræmi við þær, þá er auð-
sætt, hvernig orð guðs rætast, og að
sá tími nálgast, að öll ríki veraldar-
innar lenda í hinum síðasta mikla
alheimsófriði, og þá kemur endirinn.
Guð hjálpi öllum þeim, sem elska
hann, til þess að skilja og gefa gaum að
táknum tímanna og búa sig undir
hina dýrðlegu opinberun Jesú.
Ó. A. J.
SUMAR.
Blessað sumar, bezta hag
berðu’ í skauti þinu!
Kom þú sœlt með sólar-dag,
svífðu að hjarta minu! —
Kom þú sœit með fjör og frið,
—frelsið láttu vinna! —
Hrifðu alt með unaðsklíð,
ástar róma þinna!
Leystu, brœddu’ úr klaka-klóm,
kulnað félagsbandið!
Veittu, að fögur vaxi blóm,
vermdu kalda landið!
Veittu gleði, varna hrygð,
veit oss frelsið góða!
Veit að hjá oss vaxi dygð,
veit oss sálar-gróða!
Veittu öllu veiku mátt,
vœgðu sorg og pínu!
Láttu skína Ijósið dátt,
lýstu hjaria minu!
Jens Sœmundsson.
„Áframhald umræðanna.“
Þér óskið, hr ritstj. »Fj.“, að „halda áfram
umræðunum" um spíritismann, sem byrjað var
á í „Frækornum" síðasta tbl.
Fað er velkomið.
En fyrst mætti eg biðja yðar bónar, hr. ritstj.:
Viljið þér ekki sýna mér og öllum þeim,
sem „híýða á" umrœður okkar, þá góðvild
að fara rétt með það, eregsegi í „Frœkorn-
Uiil“?
Þér hafið sem sé ekki gerl það. Bæði þér
og allir aðrir læsir menn geta sannfærst um, að
þér hafið farið rangt með það. Eg skal sanna
það.
Eg sagði:
„t’ví fer svo fjarri, að ritningin með kenn-
'ngum og dæmum styðji hinar andatrúarlegu
vitranir og utngengni við anda heldur bannar
hún þær harðlega.« Þessu til sönnunar vitn-
aði eg í marga staði bæði í gamla og nýja
testamentinu.
En þ^r hermið orð mín þannig :
„Hann (D. Ö.) heldur því fram, að ekki
megi leita frétta af framliðnum, af því að það
sé bannað í Móse lögum.«
Fér leggið mér nér setning í munn, sem
eg aldrei hef viðhaft.
Enn fremur:
í næst síðasta tbl. i.Fjallkonunnar« fóruð
þér að segja, að Mósebækurnar bönnuðu blóð-
mörsát, en menn skeyttu því ekki, því væri
ekkert að marka skipanir þeirra gegn viðtali
við framliðna.
Eg bendi yður á, að þetta er jafnrangt eins
og orð yðar um myndagerðina. Eg sagði yð-
ur í »F'ræk.« VI, bls. 59 :
»Um blóðát. Að lítilsvirða þá skipun vegna
þess, að hún sé til í Mósebókunum, nær engri
átt; þvf að í nýja testamentinu (Post. 15.
kap.) er hún svo greinillega endurtekin, sem
framast má verða, og meira að segja skýrt
tekið fram, að hún gildi líka fyrir þá, sem frá
heiðni snúast til guðs.«
Herra E. H.! Hvernig farið þér nú með
jafn skýr og sönn orð ? Þér segið í >F'jk.«:
»Hr. D. Ö. . . . telur það syndsamlegt að
eta blóðmör, af þvi að það er bannað í Móse
lögum.«
Fér hafið hér endaskifti á sannleikanum, og
það verður yður aldrei til gildis talið. Og
sé slík aðferð runnin af spíritismatrú yðar,
verður aðferðin heldur ekki henni til með-
mælingar.
Svo komum við að athugun yðar á Móse
lögum.
Eg vona, að yður og öllum öðrum mönnum
skiljist það, að eg hef aldrei haldið fram og
held heldur ekki nú fram, að hvert fyrirmæli
Móse laga hafi gildi fyrir oss kristna menn.