Frækorn - 15.04.1910, Síða 5

F R Æ O R N
45
eða verða það, hann setur sjálfan
sig upp yfir aðra, og þettastærilæti
hans dregur hann út í enn meiri
villu. Þvílíkur guðlaus maður vill
Iáta svo, sem hann væri guð, upp-
hafinn yfir alla aðra mennjhversvo
sem hann er, sem krefst þess að
heita æðsti biskup, hann upphefur
sjálfan sig yfir hina aðra biskupa.«
(Epist. Lib. VII. Indict 15. Epist. 33
til Maur. Augustus.)
Þessi orð ollu mér sárra sálar-
kvala. Eg sýndi Brassarci þau, og
sagði: »Finnið þér ekki í þessu
ómótmælanlega sönnun þess, sem
eg oft hef sagt yður, að á fyrstu
6 öldum kristninnar finnum vérekki
hinn allra minsta vott umeðasönn-
un fyrir trúargrein voiri um yfir-
vald biskupsins í Róm eða um
æðstavald og myndugleika nokkurs
annars biskups yfir hinum kristna
heimi? Lesi maður rit kirkjufeðr-
anna frá ófyrstu öldum, kemurþað
greinilega og ómótmælanlega íljós,
að ekki einn einasti þeirra hafði
nokkrahugmyndum,að innan kyrkj-
unnar ætti nokkur að finnast, sem
væri útvalinn af guði eða æíti að
verða útvalinn til að vera yfirmað-
ur kirkjunnar. Hvernig getum vér,
með þvílíkri óhrekjanlegri staðreynd
fyrir augum vorum, samt trúað og
sagt, að þau trúarbrögð, er vér ját-
utn og kennum, séu þau sömu.sem
boðuð voru frá upphafi kristindóms-
ins?«
»Kæri Chiniquy minn«, sagði
Brassard, »eg sagði yður, þegarþér
keyptuð rit kirkjufeðranna, að þér
breyttuð mjög fávíslega og hættu-
iega. Á öllum tímum baka menn
sér háð og spott með því að víkja
frá alfaraveginum. Þér eruð eini
presturinn í Kanada, semjiefir eign-
ast rit kirkjufeðranna, og margir
álíta, að drambsemi hafijleittyöur til
Þess að ná í þau, til þess að hefja
yður yfir hina prestana, ekki einasta
nieð því að lesa þau heima hjáyður,
heldur einnig hafa nokkur þeirra
nicð yður, hvar sem þérferðist. Eg
finn með sorg, að þér eruðaðtapa
tiltrú bæði hjá biskup og prestum
alment vegna-yðar frámunalegusér-
vizku í því að nota hverjatómstund
til aö lesa kirkjufeðra-ritin. Þar að
auk talið þér alt of opinskátt um
innbyrðis ágreining þeirra, eins og
um mótsagnir þeirra við kenningar
kirkjunnar. Sumir halda að þér
séuð að missa vitið, en aðrir við-
urkenna, að þeir óttist fyrir, aðþessi
sífeldi lestur kirkjufeðranna ogbiblí-
unnar steypi yður að síðustu niður
í afgrunn mótmælendanna. Egveit
þeir fara vilt og eg geri alt, sem í
mínu valdi stendur til að verjayður,
en álít það skyldu mína, eins og
bezta vinaryðar, að segja yður þetta
alt, áður en það verðurum seinan.«
Eg svaraði: »Prince biskup sagði
nrér alveg sanra, og þér skuluð fá
að heyra, hverju eg svaraði lronum:
‘Þegar þér vígið prest, Iátið þér hann
þá ekki lofa þvt' með eiði, að hann
aldrei skuli útleggjaritningunaöðru-
vísi en í sanrræmi við samhljóða
kenningar kirkjufeðrantra? Er þá
ekki skylda yðar að þekkjainnihald
þeirra? Því hvernig ættum vér að
geta vitað, í hverju og á hvern hátt
þau eru santhljóða, ef vér ekki les-
unr þau? Það er trrjög undarlegt,
að prestarnir alls ekki lesa kirkju-
feðra-ritin, heldur, ef einn einasti
prestur í Kanada les þessi rit, hæða
þeir hann fyrir og grurra hann unr
trúarvillu! Ætli það sé villa mt'n,
að þessi kostulegi hornsteinn vorrar
guðrækilegu trúar ogkenniirgar, sem
sé samrænri kirkjufeðranna, hvergi
finnist hjá þeint? Er það villa hjá
mér, að Origenesaldrei trúði áenda-
lausar kvalir fordæmdra, að Cypri-
anus afireitaði æðsta valdi birkups-
ins í Rónr, að Águstínus sagði, að
enginn væri neyddur til að trúa á
hreinsunareldinn, að Chrysostonrus
opinberlega hafnaði nauðsyn hitrna
leynilegu skriftanráiaognálægð Krists
líkama í kvöldmáltíðarsakramentinu?
