Gimlungur - 12.10.1910, Qupperneq 2

114
GIMI/UNGUR. 1. ÁR.
Nr. 29.
Cnmlungur.
Er géfin út hvern miðvikudag að
Gxmu, Manitoba.
ÚTGF.FENDUR:
A\APLE LEAF PRINTINQ & SUPPLY Co.,Ltd
Gimjli - Man.
Árgtmgnr blaösins kostur í Ameríku$1.00 og1 er
svo til ætlaijt. að áskriftar gjaldið sé borgað fyrir
fram. Einstök númer af b'aðinu kosta 5 cent.
Gísli P. Magnússon,
Ritfltjóri og ráðsmaður.
jóhannes Vigfússon,
prentari.
Auglysingar,
sem eiga að f írtast í blaðinu þurfa að vera komn-
ar iun á skrifstófu blaðsins í seinasta lagi fö.stu-
dagskveld svo þœf uái til að koma ut í næsta
blaöi fcmr áf eftir. Það sama er með allar breyting-
ar á stat/dapdi auglýsingum í bláðinu.
Verð á stná nuglýsingum er 25 cents f.vrir hvem
þumlung dálkslengdar eða 75 cts., um mánuöinn.
Á stœrri auglýsingrum.eða auglýsingrum. sem eiga
að birtast í blaðimi fyrir lengri tíma, er afs'.áttur
gefinn eftir samninguni.
Viðvíkjamli pöntun, borgtin og allri afgreiðslu
biaösins eru menn tieðnir að snúa sér tii ráð.s-
mannsins.
Kaupendur eru vinsamlega beðnir að srera að-
vart ef þeir skifta um bústað.og gefa sína fyrver-
andi úritun ásamt þeirri nýjtt.
Árilun til blaðsins er:
GIMLUNGUR.
P. O. BOX 92,
Gl M LI, M A N .
Midviiojdaginn 12. Okt. 1910.
Hvar erum vér.
l>að getur verið gott að staldra
stöku sinnuni við, og gæta að [u’í,
lxvar vér erurn staddir. — Hvort
vér erum á réttri leið, hvað xnargir
eru f)ss flaniferða, hvort vér cruni
með [>eini frcmstn eða öftustu í för-
inni, cða par initt á milli.. Vér
purfum alt af að gæta að [>ví, hvort
vér erum á framfara eða afturfara
vegi; hvort vér vinnmn, nokkuð
gott cða parflcgt fyrir sjálfa oss eða
aðra.
Sá, sem cinliverntíma hefir yerið
á ferð með mörgum flamferðainönn-
um, semallir hafa lagt jaí'n sncmma
upp frá áfangastaðnum, hcfir eflaust
tekið cftir J>ví, hvað erfitt er að
halda hópinn daginn til enda.
Sumir luvfa potið langt á nr.dan,
aðrir dragast langt aftur úr og svo
aðrir [>ar mitt á níifli.
]>að er cins og alt af leggist ein-
liver farartálmi á leið sumra manna,
svo [>eir sé eins og dæmdir til [>ess,
að verða langt á eftir öllum flarn-
ferðamönnum sínurn. Og [>að er
ckki nóg með [>að, að J>eir ern hin-
ir síðiifltu, heldur tcfja J>cir einnig
för samferðamanna sinna, seni eru
J>annig l.yntir, að vilja ekki slíta fé-
lagsskapinn við samferðamenu
sína.
Pannig gengnr J>að til á líf.-hraut
vorri, í sjálfri lífsharáttunni. I>ar
gengur rnönnum cinnig erfiðlega að
halda lrópinn. Sumir komast langt
á undan, aðrirverða langt á eftirog
svo fjöldi f>ar á milli.
I>að gengurmörgum crfitt að læra
að lifa — læra lexíur lífsins, læra
[>að, að komast vel áfram í lrcimin-
um og verða nytur og uppbyggilegl
ur maður, bæði fyrir njálfan sig og
J>að mannfélag, sem hann lifir sam-
an við.
Lífsbarátta mánnanna verður alt
af niisjöfn, og sömulo.iðis J>að, livað
menn bera rnikið úr b/tum úr
hcnni; J>að fcreftir ]>ví, Iivað meiin
nota dyggilega krafta sína. Vitan-
lega standa rnenn alt af rnisjafnt að
vígi, eru misjöfnum hæfileikurn
gæddir, og hafa misjafnlega góðar
kringumstæður og tækifæri að koma
sér áfram í heiminum. Samtverð-
ur J>ví ekki neitað, að mögulegleik-
arnir erú allra. Oft liugsa inenn
sem svo: væri ég ríkari en ég er,
þá flkyldi ég gera petta eða hitt, og
væri ég cins vel að mér, og eins vel
gáfaður eins og pe-.si eða hirin, [>á
skyldiég hafa komist cinsvel áfram
og liann, og orðið eins mikill
maður.
