Lögrétta - 01.10.1913, Síða 3

L0GRJETTA
167
fyrir sjálfan sig. En Lögr. ætlaðist
til, að talið væri upp, hvað maður-
inn hefði unnið í þarfir lands og
þjóðar, og það mun fyrirspyrjandinn
hafa viljað fá fram. Nú er líklegt
að fleiri svari spurningunni, úr því
að einn er kominn á stað, og ættu
þeir þá að hafa þetta í huga, sem
hjer er tekið fram.
jtý barnabók.
Hallgr. Jónsson og Stgr. Arason:
Leikföng. Lesbók á eftir
stafrofskveri. Utgef. Jör-
undur Brynjólfsson.
Eigendur »Unga lslands«, hafa
nýlega gefið út barnabók, er þeir
nefna *Leikfóng«, og má búast við,
að hún verði góður gestur hverju
barnaheimili, bæði meðal yngri barn-
anna og eigi síður þeirra, sem eldri
eru og farin að þroskast svo mjög,
að þau eru farin að hugsa »upp á
eigin spýtur" — og spyrja. Enda
hafa höfundarnir til þess ætlast, »að
hver saga gefi tilefni til samtals við
börnin, hvort heldur þau læra lestur
hjá kennara eða foreldrum sínum«.
— Er alls eigi að óþörfu bent á
þetta atriði, þar eð lestrarkunnáttan
er því miður víða „dauð kunnátta«.
Börnin látin þylja í belg og biðu,
aðeins lítillega spurð út úr aðalefni
þess, er lesið var, þegar best lætur,
og aldrei »talað« við þau um það,
og er þó fátt, sem þroskar börn
meira heldur en góðar samræður
við þeirra hæfi. Börnin hafa gam-
an af að heyra og spyrjal Þá eig-
inleika þarf glæða og þroska. Þeir
eru undirstaða til námsinsl
nLeikföngi. eru sjerlega vel fallin
til þessa. — Þar eru margar sögur —
21 alls — með fjölbreyttu efni, og
margt góðra mynda, heilsíðumyndir
og smærri. Sögurnar eru stuttar
fremur, flestar skýrar, fáorðar og
vel sagðar, og í flestum þeirra ágætt
samræðuefni við baina hæfi. Þær
bregða upp fjölbreyttustu myndum,
er börnin kannast vel við og þykir
vænt um. Sumar eru gáskafullar og
smellnar, aðrar þarfar »hugvekjur«
og ýmiskonar fróðleikur fyrir unga
og gamla o. s. frv. Jeg nefni
nokkrar af handahófi: »Gleði«,
fjörug saga, mikið sagt í fám orð-
um, og vel sagt. »Góður drengur«,
ágæt strákasaga, »Heimalningarnir«
og »Nú fór illa«, »Fjára og Grána«,
allar góðar, »Tvennir tímar«, góð
hestasaga og þörf, »Happ með
óhappi", ágæt hreinlætis og heil-
brigðishugvekja, »Meinlaus gríla«,
afar smellin gamansaga. »Skuggi«
er góð saga og vel valið hugsunar-
og umræðu efni, ætti að geta orðið
besta »biblíusaga«. »Sólargeislinn«
er gullfallegt æfintýri" o. m. fl. —
Leikföng er því ágæt barnabók
og mjög ódýr, kostar aðeins i kr.
í bandi, og er þó iio bls. í stóru
broti, og fjöldi góðra mynda. Kær-
komin gjöf hverju barni. —
Helgi Valtýsson.
Vjer ^reiðum eoÉan toll
af efnivörum vorum og hjá oss er því verðið lægst
eftir gæðum. Biðjið þess vegna um
Súkkulaði °s Kókóduft
„SIRIUS“,
frá
Frihavnens Choeolade-
& Caeaofabrik.
heldur lilutaveltii laug-
ardaginn 3. og sunnudaginn
4. okt. Ágóðinn gengur
til berklayeikra I á-
tsekling-a í bænum.
Ostar,
góðir og ódýrir,
í verslun Jóns Zoega.
Pýsku
kennir Ársæll Árnason,
Grundarslíg 15.
Oddur Gíslason
y fi r rj ettar m ál afl utn 1 n gs m að u r,
Lanfásveg 22.
Venjul. heima kl. II —12 og 4—5
Massagelæknir
Guðmundur Pjetursson.
Heima kl. G—7 e. m.
Spítalastíg 9 (niðri). Sími 394.
Boccaccio: Dekameron,
store rigt illustrerede Pragtudgave, ele-
gant indbunden, 3,75, för 16,80. Sienkie-
wicz: Quo vadis? 2 Dele, 520 Sider,
kun 1,25. Spielhagen: Hammer og Am-
bolt, elegant indb. i 2 Bind, kun 1,00.
