Frækorn - 01.04.1913, Page 6

30
F R Æ K O R N
Krisfcur vinur vor.
Að hugsa um áhrif og þýðingu
mannlegrar vináttu hjálpar oss til að
skilja dáiítið betur, hvað Krists vin-
átta getur þýtt fyrir oss, hverju
hún kemur til leiðar fyrir oss og í
oss. Kristur frambýður oss sjálfan
sig einnig á þenna hátt sem vinur
vor. Vér hugsum ef til viil ekki
nóg um þessa hlið lífs hans. Vjer
tölum um liann sem frelsara vorn,
meistara vorn og hjálpara. En
hugsum vjer nógu oft um hann
sem vorn vin? Vinátta grundvall-
ast á trausti. Vjer höfum mæt-
ur á að vera samvistum við vin
vorri. Vjer viljum gjarnan tala við
hann um alt það í lifi voru, sem
vjer liölrlum heiíagt. Er slikt trún-
aðar samband milli vor og Krísts?
Nýskeð kvartaði maður nokkur
yfir því,að hann hefði ekki tírna tíl
að biðja; hann hafði svo mikið að
gjöra. Lífið er sannarlega örðugt
fyrir mörgum vor á meðal; þaö er
fult af skyldum, er virðast banna
íðjuieysi. Sje nútíðarlifið á leiðinni
að svifta oss blessun mannlegrar
vmáttu er þá ekki hætt við, að það
gjöri einnig innilega og trúfasía vin-
áttu við meistara vorn hjer um bil
ómögulega? Vjer lesum um menn,
sem eru heila klukkustund hvern
morguu með Kristí, og vjer segjum:
»Þetta væri ómögulegt með niínu
annrika lífi«. En jafnvel þó vjer
ekki getum verið lengri tíma með
Krisíi aleinir, getum vjer notið vin-
átiu hans, að hún haldist óslitin,
jafnvel hina lengstu og aunríkustu
tíma. Einlæglega heittrúuðum kristn-
u111 manni er mögulegt að öðlast
þetta. Vjer getum ekki ætíð nieð
beygðum knjám tiutt reglulega bæn.
Vjer liöfum vorar skyldur að rækja
og vjer megum ekki vanrækja þær,
jafnvel ekki til að taka þáttíguðs-
þjónustunni. Það mundi ekki geðj-
ast meistaranum. Vjer getum hugs-
að oss tækifæri, þegar það væri ekki
skylda vor að halda bæn, heldur
jafnvel fara frá altari voru til að
vinna eitthvert kærleiksverk, sem kall-
ar að oss. En vjer getum alla tíma
beðið meðan vjer vinnum. Hjörtu
vor geta verið í samfjelagi við guð,
jafnvel meðan hendur vorar vinna
kappsamast. Vjer getum talað við
Krist, meðan vjer þjónum honum.
Hvað sem vjer gjörum, getum vjer
haft Krist með oss, og alt, sem vjer
tökum oss fyrir, getum vjer gjört í
hans nafni. Vjer þurfum ekki að
yfirgefa starf vort tíl að vera með
Kristi. Vjer getum haldið vinátiu
vorri við hann, jafnvel á annríkustu
tímurn vorum.
Ef vjer viljum eiga hluídeild í
því besta, sem Kristur getur gefið
oss, verðurn vjer að þekkja hann
sem einka vin. Oss er hætta búm
af þeirrí hugsun, aö ekkert hafi þýð-
ingu í hiuu kristilega lífi nema það,
sern vjer áþreifanlega framkvæmum.
Vjer verðum altaf að gjöra eitthvað,
ta'a við emhvern, halda samkomur
búa til föt handa fátkkum og hjálpa
í neyð. Til er Iíka annar vegur.
Lærisveinarnir hjeldu það óhóf hjá
Maríti, þegar hún opnaði krukkuna
og hehi dýrmætu nardusoliusmyrsl-
unum yfir höfuð og fætur meistarans.
Hún hafði engum gert gott með
því. Hafði ekki mettað nokkurn
svangan, borgað nokkurs manns
húsaleigu eða klætt nokkurt ldæð-
laust barn. Að nota hana aðeins til
heiðurs vini var í augum þeirra
óhóf. En sannleikurinn er, að aldr-
ei, hvorki fyr nje síðar í sögu heints-
ins, hefur notkun viðlíka fjárupphæð-
ar veitt aðra eins blessun. Hugsaðu
um, hve kærleiksathöfn Maríu hug-
hreysti meistarann, vermdi hjarta
hans og styrkti hann til krossgöng-
unnar. Minstu svo, hve frásaga
þessa viðburðar, um kærleika henn-
ar, hefir fylt heiminn göfugum hvöt-
um og fögrum hugsunum allar þess-
ar aldaraðir. Otal þúsundir hafa af
frásögunni um kærleika Maríu feng-
ið uppörfun til þess, sem gott er
og elskuvert. Þannig er fórn þess-
arar kyrlátu konu orðin hvöt til að
auðsýna kærleika alstaðar, þar sem
þessi frásaga hefur orðið kunn í
heiminum.
Margir menn strita eingöngu fyr-
ir munn og maga og hugsa aldrei
um nokkuð æðra. En brauð er
ekki alt það, sem menn þarfnast.
Til eru dagar, þegar þig hungrar
ekki eftir mat, heldur þráir hluttekn-
ingu, ástúðlegt uppörvunar-orð, vin-
áttu og eftir að vera skilinn rjett.
Það erti tímar, þegar þú hefir alt
sem þú getur óskað þjer af jarð-
neskum gæðum, af mannhylli og
áhugaefni, en vaníar snerting af
Krists hönd, opinberun" guðdóm-
iegrar elsku og samhygðar.. Meðal
allra þeirra gæða, sem þú átt völ á,
hefur ekkert eins mikla þýðingu
fyrir þig og vinátta Krists; eigir þú
hana, muntu einskis sakna, er þú
hefur ekki. Þessi vinátta, svo inni-
leg, svo trúföst, svo fullnægjandi,
lætur enga ósk óuppfylta.
Hugsaðu ennfremur um, hvað
vinátta Krists þýðir fyrir oss til and-
legrar mentunar. Það var vinátta
Jesú, sem hafði hina mestu þýðingu
fyrir þroskun Jóhannesar postula.
Hann var ekki alla tíma sá kær-
leikans postuli, sem vjer könnumst
við í fjórða guðspjalli af brjefunum.
Það var skrifað eftir að Jóhannes
var orðinn gamall maður. í fyrst-
unni hefur hann verið nráðlyndur
— óstýrilátur í viðræðum, fljótur