Lögrétta - 27.01.1909, Side 3

L0GRJETTA.
15
Roosevelt, og Bandaríljaþingið.
I símskeyti hjer í’ blaðinu var ný-
lega getið um ákæru hans gegn þing-
mönnum fyrir óheiðarlegt fjárbrall.
Frá þeirri viðureign skýra útlend
blöð á þessa leið:
í desember sendi hann þinginu
(congress-deildinni) ákæruskjal, fann
að ýmsum gerðum þess og nefndi
margt til dæmis um, að það hefði
komið í veg fyrir endurbætur, er
hann hefði viljað koma fram. Þar
á meðal sagði hann, að þingið hefði
veikt leynilögregluliðið, þótt glæpa-
verkin fari vaxandi.
Og hvernig stendur á því, að
þingið hefur veikt leynilögregluna?
segir forsetinn. Það er af því, að
leynilögreglan var komin vel á veg
til að fletta ofan af megnri sviksemi
og óreiðu, sem sumir af þingmönn-
unum voru við riðnir. Þegar hann
tjekk vitneskju uin þetta, segist hann
hafa gefið lögreglunni skipun til að
hafa eftirlit með þingmönnunum og
ransaka málið með leynd. Sú ran-
sókn hefði leitt fleira í ljós, en sig
hefði grunað. Þar hefði verið flett
ofan af óreiðu og spillingu, sem varla
ætti sinn líka. En er þingmenn hefðu
sjeð, að þeir voru undir ransókn, þá
hefðu þeir flýtt sjer að veikja leyni-
lögregluliðið, því að þeir, sem sekir
voru, vildu hafa næði til að halda
fjársvikum sínum áfram.
Þetta atriði í skjalinu hafði þau á-
hrif, að þingmennirnir urðu æfir og
hver af öðrum velti sjer yfir forset-
ann með þeim verstu orðum, sem
enskan á til.
Málið var fyrir þinginu 8. þ. m.
þingið bað forsetann, að færa sönnur
á mál sitt. Hann sendi því þá nýtt
skjal og vísaði í ýmsar ræður, sem
haldnar höfðu verið á þinginu. Nefnd,
sem skipuð hafði verið í málið, ljet
uppi það álit, að ákærur forsetans
væru á engum rökum bygðar og
þingdeildin neitaði að taka til með-
ferðar mál, sem misbyði sóma hennar.
Síðustu fregnir að vestan segja,
að ákærur forsetans miði sjerstaklega
að manni einum í öldungadeildinni,
er Tillmann heitir og sje flæktur við
ískyggilegt jarðakaupamál í ríkinu
Oregon.
Fjármálanefnd þingsins hefur enn
skipað þriggja manna nefnd til að
ransaka málið.
Frí fiaMiÉi til Míéíl
u
Úr Mývatnssveit er skrifað 3°/u:
»Aðalfrjettirnar hjeðan eru þessi inn-
dæla tíð, sem verið hefur í sumar og
haust og þetta fram ájveturinn; svo
góð og blíð, hretalaus og hagstæð, að
elstu menn muna eigi jafn gott sum-
ar. Ennþá er eigi nema lítið snjó-
föl á jörðu, og varla hestís á vötn-
um og mýrum; fje liggur úti, ekki
einu sinni farið að taka lömb.
Sunnud. 27. sept. var dumbungs-
veður á landsunnan, mistur og mekk-
ir, og roði mikill fyrir sólu, þegar sá
til hennar. Var þetta líkast eld-
móðu, enda þóttust menn verða var-
ir við öskufall þennan dag, einkum
fram til fjalla.
Mikið vorum við búin að þrá lækn-
inn, sem loksins kom í þessum mán-
uði, því að altaf var hættan og
hræðslan við barnaveikina\ sex sinn-
um frá því í sumar búið að sækja
lækni út á Húsavík, og gat hann
altaf hjálpað vel og fljótlega með
serum. Mikið frábærlega reynist það
meðal.
Annars hefur heilsufar verið ágætt.
Fje reyndist með vænsta móti. Dilk-
hrútur lagði sig 50 pd. kjöt, 10 pd.
mör. Hrútur fjögra vetra vegur 250
pd., annar 237 pd."
Bátur fórst á miðvikudagskvöld-
ið var, á leið frá Reykjavík og upp
á Kjalarnes, með 5 manns.