Weininger: Kön og Karakter, kun 3,00,
för 6.25. Balzac: Ester, verdensberömt
Bog, kun 0,70, för 2,00, Carlen: Et Köb-
mandshus i Skærgaarden, ill., eleg. indb.,
kun 2,00, för 9,00. Daudet: Eline Eb-
sen, berömt Bög, kun 1,00, för 3,75. Mau-
passant: Smukke Ven, ill. Pragtudgave,
2,00, för 7,00. Sneppens Historier, ill.,
kun 1,25. Miss Hariet, ill., kun 1,50, för
3,85. Wachenhauser: De stjaalne Dia-
manter, 354 Sider, kun 0,50, för 2,25.
Zola: Nana, elegant indb., 1,25. Som
man saaer — (Storborgerliv) — Zolas be-
römteste Bog, elegant indb., kun 1,00.
Prisliste over 1600 Böger vedlægges hver
Ordre gratis. Bögerne ere nye og fejl-
fri. Sendes mod Efterkrav.
Palsbek Boghandel.
46 1‘ilestræde 46. Köbenliavn K.
Kaupenður lögrjettu,
sem hafa bústadasklfti 1. okt.,
eru ámintir um að tilkynna það af-
greiðslumanni, í 'Veltusundi 1.
Talsími 359.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Ýmsar tegundir.
Síuría Sónsson.
Laugaveg 11.

fjölgar daglega við verslun
mína; það gerir hin góða
og ódýra matvara, sem jeg
hef á boðstólnum.
Jón Zoega.
Nærfatnaður,
miklar birgðir.
Síuría clónsson.
Laugaveg 11.
Steinolíu
og
Lampag'lös
fá menn ódýrast
i verslun Jóns Zoega.
Fiður
(yfir- og undirsængur),
miklar birgðir;
afar ódýrt.
Sturla Jónsson.
Laugaveg II.
Regnkpur
fá menn nú og eftirleiðis
lang ódýrastar
i verlun Jóns Zoega
Bankastræti 14.
un_n_rL_n_rLJ
Gjaldþrot!
Þegar jeg seinast dvaldi erlendis, keypti jeg af
verslun, sem varð gjaldþrota, mjög vandaða
160 Karlmannsfatnaði, 14Yfirfrakka
og 28 Drengjafatnaði.
Þessar vörur eru til sýnis útaf fyrir sig — og selj-
ast þessa viku með 10 til 20 kr. afslætti frá hinu upp-
haflega verði. Komið og sjáið I
Petta er betra en TT4-qc|1cí
nokknr nndanfarin ' UOCblCti.
J. L. Jensen-Bjerg.
Vöruhúsið.
nj~i n n n n.
N ámsskeið
fyrir stúlkur ætla jeg undirrituð að halda næstkomandi vetur eins og að
undanförnu. Kenslan byrjar 15. október og endar 1. maí. Ýmsar náms-
greinar er um að velja bæði bóklegar og verklegar.
Mig er að hitta kl. 11 —12 árd. og 7—8 síðdegis í Þinghoitsstræti
25 (gamla spítalanum).
Hólmfriður Árnadóttir.
hjá^Guðrúnu Jónsdóttur. sem undanfarin
sumur hefur liaft á hendi matsölu h
Þingvöllum.
Ronur og meyjar!
Munið!
að í vefnaðarvöruverslun minni fáið þið
góðar vörur meö góðu veröi!
Meðal annars: IVIillipils frá 2,40—11,25,
Kjólatau frá 0,45—2,00, með og án silkibróderingar.
C. A. HEMMERT.
3. flokks landssimastöðvar
eru opnaðar á Staðastað og Búðum og 2. flokks lands-
símastöð í Ólafsvík. Eftir ca. viku verður opnuð 3.
ílokks landssímastöð á Sandi. — Allar í Snæfellsnesssýslu.

Heykjavík 30. september 1913.
Forberg1.
5
óskaði eftir að hann rendi fyrir hana
hlut; eða hann sæi unga „blómarós“,
eins og hann komst að orði, sem
setti hanh í bál og brand — og í
ástum var hann valtur á velli. Þá
var hann vís að gleyma letinni stund-
arkorn, rjúka beina leið þangað, scm
hann vissi af rennibekk, renna rokk
eða eitthvað annað í vímunni, flýta
sjer með listasmíðina til baka og gefa
þeim, sem ætlað var.
Hann var ánægður með hvað, sem
hann fjekk í laun, þökk eða fje —
já, þó hann fengi hvorugt. Ef það
var ástapantur, sem hann hafði rent,
þá hafði ástin blossað upp í áreynsl-
unni við verkið. Og morguninn eftir
var hvorttveggja gleymt.
Og Hjálmar hjelt leiðar sinnar,
með hvíta broddstafinn sinn í hend-
inni. Hann var altjend í grárri, fóður-
lausri vaðmálsúlpu, sem náði niður
að hnjám, og bar á baki strigapoka,
sem ýmist var vel troðinn eða tóm-
legur.
