Gjallarhorn - 20.01.1905, Blaðsíða 1

GJALLARHORJn.
Útgefandi: JÓN StEFÁNSSON.
III, 2. Akureyri, 20. janúar. 1905.
Öllum jjeim, sem sýndu okkur
hluttekningu sína við lát okkar elsku-
lega sonar, og heiðruðu minningu
hans með nærveru sinni og á svo
margvíslegan hátt við jarðarförina,
er fjölda margir hvorki spöruðu fé
né fyrirhöfn til að gera sem veg-
legasta, vottum við, með hrærðum
huga, okkar innilegasta þakklæti.
. Akureyri. 16 janúar 1905.
Rannveig Laxdal. EggertLaxdal.
iri IIIÉ i|iipi iinn II iii iii ■mi«miiiji n nmnr
Sleðilegt nýtt ár
býður „Qjh.“ öllum kunningjum sín-
um og vinskaps-fólki nær og fjær
og þakkar fyrir liðna tímann.
Það vonast eftir vinsældum góðra
manna eins og að undanförnu og
vill reyna að vera þeirra verðugt.
Aftur á móti vill það ekkert eiga
við nein lubbamenni og mun forð-
ast þau sem unt er. Arásir vill þáð
ekki gera neinum að ósekju, en
löngun hefir það sterka til að launa
fyrir sig, ef ráðist er að því án or-
saka, því lilut sínum vill það halda
fyrir hverjum sem er.
Annars þykir því illa til hlýða
að þylja langa lofgjörð um sjálft
sig — hvernig það ætli að verða --
eins og sumra blaða er siður. Ein-
ungis vill það taka fram að þau
málefni er það tekur til meðferðar
mun það ræða eftir beztu sannfær-
ingu, eins og að undanförnu, án
tillits til þess hver á í hlut, — og
það vill vera þjððarinnur blað í öllu
tilliti. ■ •
■-—^ o ► --
Skagafjarðardölum í nóvbr. ’04.
Fátt er að frétta héðan: Böðin byrjuð hér
í sveitinni og blandast í hugum bænda
kvíði fyrir henni, ineð hinni miklu heyja-
eyðslu sem hún hefir í för með sér og til-
hlökkun um að loksins sé lokið öllu böl-
vuðu stríðinu og kostnaðinuni sem af lækn-
ingakáki fjárkláðans hefir leitt. Vonandi er
það, þótt mikið eyðist af heyjum við böð-
unina, að veturinn verði ekki svo harður að
bændur verði ekki byrgir af heyjum, því
nú eru hey með mesta- og bezta móti eftir
hið indæla sumar, sem var hér í firðinum,
eitthvert hið hagstæðasta er elstu menn
muna.
Vörður var hafður fyrir óböðuðu fé, hér
við Jökulsá f sumar, frá miðjum maí til
18. oktober. Voru 9 menn á verði frá sjó
til jökuls, með kr. 3.00 til 4.50 á dag. Er
það kostnaðarauki ekki lítill, en það var hið
eina rétta úrræði að setja vörðinn, úr því
svo var til stofnað að böðun varð ekki lak-
ið á vetri yfir alt land. Sem betur fer.mun
vörðurinn hafa orðið að tilætluðum notum,
að því er eg frekast veit.
JCýjar kosningar.
Sjá/fkjörið þingmannsefni.
Hún kom mörgum á óvart fregn-
in, sem sunnanpóstur flutti síðast, að
þingmaður Akureyringa væri andað-
ur. Að vísu höfðu menn heyrt að
hann hefði verið hættulega veikur,
en fæstir tnunu hafa ætlað að þessi
yrðu endalok sjúkdómsins.
Akureyrarbúar eru því þingmanns-
lausir nú, en kosning á nýjum þing-
manni fer væntan'ega fram í maímátt-
uði næstk., þó ekki muni enn þá vera
komin nein fyrirskipun um það frá
stjórninni.
