Höfuðstaðurinn - 23.11.1916, Page 3

HÖFUÐSTAÐURINN
Bifreiðakensla.
Að fengnu leyfi Stjórnarráðs fslands tek eg undirrltaður að
mér að kenna að fara með bifreiðar. Þeir sem vilja sinna þessu
gefi sig fram fyrir 1. des. n. k.
*\3\W\\á^m$sotv,
bifreiðarstjóri.
Mjósundi 3. Hafnarfirði.
TUXHAM-mótora
selur
CLEMENTZ & CO. H|F
Þingholtsstræti 5. Reykjavík.
Skrifstofutími 10—2 og 5—7 Sími 575.
30-40 tn. mótorbátur
óskast til leigu nú þegar.
Mnari upplýsingar í Bankastiæti 11
- Við getum hugsað okkur |
Kaupið
Sleðinn nam staðar úti fyrir húsi
því er Doktorinn bjó í.
— Nú skulum við koma inn
til mín, sagði Doktorinn, við þurf-
um að tala saman í nœði.
Peir fóru svo inn og þegar
búið var að kveykja á lampanum
tók Doktor Jórdan bréf upp úr
vasa sínum og sagði Hálfdáni að
lesa. —
Bréfið hljóðaði þannig:
Hr. Dr. Jórdan!
»Ljósmynd þá er þér senduð
mér hefi eg sýnt yfirvöldunum
hér, en árangurslaust. Hér teru
nokkrir menn sem heita Hólm-
kvist, þeim hefir verið sýnd mynd-
in, en engin þeirra kannast við
manninn. Af hendingu sá^dómari
einn myndina hjá mér, vakti hún
eftirtekt hans mjög, því hún líkt-
manni nokkrum, Vollert að nafni,
sem fyrir tólf árum síðan hafði
verið settur í varðhald og grunað-
ur var um morð en strauk úr varð-
haldinu og með honum Rússi
einn, Olfert að nafni, sem dæmd-
ur var í œfilanga þrælkunarvinnu
fyrir fölsun, átti að flytja hann í
Vaxhólmsvirki, en þeir struku áð-
ur en því varð við komið. Biður
því dómarinn yður um að vísa
sér á mann þann er myndin er
af, ef þér vitið hvar hann heldur
sig nú.
Yðar
Ivan Hartmann«.
— Petta er Hólmkvist og
Rússinn, hrópaði Hálfdán glaður
þegar hann hafði lesið bréfið.
það, svaraði Doktorinn. og þá
er óhætt að ætla þeim hitt ódáða-
verkið líka.
— Já eg er hárviss um að þeir
eru sekir, svaraði Hálfdán, en
hvað eigum við að gera?
Frh.
,y*óJviS^a5\íu\.
Útgefandi Þ. Þ. Clementz
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.
Smá&tt^t\\su\gar
kosta 2 V2 eyrir orðið.
Skilist í prentsmiðjuna, Ingólfs-
stræti 2, sími 27, eða á afgr.
blaðsins í Þingholtsstræti 5,
sími 575.
Höfuðstaðurinn
kostar 6 5 a u ra um
wnmiwraivMU—■■íiih» ——am
mánuðinn, fyrir fasta
kaupendur. — Pantið
blaðið í síma 5 7 5
-----eða 2 7.-------
I HÖFUÐSTAÐUEira 1
m; jW
3g kemur íít daglega, ýmist heilt y
|j blað árdegis eða hálft blað árdeg- S
S8 is og hálft síðdegis eftir því sem S
® ástæður eru mt ð fréttir og mikils- *
I? verðandi nýjungar, - jg
v« *fjt
» RJBWBBBIBMBKWWBWBKWWMra
Höfuðstaðurinn
er bezta blaðið.
Hvergi er betra að auglýsa en í
s Höfuðstaðnum «.
»Höfuðstaöurinn« flytur alls konar
fróðleik, kvæði og stökur, og tvær
sögur, hvora annari betri.
Kaupið því
Höfuðstaðinn.
