Frækorn - 13.12.1907, Blaðsíða 3

FRÆKORN
383
Steini grætur.
„Komið þið undir eins inn, drengir, að hlýða
á lesturinn" sagði húsmóðirin, um leið og hún
kom fram í bæjardyrnar.
Við Steini vorum nýkomnir úr fjósinu; föt-
in okkar úðu og grúðu af stráum, fisi og mosa;
auk þess vorum við snöggklæddir og óþveg*1-
ir. Það var nú ekkert skemtilegt fyrir okkur
að sitja undir húslestrinum, svona illa til reika,
enda völduin við okkur ekki hin æðstu sæti.
Farna sátum við báðirásömu kistunni, frammi
við dyr.
Aihr hlustuðu með hátíðlegum alvörusvip
á húslesturinn, og flestum var farið að vökna
um augu.
Mér varð nú litið framan í Steina, þar sem
hann sat á kistunni hjá mér; mun eg seint
gleyma þeirri sjón, er eg sá þá. Tvö stór
tár hrundu niður kinnarnar á honum. Eg varð
aiveg forviða, og fór að brjóta he'lann um,
hvers vegna Steini væri að gráta.
„Hvernig stendur á því, að annar eins ær-
ingi og ólátabelgur skuli geta grátið undir
húslestrinum ? Hann er þá svona góður og
guðhræddur drengur, þegar öllu er á botninn
hvolft. Hann er nnklu betri en eg, því eg get
ekki grátið núna. — „Þetta hefir, ef til vill,
verið missýning/' hugsaði eg, um leið og eg
leit aftur framan í Steina. Nei, það var öðru
nær, slíkt var engin missýning. Þarna horiði
eg á tárin hrynja úr augnakrókunum á honum,
og níður eltir vöngunum.
Eg varð nú alveg frá mér numinn. „Hús-
lesturinn hlýtur að vera framúrskarandi góð
ur,“ hugsaði eg, og fór að reyna að taka bet.
ur eftir húslestrinum. Fyrstu orðin, sem eg
heyrði, voru á þessa leið: „Hjúin eiga ekkj
að vera svörul, þau eiga að auðsýna trúmensku
í öllu.“
Þá hugsaði eg sem svo: Eg get ekki tekið
þessi orð til mín; eg, sem er svo ósköp trúr.
Eg tel það ekki, þó eg stælist yfir að Dæli,
hjerna um nóttina! Þá er eg ekki svörull. -
Nei, eg get ekki tekið þessi orð tibmín. — En
Steini? Já, það er uú alt örðu máli að genga
með hann. Þó hann sé trúr og dyggur og
duglegur, þá hefir hann nú saint munninn
fyrir neðan nefið. En hann getur ekki að því
gert, auminginn. Hann er með þessum ósköp-
um fæddur. Hann finnur til þess: að hann
er stundum nokkuð svörull, enda grætur hann
nú beisklega. - Eg verð að líta framan í hann
einu sínní enn, rétt sem snöggvast. Ef eg
vikna ekki við það, að horfa á Steina, þá vikna
eg aldrei undir húslestrinum.
Eg leit nú einu sinni enn frantan í Steina.
Hann skammaðist sín ekki fyrir tárin sín, hann
Steini. Hann horfði beint framan i mig, og
grét svo mikið, að mér fór nú ekki að verða
um sel. Aldrei hcfði eg trúað því, að nokkur
mannleg vera gæti grátið önnur eins býsn, ef
eg hefði ekki séð það sjálfur, með tnínum eig-
in auguin. Tárin voru hætt að faila í dropa-
tali. Fau brutust áfram í óendanlegum, mó-
rauðutn straum, eins og lækur í leysing á vor-
degi, fyrst niður vangana, svo niðtir vestis-
barmana, og loks niynduðu þau tjörn á kist-
unni.
Mér var nú óinögulegt að hafa augun af
Steina. Hjarta mitt var nú loksins farið að
klökna, og itiér farið að vökna um angu, þeg-
ar Stemi, alt í einu, snýr við mér bakinu, og
lítur fram í næsta herbergi, því stofuhurðin
var í hálfa gátt. Mér sýndist hann vera að
bauka eitthvað, og varð eg því utidir eins for-
vitinn. Eg stóð upp, og leit yfir öxlina á hon-
um, til þess að sjá, hvað hann væri að gera,
bar þá fyrir augu mín sjón, sem mér er minn-
isstæð.
Rétt fyrir framan stofudyrnar stóð litið borð,
og á því þvottaskál, næstum barmafull af
skólpi. Steini rekur nú höfuðuð fram í gætt-
ina, seilist með aðra hendina að þvottaskáhnni,
og rekur tvo fingur á kaf ofan í skólpið. Að
því búnu leggur hann aftur augun, og rekur
fíngurna upp í augnakrókana. Þetta gerðihann
hvað eftir annað, þangað til tárin boguðu af
hvörmunum, og streymdu niður vangana.
Nú þoldi eg ekki lengur mátið. Eg greip
báðum höndum fyrir andlitið, meðan eg var
að komast út úr stofunni. Síðan flýtti eg mér
út göngin, og hljóp út á tún. Þar fleygði eg
mér niður í laut, og ætlaði að springa af hlátri.
Eftir litla stund koin Steini, allborginmann-
legur, út á hlaðið. „Skammastu þín ekki fyrir
að hlaupa út, áður en lesturinn var búinn?"
sagði hann, um leið og hann hlammaðist nið-
ur á þúfu, rétt hjá mér.
„Þú ættir heldur að skammast þín fyrir það,
að vera að konia mér til að hlæja undir
húslestrinum," svaraði eg.
„Nú. eg varð að gráta, eins og hitt fólkið,"
sagði Steini.
Sigurbjörn Sveinsson (Bernskan).