Frækorn - 30.04.1905, Blaðsíða 6

74
FRÆKORN
hefnd Indíánans.
Niöurl.
Dagsbrún var ekki runnin í austri, þegar
Indíáninn vakti Sullivan, og eftir að hann
hafði tekið sér morgunverð, héldu þeir seni
leið lá til nýlendu hvítu mannanna. Indíán-
inn gekk fyrir og skundaði með flýti gegnum
skógana, sem enn voru dimmir, með örugg-
leik, sem sýndi, að honum voru þær slóðir
vel kunnar. Þar eð hann fór skemstu leið, án
óttafyrir að villast, þareð hann fór eftir vissum
teiknum og merkjum, sem engin, nema hinir
elztu og reyndustu veiðimenn þektu.urðu þeir
miklu fljótari gegnum skóginn, en Sullivan
hafði verið, og áður sól var hnigin að fjalla-
baki, stóð Sullivan en þá einu sinni þar, sem
hann gat séð hið elskaða heimili sitt, sem lá
kyrt og friðsamlegt, og þegar hann sá þessa
fögru sýn, gat hann ekki á séf setið að hrópa
upp af gleði; og um leið og hann snéri sér
að Indíánanum, jós hann yfir hann sínu inni-
legasta hjartans þakklæti fyrir þá velvild, sem
hann hafði sýnt honum.
Hermaðurinn, sem enn þá hafði ekki látið
Sullivan sjá í andlit sér, nema í hinu dimma
Wigvamsijósi sínu, snéri sér nú að honum,
og þegar sólarljósið féll á andlit hans, sá Sull-
ivan sér til undrunar, að það var sami Indí-
áninn, sem hann fyrir fimm mánuðum hafði
svo grimdarlega rekið frá sér og synjað um
hjálp.
Það stóð eitthvað virðuglegt, en þó mildilcga
ásakandi afmálað í andliti hans, um leið og
hann vírti hinn auðmýkta Sullivan fyrir sér;
en rödd hans var mild og hæg, þegar hann
sagði: „Fyrir fimm mánuðum, þegar eg var
hungraður og þreyttur, kallaðir þú mig „Indí-
ánahund" og rakst mig frá dyrum þínum. Eg
hetði getað hefnt mín í kvöid; en hvíta dúfan
gaf mér mat, og hennar vegna hef eg þyrmt
maka hennar. Corcoochee býður þér að fara
heim, og þegar þú hér eftir sérð rauðan mann
þarfnast hjálpar, þá breyttu við hann eins og
eg hef breytt við þig. Vertu sæll."
Hann veifaði hendinni til þsss að kveðja
hann og sneri sér við til þess að fara, en
Sullivan hljóp til hans og bað hann svo inni-
lega að koma með sér til sönnunar því, að
hann í raun og veru hefði fyrirgefið sér hina
illu breytni gagnvart honum, að Indíáninn loks-
ins lét undan, og hinn auðmýkti bóndi fór
með hann heim að húsi sínu. Kona hans varð
eigi lítið hissa á því, að hann kom svo fljótt
heim aftur; og þegar hún heyrði frásögnina
um frelsun hans og um vingjarnleik rauða
mannsins við hann, gat hún naumast fundið
orð til þess að lýsa þakklæti sínu gagnvart
hinum göfuglynda Indiana, sem þannig hafði
endurgoldið vingjarnleik hennar og fyrirgefið
manni hennar móðgun þá, sem hann hafði
jramin gegn honum. Corcoochee var ekki að-
eins skoðaður sem kærkominn gestur, heldur
sem kær bróðir, og það varð hamr líka með
tímanum.
Eftir það heimsótti hann oftlega heimili
Sullivans, sem einusinni var grófgert og
óbrotið. En Sullivan var orðinn annar mað-
ur. Hin notadrjúga kensla, sem hinn óment-
aði Indíáni hafði veitt honum, hafði ekki verið
árangurslaus. Hún veitti honum ráð til þess
að þekkja syndír sínar, og hversu mikið hann
vantaði til þess að uppfylla skyldurnar við
meðbræður sína. Fyrir áhrif heilags anda fór
hann að finna þörf sína á Krists friðþægjandi
blóði, og áður margir mánuðir voru liðnir,
lögðu Mary Sullivan og maður hennar fram
fullnægjandi sönnun fyrir þvi, að þau væru
komin frá dauðanum til lífsins. Vingjarnleiki
Corcoochee var honum hundraðfaldlega end-
urgoldinn. Langur tími leið, áður en vart
varð við nokkura sinnisbreytingu hjá honum;
en drotni þóknaðist að lokum að blessa hina
óþreytandi elju hvítu vinanna hans fyrir sálu-
hjálp lians og að svara bæn trúarinnar. Þessi
Indíáni var sá fyrsti innfæddi, sem var skírður
af ameríska trúboðanum, er nokkrum árum
síðar kom til trúboðastöðvarinnar, sem lá að-
eins nokkurar mílur frá heimili Sullivans. Eftir
að hafa notið kenslu um langan tíma og tekið
próf, fór þessi hermaður, sem áður hafði bor-
ið ófrlðaröxina gegn bæði hvítum mönnum
og rauðum, alt öðrum vopnum búinn, nefnilega
„sverði andans, sem er guðs orð," til þess að
kynna löndum sínum „gleðiboðskapinn," „að
Kristurkorn í heiminn til þess að gjöra synd-
arana sæla."
Hann sagði þeim, að „hver, sem á hann
trúir, skal ekki fyrirfarast, heldur hafa eilíft
líf," hvort heldúr þeir eru Gyðingar eði heið-
ingjar, þrælar eða frjálsir, hvítir eða rauðir;
því „vér erum allir eitt í Kristi." I mörg ár
starfaði hann þantiig, unz hann útslitinn af elli
kom aftur heim til hvítu vinanna sinna, þar
sem hann, nokkurum mánuðum síðar sofnaði í