Kjósendur eru farnir að svipast
um eftir þingmannsefni og eru ttú
alveg sammála utn, eftir því sent
vér bezt vitum, að álitlegasta þing-
mannsefnið sé maður sá, setn var
hér í kjöri á síðasta hausti, sá, sem
varð þá í minni hluta.
Eins og allir hér vita er það
Magnús kaupmaður Kristjánsson.
Og það er líka fullkontlega eðli-
legt að flestra augu staðnæmist á
honutn sem þingmannsefni fyrir kaup-
staðinn. Því flestum kjósendum munu
í fersku minni skoðanir þær, er hann
hélt fram á þingmálafundinum 9.
sept. s. 1. — Skoðanirnar sem féllu
mönnum svo vel í geð, að fjöldi
af kjósendunt úr andstæðingaflokki
hatts sögðu eftir fundinn að þeir
hefðu kosið ltann, ef þeir ltefðu ekki
verið búnir að birtda atkvæði sitt.
Og þar sem það mun mega teljast
áreiðanlegt að Magnús Kristjánsson,
fyrir þrábeiðni margra kjósenda, ætl-
ar að gera kost á sér við næstu kosn-
ingar, er það varla vafa bundið að
hann verður kjörintt fulltrúi bæjar-
ins.
Meira að segja. Vér álítum að
litlar líkur séu til að aðrir en hann
verði hér í kjöri, því þó þeir kynnu
rtú að vera til rneðal kjósenda hér,
sem ekki eru ánægðir með hann,
álítum vér að þeir fái engati til að
bjóða sig fratn gegn Magnúsi með
þeirri vissu sem sá frambjóðandi
mætti hafa um það að ná ekki
kosningu.
Seðlar Landsbankans. Mælt er að seðlar
Landsbankans verði innleystir íLandmands-
bankanum danska án nokkurra affalla,
„ Verzlunannannafélag Akiircyrar" hefir
skorað á Magnús Kristjánsson að gefa
kost á sér sem þingmannsefni við næstu
kosningar og samþykti í einu hljóði til-
lögu, sem borin var fram á síðasta fundi
þess, um að styrkja hann til kosningar af
öllum mætti.
Páll amtmaður Briem
andaðist í Reykjavík 17. desbr. s. 1.
eftir S daga legu í lungnabólgu. Hann
var fæddur 19. oktbr. 1856 og voru
foreldrar hans Eggert Briem siðast
sýslumaður í Skagafjarðarsýslu og kona
hans Ingibjörg Eiríksdóttir Sverrisson-
ar. Páll Briem varð stúdent frá latínu-
skólanum í Rvík 1878 með fyrstu ein-
kunn, kandídat í lögum frá Hafnar-
háskóla með annari einkunn 1883 en
tók prófið upp aftur árið eftir og
hlaut þá fyrstu einkunn. Stundaði þá
íslenzk lög með styrk úr landssjóði
um hrtð. Sýslumaður í Dalasýslu 1886,
málafærslumaður við yfirréttinn 1887,
sýslumaður í RangárTallasýslu 1890
og reisti þá bú að Árbæ í Holtum.
Amtmaður í Norður- og Austuranitinu
1894 og þangað til það embætti var
lagt niður á síðasta hausti. Flutti þá
til Reykjavíkur og varð þar lögfræði-
legur gæzlustjóri við Hlutabankann.
Hann sat á alþingi sem þingmaður
Snæfellinga 1887, 1889 og 1891 og
10. septbr. síðastl. var hann kosinn
þingntaður fyrir Akureyrarkaupstað.
Páll Briem var sæmdur riddara-
krossi dbr.orðunnar 1899 og beiðurs-
merki dbr.manna sumarið 1904.
