Ingólfur - 05.01.1911, Blaðsíða 3

JNGÓLFÚTt
3
sér að hætta að leika, þegar þesaum
leik er lokið. Pað væri illa farið, ef
þetta reyndist satt
Listi
gekk hér um bæinn fyrir nokkrum
dögum til að safna hjá bæjarbúum avo
miklu fé, að með því væri hægt að
borga Júlíuai Halldórsiyni heilbrigðis-
fulltrúa sem avaraði þeirri launaviðbót
er hann hafði farið fram á við bæjar-
stjórnina en hún synjaði honum. Nú
hefir hr. J. H. aótt aftur um heilbrigðia-
fulltrúaatarfið, og er vonandi að bæjar-
atjórnin sjái nú avo aóma sinn að hún
veiti honum atarfann aftur, og helat
líka launaviðbótina, þegar hún sér hversn
illa aynjun hennar hefir apurat fyrir í
bænum.
, ♦
i wm
yfirréttarmálaflutningsmaður
Austurstræti 3.
^ Heima kl. 11—12 og 4—5. Jj
^ Talsími 140. *
XO.lBl.Ull lítV. |
„ kaupendur ,Ingdlfs‘
x vll hér í bænum, sem
skifta um bústað, eru vin-
samlegast beðnir, að láta af-
greiðslumann hans vita það
sem fyrst.
Kaupendur ,Ingólfs‘,
aem eigi fá blaðið með akilum, eru
vinaamlegast beðnir að gjöra afgreiðal-
unni aðvart um það.
i Sveinn Björnsson !
i ►
é yfirréttarmálaflutningsmaöur >
4. Hafnarstræti 13. ►
Hlunnindajörð til ábúðar.
Jörðin ELÍrlijufell í Eyraraveit víð Grundarfjörð er laus til
ábúðar í næatkomandi fardögum.
Hún gefur af sér í meðalári 200 hesta af töðu.
Engjaalægjur bæði góðar og miklar.
Haglendi og upprekatrarland mjög gott.
Fjörur og beitiland á vetrum gott fyrir fé og hroas.
Mótekja framúrakarandi góð.
2 kartöflugarðar, og landið vel fallið til kartöfluræktunar.
Silungaveiði í á rétt við túnið.
Selveiði við sker, er liggur akamt frá laadi.
Jörðin liggur aérlega vel við allskonar ajávarútveg, enda er fjörðurinn
fiakiaæll.
Skelfiaknr mikill til beitu.
Góð lending og ágætt uppaátur fyrir þilakip.
Frekari upplýaingar og ábúð á jörðina veitir
herra Hermann Jónasson
Spítalastíg 9 Reykjavík.
G-asæðar
og alt þar að lútandi útvega eg fyrir aanngjarnt verð. — Vanir menn vinna
verkin. — Gastæki allskonar eru ávalt fyrirliggjandi í gasbúðinni á Laugavegi 7.
Semjið við mig eða
Carl F. Bartels,
úrsmið.
Þorkell Þ. Clementz,
vélfræðingur,
löggiltur vatns- og gasmeistari í Reykjavík.
W
Ekkjan hætti að veina yfir líkinu og starði með stórum augumjá
hinn ókunnuga mann, en fljótlega fór hún aftur að gegna skyldu
sinnar með aukinni ákefð.
„Á ég að sýna sahibnum bælið?“ spurði hann blátt áfram.
„Ef þú ert viss um þetta,“ — tók Gisborne til máls.
„Víst er ég viss um það, það er ekki meir en klukkutími síðan ég
sá hann, hundinn. Það er of snemmt fyrir hann að éta mannaket,
en er tylft af góðum tönnum í kjaftinum á illkvikindi þessu.“
Mennirnir, er höfðu kropið bognir yfir sporunum, læddust hljóð-
lega burtu, þvi þeir voru hræddir um að Gisborne mundi kveðja þá
til þess að fylgja sér og hinn ungi maður kýmdi með sjálfum sér.
„Kondu sahib“, sagði hann, sneri sér við og fór af stað á undan.
„Ekki svona hratt, ég get ekki fylgt þer eftir,“ sagði hvíti mað-
urinn. „Biddu dálítið við, ég þekki ekki andlit þitt.“
„Það kann vel að vera. Það er stutt síðan ég kom í þennan
skóg.“
„Frá hvaða þorpi?“
„Ég er ekki frá neinu þorpi, ég kom þaðan,“ og um leið benti
hann til norðurs.
„Þú ert þá sígovni.“
„Nei sahib, ég er stéttalaus maður og að því leyti einnig föður-
laus.“
„Hvað kalla menn þig?“
„Momgli sahib, og hvað heitir sahibinn?“
„Ég er yfirvörður í þessum skógi og nafn mitt er Gisborne.“
„Hvað er að tarna, hafa menn tölu á trjánum og grasstráunum hér?“
„Einmitt, til þess að slíkir flökkupiltar eins og þú skuli eigi
kveikja i þeim.“
„Eg! Ekki vildi ég valda neinum skaða i mýrskóginum fyrir
hvað sem i boði væri. Hann er heimili mitt.“
25
til þess að vera á ferð úti á hestbaki og gaf honum nokkurt
vald. Seinna meir fór honum að leiðast það mjög og mundi feginn
hafa gefið heils árs tekjur sínar, til þess að geta lifað hálfs mánaðar-
tíma félagslífi þvi, sem er á Indlandi. Þá fékk skógurinn aftur vald
á honum, og hann lærði að vera ánægður í starfi sínu, ánægður við
að gera brunalínu sína lengri og breiðari, að veita eftirtekt hinum
ljósgræna lit nýgræðingsins gagnvart hinu eldra laufi, að moka fram
hinum stífluðu lækjum, og að veita eftirtekt og hjálpa skóginum í
hinni hinnstu baráttu hans, þar sem hann þynntist og stöðvaðist af
hinu háa grasi. Við og við lét hann brenna grasið, þá er stillt veður
var, og dýr, sem áttu þarna heima, brutust fram í albjartan daginn
hundruðum saman, rekin af hinum bleiku logum. Síðan breiddist
skógurinn yfir hið brenda svæði með ungum trjám í reglulegum röð-
um og var það mikil ánægja fyrir Gisborne að sjá það. „Bungalov"
hans, stráþakinn hvítkalkaður kofi með tveim herbergjum, var í öðr-
um enda hins stóra skógar og mátti þaðan sjá yfir haíin. Það var
enginn garður kring um kofann, en bambuskjarr úr skóginum náði
alveg að kofadyrunum og úr sólbyrgi sínu gat hann riðið beina leið
inn í skóginn án þess að hann þyrfti fyrst að búa til veg.
Hinn gildi Abdúl Gafúr, sem var múhamedstrúar, var ráðsmaður
hans og sá um matreiðslu handa honum, þegar hann var heima, og
varði því sem eftir var af tímanum til þess að skeggræða við hinn
litla hóp af indverskum þjónum, sem áttu kofa sína á bak við bungalov
hans. Þjónarnir voru tveir hestasveinar, matreiðslumaður, vatnsberi
og ræstingamaður, þetta var alt og sumt. Gisborne hreinsaði sjálfur
byssur sínar og hafði engan hund. Hundar hræða villidýrin og hann
vildi geta sagt hvar þegnarnir í riki hans væru vanir að drekka,
þegar tunglið kæmi upp, hvar þeir ætu um dagrenningu og hvar þeir
lægju í felum um hitatíma dagsins. Skógarverðir og skógræktunarmenn
bjuggu í litlum kofum langt úti í skógi og komu að eins til hans