Dýrlingurlnn, H8
siglað lífsbók hans. Þegar síðasta sandkornið er út runn-
ið, þá hverfur maðurinn út úr rás daga og stunda og
stendur þá alskapaður frammi fyrir dómstóli guðs og
manna. Hvorttveggja fer með rétt og órétt, eg og mann-
kynssagan yðar, hún með bókstöfum, rituðum á bókfell,
eg með þeim merkjum, sem eru rist í hug mér.
En tefjið mig nú ekki. Eg þrái nú sögulokin, kæri
herra. Því að eg sé blóðugt og andvana höfuð fram-
undan mér og svípum lamið bak konungs míns.
XI.
Eg sat einmana og hryggur um kvöldið þann dag,
er konungur mannskemdi sig með blindu æði og gerði
lítið úr sér í augum þjóna sinna. Var eg hryggur og fyrir-
varð mig fyrir ávirðing konungs. Þá var klappað óvör-
um á öxl mér og var þar kominn Ríkharður ljónshjarta.
Hafði hann svipast að hestum sínum og settist nú hjá
mér á múrinn, því að hann vék kunnuglega að þjónustu-
mönnunum.
Hann hóf mál sitt umsvifalaust og mælti: »Þú sást
með eigin augum hversu æðisgenginn faðir minn var og
hversu óriddaralega honum fór. Sökk þú þeim degi í
eilíft myrkur. . . . Ólmt villidýr. . . . Skömm og hörm-
ung«. Tvö reiðitár rnnnu niður vanga hans. »Gott er
það þó að uppreistarseggirnir Hinrik og Goðfreður urðu
eigi sjónarvottar að því. Þeir mundu hafa hrópað hann
við frakknesku hirðina og allar aðrar hirðir og kallað hann
vitfirtan og jafnt ófæran til aö stjórna ríki sínn sem geði.
Ef þetta helst svo eða versnar, þá verður það eigi erfitt
verk fyrir bræðrakindur mínar að hrifsa kórónuna af höfði
119
föður míns og svifta mig erfðahluta mínum. En það veit
guð, að þetta má eigi við svo búið standa*.
»Verið þolinmóður, Ríkharður konungsson*. svaraði
eg, »og víkið eigi frá honum, því að hann er sjúkur. Ef
þér viljið komast öruggur að arfi yöar, þá treystið fyrir-
heiti guðs, að hver sem heiðrar föður og móður, skal
verða langlífur í landinu«.
»Þaö er eigi vegna míns eins, að þetta verður að
hafa enda«, svaraöi Ríkharður. »Eg em hinn þriðji í röð-
inni og það veit trúa mín að heldur vildi eg vinna mér
ríki með eiginni hendi, en erfa ríki Vilhjálms Bastarðar,
sigurvegarans«. En eg læt eigi ríki hans ganga til grunna,
svo sannarlega sem blóð hans rennur í æðum mínum«!
mælti hann og stökk nú á fætur og rétti hendur til him-
ins. Báðumegin hafsins skal þaö haldast saman og drotna
yfir heiminum*.
Hann stóö fyrir framan mig hár og tígulegur og
mátti eg þá ekki af honum líta, svo var hann glæsilegur.
En hann sneri sér til mín óþolinmóðlega með þessari
spurningu. »Hvenær byrjaði þetta og varö svo vont?
Á þeirri stundu, skal eg segja þér, þegar faöir minn
komst í óvináttu við spekina, það er að segja herra Thom-
as. Mótmæl þú mér eigi! — Eg ætla mér að fara dul-
búinn suöur um haf og halda til klaustursins, þar sem
yfirbiskupinn fastar og biðst fyrir. Hann unni mér og
gerir enn ef nokkur taug er ómunkuð í honum. Tel þú
mig eigi af því. Eg fer og faðma kné hans. Eg ætla
að biðja hann og þiábæna, ekki sem konungssonur og
eigi sem eg bæði mann, . . . eg hætti eigi fyr en eg hefi
komið þeim saman og sætt þá! Hann verður að verða
p
3
3
2
5
ox
3
CZ>
3
p
u\
Ul
n
Q*
&
tu