Hann var tvígiftur. Fyrri kona hans
var Kristín Guðmundsdóttir bónda á
Auðnum og átti hann með henni einn
son er Kristinn heitir. Sfðari kona hans
var Álfheiður Helgadóttir lektors Hálf-
dánarsonar og lifir hún hann ásaint
fimm börnum þeirra öllúm innan tíu
ára aldurs. Er það þungur harmur er
þeim hefir borið að höndum, því mælt
er að hann hafi verið sérlega umhyggju-
samur og ástríkur eiginmaður og heim-
ilisfaðir. Hlýtur það að vekja hluttekn-
ingu manna nær og fær og það því
fremur sem frúin hefir nú á rúmu ári
enn fremur orðið fyrir þeirri sorg að
sjá á bak systur sinni og tveimur
bræðrum.
Páll Briern var iðjumaður hinn mesti
til allra starfa — má ske meir en kraftar
hans leyfðu, því hann var aldrei hraust-
ur til heilsu. Örgeðja var hann og til-
finninganæmur og hjartagóður að dómi
þeirra er þektu hann. Hann var kapp-
samur og framgjarn og lét mikið til
sín taka um ýmislegt er voru áhuga-
mál hans. Voru dómar manna um
starfsemi hans á ýmsa vegu, sem oft
vill verða, en nú tekur Saga gamla
við og mun leggja á þann dóminn
um starfsemi hans, sem réttastur og
óhlutdrægastur verður.
Með pósti suður.
Fyrir þann, sem aldrei hefir farið
landvegsferð á vetrardegi, þótt alvanur
sé sumarferðum, er það ekkert tilhiakk
fyrst í stað að leggja upp í minst 12
daga landvegsferð að vetri til, því að
það er sitt hvað að fara yfir landið
okkar að sumartíma í sólskini og
veðurblíðu, þegar alt er skrúðgrænt
og allar ár spakar og þægar yfirferð-
ar, en í skammdeginu, um hávetur 1'
frosti og hríðum, þegar snjór er yfir
alt en hver spræna full með krap og
jakaburð. En ef slík ferð liggur fyrir
manni þá er ekki hægt að hugsa sér
betri samfylgd en að vera með póst-
inum. Þeir eru flestir afburðar þrek-
menn, þaulreyndir í margskonar svað-
ilförum, vanir að glíma við höfuðskepn-
urnar þótt þær ygli sig, og svo nákunn-
ugir vegum og vatnsföllum, að nærri
liggur að bændurnir séu það ekki bet-
ur hver í sinni landareign. Og þeir eru
þar að auki mjög umhugulir við sam-
ferðamenn sína. Ferðin gengur því svo
þægilega sem unt er, og heldur kýs eg
landvegsferð f hreinu, styrkjandi vetrar-
lofti en að kúra dögum saman í þröngri
og loftillri káetu langt undir skipsþiljum,
í sjóróti, sjóveill og lystarlítill. Mesti
agnúinn við landvegsferðirnar á vetrum
er kuldinn á gistingarstöðunum, í ofn-
lausum stofunum, þar sem ekki er hægt
að halda hlýju á sér nema með því að
vera í yfirfrakka og með trefilinn marg-
vafinn um hálsinn, því að vart fær mað-
ur að draga sig í baðstofuhlýjuna nema
helzt á smábæjunum, en þá líður manhi
vel og slær t einn vistarhring við heima-
fólkið, en veslings póstarnir þurfa stöð-
ugt að gá að hestunum, bera þeim hey
og brynna þeim öðru hvoru alla nóttina,
og verður þvt oft lítið úr svefni fyrir
þeim; en póstarnir hirða meir um það
að hestunum líði vel en þeim sjálfum.
Það er engin sældaræfi að vera póst-
ur og síst hent dugleysingjum, en þó
er það merkilegt, að póstinum dauð-
leiðist hvfldin heirna á milli ferða og
eru þá fyrst í essinu sínu þegar þeir
aftur eru komnir upp í hnakkinn og
af stað, helzt með sem flesta kofforta-
hesta, enda er þá arðsvonin mest.
Það er annars gaman að bera sam-
an norðan og sunnanpóstin og »stú-
dera« mutiinn á þeim. Báðir eru þeir
mestu karlmenni og dugnaðarforkar, en