Alþýðublaðið - 08.06.1963, Blaðsíða 10

Kosninga
sögur
MARGAR spaugilegrar sögur eru
til í sambandi við kosningar og
kosningabaráttuna. Ekki er úr
vegi að rifja upp nokkrar gamlar
kosningasögur, ef einhverjir
mættu hafa gaman af.
FRAMBJÓÐANW nokkur var á
ferðalagi í kjördæmi sínu, og eins
og skyldan bauð, varð hann að
sjálfsögðu að fara næstum á hvern
bæ, hrósa kaffinu og meðlætinu
við húsfreyjuna, ræða veðrið og
lieyskanarhorfurnar við bóndann.
Frambjóðandinn var búinn að
vera á ferðinni allan iiðlangan
daginn og nú var komið fram á
nótt. Þegar hann kom að síðasta
bænum, sem hann ætlaði að heim-
sækja, guðaði hann á glugga, eins
og þá var siður, Hann guðaði
þrisvar sinnum en enginn anzaði.
Honum þótti þetta all undarlegt,
og hugsaði því með sér, að ekki
væri úr vegi að reyna að kalla
eitthvað annað,- fyrst þetta megn-
aði ekki að vekja fólkið. „Hér séu
fréttir”, kallaði hann því næst,
en allt kom fyrir ekki. Loks kall-
aði hann: „Hér séu gull og ger-
semar”. Þá var svarað að vörmu
spori: „Hvað ertu að kalla þetta
maður. Komdu þér inn, sem allra
fyrst”.
EITT SINN bar það til við kosn-
ingar á Norðurlandi, að húsfreyja
ein kom út ur kjörklefanum með
kjörseðilinn í hendinni og spurði:
„Ilvar á maður að láta framsóknar-
atkvæðin?”
70 EAR TIL á framboðsfundi
fyrir allmörgum árum, að einn
f|ambjóðandinn margstagaðist á
því í ræðu sinni, að á komandi
kjörtímabili mundi verða komið
rafmagn heim á hvern einasta bæ
í kjördæminu. Sérstaklega lagði
hann mikla áherzlu á að innan
skamms mundi komið rafmagn á
Iivcrn einasta hæ í þeim hrepp
þar sem fundurinn var haldinn.
Þegar hér var komið var tekið að
rökkva og orðið skuggsýnt í saln-
um. Einn fundarmanna stóð þá
upp og bað frambjóðandann að
gjöra svo ve! og kveikja í saln-
tuknv kveikjarinn væri bak við
ræðumV}:ð. Rafmagn var löngu
komið á hvern einasta bæ í þeim
hreppi þar sem fundurinn var
haldinn.
BRIET Bjarnhéðinsdóttir og
Gunnav frá SelaVæk hittust eitt
sinn um það Ieyti er konur höfðu
sérstakan lista í framboði til al-
þingis.
Gunnar Iýsti sig andvígan slík-
um kvennalista og taldi yfirleitt
aff konur mundu. heldur lítiff er-
tndi eiga á þing. Hann bætti því
þó viff. aff sér væri samt heldur
veí til kvenfólksins svona yfirleitt.
— Ætli það sé nú nema á viss-
um svæðum, sagði þá Bríet.
— Þér meinið náttúrlega á viss-
um sviðum, svaraði Gunnar.
— Ætli það sé nú ekki sama
hvort er, sagðl þá Bríet.
Þér verðiS a5 fara strax
heim og beint í rúmio.
III [i ' ta.
Þér eruð með mjög smitandi
sjúkdóm.

CS2.

Kærar þakkir fyrir að vekja
mig. Ég gat ekki meff nokkru
móti losnaS viS tryggingasöiu-
mann, sem vildi endiiega selja
mér innbrotstryggingu.
Eg veit nú svei mér ekki
hvað ég á að segja. Má ég
annars sjá hringinn.
Hvað er ég ekki oft búin að
banna þér að bera feiti f hárið
á þér.
Framhald af 9. síðu.
ur hér um slóðir, sem setiandi
sé á flot í svona veðri. Er þetta
rétt?”
„Algerlega rétt, herra bæjar-
stjóri,” anzaði tollstjórinn ekki
laus við háðshreim. „Eg misnota
ekki eigur Hennar hátignar, eilík-
anlega ekki í þágu rumpulýðs, se'm
betur væri dauður!”
Það hljóp roði í andlit bæjar-
stjóranum, og reiðititringur fór um
Ukamann. En honum tókst að
stilla sig og sagði með hægð við
þögula sjómennina:
„Með valdi, ef nauðsyn lpef-
ur.”
Og um leið og hann hraðaði sér
fram hjá tollstjóranum bætti
hann við:
„Góðir drengir, sem yfirvald
hér á staðnum og í nafni kristi-
legrar mannúðar gef ég ykkur
fullt leyfi til að taka til notkunar
hvern þann bát, sem þið viljið.”