Kl. nálægt 3 um daginn gerði á-
kafa hvassviðrisroku og skall hún
mjög snögglega á. Áður hafði ver-
ið hægur vindur. Bátur þessi af
Kjalarnesinu hafði siglt hjeðan og
var kominn nær lendingu hjá Salt-
vík, er bylurinn skall yfir með hríð-
arjeli. Sást til bátsins frá Esjubergi,
en í jelinu hvarf hann, og er því
ljetti, var hann horfinn. Rak bátinn
síðan upp með einu líki í, en hin
eru ófundin. Á bátnum voru :
Guðmundur hreppstjóri Kolbeins-
son á Esjubergi, duglegur bóndi, hálf-
fimtugur að aldri. Hann lætur eftir
sig ekkju og 9 börn, sex af þeim
innan íermingar.
Árni Björnsson bóndi í Móum á
Kjalarnesi, rúmlega sextugur að aldri,
einnig vel metinn maður. Börn hans
eru upp komin flest.
Tvær stúlkur, Sigurlína ogjónína,
dætur Sigurðar sál Jónssonar frá Salt-
vík, er druknaði á Kollafirði fyrir
nær 13 árum. Þær systurnar áttu nú
heima hjer í Reykjavík.
Magnús Sveinsson, unglingspiltur
aí Seltjarnarnesi. Það var lík hans,
sem í bá'tnum rak.
Laust prestakall. Desjarmýri:
Desjarmýrar (nú Bakkagerðis), Njarð-
víkur og Húsavíkursóknir í Norður-
Múlaprófastsdæmi. Auglýst 20. jan-
úar 1909. Umsóknarfrestur til loka
marsmánaðar þ. á. Veitist frá far-
dögum næstkomandi.
Fæddir, fermdir, dánir, giftir
1907: Samtala fæddra sveina og
meyja á árinu er 2370. Af þeirri
tölu 66 andvana. Röskur 10. hlut-
inn óskilgetinn. Fermdir voru 1802.
Hjónabönd 495. Dánir alls 1462.
í Hólmaprestakalli andast karlmaður,
sem er kominn yfir 95 ár og í Mikla-
bæjarprestakalli kona á sama aldri,
hvorugt þó náð 100 árum. Voveif-
lega dánir alls 89, og hafa 12 af
þeim fyrirfarið sjer. Drukknað hafa 55
karlmenn. Hið mikla mannskaðaár
næst á undan drukknuðu 127, þá
fórust 100 í sjó í aprílmánuði. En
alls dóu mun færri árið 1906, ekki
nema 1276.
Inn í þetta yfirlit 1907 vantar frí-
kirkjusöfnuð Reyðarfjarðar. Skýrslur
eigi fengist þaðan. — Eru fyrir aust-
an landslög og rjett? (N. Kbl.)
Marteinstungukirkja í Holtum
fjekk fríða jólagjöf að þessu sinni.
Drotning vor sendir henni altaris-
töflu. Myndin er af Jesús í Getse-
mane, allstór um sig. Anker Lund
hefur málað; á hann fleiri altaristöfl-
ur hjer á landi. Hjer á árunum gaf
Lovísa, drotning Kristjáns IX., altaris-
mynd í Eyrarbakkakirkju og hafði
hún sjalf malað. Sjera Jón heit. Björns-
son hafði gengið fyrir drotningu.
Kirkjubóndinn í Marteinstungu reit
„Lovísu drotningu Karlsdóttur" beina
leið.
Slíkt bónakvabb ætti að vera sem
allra sjaldnast, og ýmsir kunna að
segja, að það ætti ekki að eiga sjer
stað. En maklegt er þó að geta
þess um Krisján bónda Jónsson í
Marteinstungu, að honum hefur far-
ist vel við kirkju sína, reisti hana
fyrir 12 árum, og kirkjan er í ágætu
standi og skuldar honum urn 1V2
þús. kr. (N. Kbl.).
Botnvörpungur fórst framundan
Kotvogi á Reykjanesi í ofviðrinu á
miðvikudaginn var, sama bylnum,
sem sökti Kjalarnessbátnum. Botn-
vörpungurinn var þýskur og hjet
Grúnland. Menn komust allir af, en
skipið er mjög brotið.
Um Strandasýslu sækja, auk
þeirra sem taldir voru í síðasta blaði:
Bjarni Þ. Johnson kand. júr. og Karl
Einarsson aðstoðarm. í stjórnarráð-
inu.
