Frækorn - 23.09.1910, Blaðsíða 2

130
F R Æ K O R N
frelsara vors: Meistari! hvernig á
eg að breyta, svo eg eignist eilíft
líf? Lúk. 10, 25. Þetta var mik-
flvæg spurning, hin mikilvægasta af
öllum. Einungis skaði, að húu kom
frá óeinlægu hjarta. Á hvítasunnu-
daginn korn lík spurning frá þús-
undum vara, og þá kom hún frá
iðrandi hjörtum, sein voru snortin
af drottins orði.
Hvernig spyrjum vér á þessum
degi? Getum vér sagt með iðrandi
hjarta: Drottinn, hvað vilt þú, að
við skuium gera? Þá mun guð
sjálfur svara oss. Og ekki einungis
það, en hann mun gefa óss náðar-
gjöf sína frá hæðum. Hann mun
endurnæra oss með lífsins brauði.
Jesús bað hinn lögiærða að svara
sjálfur og spurði: »Hvað er skrif-
að í lögmálinu? hvernig lest þú?«
Hann svaraði: »Elska skaitu drott-
in guð þinn af öllu hjarta, af ailri
sálu, af öllum kröftum og öllum
huga og náunga þinn eins og sjálf-
au þig.« Jesús vottar, að þetta svar
sé rétt og segir:, »Gjöfðu þetta, þá
muntu lifa.« Kærleikinn til guðs
og náungans er hinn sanni vegur
til eilífs lífs, og án þess að öðlast
hann getur enginn komist í hið
himneska ríki.
Hinn löglærði fann til ófullkom-
leika síns og reyndi að afsaka sig
og forðast hinar réttlátu kröfurlög-
málsins. »Hver er þá náungi minn«.
Þá sagði frelsari vor hina lær-
dómsríku sögu um miskunsama Sam-
verjann: Maður lá við veginn, illa
út leikinn af ræningjum — hálfdauð-
ur — var injög særður og þjáðist
mikið — án þess að geta hjálpað
sjálfum sér.
Þetta er góð mynd af aumum
manni, sem er særður af syndinni,
og er byrjaður að hiusta á kenn-
ingu guðs lögmáls, til kröfu þess
og ógnana. Samvizkan vaknar. Synd-
in verður lifandi við lögmálið. Hún
sýnir sig að vera margföid og stór.
Eg hef syndgað á móti kærleiksrík-
um föður, móti viðkvæmum ognáð-
ugum frelsara, móti heilögu og rétt-
látu lögmáli. Engin von er handa
mér. Eg aumi maður, hver mun
frelsa mig frá þessum dauðans lík-
ama?
En sjáið! Prestur gengur fram
hjá. Hann ber búning heigra inanna.
Skyldi það ekki vera svo, að guð
hafi stjórnað því, að hann kemur
þessa feið? Eg lít biðjandi til hans.
Eg andvarpa og lirópa ti! hans um
hjálp í neyð minni. Þessi maður
er þó drottins þjónti.
Ó, það eru engiu meðaumkunar-
íár í augumhans. Hrokafullurgengur
hantt fratn hjá. Hann lítur ekki til
mín. Eg aumi maður! Hver mun
hiálpa mér?
Levíti kemur. Maður þessi er
ekki eins hátt settur eins og prest-
urinn. En þó þjónar hann við helgi-
dóminn. Hann iítur á mig. Viltu
ekki miskunna mér? Ertu ekki vin-
ur minn? Eríu ekki náungi tninn?
Einnig hann gengur fram hjá.
Hefir enga tilfinningu fyrir auniura
manni.
Verð eg þá að farast hér? Er
engin hjálp handa mér?
Vertu rólegur! Hér kemur tnaður,
fyrirlitinn, raunamæddur, sem eg
áður oft sneri mér burt frí. Iiann
ber innilega umhyggju fyrír mér.
Hann aumk 'ast yfir mig, Kærleiks-
tár hans renna niður kinnar hans.
Hönd sína réttir hann út til mín,
bindur um sár mín, og hellir oiíu
í þau. Flytur mig til herbergis og
elur önn fyrir mér.
Hver er hann?
Hans nafn er Jesús.
„Samkvæmt viðteknum
hætti“.
iii.
Hvenær komst barnaskirnin inn í kirkjuna?
Síðast leiddum vér óræk söguleg
vitni að því, að hin biblíuiega skírn,
niðurdýfingarskírn, hélzt í kirkjunni
fram á tólftu öld.
Um upptök barnaskírnarinnar segir
dr. A. S. Norbeck í »Larobok i
Theologien«, í kapítulanum um
»Nádemed!en och kyrkan«:
»Barnaskírnin hófst snemma (á 2.
öld), en varð fyrst seinna (eftir daga
Ágústínusar, á 5 öld,) almenn.«
Dr. Guericke segir í kirkjusögu
sinni:
»Þegar á 3. öld var nauðsyn
ungbarnaskírnarinnar talsvert alment
viðurkend; en það var fyrst á miðri
5. öld, að áminningum hinna helstu
kirkjukennara um framkvæmd henn-
ar var alment sint.« — Kirchenge-
schichte, Bonn 1827, I, bis. 529.
Samtímis með efling ungbarna-
skírnarinnar sýnir kirkjusagan, að
ýms hjátrú slæddist inn í kirkjuna.
Þannig segir hinn lærði dr. Mos-
heim um skírnina á 4. öld;
»Skírnin var framkvæmd um páska-
og hvítasunnuleytið, um nótt, og voru
viðhöfð vaxljós, og . . . stundum var
saiti kastað í munn þess, sem skíraátti.
Þeir, sem voru íeknir í söfnuðinn með
skírninni,voru skuldbundnirað ganga
klæddir hvítum klæðum í sjö daga
eftir þessa helgu athöfn.« Kirchen-
geschichte, IV, 2. deild, 4. kap. 7. gr.
Þetta er í stuttu máli frásögn um,
hvernig barnaskírnin og yfirausturs-
skírnin varð »að viðteknmfi hætti«.
Að barnaskírnin að einhverju litlu
leyti gerði vart við sig, svo snemma
sem á 2. öld sýnir alls ekki, að
hún sé rétt og Kristi þóknanleg.
Hún er ekkert annað en manna
viðtekt og hljtur því að dæmast
með orðum frelsarans í Matt.
15, 9.
Og það er virðingarvert af þeim,
sem hafa stílað handbókina nýju, að
láta þess getið, við hverja barna-
skírn, að hún sé mannaboðorð og
»viðtekt«.
Að öðru leyti skulum vér — um
leið og vér endum þessa grein, til-
færa eftirfarandi vitnisburði frægra
lútherskra guðfræðinga um ung-
barnaskírnina. Enginn getur borið
því við, að þeir séu hlutdrægir, þar
sem þeir þrátt fyrir játningar þess-
ar fylgdu »viðteknum hætti« :
Dr. Neander:
»Sá siður að skíra ungbörn var
langt fjarlægur frá postulatímanum.«
Prófessor Lange:
»Allar tilraunir til þess að sanna
ungbarnaskírn með Nýja testament-
inu eru árangurslausar. Hún stríð-
ir auðsjáanlega móti hinum postul-