Lögrétta - 25.08.1909, Qupperneq 4

164
L0GRJETTA.

í4--------íoft-
^____a

V
i
•Úfr
llfll
®
jMt
1
«0
£
Pl
®
f
V
2/TsS
fe'JL'í)
I
®
(C'J/ð
£
«
¥
1
03&*
Sitór útsala!
1.-14. sepfemfier seíur
Th. Thorsteinsson,
<3ngólfsfivoli,
allur vörur mei miklura afslxiti.
10--40§ hagnaður.
c. 6000 al. af 19 aiira Tvisttaunm. c. 500 ® Stumpasirs pr. ® 1,60. Þvegið Ljereft á 0,22, áður 0,27.

Sjöl -h 20% Sauma-osPrjónavjelar, - 10% Borð og Gólfteppi -5— 10°/o
®
IÉI
f
3b
m
4
@
íii
f
(sjjfi)
I
®
¥
eír.9
í
f
0
M
V
<—*■
—®—3«WM«i4
a------*.
W
i þrotabúi Árna bakara Jónsson-
ar verður lialdinn á bæjarþings-
stofunni þriðjudaginn 31. þ. m.,
kl. 12 á hádegi; verður þá vænt-
anlega endilega ákveðið um það,
hverjar skuldir skuli til greina
teknar og hvernig.
Bæjarfógetinn í Reyirjavik,
23. ágúst 1909.
Jön Magnússon.
úCasta,
3— 9 vetra, kaupir Itogi Þórö-
arson á Hafnarbryggjunni mánu-
daginn 30. þ. m., kl. 9 árd.
Kensla. Kenslukona meðkenn-
araprófi og góðum meðmælum ósk-
ar eftir kenslustörfum í Reykjavík
næstkomandi vetur. Ritstj. vísar á.
Atvinna.
Duglegur og reglusamur mað-
ur, sem vanur er utanbúðarstörf-
um, getur nú þegar íengið fasta
stöðu við slik störf við stærri
verslun á Vesturlandi. Sjerstök
áhersla er lögð á, að umsækj-
andi sje laginn að stjórna fólki og
hafi góða þekkingu á öllu, er að
fiskverkun lýtur.
Eiginhandar-umsókn með með-
mælum og nákvæmum ákvæð-
um um kaup og annað afhend-
ist á afgreiðslu Lögrjettu i lokuðu
umslagi með utanáskrift »Atvinna,
Vesturland« fyrir miðjan sept-
embermánuð.
(Sjægter), Praramar, Árar, af
ýmsum stærðum, og Motorolían
góöa, er nýkomið í
Timbur- og Kolaverslunina
„Uegkjavik“.
eru, sera unðanjarin ár,
lang-óðýrastir i
,Liverpool‘.
éCey.
Ágætt íslenskt hesta- og kúa-hey,
pressað í járnböndum, má panta hjá
Halldóri Gunnlaugssyni í versluninni
»EdÍnborg«. — Pantanir sjeu komn-
ar fyrir i. sept. Sýnishorn til. Kom-
ið og skoðið. — Verð lágt.
Til leigu frá I. október stofa
með svefnherbergi í liúsi Steingr. Guð-
mundssonar, Amtmannsstíg 4.
lítið notuð, til sölu.
T. d. soli, stólar og liægindastól-
ar með plyds-fóðri;
Hægindastóll og Chaiselongue
með damask-fóðri;
Konsol-spegill, skápur,
Horðstofuborð.
Nánari upplýsingar í
jLiverpool*.
jpy Auglgsingum í „lög-
rjettu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
kMqÓ „£aura“
komu inarg-ar uýjar og íallegar teg imdir:
I)agtrey,ju-tau frá kr 0,38 al. Drengjapeysur frá 0,90—2,00.
Svört klæði kr. 1,70. Handklæði 0,19.
Karlinannsföt frá 15,00. Enskar húfur frá 0,50.
Stærsta, ódýrasta og fallegasta úrval af SJÖLUM frá 7,00—24,00.
