Frækorn - 18.03.1912, Blaðsíða 6

14
F R Æ K O R N
Stjörnurnar þrjár.
Trúin er fyrsta stjarnan. Hún
lýsir skært upp huga minn með
þeirri fagnaðar vissu, að Jesús sé
minn, og þveginn í blóði hans
verð eg erfingi dýrðar himinsins.
Vonin er önnur stjarnan, og hún
lætur okkur ekki verða til skaminar.
Þó að leið mfn liggi gegnum dimma
dali með sorg og þrengingum, þá
lýsir vonarstjarnan alveg eins skært
á veginum heim.
Kærleikurinn er þriðja stjarnan.
Hún kastar ljósi á götu mína eins
og sólin um hádegisbil. Þegar eg
vil sjá ljós og Ijóma hans sem
bezt, lít eg til Golgata, þar sem
Jesús le ð dauðann fyrir mig. Ó,
hvílík endalaus ást!
R. H.
Biblfan.
Þessi bók opinberar lunderni
guðs, ástand mannsins, veg frels-
isins, afdrif syndarans og hamingju
réttlátra. Kenningar hennar eru
Jieilagar, boð hennar eru algild,
frásagnir hennar eru sannar og úr-
skurðir hennar eru óbreytanlegir.
Lestu hana til að verða fróður,
trúðu henni til að vera ekki í
hættu og lifðu eftir henni til að
vera heilagur og saklaus.
Hún hefir að geyma Ijós þér
til leiðbeiningar, næringu þér
tii styrktar og huggun handa þér.
Hún er leiðarvísir vegfarandans,
stafur pílagrímsins, áttaviti hafn-
sögumannsins, sverð hermannsins
og skírteini hins kristna.
í henni er himininn opinn og
hlið glötunarinnar leidd í ljós.
Kristur er hennar háleita efni, vel-
ferð vor er markmið hennar og
heiður guðs er takmark hennar.
Hún ætti að uppfylla hjarta og
hugsanir, stjórna hjartanu og vísa
oss veg. Lestu hana hægt, oft og
með bæn. Hún er gnótt auðæfa,
dýrðleg paradís, fljót ánægju og
gleði. Hún var gefin þér, meðan
þú lifðir, mun verða opnuð í dómn-
um, hennar mun minst altaf. Hún
færir með sér hina mestu ábyrgð,
hún hefir að geyma laun fyrir mestu
vinnuna og sakfellir alla, sem fara
gálauslega með innihald hennar.
X.
> Ófyrirgefanlegsynd.*
Hr. ritstj. Þér segið nýskeð í
»Frækornum«: »Engin synd er svo
mikil, að hún verði ikki fyrirgefin*.
Eru þessi orð rétt? Jesús Kristur
talar þó um »syndina gegn heilög-
um anda« og segir að hún verði
»aldrei fyrirgefin«.
Kaupandi »Fræk«.
Svar: Þessi umrædda setning
var óheppileg, aftan við hana vant-
aði þetta: — »sé hennar iðrast af
hjarta«.
En um syndina gegn heilögum
anda, þá virðist guðs orð benda
á, að sá sem hana drýgir, verði
forhertur og iðrist ekki í raun og
veru. Enda hlýtur það að vera
svo, þegar þess er gætt, að heilag-
ur andi »sannfærir um synd«.
Jóh. 16, 8. Án guðsanda er eng-
in sönn iðrun til. Og sé þetta
svo, þá hefir heldur engin einlæg
sál neitt að óttast í þessu efni.
Og orð Jesú taka af allan efa:
»Alt sem faðir minn gefur mér,
kemur til mín, og þann, sem til
mín kemur, mun eg ekki burt
reka«. Jóh. 6, 37. Les líka Es.
1. 18, 19.
D. Ö.
Sannur friður.
Hvers vegna eru til svo margir
kristnir, sem ekki eiga sannan frið?
Maður verður að fara til uppsprettu
lífsins, til að finna orökina að þessu.
Vér tölum ekki um heimsmennina
í hégómalífinu. Það er víst, að
hégóminn getur ekki veitt frið. Töl-
um heldur ekki um þákristnu menn,
er halda sér eingöngu við sínar eigin
andlausu guðræknisiðkanir. Það sem
einungis verður vanaverk, veitir ekki
frið fremur en hégóminn. Tölum
um þá, sem sannarlega liafa vaknað.
Hvers vegna eru til svo margir
kristnir, sem í sannleika hafa vakn-
að; hversvegna eru til svo margir
kristnir sem í sannleika hafa orðið
fyrir guðlegum áhrifum, en eiga þó
ekki guðs frið?
Orsökin til þess er fyrir sumum,
að þeir eru enn á meðal þyrna.
Þeir hafa orðið fyrir vakningu, en
þeir hafa hvorki getað í einlægni
slitið sig frá nokkurri sérstakri synd
eða losað sig við einn eða annan
afguðinn. Það er hið tvískifta hjarta
þeirra, er rænir þá friði. Hjá öðr-
um er trú og réttlæting enn óljóst;
leyndardómur náðarinnar er enn
þá ekki afhjúpaður fyrir þeim. Til
eru þeir, sem styðja sig við þann
frið, sem þeir einu sinni þektu, en
nú flýr frá þeim; þeir reiða sig á
fyrri reynslu sína en þegar þeir ekki
framvegis verða þess varir, trúa þeir
engu. Aðrir láta að líkindum sinn
eigin frið vera kominn undir því,
á hve háu stigi helgun þeirra er;
þegar þeir sjá, að þeim fer ekki
fram, eða að aðrir taka þeim fram,
verða þeir niðurbeygðir, og hrygð
sviftir þá friði.
Vér mundum vilja grafa á hjörtu
allra þessara orða postulans: »Hann
er vor friður«. Friður vor er ekki
að eins ástand, hann er fyrst og