Frækorn - 31.05.1905, Page 2

86
FRÆKORN
guð: Á eg að fara á eftir Filisteum?
Muntu gefa þá í ísraels hönd ? En guð
svaraði honum ekki á þeim degi. (1.
Sam. 14, 37.)
Eða svo, að hann sendir þeim,
sem spyr, ógæfu eða hegningu, í stað
þess að svara sem hér: »Ef einhver
af ísraelsmönnum . . . gjörist mér )
fráhverfur og snýr huga sínum til
skurðgoða og hefir augun á fótakefl-
inu, sem verður honum til hrösunar,
en gengur svo ti! spámannsins til að
spyrja mig fyrir hans milligöngu, hon-
um skal eg, drottinn, gefa maklegt
svar frá mér sjálfum. Eg skal líta
til þess marms með reiðisvip og eyði- |
leggja hann« (Ez. 14, 7 8).
Ellegar svo, að drottinn birtir spyrj-
andanurn beinlínis syndina, sem hann
hefir gleymt, í stað þess að svara,
eins og frá er sagt í spádómsbók
Ezekíels 20, 1—4: Nokkrir af helztu
höíðingjum ísraelsmanna komu til að
spyrja drottin, en hann svaraði fyrir
munn spámannsins: Svo sannarlega
sem eg lifi, vil eg ekki láta yður
spyrja mig. Leið þeim fyrir sjónir
svívirðingar forfeðra sinna.«
Ef vér því ekki játum syndir vorar !
í allri einlægni, heldur dyljum eina ’
eða aðra synd, þá getum vér, ef vér j
spyrjum um vilja guðs, ekki búist j
við öðru svari en þögn eða hirtingu
eða því, sem veki hjá oss samvizkubit.
Einlægni vor í samlífi voru við drott- !
in verður líka að koma fram í því
að vér drögum engar dulur á trú
vora fyrir öðrum mönnum.
Drottinn lofar Abraham að leyna
hann engu, en gjörir það að skilyrði,
að Abraham leyni ekki »vegum drott-
ins fyrir börnum sínum og heimili
sínu « Skýlaus játning og heilagt
vandlæti fyrir mönnum hefir það í
för með sér, að drottinn er fús til
að láta oss vita, »hvað hann gjörir«
Murrum það!
Loks verður einlægnin í trúarlífinu
að koma franr í því, að vér séum
fullkomlega fúsir til að gjöra guðs
vilja í hverju efni.
Rað er ástæða til að rannsaka ná-
kvæmlega, hvort vér erum fúsir til
þess í raun og veru eða ekki. Pví
að í því efni getum vér hæglega
dregið sjálfa oss á tálar. En drott-
inn getum vér ekki blekt. »Eg þekki
hugrenningar yðar« (Es. 11, 5).
Sá, sem er fullkomlega fús, segir:
»Drottinn! hvað vilt þú, að eg skuli
gjöra? (Post. g. 9, 6); hann hefir
»hina réttu vegi sér í hjarta« en ekki
aðeins í ímyndun sinni eða á vörunum
(Sálm. 84, 5). Hann iðkar þessa játn-
ingu: Sjá, hér em eg, gjöri drottinn
við mig, það sem honum gott þykir«
(2. Sam. 15, 26), og hann er íús að
þjóna drotni með hjartans gleði og
unaðsemd (5. Mós. 28, 47).
En saman við þenna fulla, hjartan-
lega fúsleika geta vorar holdlegu ósk-
ir svo oft hæglega blandast. Vér
getum viljað það, sem guð vill, eins
og sá, sem ekki vill það, eins og sá
konungur Júdaríkis, sem sgjörði það
sem rétt var í augsýn drottins, þó
ekki af öllu hjarta* (2. Kron. 25, 2).
Pessi orð eru vel fallin til að prófa
sjálfan sig eftir. Pau sýna fúsleikann
í baráttu við einráða girnd hins hold-
lega hjarta. Fullkomin einlægni verð-
ur altaf að koma fram eins og full-
kominn fúsleiki, því það getur aldrei
verið einlægni, að spyrja drottin um
vilja hans, hvað vér skulum gjöra,
ef vér erum ekki samtímis fyllilega
fúsir á að gjöra það, enda þótt vilji
hans yrði gagnstæðúr vorum vilja.