Frækorn - 29.03.1906, Side 3

FRÆKORN
99
fínst engin bending til þess, að hann hafi
verið helgidagur eða hvíldardagur. »Drott-
ins dagur«, sem nefndur er í Opinb. 1,
10. er sjöundi dagurinn, eins og sjá má
af 2. Mós. 20, 10. Es. 58, 13.; Mark.
2, 27., svo framarlega sem ekki er átt
við endurkomudag Krists, sem nefndur
er »drottins dagur.« 2. Pét. 3, 10.
Um vitnisburð feðranna segir Lúther:
»Pegar guðs orð verður útlagt og
samansett af feðrunum, þá er það að
mínu áliti eins og ef mjólk væri síuð
gegn um kolapoka, það eyðileggur mjólk-
ina og gjörir hana svarta. Þannig er
guðs orð í sjálfu sér nógu hreint og
skýrt, en fyrir kenning og reglur feðr-
anna er það orðið formyrkrað og falsað.«
Kveðja
til siómanna úr Reykiavík 1. marz 1906.
Pú sjómanna-skari, sem heldur af höfn,
frá heimilum, börnum og konum!
Vér óskum þér gengis, á æðandi dröfn
af alhug, og biðjum og vonum,
að hafförin þessi hún kryddi’ ykkar kjör,
vér kætumst í haust, er þið siglið í vör.
Pið vendið frá ströndu, að víkinga sið,
með voðirnar þandar af leiði,
og enginn er smeikur, þótt hallist að hlið,
en hlakkandi allir til veiði. —
En biðjið nú drottin að blessa’ ykkar för,
og bæta’ ykkar þungbæru örbyrgða kjör.
Pið vitið það engir, sem haldið á haf,
hvert Helja er langt undan stafni,
en skynsamast sérhverjum sjómanni af,
að sigla í frelsarans nafni;
en léttúð að viðhafa ’in ljótustu orð,
þar lífið frá dauðanum skilur eitt borð. —
Og þegar að kári með kuldalegt vein,
er kyrjandi’ á húsanna þökum,
og brimaldan hvítfexta brotnar við stein,
þá biðjum vér allir sem vökum,
að þið, sem að stríðið við storma og sjó,
með starfsþreki sigrið, þótt leiðin sé mjó.— ]
Með sérhverjum anda frá ísþaktri strönd,
frá alhvítu dalanna skautum, —
til ykkar, sem starfið með stórvirkri hönd
á stormþrungnum hafdýpisbrautum, —
berst alúðar kveðja frá ýtum og sprund
og óskir um gjafir úr hafsbylgju mund. —
J. J Thórarensen.
Tungan.
»Guð hefir til búið tunguna, sem
og sérhvað annað, í einhverjum góð-
um og ákveðnum tilgangi. En hver
er þessi tilgangur?< sagði kennari ein-
hverju sinni við nokkra af skóladrengj-
sínum.
»Til þess að biðja með henni,«
svaraði einn þeirra.
»Til að syngja með,« svaraði annar.
»Til þess að menn geti talað hver
við annann,« var svar hins þriðja.
»Til þess við getum lesið lexíurnar
okkar,« svaraði hinn fjórði.
»Já,« mælti kennarinn, »en svo vil
eg segja ykkur, til hvers hann ætlaðist
hún væri ekki notuð. Hann skapaði
hana ekki, til þess að jagast ogrífast
með henni, ekki til að Ijúga með eða
bölva. Hann ætlaðist ekki til, að vér
töluðum óvingjarnleg, ruddaleg eða
særandi orð. Hugsið nú ávalt um
það, þegar þið notið tunguna, hvort
þið notið hana samkvæmt} því, sem
guð hefir ætlast til.«
Oáleiðsla (hypnotismus).
(Eftir dr. Oscar Nissen).
Pað er orð, sem maður stöðugt rekur
sig á í blöðunum, án þess að meiri hluti
fólks hafi nokkra glögga hugmynd um,
hvað eiginlega þýðir eða hvernig getur
fram farið. Pað er heldur ekki meining-
in, að flytja hér djúpsæja skýring á því,
er nefnist þessu nafni. Til þess að þetta
gæti í raun og veru orðið skiljanlegt,
yrði maður að hafa djúpsæja þekkingu,
sérstaklega á því, er snertir taugakerfi
mannsins, en sem fæstir af iesendum
vorum geta haft. Samt sem áður væri