Frækorn - 31.05.1905, Page 3

FRÆKORN
87
En með þessu er náttúrlega ekki
sagt, að vilji drottins neiti oss altaf
um það, sem vér sjálfir æskjum oss.
Davíð segir: »Mun guð eigi veita
mér alt mitt hjálpræði og alla mína
eftirlangan? (2. Sam. 23, 5). Davíð
var viss um, að drottinn myndi líka
veita sér eftirlanganir sínar í mörg-
um greinum, ef hann aðeins leitaði
hjálpræðis sálar sinnar í allri ráð-
vendni, og léti sig það meira varða
en sínar eigin eftirlanganir. Og Davíð
segir á öðrum stað: Drottinn gjörir
það, sem þeir guðhræddu girnast*
(Sálm. 145, 19). Rað var kjarninn
úr reynslu Davíðs í þessari grein,
að því gagnteknari, sem hann væri af
einföldum guðs ótta, því meira gæti
drottinn farið að óskum hans,
bæði af því, að guðs óttinn gjörði
óskir hans hreinni, og af því, að drott-
inn þyrði að trúa honum fyrir upp-
fyllingu því tleiri óska, sem guðsótti
hans yrði innilegri; því að uppfylling
óskanna gjörir ekki hjarta hins guð-
hrædda örugt í jarðneskum efnum,
heldur vekur hún guðrækilega þakk-
argjörð. Vér skulum því ekki eins
og óvita börn halda dauðahaldi í ósk-
ir vorar með ofríki og valdi, því það
kemur margsinnis í Ijós, að vér er-
um því ekki vaxnir, að þær sé upp-
fyltar. Vér skulum ekki vera eins og
ungu beykitrén, sem halda visnu blöð-
unum allan veturinn út, rétt eins og
þau þori ekki að sleppa þeim og
láta þau falla; vér ættum heldur að
vera eins og gömlu beykitrén, sem
láta visnu blöðin falla ofur-rólega í
vissri von um, að lauffallið sé altaf
undanfari laufkomunnar. Rað er þá
fyrst, er lauf vorra eigin eftirlangana
eru fallin, að guð getur að fullu lát-
ið alt vort hjálpræði og alla vora eft-
irlöngun spretta út eins og blóm úr
knappi! Ress vegna eigum vér að
leggja allar vorar óskir með djörfung
undir vilja guðs og eins og Esra búa
hjarta vort undir að leita að lögmáli
drottins (Esra 7, 10). Frh.
isjárverðar „tilraunir“.
Úr bók Áhréns;
»Andatrúin og andaheimurinn.
Andatrúarmiðill nokkur, frú E. d’E-
spérance, talar sjálf, í bók, sem nefnist
♦ Skuggornas land (bls. 115—117) um
eitt skifti, þar sem guðhrædd, aldur-
hnígin kona hindraði með návist sinni
í andatrúarmannahring aila andabirt-
ingu. Allir kvörtuðu um óróatilfinn-
ingu«, segir nefndur miðill, »og loks-
ins gáfumst vér upp við tilraunina
í óyndisúrræðum, eftir að vér höfð-
um beðið nær því tvær klukkustundir.«
Pá sagði gamla konan: »Vitið þér
eigi, hversvegna andar yðar ekki komu?
Pað var af því, að eg hefi í alt kvöld
hvildarlaust beðið guð að frelsa oss
frá valdi þess vonda og hindra birt-
ingu hans, meðan eg væri hér. . . .
Þér megið þessvegna vera fullvissir
þess, að birtingar þessar koma frá
djöflinum.* Miðillinn kveðst hafa orðið
orðlaus gagnvart þessari sönnun. >Æg
leit svo á með líkri hræðsiu, að at-
höfnin hefði hvatt hans djöfullegu
tign«, segir hún. Eftir að hafa rök-
rætt þetta með og móti skoðun kon-
unnar, feldum vér samt sem áður
þann dóm, að það væri ekki sannað,
! og ákváðum að halda áfram rann-
sóknum vorum og bíða frekari skýr-
ingar.
í þessum rannsóknum, sem haldið
var áfram, var samt ekki fengist við
hina heilögu ritningu, heldur leitast
| við að hafa ýtarlegri umgengni við
»andana«, eftir því, sem miðillinn
| segir ennfremur. Og árangurinn varð
I sá, að menn urðu flæktir í sviksem-