Frækorn - 15.12.1905, Side 4

196
FRÆKORN
borga honum, en þá þreif hann í
hönd mér til að stela peningunum, og
á þennan hátt fórum við hingað til
þín, eg með peningapunginn í hend-
inni og hann haldandi fast í hönd
mína.«
»Nei, það er ekki satt,« svaraði ol-
íumangarinn; peningarnir eru mín
e'gn> °g það er hann, sem er þjófur-
fnn. Hann kom til að kaupa af rnér
olíu, og bað migað skifta gullpening;
eg tók upp peningapung minn og
lagði hann á borðið, þá hrifsaði slátr-
arinn hann og ætlaði að hlaupa sína
leið, en þá náði eg í hönd hans og
dróg hann hingað.«
Eftir stundarþögn sagði dómar-
inn:
»Afhendið mér peningana og kom-
ið aftur á morgun.«
F*á kom röðin að Banakas og betl-
aranum, sagði Emírinn frá hvernig
alt hefði gengið til. Dómarinn hlýddi
á orð hans og skipaði síðan betiaran-
um að verja sig.
»Alt, sem hann hefir sagt, er ósann-
indi«, sagði hann. »Eg kom ríðandi
í gegnum bæinn, og það var hann,
sem bað mig um að mega sitja fyrir
aftan mig á hestinum og fylgjast með
til torgsins. Eg leyfði honum það,
en þegar á torgið kom, neitaði hann
að fara af baki og sagði, að það væri
sinn hestur; en hann lýgur!«
Eftir nokkra þögn sagði dómarinn:
»Látið hestinn vera eftir hjá mér,
og komið aftur á morgun.«
Næsta dag streymdi að múgur og
margmenni til að heyra úrskurð dóm-
arans. Fyrst kom vísindamaðurinn og
bóndinn fram.
»Taktu konu þínal« sagði dómar-
inn við vísindamanninn. Berjið bónd-
ann fimmtíu stafshögg.«
Vísindamaðurinn tók konu sína og
bóndinn meðtók hegninguna í allra
augsýn.
Síðan kallaði dómarinn slátrarann
fyrir sig.
»Peningarnireruþín eign,« sagðihann
Ennfremur benti hann á olíumangar-
ann og skipaði að berja hann fimmtíu
stafshögg.
Svo kom röðin að Banakas og betl-
aranum.
»Geturðu þekt hestinn þinn aftur á
meðal tuttugu annara?« spurði dóm-
arinn Emírinn.
»Já, það get eg.«
»Og þú?«
Eg líka« svaraði betlarinn.
* Fylgið mér«, sagði dómarinn við
Banakas.
Peir fóru niður í hesthúsið og Em-
írinn þekti óðara sinn hest aftur með-
al tuttugu annara.
Síðan kallaði dómarinn á betlarann
niður í hesthúsið og skipaði honum
að vísa á hinn rétta hest.
Betlarinn þekti einnig hestinn aftur
og benti á hann. Pá snéri dómarinn
aftur á sinn stað og sagði við Bana-
kas:
»Hesturinn er þín eign, farðu með
hann.«
Að því búnu lét hann berja betlar-
ann fimmtíu stafshögg.
Pegar betlarinn hafði úttekið hegn-
inguna, snéri dómarinn heimleiðis, og
Banakas fylgdi á eftir.
»Hvað vilt þú ?« spurði dómarinn.
»Ert þú óánægður nieð þinn dóm?«
»Langt frá, eg er mjög ánægður,«
svaraði Emírinn. »Eg hefði einungis
gaman af að vita, hvernig þú sást að
konan var eiginkona vísmdamannsins
en ekki bóndans, og að peningarnir
tilheyrðu slátraranum, og hesturinn
mér.«
»Jú, að konan var eiginkona lærða
mannsins, fékk eg að vita á þennan
hátt: Eg kallaði hana til mín í morg-
un og sagði við hana: »Láttu blek í
blekhornið mitt!« Hún tók blek-horn-
ið, hreinsaði það fljótt og fimlega og
fylti það rneð bleki, — eftir því var
hún vön þessu verki. Ef hún hefði
verið kona bóndans, mundi hún ekki
hafa gjört það óaðfinnanlega. Af því
ályktaði eg að lærði maðurinn hefði
á réttu að standa. Hvað peningana
snertir, komst eg að sannleikanum á
þann hátt, að eg lagði þá í fat fult af