Hann var jafnan í góðu skapi. Þó
honum væri synjað gistingar — og
6
það kom fyrir — eða þó hann hefði
ekkert fengið að borða svo dægrum
skifti, lá þó altjend bros í gula skegg-
inu, sem var upplitað af sói og vindi.
Mörgum var vel til hans -— eink-
um börnum, og unglingum þeim, sem
hann bar brjef á milli.
En margt af fullorðna fólkinu gat
ekki fyrirgefið honum letina og flakk-
ið. Ef til vill þótti heimaalningun-
um og þeim, sem urðu að púla fyrir
lífinu frá degi til dags og inst inni
langaði í ferðalög og æfintýri — þó
lítið bæri á — hann sleppa alt of
Ijett og ánægjulega gegn um lífið.
Að minsta kosti voru honum ekki
spöruð illmælin, — margir vildu gera
honum ferðalagið eins ánægjusnautt
og unt var. Hann var bæði þjóf-
kendur og borið á hann, að hann
færi með róg og lygi. En það voru
ósannindi. Enginn gat hugsast var-
orðari um aðra menn en Hjálmar,
enda lá það skapferli hans næst. Og
hefði hann af einhverjum ekki annað
en ilt eitt að segja, þagði hann
heldur.
r
Að stjörnurnar hafi frá alda öðli
geymt eitthvað um örlög Hjálmars,
skal jeg láta ósagt. Nokkuð er það,
að hann var fæddur undir meyjar-
merkinu. Jeg er reyndar ekkikunn-
ugur fornum fræðum nje svartaskóla-
speki, en jeg veit aftur á móti, að
það var ofurlítil mey, sem rjeði ör-
lögum flækingsins að lokum.
Það skeði á þann hátt, sem hjer
segir:
Sjóarþorp nokkurt lá undir snar-
björtu fjalli. Nótt eina að vetrar-
lagi kom snjóflóð og ruddi þorpinu
mestöllu á sjó fram. Einmitt þá nótt
gisti Hjálmar hjá fátækum sjómanni
í útjaðri þorpsins. Og hin einustu,
sem björguðust úr snjóflóðinu, voru
Hjálmar og dóttir sjómannsins, átta
vetra gömul, er Sólrún hjet. Hjálm-
ar komst af heill á húfi, en Sólrún
misti vinstra fótinn um hnjeð.
Sameiginlegur lífsháski tengir oft
undarleg bönd. Snjóflóð þetta tengdi
að minsta kosti örlög Sólrúnar við
örlög Hjálmars — eða hans við
hennar — alla æfi.
8
Þvert ofan í vanda sinn, settist hann
að í sveitinni, þangað til sár Sólrúnar
var gróið, og vjek jafnvel varla frá
rúmi hennar allan þann tíma.
Og þegar henni var batnað, keypti
hann sjer sleða fyrir ýmsa renda
hluti; sömuleiðis nokkur hert og elt
sauðskinn með ullinni á, og hlý föt
handa telpukrakkanum, setti hana
á sleðann og hjelt leiðar sinnar.
Enginn bannaði honum að fara með
munaðarleysingjann. Hreppsnefnd-
inni þótti ekki ónýtt að losast svo
hæglega við einn þurfalinginn I
En nú tóku við undarlegir tímar
fyrir Hjálmari.
Bæ frá bæ dró hann sleðann á
eftir sjer. Og nú brosti hann ekki,
heldur söng og hló.
En þegar vorið eyddi snjónum,
varð hann að skilja eftir sleðann og
bera Sóirúnu á bakinu.
Hún varð honum brátt þung byrði,
og hann rendi þá trjefót handa henni
og studdi hana svo áfram, eins vel
og honum var unt.
En nú kom það fyrir, að hvar sem
9
þau komu, stríddu krakkarnir Sólrúnu
á trjefætinum, og uppnefndu hana;
og fullorðna fólkið hæddi Hjálmar
fyrir, að hann væri farinn að „fjölga
í búi“, og spurðu hann, hvenær hann
kæmi með „konuna" og alla tross-
una. Það yrði víst fjelegur hópurl
Einkum ef þau öll væru hölt eða
vönuð.
Það voru þungir dagar fyrir aum-
ingja umrenningana. Hjálmar reyndi
fyrir sitt leyti að bera mótlætið með
þolinmæði. En þegar hann sá sól-
rúnu gráta beiskum tárum yfir trje-
fætinum og á endanum fælast að
mæta nokkru barni, blæddi honum,
að hann hafði tekið hana að sjer.
Það er sagt, að ástin sje blind, en
eins oft er hún þó víst sjáandi. Að
minsta kosti kemur hún mörgu kyn-
legu til leiðar.
Einn góðan veðurdag fann Hjálm-
ar upp því, að skera út trjefót Sól-
rúnar. Hann risti ýmsar myndir og
hluti á fótinn, og gerði hann á stutt-
um tíma að einkennilegu listaverki.
Og þegar sá trjefótur, eftir því sem