Dularfull fyrirbrigði.
Smásaga
eftir
Berthu von Suttner.
(Niðurl.). -----
Næsta kvöld varð jeg órólegur, eins
og venja var til, rjett áður en hljóðið
kom. Þetta er byrjun til sjúkdóms og
hljóðið ekkert annað en eyrnasuða,
hugsaði jeg með sjálfum mjer. Hugsun-
arhátturinn hjá mjer var eins og hjá yð-
ur, læknir. Jeg sá, að eitthvað yrði þá að
gera og gekk út úr húsinu. Utan her-
bergis míns hatði jeg ekki heyrt hjóðið
áður.
Þetta kvöld var bjart tunglskin. Öll
trjen í skóginum voru þakin snjó. Jeg
gekk hratt og kom á veg, sem lá upp á
hæð, sem sjá mátti af yfir vítt svæði. Jeg
hugsaði rojer, að þar uppi hlyti að vera
mjög fagurt í tunglskininu. En mjer
brást sú von. Þegar jeg kom upp á
hæðina, hafði dregið fyrir tunglið og var
orðið .dimt. Þar uppi á hæðinni var lítil,
hvít kapella, og í myrkrinu glórði í múr-
inn. Annars var þar ekkert að sjá. Alt
í einu varð jeg var við sömu óróna hjá
mjer, sem ætíð hafði verið fyrirboði
leynihljóðsins heima í herbergi mínu.
Jeg fjekk hjartslátt, nam staðar og hlust-
aði. Svo liðu nokkrar mínútur, en alt
var hljótt. Þá kallaði jeg hátt: „Jó-
hannal" Ekkert hljóð svaraði. En þeg-
ar jeg leit upp, sá jeg ljósglampa frá
glugga í kapellunni. Jeg gekk ósjalfrátt
í áttina til þess, eins og jeg væri leidd-
ur þangað, en var þó jafnframt hálf-
hræddur. Dyrnar á kapellunni voru
hálfopnar. Jeg opnaði þær alveg og
gekk inn.
Þegar hjer var komið þagnaði pró-
fessorinn um stund. Þá vildi líka svo
til, að ský dró fyrir tunglið, svo að al-
myrkt varð í garðinum. Öll skilyrði
voru fyrir því, að saga prófessorsins hefði
sem mest áhrif. Flestir af tilheyrendunum
sátu líka eins og á nálum. En þó ekki
allir. Læknirinn var rólegur. Og Knút-
ur og Gyða líka. En vera má, að það
hafi verið af því, að þau hafi haft ein-
hver sjerstök not af myrkrinu.
Prófessorinn byrjaði aftur og talaði
lágt. „Jeg fór inn“, sagði hann. „í kapel!-
unni var glóbjart, og þó logaði þar ekki
á neinu ljósi. Ljósið þar inni líktist
engu öðru ljósi, sem jeg hef sjeð, frem-
ur en hljóðið heima í herbergi mínu
öðru hljóði. Þetta var ljósalda frá öðr-
um heimi eins og hitt var hljómalda
þaðan. „Jóhannal" kallaði jeg, og Ijósið
varð óðara hálfu bjartara en áður; það
gekk í öldum 1 kringum mig, eins og
það vildi faðma mig að sjer eða kæfa
mig. Jeg lokaði augunum og fjell með-
vitundarlaus niður.
Þegar jeg kom til sjálfs’míns aftur,
var kominn morgun. Jeg flýtti mjer heim
og tók inn stóran skamt af kfnín".
„Það hefði jeg líka ráðlagt yður að
gera", sagði læknirinn hálfhátt.
En prófessorinn hjelt sögunni áfram.
„Alt, sem komið er", sagði hann, „gæti
efagjarn maður skýrt svo, að jeg hefði
verið sjúkur, þegar það kom fyrir. Og
þar við vil jeg bæta því, að harmónfið
heima hjá mjer fór einu sinni að spila
sjálft og óhreyft uppáhaldslag Jóhönnu
heitinnar. Jeg sá glögt, hvernig nóturn-
ar á því hreyfðust. Alt þetta gæti efa-
gjarn maður skrifað á reikning sjúkdóms-
ins. En það, sem jeg á eftir að segja,
mótmælir algerlega þeirri skýringu.