Flestir eiga meira til í sjálfum
sér, heldur en {>eir kannast við,
hícði fyrir sjálfum sér og öðrum.
Mannsins bezti auður er hans cigið
þrek og hyggjuvit, og fæstir geta
hrósað sér af [>ví, að }>eir bafi lagt
alla sína krafta fram, eöa að |>eir
á cngan liátt liafi betur getað auðg-
að anda sinn og aflað sér pekkingar,
en ]>dr hafa gert. I>áð er gott að
vera góðum hæfileikum gæddur og
hafaskilyrði til að geta riotað [>á vel,
en enginn skyldi draga sig í hlé fyr-
ir [>að, [>ó hann sjái aðra sérfremri.
Sá, sem reynir á allan diátt að æfa
og nota sem bczt síua andlegu og
líkandegu krafta, er alt af að búa
sigundir nyja framsókn; hann verð-
ur mikilmennum skeinuliættur [>eg-
ar á liólminn kemur. Sá, semhefir
gott hyggjuvit, sterkt viljaprek og
hraustan líkania, stendur ef til vill
bezt að vígi í framsóknarbaráttu
lífsins.
Knnjui vcrður maður var við [>á
trú, og [>að ekki (ijá all-fáum, að
staða þeirraog lífskjör séu fyrirfram
ákveðin og takmörkuð, {>eir verði
]>ó aldrei annað en |>að, seni [>eir
eigi að verða.
NOTIÐ HUNANG.
Hunang cr eittáf beztu næringar-
efnum vorum og auðvelt að melta.
t>að samlagast blóðinu snemma og
evkur [>að, um leið og [>að fram-
lciðiY liita. t>að eykur svef'h sé J>að
borðað að kvcldinu og mykir haigð-
irnar. l>að er gott lyf gegn gigt,
hósta og innkulsi af /msu t.agi, gott
sárameðal, læknar liálsbólgu og
kverkakycf. lfa.fi kálk eða. Jeitthvað
annað farið upp í augun, cr gott að
að ]>vo úr vatnsblönduðu bunangi.
Gegn kuldabólgu og skinnsprungu
cr paðoggott. Næringarcfni cru
nieirií liunangi en eggjum, smjöri,
fi.flki, og kjöti. d>að styrkir melt-
inguna ogeyðir syrurn í maganum.
Trú og trúleysi.
4*
Ernest Renan, hinn alkunni
franski guðfræðingur, segir svo í
einu riti sínu, sem hefir að færa
minningar frá æskuárum hans:
Engin sönnun er fyrir [>ví, að í
heiminuin sétil sjálfsafvitandi mið-
depill, sál allra hluta, en pað er
heldur ekki neitt, sem sannar hið
gagnstæða. Vér sjáum ekki neitt í
allieiminum, sem sfni fyrirfram
liugsaða cða ráðna athöfn. t>að md
röksanna, að cngin slík athöfn hefir
átt sér stað svo púsundum alda
skiftir. En [>úsundir alda er svo
sem ekkert í óendanleikanum. I>að,
sem vér köllum íangt, cr stutt, J>eg-
ar [>að cr mælt með öðrum kvarða.
Þegar efnafræðingur hefir undirbú-
ið tilraun, sem á að standa yfir í
heilt :ír, }>á snertir hann ckki til-
finningar sínar allan J>ann tíma.
Alt, sem [>ar gcrist., stjórnast J>á af
lögum meðvitundarlauss efnis, cn
ekkert er á, móti [>ví, að v i 1 j a
hafa komið tilrauninni af stað, og
að bánn láti aftur til sín taka, J>cg-
ar tilraunin er búin.
Milljónir smádyra liafa gctaðorð-
ið tilinnan í tilfæringunum á pessu
millibili. Ef srriádyr J>essi hefðu
næga vitsmuni, myndu [>au geta
sagt: ‘[>essi heimur stjórnast ckki
af ncinum pcrsónulegum vilja'.
I>au mundu haía rétt að mæla, að
f>ví er sncrtir hiiin stutta tíma,sem
pau hafa gcrt athuganir sínar, en
J>au mundu liafa rangt fyrir sér,
pcgar litið er á hina stóru heild.
Vera má, að ]>a.ð, sem vér köll-
um óendanleika, sé ekki nema cins
og ein mínúta í milli tveggja stór-
undra. Um ]>að, sem er hinumeg-
in, getum vér að eins sagt: ‘vér
vitum ekki‘. Vér skuluin ekki
neita neinu, né heldur fullyrða neitt,
vér skulum vona.