Brauns versl. „Hamborg*,
Æöalsíræíí 9, lalsíini 41,
selur g’óð kol heimfiutt
fyrir afarlágt verð —
einkum í stærri kaupum.
Talsími 58.
Talsími £58.
Skrifborð,
ágætt shrifstofuborö með
skáimm, til sölu í
„Liverpool“.
wsmmsmmmBmmmmmaammm
Innilegt hjartans pakklæti votta jeg hjer
með öllum peirn mörgu, sem heiðruðu jarðar-
för mannsins mins sáluga, og á margan hátt
tóku þátt í sorg minni.
Reykjavík 24. ág. 1909.
Margrjet Ólafsdóttir.
Prentsmiðjan Gutenberg.
og sáu einbúasetrið, hvislaði Vambi að
Gurt: »Ef þetta er ræningjabæli, þá á
hjer við gamla máltækið, að því meir
sem menn nálgast kirkjuna, þess meir
fjarlægjast þeir guð«. Nú heyrðu þeir
söng frá kapellunni, og var enginn
helgiblær á honum.
»Þetta er eins og mig grunar«, livisl-
aði Vamhi; »heyrðu til, hvað þeir
syngja inni í kapellunni, Gurt!«
Þegar þá Húnboga bar að, voru þeir
munkurinn og gestur hans að syngja
gamalt drykkjukvæði, og drógu ekki
af hljóðunum. Þetta var viðkvæðið:
»Pann, sem ei kætir krúsar lá,
hann kalla jeg glóp.
Iíeltu, bróðir, bikarinn á,
og pökkum vínið peim sem skóp«.
»Það er ekki iila sungið«, sagði
Vambi og tók undir lagið utan við
dyrnar. En hver mundi trúa, að ann-
að eins og' þetta væri sungið hjer inni
um miðja nótt?«
»Það kcmur mjer ekki á óvart«,
svaraði Gurt, »því klerkurinn í Prest-
húsum er alþektur, og' það er haun
sjálfur, sem fellir helminginn af þeim
dýrum, sem stolið er hjer í skóginum.
Það cr sagt, að skógarvörðurinn hafi
kært hann og að hann missi munka-
kápuna, ef hann bæti ekki líferni sitt«.
Meðan þeir Gurt og Vambi töluðust
við, liafði Húnbogi barið á dyrnar.
Munkurinn hætti þá söngnum í miðju
lagi. »Hjer eru nýir gestir úti«, sagði
Jiann, »og mjer er ekki vel við, að
þeir liitti mig við þessa guðsdýrkun,
sem nú fer lijer fram. Það gæti orðið
mjer hættulegt, því allir menn eiga
óvini, riddari góður. Og svo vondir
menn eru til, að Jieir mundu leggja
mjer það til lasts, að jeg hef reynt að
taka sæmilega á móti þjer, og kalla
þessa saklausu dægrastytting okkar
drykkjuskap og óhóf, en það eru synd-
ir, sem dæmdar eru hart hjá mönnum
í minni stjett, enda er jeg þeim frá-
bitinn, þó jeg hafi leiðst í freístni rjett
í þetta sinn«.
»Vondir menn eru það, sem tala ill
um þig á bak«, sagði riddarinn. »En
satt mun það, að allir menn eigi óvini.
Til eru líka þeir menn, sem jeg vildi
heldur tala við með hjálmgrímu fyrir
andliti, en berhöfðaður«.
»Hvolfdu þá járnpottinum aftur yílr
höfuð þitt, kunningi«, sagði einbúinn.
»En jeg ætta að koma drykkjarkerun-
um frá á meðan. Það er ekki laust
við, að fai’ið sje að svífa á mig, ogjeg
er orðinn dálítið valtur á fótum. En
taktu undir lagið, sem jeg ætla nú að
byrja. Það gerir ekkert, hver orðin
eru; jeg get varla sagt, að jeg kunni
versið sjálfur«. Að svo mæltu tók liann
að kyrja sálm með hárri röddu, meðan
hann var að loka niður drykkjarkerin.
