Frækorn - 23.09.1910, Blaðsíða 4

133
F R Æ K O R N
vör við þessa breytingu. Hún lét
í fyrstu sem hún tæki ekki eftir því,
en seinna fór hún að hafa orð á
því.
»Guð hefir verið svo góður við
mig«, sagði Anna dóttir hennarþá,
»að eg get ekki annað. Mér þykir
svo vænt um, að eg get gjört eitt-
hvað fyrir þig, mamma!«
Eg veit annars lítið um, hvaðþær
töluðu saman, en hitt veit eg, að
móðurin fór að verða óróleg. Jesús
mætti henni daglega svo greinilega,
að hún gat ekki annað en kannast
við það.
Anna stundaði móður sína með
stakri kostgaefni og þolinmæði; hún
virtist aldrei þreytast. Hún hafði ekki
verið nein fyrirmynd áður. Breyt-
ingin var ómótmælanleg. Hvernig
stóð á henni? Hvaðan kom henni
kraftur? — Frá guði, frá Jesú; —
gat nokkur vafi leikið á því?
Einu sinni, þegar eg kom að
vitja um hana, sagði hún: »Enn
hvað eg hef verið vond og hroka-
full, og ekki haft hugmynd um það!
En nú«. — —
»Sjáið þið það nú?«
»Já, nú sé eg það«, svaraði hún
grátandi. »Og það allra versta
er« — —
»Hvað er það?«
»Eg hélt eg væri á réttum vegi.
Eg hef verið eins ogsofandi mann-
eskja, og haldið eg væri svo væn
og dygðug, að eg þyrfti einskis
annars. Ætli guð fyrirgefi mér?
Ætli hann hjálpi mér til að breyt-
ast? Hvað haldið þér um það,
séra Halldór?*
»Já, hann er fús til þess. Hann
óskar einskis fremur«.
Eg kom iðulegatil hennar. Henni
veitti erfitt að höndla náðina. Því
að nú varð hún eins og sagt va_
áðan að breyta skoðun á sjálfri sér
í annað sinn. Hún reyndi auðvit-
að að hrensa sjálfa sig, og það
leið nokkur tími, þangað t>I hún var
orðin svo auðmjúk, að hún vildi
engu treysta nema náðinni, — náð-
inni einni.
Loks fékk hún þó frið við guð,
og fékk að reyna gleðina og kraft-
inn, sem trúin veitir.
Hún lá enn í misseri og þjáðist
mikið. Hún þjáðistaf áköfum þorsta,
og gat þó varla drukkið, því að
kokið greri rétt saman.
Hún átti oft erfitt, en eg heyrði
hana aldrei mögla eftir þetta. Hún
bar alt með þolinmæði.
Hún sagði einu sinni, þegar eg
var að tala við hana um líf hennar
áður: »Er það ekki undarlegt, að
maður skuli vera svona vondur og
viltur? Eg þóttist vera svo góð og
guðhrædd, en varð þó svo reið,
þegar Anna varð guðs barn. Þér
getið séð af því, hvernig eg
var«. — —
»Já, þér skiljið nú ef til vill af
hverju menn krossfestu Jesúm. Þeir
gátu ekki umborið hann, urðu að
hrekja hann alveg brott. Óendur-
fætt hjarta er ánægt með sjálft sig,
þolir ekki Jesúm. Heimsins börn-
um finst og ávalt að guðs börn
dæmi sig, jafnvel þótt þau segi ekki
eitt orð, af því stefnan er svo ólík
og samvizkan segir hverjum, sem
ekki er alveg steindauður í syndinni,
að stefnan til hæða sé hin eina rétta,
og í rauninni væri bezt að ganga
alveg guði á vald, en heimselskan
er svo sterk, að himinþrá mannsins
fær ekki að nióta sín. Það verður
samt dálítill órói og óánægja í hjart-
anu, þótt óendurfætt sé, en það
kennir guðs börnum um það, og
fyllist gremju við þau, í stað þess
að taka fagnandi á móti leiðbein-
ingunni út úr þokunni«.
»Já, það er satt. Eg sé það alt
núna«, sagði hún og andvarpaði.
»Já, það er satt-<, endurtók eg,
»en erfitt er drotni að fá oss tilað
kannast við það. Vér heyrum það,
lesum um það, og þó láta margir
það eins og vind um eyrun þjóta«.
»Já, því er ver, það er satt. — —
Óg, þess vegna verður seint og
snemma að boða afturhvarf og fyr-
irgefningu syndanna«. —
»Já, það er satt«.
Úr dönsku. Heim.v,
íslenzkar myndir.
Vér höfun: áformað að flytja við
og ’úð íslenzkar náttúrumyndir og
efum vér ekki að þær munu verða
vel séðar hjá öllum lesendum blaðs-
ins.
Til að byrja með flytjum vér 3
myndir af Blönduós.
I. Árósinn við Blöndu.
Hér sjáum vér aðalhluta bæjarins
bera við sjó. Land það, sem vér