Frækorn - 31.05.1906, Síða 6

174
FRÆKORN
vímu. Alt hið nýja og stóra sem hann
sá, gagntók huga hans. Það var auð-
ugri heimur en hann hafði vanist. Smátt
og smátt misti samt hið nýja, sem fyrir
augnn bar, aðdráttarafl sitt. Hugurinn
beindist að ættjörðinni, og þá kom heim-
þráin. Það voru þá fyrst foreldrar hans
og systkini, sem hann mundi eftir og
saknaði. En í hvert sinn er hann hugs-
aði til föðursins, kom mynd Jakobs fram
í huga hans, hann hlaut ávalt að muna
eftir hvernig hann hafði hjálpað föður
sínum til að hefna sín á nágrannanum.
t*að var ekki hinn glaði og rösklegi Ja-
kob, æsku leikbróðir hans, sem Viktor
sá, en í hvert sinn er myndin kom fram,
virtist honum andlit Jakobs caunalegt, og
hann horfa með ávítandi augum á sig.
Það var ávalt á kveldin, að þessar of-
sjónir komu fram, þegar hann var lagst-
ur til hvíldar í einhverju tötralegu nætur-
skýli. En á daginn er hann ferðaðist meðal
ólksfjöldans hafði hann um annað að hugsa.
Pað var nótt eina, er hann hafði setið
og dreymt um ættjörðina, að hin kvelj-
andi hrygga mynd Jakobs hafði gert hann
angistarfullan, að hann í draumi lifði upp
aftur alt síðasta kvöldið er hann hafði
dvalið í Alpafjöllunum. Hann sá Jakob
sitja raulandi fyrir utan kofann; hann
heyrði hvernig hann sjálfur með skreytn-
inni ginnti hann til að vera kyrran. Hann
heyrði einnig snjóflóðið steypast niður
og hylja jakob. Snjóbreiðan lyfti sér fyrir
honum í draumnum og hann sá hinn
hrunda kofa, þar sem Jakob lá blár og
blóðugur. Fyrir utan stóðu foreldrar
hans grátandi, og ásökuðu Viktor fyrir
að hafa verið orsök í dauða barnsins
þeirra. Hann heyrði föður sinn segja:
»F*að er refsing himnanna, en ekki hon-
um að kenna«, en hann þorði ekki að
líta til föður síns því hann fann nú hið
ósanna í þessu, og hann leit til jarðar
fyrir ásökunum hinna. Við þetta vakn-
aði hann. Hann var í einu svitalöðri,
j og var svo hræddur í myrkrinu. Hann
vildi neyða sjálfan sig tfl að hugsa um
| eitthvað annað, en hin ógurlega sjón
j kom ávalt aftur. Oæti hann aðeins lifað
þann dag aftur, þá skyldi hann ekki
skrökva í annað sinn. Hversvegna iagðí
hann ekki niður hina andstyggilegu lygi,
sem hafði svona miklar og illar afleið-
ingar? Þó honum fyndist nú nóttin löng,
dagaði þó að lokum, og hann fór út í
mannþröngina. Hin leiðinlega mynd
næturinnar vildi sarnt ekki fara burt. Það
var mjög undarlegt hversu alvarlegur
hann var orðinn nú í seinni tíð, hann
lék á hljóðpípuna sína og söng vísurnar
einar, en það var engin glaðværð í söngn*
um og einhver angurværð hvíldi yfir
öllu fari hans. En það vakti meðlíðan
fólks með litla ^avoienbúanum.
/
Pegar hann ráfaði einu sinni um göt-
urnar, rakst hann alt í einu á hlut, sem
hann beindi allri athygli sinni að. Þetta
var ekki annað en api, sem sat fjötraður
fyrir innan glugga.
En það, sem var einkennilegast, var
það, að Viktor var sannfærður um að
þetta væri api Jakobs. Hann hafði svo
oft séð þetta litla dýr, heima í Tarut,
þegar verið var að æfa það í listunum,
að ómögulegt var að honum skjátlaðist.
En hvernig var apinn kominn hingað?
Hann spuiðist fyrir um apann, og sagð-
ist halda að hann þekti hann, var hon-
um þá sagt að Savoien, drengur einn,
sem lægi veikur í bakbyggingunni hefði
átt apann, og hefði neyðst til að selja
hann. Viktor bað um að sér yrði fylgt
til veika drengsins, var honum þá fylgt
gegnum marga garða og kom !oks að
hrörlegu bakhúsi. Ait bar vott um mikla
fátækt og vesaldóm. Hurðin hékk á einni
löm, önnur hver rúða var brotin úr
glugganum, svo að vindurinn hafði frían
J inngang í húsið, sumstaðar hafði verið