Þessi dularfulli hljóðfærasláttur, sem
jeg hef lýst, var endurtekinn hvað eftir
annað í vinnuherbergi mínu, og ljósið
frá kapellunni sá jeg hvað eftir annað í
svefnheibergi mínu. Loks rjeð jeg af,
að draga mig út úr einverunni, því jeg
var hræddur um, að jeg misti vitið. Jeg
fór þá aftur heim í fyrri bústað minn í
borginni og Birgitta gamla með mjer.
Alt, sem jeg hafði flutt með mjer út í
veiðimannahúsið, flutti jeg nú heim aft-
ur. Jeg tók aftur að gegna embættis-
störfum mínum, en hafði þó að öðru
leyti lítið samneyti við aðra menn. Að
nokkrum tíma liðnum hætti jeg að verða
var við hið óskiljanlega hljóð og ljós.
Svo leið eitt ár. Þá var jeg staddur í
samkvæmi að kvöldi dags, og þar voru
meðal annars sagðar draugasögur. Jeg
var spurður, hvað jeg segði um þau mál.
„Jeg trúi ekki á neitt slíkt", svaraði jeg.
Þetta sagði jeg í fullri alvöru, því jeg
hafði fyrir löngu talið mjer trú um, að
fyrirburðirnir í veiðimannahúsinu væru
ekki annað en grilluspuni sjúks heila.
En jafnskjótt sem jeg slepfi orðunum,
heyrði jeg aftur gamla, óskiljanlega hljóð-
ið og sá aftur ljósið frá kapellunni.
„Hvað var þettal" kölluðu allir, sem við
voru. Þeir höfðu allir bæði sjeðog hevrt
það sama og jeg.
Frá þeirri stundu hef jeg trúað, og síð-
an jeg varð trúmaður hefur ekkert fyrir
mig borið af þessu tægi. Jóhanna hafði
komið fram áformi sínu".
Með þessum orðum lauk prófessorinn
sögu sinni.
Tunglið var aftur komið framundan
skýinu og aftur orðið hálfbjart í garðin-
um. Allir þögðu stundarkorn eftir að
prófessorinn hafði lokið sögunni. Svo
ljetu allir í ljósi álit sitt á henni, nema
læknirinn. Hún var ryfjuð upp á ný, og
hvert einstakt atriði tekið til umræðu út
af fyrir sig. Þorvaldur hjelt því fram,
að í henni væru fullar sannanir fyrir
sínu máli og barði niður öll mótmæli.
„Jeg vil fá leyfi yðar til að senda sög-
una einhverju tímariti", sagði hann við
prófessorinn.
„Þá verður hún prentuð upp í öllum
blöðum", sagði læknirinn og greip fram
i. „Hún verður sögð upp aftur og aftur,
verður tekinn inn í andasagnasöfn og
þýdd á ýms mál . . . ."
„Og það teljið þjer óheppilegt, læknir,
eða er ekki svo?"sagði Þorvaldur. „En
einmitt svona sögur verða að komatram
og rannsakast af hleypidómalausum vís-
indamönnum. Það má ekki kæfa sann-
leikann".
„Ekki kæfa sannleikann", endurtók
prófessorinn og reis á fætur. „Þá skul-
uð þjer líka heyra, hverju jeg hef enn
við að bæta. Læknirinn bað mig um
liðveislu, og hana hef jeg nú veitt hon-
um, eftir mætti; ekki með því að ræða
málið, því það er tileinskis, heldur með
ljósudæmi. Jegheffært fram sönnun fyrir
því, að vitnisburðir, sem staðfesta þær
kenningar, sem mönnum þykir vænt um,
eru rannsóknarlaust teknir trúanlegir.
Enn frernur fyrir því, að teknir eru til
umtals og rannsókna atburðir úr sögð-
um sögum, án þess að mönnum detti í
hug að rannsaka það sem næst er af
öllu, en það er: hvort það sje nú í raun
og veru satt, að atburðirnir hafi átt sjer
stað. Jeg hef nú, læknir, flett hjer ofan
af þvf, sem verst er viðureignar í mót-
flokki yðar, en það er trúgirnin. Má
vera, að sagan, sem jeg hef verið að
segja ykkur hjer, gæti sannað eitthvað,
þó hún sje laus í sjer og ófullkomin, en
hún er frá upphafi til enda ósönn".
