Frækorn - 15.01.1911, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N
3
gamla-testamentinu. Öll biblían
opinberar Krist. Hún er uppspretta
kraftar vors.
Eins og' ; líkamslíf vort viðhelst
af fæðu, þannig viðhelst vort and-
lega líf af guðs orði. Sérhver sála
verður að meðtaka líf af guðs orði.
Guðs orð er lífsins brauð. Það
veitir sálunni eilífan kraft, styrkir
trú vora og veitir g'leði, sem varir
um aldur og æfi.
E. O. White.
ÆÖGMÁL OG NÁÐ.«
Þannig nefnist lítill ritlingur, sem
amerískur maður hefir gefið hér út.
Þar eð oss hefir borist ritlingur
þessi, þá viljum vér ekki láta hjá
líða að benda á hið helsta af því í
ritinu, sem er andstætt heilagri ritn-
ingu. Á fyrstu blaðsíðu segir höf.:
— »Lögmálið, sem hvervetna er
minst á í ritningunni, var gefið
fyrir Móses, og giiti frá því það
var gefið í Sínaí og þangað til
Kristur dó á Golgata.«
Hvert mannsbarn, sem lesið hef-
ir nýjatestamentið, getur vitað, að
þessi kenning er villa, og það, að
hún er andstæð greinilegum orð-
um frelsarans sjálfs, sést t. d. af:
Matt. 5, 18: »Þangað til himinn
og jörð forgengur, mun ekki hinn
minsti bókstafur lögmálsins líða undir
lok.«
Lúk. 16, 17: »En auðveldara er
það, að himinn og jörð forgangi,
en að hið minsta atriði úr lögmál-
inu gangi úr gildi.«
Lögmálið gilti þess vegna ekki
að eins þangað til Kristur dó á
Golgata, heldur gildir það enn í
dag og þangað til himinn og jörð
forganga, já, jafnvel eftir það. Það
er heilagt og réttlátt eins og guð
sjálfur.
Eftir að höf. hefir sagt, að »lög-
málið gilti frá því það va- gefið á
Sínaí og þangað til Kristur dó á
Golgata«, segir hann: ->Þá« (þeg-
ar Kristur dó á Golgata) »byrjaði
sú útbýtiug náðarinnar, er síðan hef-
ir haldið fram á vora daga.«
Ekki er þessi setning síður villu-
borin heldur en hin fyrnefnda.
»Útbýting náðarinnar« y>byrjaði«
ekki, þegar Kristur dó á Golgata,
lieldur segir guðs heilaga orð, að
náðin er >■ oss veitt í Jesú Kyisti frá
eilífð.« 2. Tím. 1, 9.
Náð guðs er eilíf — alveg eins
og réttlæti og Iögmál hans, því hjá
honum er »hvorki umbreyting né
umbreytingar skuggi.« |ak. 1, 17.
Um frelsarann segir höf.:
»Aðeins einn hefir fullnægt guði,
að því er rættlæti snertir, og sá eini
var enginn annar en sonur guðs,
drottinn vor Jesús Kristur. Hann
gjörði þetta ekki með því að halda
lögmáh'ð, heldur af því að hann var
réttlátur og syndlaus.«
Hér afneitar höf. Jesú eigin orð-
um. Jesús segir greinilegahið gagn-
stæða af því, sem þessi nýstárlegi
»fræðari« segir. Þessi eruorðjesú
Krists sjálfs:
»Ef að þér haldið mín boðorð,
þá munið þér halda minni elsku,
eins og eg hélt boðorð föður
míns og held hans elsku.« Jóh.
15, 10.
Höf. er ekki að fást um það,
þótt staðhæfingar hans komi beint
í bága við heilaga ritningu. Hann
vitnar líka rangt til ogfellirúrtilvitn-
unum, eins og honum gott þyk-
ir. Þannig er tilvitnunin úr Gal.
3, 10., sem höf. notar á bls. 3 í
ritlingnum, fölsuð, eins og liver
getur séð, sem ber ritlinginn sam-
an við biblíuorðið sjálft.
Hið sagða er nægilegt til þess
að sýna það, að þessi litli ritlingur
er í hæsta máta varhugaverður og
ekki trúandi einu orði af því, sem
höf. heldur þar fram. Það, sem rétt
kann að vera, er ekki höf. að þakka.
Hans rangfærslur og villukenningar
eru alt of ægilegar til þess.
Hið eina, sem vottar fyrir, aðsatt
sé sagt í ritlingnum, er það, að fall-
inn syndugur maður réttlætist ekki
af sínum verkum. En þetta, sem
út af fyrir sig er rétt og guðs orði
samkvæmt, ruglar höf. saman við
þá voðavillu sína, að trúaðir menn
þurfi ekki að lifa í hlýðni við guðs
heilaga vilja, eða samkvæmt heilögu
lögmáli drottins.
Jesús segir sjálfur, að »hver sem
brýtur eitt af þessum boðum, er
minst sýnist um varða, og hvetur
aðra til þess, hann mun minstur
kallast í himnaríki; en hver sem
hlýðir þeim og rœðnr öðrum tii
hins sama, hann man mikill kallast
í himnaríki.« Matt. 5, 19.
En auðvitað getur syndugur mað-
ur þetta ekki af eigin ramleik: »Án
mín megnið þér ekkert«, segir
Jesús. Jóh. 15, 5. •— En guð sendi
sinn son »í líkingu syndugs holds
og vegna syndarinnar«, tilþess, »að
krafa lögmálsins uppfyltist á
oss, sem ekki göngum eftir hold-
inu heldur eftir andanurn« (Róm.
8, 3. 4). En vita skal þessi höf.
og hver annar maður, að krafa
guðs heilaga lögmáls getur ekki
uppfylst hjá neinum manni, meðan
hann heldur áfram að vera yfir-
troðslumaður þess. Kristur er kom-
inn »til þess að hann burttæki vor-
ar syndir« (1. Jóh. 3, 5), en »synd-
in er lagabrot« (l.Jóh. 3, 4). Laga-
brotin verða að hverfa, og þau
hverfa, þegar Jesús Kristur gjörir
oss að guðs börnum, sem í sönn-
um kærleika hlýða boðorðum hans,
lögmáli og vilja.
Höf. þessi tilheyrir vafalausl þeim