Frækorn - 12.10.1910, Qupperneq 2

138
F R Æ K O R N
Hvíldardagurinn.
1. Hann er minning um sköp-
unarverk drottins. Og því hefir
hann gildi, meðan sköpunarverkin
eru við lýði. 2. Mós. 20, 8 — 11;
Sálm. Dav. 111, 4.
2. Guðs börnum er hann mikil
blessunargjöf. Drottinn segir: »Eg
gaf þeim og mína hvíldardaga til
merkis um það samband, sem er
milli mín og þeirra, svo þar af
mætti augljóst verða, að eg, drott-
inn, er sá, sem þá heilaga gjörir.«
Esek. 20, 12.
3. Hvíldardagsboðorðið er sett í
miðju lögmálsins, sem Jesús sagði
um, að skyldi ekki forganga, þang-
að til himinn og jörð líða undir
lok. Matt. 5 17—19. Hvíldardag-
urinn er því enn í fullu gildi.
4. Kristur og postular hans héldu
hann helgan. Lúk. 4, 16; Postgb.
17, 2; 18, 1 — 11; Matt. 24, 20.
5. Hvíldardagurinn erendurminn-
ing um Krist, því að fyrir Krist er
alt skapað (Jóh. 1, 3., 10). Það er
þess vegna svo langt frá því, að
trúin á Krist sé gagnstæð hvíldar-
dagshaldi, að sönn trú á hann hlýt-
ur að leiða til þess.
6. Guðs orð sýnir, að hvíldar-
dagsins skyldi gætt á hinum siðasta
tíma. Lesið Es. 56, 1 og Es. 58,
13—14. Og í Op. 14, 12. lesum
vér: »Hér reynir á þolgæði heil-
agra, sem varðveita boðorð guðs og
trúna á Jesúm.« Um leifarnar af
sæði konunnar lesum vér í Op. 12,
17.: »Drekinn reiddist við konuna
og fór burt til að herja á hina af
afkomendum hennar, sem varðveittu
guðs boðorð og höfðu Jesú vitnis-
burð.«
7. Hvíldardagurinn mun haldinn
verða á hinni nýu jörðu: »Því eins
og hinn nýi himinn og hin nýja
jörð, sem eg skapa, standa fyrir
mínu augliti, segir drottinn, eins
skal yðar afsprengi og yðar nafn
standa. Og frá einni tunglkomu til
annarar, frá einum hvíldardegi til
annars, skulu allir menn koma til
að tilbiðja fyrir mínu augliti, segir
drottinn.« Es. 66, 22. 23.
Þannig nær hvíldardagurinn frá
hinni töpuðu til hinnar endurfengnu
Edenar.
Og drottinn segir:
»Haldið heilaga mína hvíldar-
daga.« Es. 20, 20.
„Eangsnúnir lærdómar“.
Einn trúboðinn fór fyrir skemstu
að lesa guðs orð heldur öfugt.
Þannig las hann á einni samkomu
Op. 22: 12 á þessa leið:
»Sjá, eg kem skjótt og hef með
tnér andvirðið handa sérhverjum
ekki eftir því, sem hans verkverða«.
Þetta var þannig tilfært hjá trú-
boðanum tíl þess að sýna, að það
sé trúin en ekki verkin, sem hefir
þýðingu. En þessi einhliða trúar-
kenning er mjög andstæð guðs orði,
því orðin, sem trúboðinn rangfærði,
h'jóða rétt eftír ritningunni þannig:
»Sjá, eg kem skjótt og hef með
mér endurgjaldið handa sérhverjum,
eftir því, sem hans verk verða«.
Eins og menn sjá, er sannleikur
guðs orðs beint á móti kenningu
þessa brúboða.
Á annari samkomu vitnaði hann
í sama tilgangi í Gal. 3, 10. eins
og hér segir:
»Bölvaður sé hver sá, sem held-
ur það, sem í lögmálinu stendur«.
Það er voðaleg kenning, þetta —
ef einhver maður tæki mark á henni.
Eftir þessu á það að vera til bölv-
unar, að gjöra það, sem lögmálið
heimtar, sem sé að »elska drottin af
öllu hjarta« og að »elska náurig-
ann eins og sjálfan sig. • — Það
liggur nær að spyrja, hvort trúboð-
inn kenni, að það sé »blessun« að
elska ekki guð, né náungann.
Réttur lestur á Gal. 3, 10. sam-
kvæmt ritningunni er á þessa leið:
»Bölvaður sé hver sá, sem ekki
heldur sér við alt það, sem í lög-
málsbókinni er skrifið, til að breyta
eftir því.«
Líkast til er rangfærzla trúboðans
því að kenna, að hann ekki skilur
kenning guðs orðs um réttlætinguna.
Hið rétta er það, að »allir hafa
syndgað« þ. e. eru afbrotamenn lög-
málsins.« (Róm. 3, 23; 1 Jóh. 3, 4).
Af eigin kröftum getur enginn
ha dið »alt það, sem í lögmálsmók-
inni er skrifað.« En Jesús Kristur
er frelsari vor frá synd, sem er yfir-
troðsla lögmálsins. Hann héit boð-
orðin, og hann er sá eini, sem get-
ur gjört það. En hann er enn í
dagr sá sami, sem hann var, þegar
hann "ar í holdinu. Fyrir »dauða«
guðs sonar urðum vér sættir við
guð«, en vér munum »fyrir haus
líf frelsaðir verða«. Róm. 5, 10.
Og hann »frelsar sitt fólk frá þess
syndum«. Matt. 1, 21. En svo
saunarlega sem synd er >yfirtroðsla
lögmálsins« (1. Jóh. 3, 4.), þá er
það augljóst, að Jesús frelsar ossfrá
yfirtroðslu lögmálsins. Kristur býr
í hjörtum þeirra, sem trúa. Ef. 3,
17. Hann frelsar oss með sínu
heilaga lífi í oss, í hlýðni við guðs
lögmál,semer »heilagt«, »réttvíst« og
»gott«. Róm. 7, 12. Því segir post-
ullinn: »Onýtum vér þá lögmálið
með trúnni? Fjærri fer því, heldur
staðfestum vér lögmálið.« Róm. 3, 31.
Þetta er sannlcikur gtiðs heilaga
orðs um lögmálið og' réttiætinguna.
En um þá, sem fara með rangsnúnar
kenningar eins og þær sem nefnd-
ar eru hér að framan, eiga vel við
orð postulans: »Þeir látast- vera
löglærðir, þótt þeir hvorki skilji
sjálfir, livað þeir segja, né það, sem
þeir telja öðrum trú um«.
Hinir miklu heimskingjar.
Heimskinginn segir í sínu hjarta:
»Þar er enginn guð.« Sal. 14, 1.
Enginn annar segir það. En samt
halda þessir heimskingjar, að þeir
séu vitringar.
Ef þeir verða spurðir um það,
hvernig heimurinn er til orðinn án
guðs, svara þeir hér um bil á þessa
leið:
Vísindamennirnir segja oss, að
upphaflega var ekkert annað en
þoka, þar sem ótal smáagnir (atomer)
sveimuðu um alt.
En hvernig myndaðist svo heim-
urinn úr þessari þoku?
Jú, segja guðsafneitararnir, það
skeði af tilviljun, af eintómri tilviljun.