Ógurleg andleg niðurlæging
mundi koina yfir [>ann dag, er trú-
in hyrfi af jarðríki. Vér getum
sem /stendur verið án trúar, af }>ví
aðrir trúa fyrir oss. I>eir scm ekki
trúa, fylgjast með porranum, sem
er meira og minna trúaður. En
komi sá dagur, að múgurinn hafi
euga trú framar, [>á munu jafnvel
hinir hraustustu berjast eldlausir.
Það mannkyn sein trúir á ódauð-
leik sálariunar, er miklu dugmeira
en hitt, sem ckki trúir á liann.
Sanngildi mannsins fer alveg cftir
peirri trúartilfinningu, sem l>fr í
brjósti hans. frá barndómi, ogbreið-
ir bké- .sinn og angan yfir Hf lians.
Hinir trúuðu lifa á skugga. Vér
lifum á skugga skuggans. A hvcrju
muriu menn lifa cftir vora daga?
I>rætum ekki um tegundir eða
háttu trúarinnar; látum oss naigja
að neita henniekki; höfum hug-
fast pctta tvent: hið ókomna og
[>að, að gcta dreymt. Þótt hin op-
inberuðu trúbrögð, sem kölluð eru,
hljóti óhjákvæmilega að 1 rcytast og
líða undir lok, má [>að ekki verða
til ]>ess, að trúar-tilfinningin liverfi
cða deyi“.
FAGRAR FJAÐRIR.
Skrautlegur búningur liefir frá
alda-öðli gefið ]>eim, er hann bera,
talsvcrt gildi í annara augum, og
[>ví ver er niörgum hætt við að mcta
mennina meira eftir búningi peirra
og útliti, heldur en eftir mannkost-
um.
Jafnvel [>ó ódygðir, er mcnn í
raun réttri hafa andstygð á, séu
skartinu samfara, bera menn ]>ó
virðingu i’yrir J>ví, ef ]>að að eins er
nógu ríkmannlegt.
En komist mcnn eftir J>ví, að far-
ið sé ofan í peirra eigin vasa til
[>css, að ná ]>aðan fé }>ví, cr liinir
skrautgjörnu kaupa fyrir dýrindis- -
búning sinn og skrautgripi, J>áljúk-
ast fyrst upp á mönnunum augun,
og Jx'ir ba'tta að bera virðingu fyrir
liinu skreytta fólki.
Því fer fjarri, að hér sé leitaet
við að gera lítið úr skrautlegum
búningi. Hann er jafn réttbár og
fegurðartilfhmingin, sem hefirskap-
að hann, enmÖrgum hverjumhætt-
ir svo við að athuga ekki kringum-
stæður sínar og hina sönnu mögu-
legleika, til að veita sér ]>að skraut
og þá fegurðarbúninga, sem peir og
pær oft og cinatt skreyta sig með.
Þegar fegurðar tilfinning fátækl ings-
inser komin ásvo liáttstig, að hann
er farinn að reyna að halda í við
[>ann ríka, }>á er hann sannarlega
afvega leiddur orðinn, og J>yrfti að
taka sér tíma til að athuga J>að, að
J>ó fegurðar tilfinningin sé nauðsyn-
leg, J>á hættir henni oftviðað breyt-
ast í glysgirni, og sem slík að ná
meira gildi í mannfélaginu, heldur
en hún í réttu lagi á að hafa, J>ví að
ágæti mannsins er mest um vert,
en liitt skiftir minnu, J>ótt lótin er
hann klæðist í, sé ei ríkmannleg;
slíkt verður að vera í samræmi við
hans efnahag.
Ti! cru líka ýmsar fjaðrir fagrar,
er bera af öllu skrauti í klæðaburði
og öðru. Þær skreyta oss meir en
hinn skrautlegasti búningur, og
þcim fjöðrum ættum við að keppa
eftir að skreyta oss með.
Þessar fjaðrir eru t. d.: fagrir
siðir, kurteist og j>ýðlegt viðmót,
fagurt og tilgerðarlaust látbragð,
sannsögli, trúmenska og iimburðar-
lyndi. Þettá eru f>ær fegurstu fjaðr-
ir, sem nokkur mannleg vera gctur
skreyttsig með, fyrir utan }>að, sem.
yær kostámiklu minna en j>ær, scm
menn nú á tímum virðast keppa
mest eftir að lilaða utan á sig.
Rautt gler ígluggum, rauð.lampa-
glös og yfir höfuð rauður litur, eyð-
ir [lunglyndi. BMr litur eyðir galsa
og gcrir menn rólega.