Höfuðstaðurinn - 09.12.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
Auglvsingum í Höfuðstaðinn
má skila í Litla búðina eítir kl. 6 siðdegis.
kosta 2 7» eyrir orðið.
tkilist í prentsmiðjuna, Ingólfs-
•trarti 2, sfmi 27, eða á afgr.
klaðsins f Þingholtsstræti 5,
sími 575.
Bréf og samninga
vélritar
Q. M. BJörnsson
Kárastíg 11
(Kárastöðum)
leilranum myndi hann sparka henni
frá sér eins og rakka.
Hvaö hafði hún hugsaö og
hvernig ver hún orðin á þessum
fáu mánuðum?
Nú voru augu hennar opnuð og
hún sá líf sitt f réttu Ijósi, hún
héit að hún myndi missa vitið.
Það var Ifkast því, sem væri veit-
tngahúsið orðið að pestarbæli, og
«0 hún gæti ekki dregið andann
þar lengur. Og þar aö auki alt
þetta skraut og glingur sem hún
tar með og Steinert hafði gefið
henni.
Hún varð að Iosna frá þessu,
TIL
HAPNARPJARÐAR
fer bifreið kl 11, 2 og 6 frá Sðluturnlnum eins og
að undanförnu.
Afgrelðsla f Hafnarflrðl er flutt til AUÐUNS
NIELSSONAR
Pantið far f sfma 444 f Reykjavík og f Hafnar-
flrði f sfma 27.
M. Bjarnason.
TUXHAM-mótora
selur
CLEMENTZ & CO. H|F
Þingholtsstræti 5. Reykjavfk.
Skrifstofutfmi 10—2 og 5—7 Sími 575,
H«aKgM«KKKP*KXK**aýv
HÖFUBSTAB UEIM
kemur út daglega, ýmist heilt
blað árdegis eða hálft blað árdeg- J|
is og hálft síðdegis eftir því sem ~
ástæflur eru með fréttir og mikils-
verðandi nýjungar,
. KKKKKKKKKKKKKKK^aæiKKfl
það varð að taka enda þegar f
stað.
Fjö'di örvæntingarhugsana þtifu
um huga hennar. En hvað hún
ha'ði <>ert Konráð Ebbesen rangt
ttl. Hún hngsaði um hann með
sársaukrbiaidmn aðdáun E hve
miklu beiri var hann ekki en hún,
og hve ilia var hún hans ekki
verð.
Vagn staðnæmdist fyrir utan.
Það hljóp einhver upp tröppurnar
og kom inn í veitingastofuna. Það
var Steinert,
Hannn hélt á fallegum blóm-
vendi, og var f Ijósleitum nýtízku
sumarfðtum, svo að hann ieit út
eins og stórhöfðingi.
Hann kastaði kveðju á frú Lar-
sen. Hún benti honum á herberg-
ið við hliðina og hann fór inn.
Hann hafði víst ætlað að segja
Pýrllngurlnn,
152
153
CM
ed
lO
<u
m
iD
cS
E
io
5
cj
3
jO
n
ed
Qk
er tii himins, en morðingjar hans ganga lausir og dómur
konuugs eitir þá ekki. Eg álft þetta hirðuleysi. Vil eg
eigi að neinn efist þarum og geri eg þvf kunnugt kon-
ungum og þjóðum, að eg segi mig lausan við iíkamleg-
an fðður minn, svo sem hann hefir gert við Krist og
boðara hans«.
| Eg las þetta harðoröa bréf stamandj, en konungur
tstarði svo að augun ætluðu út úr höföi hans og gekk að
-mér. Eg kom engu orði upp, en hann tók fyrir kverkar
mér með báöum höndum og æpti: »Þvf lýgur þú,
þrælmennið* ! En samstundis féli hann í óvit,
En herra Thomas brosti á legsteini sfnum.
Nú er nóg komið*, mælti kórdjákninn og bliknaöi
og bandaði höndunum. eins og hann vildi verja sig.
Burkard unni gieði og skemtun, eins og títt er um
gamla menn, sem eiga eftir að njóta lífsins skamma stund.
Þegar hann dró bogasmiðinn inn til sín, þá hafði hann
óskað að fá að heýra nokkrar smásögur um mannlegan
breiskieika dýrlirigsins og brosa að þeim og dekkja Iítiö
eitt gull hins nýja dýrlingsljóma. En Hans hafði sagt
honum frá sárum þrautum og sýnt honum tvö manns-
andlit afskræmd af kvölum. Hann var eigi maður fyrir
þessu. Hann Ieitaði að spaugsyrði tii þess að Iétta af sér
þunganum.
»Mér þykir væut um«, sagði hann, »að þú ert góð-
ur maður og guðhræddur. Sannarlega ert þú eigi ailur
þar sem þú ert séður, er konungur náði eigi í beiti þitt
og dró þig með sér í faliinu*.
Bogasmiðurinn reis upp f setinu og Ijómaði af aug-
um hans. Saga hans hafði létt á honum scm skriftamál
og styrkt hann alian. Því að í honum bjó harður karl-
mannshugur, þótt hann væri nú grár fyrir hærum og var
maður til að bera harða dóma réttlætis þess, sem býr dul-
ið í mannlffinu.
»Eg komst eigi heldur klaklaust af«, sagði hann, »en
eg dró mig f hlé i tfma og lét eigi heldur skorta sálu-
hjálplegar athafnir. Eg mun nú segja yður frá því í
stuttu máli og með hverjum hætti eg varð svo sem nú er
eg. —
Hesturinn verður iéttarí í spori, þegar hann veit hest-
húsið er í nínd.
Þegar eg reið á eftir Hinriki konungi til Vindsor-
hallariunar að afstaðinni húðstrokunni góöu, þá varö mér
það Ijóst að eg mátti eigi vera lengur í þjónustu kon-
ungs. Konungur leit mig eigi réttu auga eftir iíflát yfir-
biskupsins. Hafði hann brugðið mér utn það með hörð-
um og rauglátum orðum, að eg hafði eigi mátt til að
slfta hann úr höndum raoröingjanna. Hann sneri sér
undan, hvar sem hann sá mig. Laglegur piltur úr Aquí-
taniu haföi bægt mér rosknum manni frá drykkju. Eg
fylgdi honum og sjaidan á veiðar og haun hafði látið mig
rfða með sér tii yfirbótarinnar í Kantaraborg af því, að
hann fyrirvarö sig ekki fyrir mér.
Vopnavörður konungs, Hrólfur, yfirheyröi mig í
Vindsorhöliinni, því að húðstroka konungs var hljóðbær
orðin og gekk mann frá manni mrðal Saxanna og veitti
þeim gleði og sigurhrós. En er hann heyrði hinn smán-
arlega sannleika, þá svaii reiðiæðin á enni hans svo að
hún ætlaði að springa og hann svalaði sér með stóryrðum
sem vandi hans var til.