Nú kom upp kur alt í kringum borð-
ið. En læknirinn reis á fætur og tók
innilega í hönd prófessorsins.
Frú Dal hristi höfuðið.
„Nei, nei, herra prófessor, — þessu
trúi jeg ekki!" sagði Þorvaldur. „Þjer
getið ekki tekið játning yðar aftur. Jeg
er sannfærður um, að það hefur verið
andi konu yðar, sem —“.
„Jeg hef aldrei átt neina konu á æfi
minni", svaraði prófessorinn.
„Hvaðsegið þjer? Hafið þjer þá ver-
ið að gera gabb að okkur öllum ?“
„Er alt, sem þjer hafið sagt, ósatt?" —
Þessar spurningar komu úr ýmsum átt
um.
„Það hefði verið svo móðgandi fyrir
yður, herra prófessor", sagði Þorvaldur,
„ef einhver hefði fundið upp þá skýringu,
að þjer færuð með lygi, að ekki var von,
að hún kæmi fram".
„Þjer viljið þá heldur trúa öllum fjar-
stæðum og öllum mótsögnum gegn lög-
máli náttúrunnar, heldur en því, að til
sjeu menn, sem geti sagt ósatt. Getur
yður ekki hugkvæmst, að þjer með öðru
eins móðgið eitthvað, sem meira er um
vert en virðing eins vitnis — með öðr-
um orðum: sjálfa skynsemina. Jeg
skammast mín ekkert fyrir þau ósann-
indi, sem jeg hef nú játað á mig. Jeg
lagðí skoðanabróður mfnum, lækninum,
lið, og í staðinn fyrir meira eða minna
skemtilega smásögu, hafið þið hin feng-
ið hjá mjer lærdóm, sem þið getið sfðar
haft gagn af. Hvenær sem þið heyrið
hjer eftir sögu um dularfuli fyrirbrigði,
þá skuluð þið minnast þess, að sagan
getur verið bygð á blekkingum, á mis-
sögnum, eða þá hreint og beint á lyg-
um. Lyginni er oft haldið fast fram.
Hún er ekki altaf afturkölluð á rjettum
tíma, eins og hjer í kvöld. En lygi í
manns munni stríðir þvf miður ekki á
móti lögmáli náttúrunnar".
„Nú skulum við koma inn. Nú skul-
um við koma inn. Það er komið mál
til þess", sagði frúin.
Og allir gestirnir gengu inn á eftir
henni. Knútur og Gyða urðu dálítið á
eftir hinum. Það hafði aftur dregið fyr-
ir tunglið.
„Fræðslumál“,
Svo heitir grein ein í 2. tölublaði
ísafoldar þ. á. Frumleg er hún og
einkennileg, greinin sú. Frumleg
að öfgum og hugsunarvillum, ein-
kennileg að skammsýni og mót-
sögnum.
Það þarf ekki að skýra fyrir mönn-
um, því það sjá allir heilvita menn,
sem greinina lesa, og frá pví sjónar-
miði er því óþarft að svara henni.
En af því jeg aumkast yfir höfund-
inn, að hann skyldi ekki sjá misftll-
urnar á afkvæmi sínu, og sleppa því
svona vönuðu frá sjer, ætla jeg að
fara nokkrum orðum um einstök at-
riði greinarinnar (allar öfgarnar verða
ekki teknar til greina, það væri
óðs manns æði) að eins til þess að
hann lesi betur greinina sína, þegar
hann sjer hana á prenti, ef verða
mætti, að hann bætti ráð sitt og
hugsaði, áður en hann rýkur í penn-
ann í næsta sinn. Og ef hann gæti
lært að skrifa rjettar hugsanir jafn
vel og liðlega eins og hann skrifar
öfgar, fjarstæður og hugsunarvillur
— já, þá væri hann snillingur.
Höfundurinn byrjar grein sína á
því, að til undirbúnings stórmála
skipi sjórn/» einn mann eða nokkra
menn. Veit hann ekki, að það er
siður allra siðaðra þjóða, að fela und-
irbúning vandamála sinna sjerstökum
nefndum, með sjerfræðing í broddi
fylkingar, ef hans er völ? Sú aðferð
hefur gefist vel.