Sjómennirnir fylgdu á eftir
bæjarstjóranum fram hjá toll-
stjóranum í þögn, sem ekki varð
misskilin, og gengu rakleitt niður
að bátalæginu, þar sem tollbátur-
inn lá við festar.
MacLeod fánaberi á „Northum-
berland” leit í kringum sig rugl-
uðum augum, Atburðarásin hafði
verið svo ör, að honum gafst
naumast tími til að átta sig á, hvað
var að gerast, og nú var hann
orðinn of dofinn og lerkaður til
að skilja, hve ógnarlega aðstöðu
hann var í kominn.
Hann mundi, að vindurinn
hafði snögglega færzt í aukana,
unz komið var afspymuveður. —
Hann rifjaði upp fyrir sér, hvern-
ig akkerisfestarnar höfðu núizt
sundur og slitnað og að skipið
hafði fljótlega rekið að Goodw
win-rifunum og skipshöfnin lent
í beljandi brimöldunum og óp
þeirra drukknað í gnýnum af
veðri og sjó.
MacLeod var nítján ára gamall,
og þetta var fyrsta sjóferð hans.
Hann hafði haidið dauðahaldi í
tóverk hléborðsmegin, en lirakti
að lokum í sjóinn, örmagna af
þreytu og voshúð. Um stund
missti hann meðvitund, og þegar
hann vissi af sér næst, gerði hann
sér grein fyrir, að skipsflakið
velktist ekki, lengur í brimrótinu.
Hann leit um öxl og sá, að
sjórinn náði ekki eins langt upp
á sandinn og áður. Og í nám-
unda við sig sá hann hóp af skip-
brotsmönnum, sem bæði voru af
hans eigin skipi og „Restoration”.
Útlit þeirra var að öllu leyti
hörmulegt eftir volkið í sjónum.
Hann spurði einn þeirra: „Er
ekki einhver af ykkur yfirmað-
ur?”
Sá, sem spurður var, horfðí
blóðhlaupnum augum á einkenn-
isbúning MacLeods og svaraði: —"
„Þú ert það, herra.”
Fánaberinn leit' undan og horfði'
í aðra átt. Gulur sandurinn
teygði sig eins langt og augað
eygði, og á stöku stað mótaði fyr-
ir ýmsu braki, — bylgjótt flat-
neskja með pyttum, fullum af slýl
og grænum sjó, sem leyndi dýpt-
inni.
Mac brýndi raustina til að yfir-1
gnæfa stormhvininn, en reyndi að
vera alúðlegur og mælti til mann-
anna:
„Jæja, piltar, — , ekki missa
kjarkinn. Karlarnir í Deáii hafa
skarþa sjón. Þeir hljóta að að-
hafast eitthvað.”
Maður einn, blóðugur í framan,
gekk nú fram.
„Þér getið lítið sagt um þetta,
herra,” sagði hann kvalinni
röddu. „Við erum staddir á Good-
winsrifunum, og það verður ekki
langt þangað til krabbarnir hyrja
;að gæða sér á okkur, — sjáið
þið bara!”
v Hann benti til pyttanna, sem
næstir voru sjónum, en byrjað
: var að flæða að þeim. Mac kink-
aði kolli og svaraði: „Gott og vel,
strákar, — við skulum þá allir fara
um borð í flakið og halda okkur
þar. Eg trúi ekki öðru en að ein-
'hver hjálp berist áður en langt
um líður.”
Og hann gekk fyrir þeim yfir
sandinn, en þegar þeir nálguðust
flakið, komust þeir að raun um, að
:umhverfis það var ólgandi aðfalls
sjór. Engin von var til að svamla
þar yfir. Uppi yfir þeim flaug
stór mávur og gargaði eins og
hann væri að mótmæla komu þess-
ara gesta. Mac virti fyrir sér menn
ina, sem góndu með strengdum
svip á ófagran sjávarstrauminn,
feem svall milli þeirra og skips-
flaksins.
Smávaxinn miðskipsmaður tók
nú að snökkta lágt í barm sér,
og um Mac fór samúðarkennd,
jsem yfirgnæfði hans eigin ótta.
j Hann lagði annan handlegginn á
ilierðar piltsins og talaði til hans
jlágum rómi og leiddi hann niður
hallann að sjávarmálinu. Þar
íiámu þeir staðar og biðu þess, að
aðfallið gleypti þá.
I „Hamingjan sanna, — dreng-
rnir eru gengnir af vitinu!” varð
eínum hinna eldri að orði.
: Síðan gekk hann niður til þeirra
?ög tók um hönd Macs og sagði: „Ef
ýður er sama, herra. .. Eg lieiti
Higgins .. bátsmaður á „Restora-
tion”.”
| „Þakka yður, Higgins,” svaraði
#Mac og brosti.
