Frækorn - 18.03.1912, Blaðsíða 4

12
F R Æ K O R N
Gamalt, en gott.
Um staðfestlngu á áfengls-
bannlögunum íslenzku.
í bók, sem eg nýlega hef feng-
ið frá »Alþjóða-bannlagafélaginu«,
og er skýrsla um ársþing þessa
félags í Haag á Hollandi, 11.—16.
sept. f. á., hef eg rekið mig á það,
sem hér fer á eftir, um okkur og
bannlögin okkar.
Úr því, að eg man ekki eftir,
að þetta hafi nokkurn tíma komið
á prenc hér á landi, læt eg Fræk.
flytja það:
»Þá er Björn Jónsson varð ráð-
herra, sagði hann: ’Eg vona, að
bannlögin verði hin fyrstu lög, er
eg skrifa undir.’ — Og það fór
svo. Konungur Dana samþykti fús-
lega hin nýju lög, sem banna mn-
flutning á áfengum drykkjum frá
1. jan. 1912, og sölu á siíkum
drykkjum frá 1. jan. 1915. Svo er
frá sagt í opinberum blöðum, að
konungur Dana hafi sagt við sendi-
nefnd nokkra, er þakkaði honutn
fyrir að hafa staðfest bannlögin ís-
lenzku: ’Fátt, ef nokkuð, af verk-
um mínum síðan eg varð kon-
ungur, hefir veitt tnér ein§ mikla
gleði eins og undirskrift hinna ís-
lenzku bannlaga, og ef ríkisdagur
Danmerkur samþykti slík lög, þá
mundi eg enn glaðari skrifa undir.«
Blað það hér hjá oss — það er
guði sé lof aðeins eitt — sem am-
ast við' bannlögunum og telur það
minkun íslendingum og vott um
skrælingjahátt o. fl., gæti haft gott
af því að taka eftir, hvernig kon-
ungur Danmerkur og íslands lítur
á málið; ekki óskar þó konungur
að koma Dönum í tölu skrælingja-
þjóðanna; hann telur samþykt bann-
laga fyrir Danmörk einhverja helstu
gleði-von sína — gæti hann alið
þá von í brjósti sér. D. Ö.
»Nýja guðfræðin.«
Þótt ótrúlegt megi virðast, hafa.
einstakir lesendur »Fræk.« misskil-
ið svo grein mína í síðasta tbl.
(’Óvísindaleg bardagaaðferð*), að
þeir hugsa, að eg nú sé farinn að
hallast að »nýju guðfræðinni« svo-
nefndu, þar sem eg dcili á einn
af andstæðingum hennar, séra Guð-
mund Einarsson.
Þessi ótti er ástæðulaus með öllu.
Eg er ekki síður andstæður nýju
gu$fræðinni en séra G. E. Eg er
henni andstæður af því, að eg er
þess fullviss, að hún eigi engan
frelsara frá synd og glötun til að
boða mönnum; hún afneitar Jesú
Krísti sem guði og' guðs eingetn-
um syni; hún afneitar, yfirleitt, yf-
náttúrlegri fæðingu Jesú, undraverk
hans og síðast en ekki sízt, frið-
þægingardauða hans; guðdómleg-
um innblæstri ritningarinnar afneit-
ar hún, og leiðir hinar leitandi
sálir út í hið mikla tóm óvissu-
spekinnar.
En aðfinsla mín til séra Guð-
mundar Einarssonar felur ekki í
sér hina minstu óeiningu um af-
stöðuna til þessarar nýtízku guð-
fræði.
Það er aðeins aðferð séra G.
E. í einni blaðagrein. þegar hann
er að berjast móti henni, sem mér
ekki þykir eins góð eins ans
(og minn) málstaður er.
Eg vona nú, að allir skilji mig
rétt í þessú.
, D. Östlund.
— Sú gleði, er vér fáum veitt
öðrum, ætti einnig að vera vor
eigin.
— Viljir þú verða meira andlega
sinnaður, ættir þú að tála meira við
guð, en minna við menn.
Löngun réttlátra.
í Esajasar-spádómsbók 26, 9 lýs-
ir spámaðurinn afstöðu hjarta síns
til guðs og guðs réttlátu dóma yf-
ir innbúum jarðarinnar: »Mín sál,
hún þreyir eftir þér á næturnar;
andinn í brjósti mínu, hann leitar
þín; því þegar þínir dómar ganga
yfir jörðina, þá læra heimsins inn-
byggjendur réttlætið«. Spámaðurinn
hafði sjálfur fengið að reyna, að
guðs réttlátu dómar kendu honum
réttlætið. An laga nær enginn rétti
fyrir dómstólum, og án Iögmáls til-
reiknast ekki syndin. Sú réttlæting,
sem ekki er í sanihljóðan við guðs
1 ög, á ekkert sky 11 vi ð réttl æti n gu n a fyr-
ir trúna á Jesúm, handa óguðlegu
fólki, og enginn er fær um að upp-
fræða í slíku réttlæti, sem gætir
ekki guðs boðorða. Guðs boðorð
hafa aldrei orðið honúm kær. Sanna
afstaða sálarinnar til guðs lýsir sér
í fyrstu orðum texta vors. Sá sem
af eigin reynslu þekkir þessa Ijúfu
sameiningu við guð, er fær um að
skilja í hvaða afstöðu spámaðurinn
stóð til guðs og þess sem eilíft er.
Þegar sálin þráir guð og nýtur
unaðar í umgengni við hann, þá
lýsir guðs Ijós á vegum mannsins
meir og meir og á nóttunni og
árla morguns leitar hún hans. Það
skeður eins og hún segir í Es. 50,
'4: »Hann vakti, á hverjum morgni
vakti hann eyra mitt, svo eg tæki
eftir eins og lærisveinn.« Þegar
drottinn vekur hjarta, sálu og huga,
lýsir alt í skærara Ijósi, og hið ei-
lífa og óforgengilega verður óend-
anlega dýrmætt. Hið tímanlega tapar
gildi sínu, og hið eilífa ljómar í
æðra og skærara Ijósi. Sá, sem ætl-
ar sér að höndla hið eilífa lífið,
ætti að minnast þess, að þetta iíf
myndast hér fyrir innilega umgengni
við guð og það mest í einrúmi og