Er það villa hjá mér, að Gregoríus
hinn mikli í Rónr kallaði alla sína
eftirmenn antikrista, þar sem þeir
nefndu sig eiitvalda páfa cg leituð-
ust við að sannfæra heiminn um,
að þeir hefðu öðlast guðdómlegt
löggjafarvald yfir allri hinni kristnu
kirkju?’*
»Og hvcrju svaraði Prince bisk-
up«? mæltí Brassard við mig. »Ná-
kvæmlega það sanr-a og þér: hann
lét í ljósi ótta sinn af því eg læsi
of rækilega biþlíuna og rit kirkju-
feðranna, og sagði, að ef eg héldi
áfram með það, þá mundi það reka
nrig annaðhvort á geðveikrahæli eða
niður í afgrunn mótmælendanna.«
Og eg sagði honum, að ef eg
kæmi á geðvclkrahæli fyrir það, að
eg læsi guðs orð og rit kirkjufeðr-
anna, þá óttaðist eg, að eg yrði þar
aleinn, því að víst er, að hinirprest-
arnir héldu sér með ótta og and-
vara frá þessum hæitulegu ritum.
»En«, bætti eg við í alvöru »með-
an guð lætur mig halda réttu ráði,
get eg ekki orðið mótnrælandi, því
að hin mikla sutrdrung þeirra á
nreðal er bezta bótin gegn villu
þeirra. Eg verð aldrei góður ka-
þólskunraður,sökumsanrræmiskirkju-
feðranna, sem ekki er til, heldur
sökum hirts skýra og dýrðlegasam-
ræmis, sem er nrilli spámanna, post-
ula og guðspjallamanna annarsvegar
og Jesú Krists hins vegar. Trúmín
verður ekki bygð á hinunr skeikulu,
myrku og reikandi orðum kirkju-
feðranna, lreldur á hinu óskeikula
orði Jesú Krists, guðs sonar, og
postula hans og guðspjallamanna.
Hé,*eftir verður Jesús Kristur, en ekki
kirkjufeðurnir lærimeistari mitrn;því
að þeir(kirkjufeðurnir) voru aumir
syndarar eins og eg, en Jesús var
og er og verður unr eilífð frelsari
minn og guð«.
Eg hélt áfranr: »Það er alveg
augljóst, að Píus IV., setn fann upp
prestaeiðinn, hefir sjálfur aldrei lesið
rit kirkjufeðranna, annars hefði hann
ekki gjört sig sekan í þvílíkri hroða-
legri lokleysu, eða að öðrum kosti
hlýtur hann að hafa verið mjög
hneigður fyrir kampavín, eins og
síðusti páfi var, og gefið útskipun-
ina eftir óhóflegan miðdagsmat.«
Biskupinn spurói: »Hver hefir
sagt yður fráhitrumframliðnapáfa?«
»Þér, háæruverðugi herra, haffð
sjálfur sagt mér það«, sagði eg;
þegar þér samfögnuðuð méraðhafa
öðlast hina postulegu blessun, sem
vor núveratrdi páfi sendi mér fyrir
milligöngu Bailargeon.bættuð þérvið,
aðfyrirrentrari hansnrtindiáreiðanlega
ekki hafa sent mér blessun sína yfir
bindindisstarfsenri nrína, svo lengi
sem hann sjálfur elskaði vínið!«