Riddarinn htó og hertygjaði sig, en
söng sálminn með honum eins vel og
hann gat.
»Hvaða helv......messugól er það,
sem þið eruð með þarna inni, nú um
miðja nótt?« var sagt fyrir ulan dyrnar.
»Guð fyrirgefl þjer, ferðamaður«,
sagði einbúinn innan við hurðina. Hann
þekti ekki röddina úti fyrir, ef til vill
vegna þess, að hann var ekki algáður,
og svo líka af því, að hann hafði hug-
ann fastan við það, að fela att grun-
samlegt áður en hann opnaði; annars
var málrómur mannsins, sem úti heið,
honum alkunnur. »Haltu áfram í guðs
nafni«, sagi einbúinn, »og truílaðu ekki
guðsþjónustu mína og gests míns«.
»Ertu vitlaus, munkur?« var sagt úti
fyrir. »Þekkirðu mig ekki? — það er
Húnbogi«.
»Þá fer alt að lagast«, hvíslaði munk-
urinn að riddaranum.
»Hvaða maður er það?« spurði ridd-
arinn; »það verð jeg að fá að vita«.
»Hann er vinur minn«, svaraði
munkurinn.
»En hvers konar vinur?« sagði ridd-
arinn. »Hann getur verið vinur þinn,
en óvinur minn«.
»Hvers konar vinur«, át munkurinn
eftir. »Það er ein af þeim spurningum,
sem ekki er svo auðvelt að svara.
Hvers konar vinur? segir þú. — Það
er skógarvörðurinn, sem jeg sagði þjer
írá rjett eftir að þú komst í kvöld,
allra-heiðarlegasti maður«.
»Likiega álíka heiðarlegur skógar-
vörður og þú ert heiðarlegur einbúi«,
svaraði riddarinn. »En opnaðu nú
fyrir honum, áður en hann brýtur
hurðina af hjörunum«.
Hundarnir höíðu hlaupið upp gelt-
andi og ætlað að ærast, þegar komu-
maður barði i hurðina, þangað til
þeir heyrðu málróm hans. Þá hættu
þeir öllu gelti, en vældu fyrir innan
hurðina, eins og þeir væru að biðja
um, að opnað yrði fyrir honum.
Munkurinn tók nú slagbrandinn frá
dyrunum og lileypti Húnboga og lje-
lögum hans inn.
»Nú, munkur«, sagði Húnbogi, þeg-
ar hann kom inn úr dyrunum og sá
riddarann; »hvaða maður er það, sem
þú hefur hjer hjá þjer?«
»Það er einn af reglubræðrum mín-
um«, svaraði munkurinn. »Við höfum
setið hjer við bænagjörð í alla nótt«.
»Hann er þá þjónn hinnar stríðandi
kirkju, sýnist mjer«, svaraði Húnbogi,
»og þeir eru fleiri á ferð hjer um þess-
ar slóðir nú. En jeg verð að láta þig
vita það, bróðir, að nú verðurðu að
láta af bænahaldi sem snöggvast og
taka vopnin fram. Við höfum þörf
allra okkar krafta nú, bæði klerka og
leikmanna«. Að svo mæltu vjek hann
sjer til hliðar með munkinn og sagði:
»Hvað hugsarðu, maður, að lileypa
inn til þín ókunnugum riddara? —
Hefurðu gleymt lögum okkar?«
»Ókunnugum!« svaraði munkurinn.
»Jeg þekki hann eins vel og þig«.
»Hvað heitir liann þá?« spurði Hún-
bogi.
»Hvað hann heítir« — svaraði mnnk-
urinn. »Hann heitir Anton riddari frá
Ararat. — Heldurðu að jeg sitji við
drykkju með manni, sem jeg þekki
ekki?«
»Þú hefur drukkið of mikið, bróðir«,
sagði Húnbogi, »og jeg er hræddur
um, að þú hafir líka talað of mikið«.
»Vertu ekki reiður gestgjafa mínum,