Frækorn - 08.10.1908, Síða 5

að slíkt bréf til konu sinnar og
barna. Eg bið þig um að lesa
það, mamma mín«, bætti liún
við, um leið og hún fékk henni
bréfið. Konan mín tók bréfið,
fór með það inn í næsta her-
bergi og lét það niður í skrif-
borð sitt. Seinna um daginn
fór hún inn í herbergið, læsti að
sér, opnaði skrifborðið, tók bréf-
ið og fór að lesa. Því meir sem
hún las, því ver leið henni;
hún sagði mér það seinna, að
hún hefði lesið það fimm sinn-
um, áður en hún hefði lagt það
frá sér. Þegar hún var búin að
lesa það í síðasta sínn, lét hún
það aftur niður í skrifborðið og
fór aftur inn í herbergi það,
sem hún hafði komið úr. Augu
hennar flóðu í tárum, og nú
var það dótturinnar að spyrja:
»Móðir, hversvegna ertu að
gráta?«
»Barnið mitt, hjarta mitt þjá-
ist«, svaraði hún, eg ætla að
leggjast fyrir.
Og það gjörði hún. Vinnu-
konan bjó te til handa henni.
Hún hélt að ekki þyrfti annað
til þess að taka burtu hjartverk-
inn, sem hún kvartaði um; en
ekki létti vesalings konunni minni
við teið. Skömmu seinna kom
móðir konu minnar heim til
hennar; hún hélt að hún væri
mjög veik, og fyrirskipaði ein-
hver vanaleg húsmeðöl etns og
mæðrum er títt, en engan bata
hafði það í för með sér.
Klukkan hálf sjö um kvöldið
sendi tengdamóðir mín eftir
doktor R—; hann kom strax,
ráðlagði henni meðöl, en ekki
tókst meðölunum hans fremur
að taka burtu hjartverkinn, sem
konan mín kvartaði um. Tengda-
FfcÆKÖRfí
móðir mín var heima hjá okkur
um kveldið að hjúkra konu
minni þangað til kl. var 15 mín.
yfir 11. Eg heyrði konu mína
segja seinna, að hún hefði þráð
í hjarta sínu, að móðir sfn færi
út, því að hún hefði fastlega á-
sett sér að krjúpa á kné eins
og eg hafði áður gjört, jafn-
skjótt óg móðir hennar væri
farin.
Óðar en hún var farin burt,
lokaði kona mín hurðinni, féll
á kné við rúmið sitt, og áður
en 2 mínútur voru liðnar, hafði
Kristur hinn mikli læknir verið
hjá henni, læknað hana og snú-
ið henni. Næsta morgun fékk
eg svo hljóðandi símskeyti: »Kæri
maðurinn minn, komdu heim
strax, eg hélt að þú hefðir á
röngu að standa og eg á réttu,
en hefi nú komist að því, að
þú hafðir rétt fyrir þér, en eg
rangt. Kristur þinn er Messías
minn, Jesús þinn frelsari minn.
í nótt þegar kl. var 19 mínútur
yfir 11, meðan eg lá á knjánum
í fyrsta sinn á ævi minni, sneri
herrann Jesús sálu minni.
Pegar eg var búinn að lesa
símskeytið, fanst mér eins og
mér stæði alveg á sama um
stjórn þá, sem eg vann fyrir.
Eg hætti við störf mín án þess
að Ijúka við þau og fór með
fyrstu hraðlest til Washington.
Af því að margir þektu mig og
heimilisfólk mitt, einkum Oyð-
ingar (því að eg söng oft í sam-
kunduhúsinu), þá sendi eg sím-
skeyti til konu minnar þess efn-
is, að hún skyldi ekki taka á
móti mér á stöðvunum, því eg
vildi ekki láta bera á heimkomu
minni, heldur ætlaði að fá mér
vagn, þegar eg kæmi til Wash-
189
ington og aka heim svo lítið
bæri á. Pegar eg kom heim,
sá eg konu mína standa í opn-
um útidyrunum og bíða þar
eftir mér. F*að skein gleðin út
úr andliti hennar. Hún hljóp út
á móti mér, þegar eg kom út úr
vagninum, lagði hendur um liáls
mér, og kysti mig. Faðir lienn-
ar og móðir stóðu líka í opn-
um útidyrunum á húsi sínu þar
andspænis, og þegar þau sáu
okkur í faðmlögum, fóru þau að
bölva bæði mér og konu minni.
Tíu dögum eftir að konan
mín hafði gefið Kristi hjarta sitt,
snerist dóttir mín; hún er nú
kona kristins prests, og starfar
með manni sínum í Krists vín-
garði.
Foreldrar konu minnar hétu
syni mínum (guð gæfi eg gæti
sagt það sama um hann og
systur hans), að ef hann aldrei
framar kallaði mig föður né konu
mína móður, skyldi hann erfa
allar eigur þeirra, og hingað til
hefir hann haldið loforð sitt.
Ári og níu mánuðum eftir að
kona mín snerist, iagðist hún
veik og dó. F*að, sem hún þráði
í hjarta sínu var að hitta son
sinn, sem bjó skamt frá okkur.
Eg sendi hvað eftir annað til
hans og bað hann að koma til
dauðvona móður sinnar. Einn
af prestum bæjarins fór sjálfur
með konu sinni að hitta son
minn og reyndu þau að fá hann
til þéss að veita deyjandi móð-
ur sinni þessa bæn, en hann
svaraði ekki öðru en þessu: »Vei
henni, látum hana deyja, hún er
ekki móðir mín.«
A fimmtudagsmorgun (daginn,
sem hún dó) bað kona mín
mig að senda eftir eins mörg-