Svo komu skiphrotsmennirnir
'hver af öðrum og fléttuðu saman
’höndur en aðfallsöldurnar sleiktu
fætur þeirra.
t MacLeod horfði bleikum augum
,yfir sollið hafið. Lágt á vestur-
himni skein rauð sólin sterkt, en
4ág ströndin umhverfis Deal og
iWalmer var í skugga. Mac sá gerla
jútlínur Shakespeare-hamars, en
þangað hafði hann oft farið í
skemmtigöngur með mömmu
sinni. Honum þótti nánast óraun-
verulegt, að fólk gæti á þessari
stundu verið á göngu á strönd-
inni, bölvandi storminum, elleg-
ar á flótta undan honum fyrir hús
höndur en aðfallsöldurnar sleiktu
fyrir framan þægilegan arineld.
Sjórinn náði honum nú í hné,
og hann fann að sandurinn mýkt-
ist undir iljum hans. Einhvers
staðar í röðinni var maður að
þylja bæn, — bæn, sem Mac hafði
verið kennd sem barni og hann
ekki munað eftir fyrr en nú.
Sjórinn náði honum nú upp fyr-
ir linén, og Mac opnaði augun til
að horfa í síðasta slcipti til strand-
arinnar, þar sem fólkið mundi
vakna til að sjá sólina daginn eft-
ir. Eftir að hafa horft sig þreytt-
an lokaði hann augunum á ný —
en flýtti sér að opna þau aftur.
„Bátur”, hugsaði liann, „undar-
legt, hvað maður getur ímyndað
sér sterkt það, sem maður þráir!”
Hann lokaði augunum enn og opn-
aði þau svo hægt aftur. Báturinn
var þarna enn, stærri en áður og
kom í áttina til þeirra, með segl-
in rifuð og sjó upp að borðstokk-
um.
Bátsmaðurinn frá „Restorati-
on” brýndi röddina og æpti upp
kveðjuorð. Skipbrotsmennirnir
hörfuðu undan ólgandi vatninu.
Að baki bátsins sáu þeir annan
— og þann þriðja enn lengra frá.
Pritchard lét seglin ekki falla,
heldur stýrði á þéttingshraða upp
í sandinn og hljóp út í mittis-
djúpt vatnið.
„Flýtið ykkur um borð ,piltar!”
skipaði hann. „Eftir að fallið er
dálítið meira að, verður brimið
svo rnikið, að það gæti molað nið-
ur herskip. Verið nú ákveðnir og
snöggir!”
Skipbrotsmennirnir tíndust út í
bátinn ásamt MacLeon. Þegar þeir
lögðu af stað til strandarinnar,
sem sýndist í órafjarlægð, leit
hátsmaðurinn um öxl til staðar-
ins, þar sem þeir höfðu staðið í
örvinglan siuni. Iíann sá, að brim-
ið fór vaxandi og öldurnar orðnar
hærri og kraftmeiri. Hann leit til
Macs og brosti og veifaði, og Mac
veifaði á móti og brosti til hans.
ooo—ooo
•SMÆLKI-SMÆLKI -SMÆLKI
i — Einhver leiðindaskarfur tók sér
jíáð bessaleyfi að spyrja Alexander
pumas spjörunum úr um ættina hans.
— Þér eruð kynblendingur hr.
Dumas, byrjaði hann.
j — Það er ég", sagði Dumars ró-
íega.
|. — Og faðir yðar?
—Hann var múlatti.
, — En hvað um afa yðar?
— Hann var negri, svaraði Dum-
as og var nú farið að síga hefdur í
hann.
Má ég þá gerast svo djarfur að
spyrja hvað lang-afi yðar hafi verið-
fpurSi þá, sá sem var að hrjá hann.
. . — Lang afi minn var apí. svaraði
Alexander Dumas. Mín ættartafa byrj
ar néfnilega þar sem yðar ættartala
endar.
Eitt sinn er píanóleikarinn frægi
Padrewski var á tónleikaferð í
Bandaríkjunum kom til hans lítill og
skítugur svertingjastrákur og spurði
hvort hann ætti ekki að bursta skó
hans.
Pradewski afþakkaði gott boð. en
þegar hann sá hversu óhreinn snóð-
inn var í framan, fékk hann hoffútn
25 sent, sem hann sagði að hann
mætti eiga, ef hann færi og hreiffS-
aði óhreinindin f'-eman úr sér. Dreng
urinn beið ekki hnðanna, hlióp á brott
og kom aftnr ^ vörtnu snnri tand-
ur hreinn í fr*»nv>n. Mann fór til sffíi!-
ingsins og réH! honnm sftnr seffta
Deningirin on ^ bár mocrjg eiga
bennan penina ef hór farið 0g Táttð
klippa yður.
10- 8. júní 1963 — ALÞÝ0UBLAÐIÐ