í rauninni hefur nú höf. ekkert út
á þetta fyrirkomulag að setja, ef þeir
menn, sem til þess eru valdir, eru
„nógu gætnir og gagnkunnugir hög-
um alþýðunnnr, sem á að þola bryt-
inguna", sem nefndin leggur til að
gerð sje. Erfitt mundi það, að fá
mann eða menn, sem höf. áliti „nógu
gagnkunnuga högum alþýðunnar", og
sem jafnframt hefðu næga þekkingu,
þar sem hann ekki treystir prestum
betur í því efni en hverjum ólæsum
manni, nema ver sje. Og hversu
„gætinn" ætti sá maður að vera,
að dómi höf. ? Líklega svo gætinn,
að gera alls engar breytingar. Það
mundi auðvitað ekki kosta neitt, en
allur tilkostnaður er höfundarins mesta
mein.
Einkennilegt þykir honum það, að
til þessa starfs skuli vera valdir
„lærðir menn og launaðir". Finst
honum þá eðlilegra, að til þess væru
valdir menn, sem ekkert kynnu og
ekkert vissu, beint til þess, að ekk-
ert þyrfti að borga þeim fyrir vikið?
Ónei, ekki mundi það nú duga, sam-
kvæmt kenningu höfundarins sjálfs
seinna í greininni, þar sem hann seg-
ir, að þeir verkamenn upp til sveita,
sem að flestri vinnu geti gengið, vilji
hafa kaup auk fæðis.
Finst honum þá líklegt, að þeir
sömu menn, sem ekki vilja vinna hjá
honum fyrir ekki neitt, mundu frekar
vilja vinna fyrir þjóðina endurgjalds-
laust.
Að/zi/áliti alþýðunnar sje „stungið
undir stól", eins og höf. kemst að
orði, sem ríður í bág við reynslu ann-
ara þjóða, sem lengra eru á veg
komnar, reynslu, sem viðkomandi al-
þýða ekki veit um, en undirbúnings-
nefndin þekkir, er eðlilegt. fiðafinst
höf. það ekki líka? í því máli, sem
hjer er um að ræða, höfum vjer ís-
lendingar litla og ónóga reynslu, en
hamingjunni er þó svo fyrir að þakka,
að sú reynsla er til. Aðrar þjóðir
hafa hana. Og fyrir oss íslendinga
er það mjög mikils vert, að geta
stuðst við reynslu annara í þessu
efni, því síður er þá hætt við því,
að vjer gerum glappaskot.
Höf. finst það mjög leiðinlegt, að
fræðslumálastjórnin skyldi frekar tala
um þetta mál, og leita sjer upplýs-
inga um það hjá prestum og kenn-
urum, af því að þeir hefðu aðra „skoð-
un“ á því, en þeir alþýðumenn, sem
alt vildu láta sitja í sama horfinu,
og fundu ekki, eða vissu ekki, hversu
langt þeir voru orðnir á eftir.
Hvaða upplýsingar gátu nú þeir
menn gefið í þessu máli? Auðvitað
ekki aðrar en þær, að alt væri nógu
gott, eins og það er, og ekkert vit
væri í að reyna að komast lengra.
Fræðslumálastjórnin og ýmsir betri
menn íslensku þjóðárinnar sáu, að
alþýðan þurfti hjálpar í þessu efni,
og hún ætlaði að reyna að hjálpa
henni út úr vanþekkingarmyrkrinu,
og þess vegna varð hún að raðfæra
sig við þá mennina, sem sáu meinin,
en ekki við hina, sem voru blindir
fyrir þeim. Til hvers hefði það líka
verið? Setjum nú svo, að höf. sjálf-
um væri það mjög mikið áhugamal,
að fá plóg handa sveitinni sinni, af
því hann þekti kosti hans. Setjum
enn fremur svo, að tveir aðrir bænd-
ur þar í sveitinni þektu nytsemi plógs-
ins, hinir ekki. Tillögur hvorra mundi
nú höf. meta meira, þeirra tveggja
manna, sem plóginn þektu, eða allra
■hinna mannanna, sem aldrei höfðu
heyrt hann nefndan? Hvort mundi
höf. meta meira, kostnaðarótta fjöld-
ans eða þekkingu sína á kostum og
nytsemdum plógsins?
Hjer er um plóg og reku að ræða
á sviði menningarinnar.
Höf. segir, að sumir prestar geti
ekki skilið kjör alþýðunnar, af því
að þeir lifi við betri kjör.
Hvað meinar maðurinn með þessu?