Lögrétta - 19.04.1916, Blaðsíða 4

70
LÖGRJETTA
Sálin vaknar,
hín nýja saga Einars Hjörleifssonar, fæst hjá öllum bóksölum.
VertS innb. kr. 4.00, í kápu 3.00.
Aðalútsala í Bankastræti n.
Þór. B. Þorláksson.
Heimilisfang mitt
hef jeg flutt frá GertSum i Garði að Búöum á Snæfellsnesi, og eru því
allir, sem einhver skifti kunna að eiga við mig, beðnir að snúa sjer til
min þar. Blöð og tímarit eru útgefendur hjeðan í frá beðnir að senda
mjer á hinn síðarnefnda stað.
p. t. Reykjavik 14. april 1916.
Finnbogi G. Lárusson.
„Franski baróninn á Hvítárvöllum
dáraði mjög þennan vitlausa sið,“ seg-
ii blaðið, „að flýta klukkunni, er út
á leið. Seinni vetur sinn tók hann það
upp sjálfur, og sagði að ætti að vera
til fyrirmyndar öllum siðuðum heimi.“
Samábyrgðin. Umboðsmenn Sam-
ábyrgðar eru orðnir Trolle & Rohde,
Bredgade 6 í Khöfn, fyrir Danmörk,
Noreg og Svíþjóð. Á Dýrafirði hefui;
Ól. Proppé kaupm. fengið umboð.
Ættarnafn. Bræðurnir Erlendur og
Jónas Jóhannessynir, skósmiðir, hjer
í bænum, hafa fengið stjórnarráðs-
leyfi til þess að taka sjer ættarnafnið
Hvannberg. — Hefur fjöldi manna
tekið sjer ættarnöfn síðan hreyfing
komst á það mál í vetur, og virðasj
mótmælin, sem komið hafa fram gegn
því frá nokkurum mönnum, síðan til-
lögur nafnanefndarinnar kom út, litil
áhrif hafa.
Dýralæknir. 31. jan. síðastl. lauk
Hannes Jónsson prófi í dýralæknis-
fræði og var 11. þ. m. skipaður dýra-
læknir í Vestfirðingafjórðungi með
búsetu í Stykkishólmi fyrst um sinn.
Yfirullarmatsmenn. 12. þ. m. voru
skipaðir yfirullarmatsmenn: Jón H.
Þorbergsson fjárræktarfræðingur í
Reykjavík með umdæmi frá Vík í
Mýrdal til Borgarness að báðum stöð-
um meðtöldum og Vestmannaeyjum,
Ingimundur Magnússon í Bæ með
umdæmi frá Búðum til Hvamms-
tanga, Stefán Stefánsson á Varðgjá
með umdæmi frá Blönduósi til Þórs-
hafnar og Jakob Jónsson á Seyðis-
fyrði með ummdæmi frá Bakkafirði
til Hornafjarðar.
Heiðurssamsæti. Sóknarmenn Hofs
og Fellssóknar í Skagafirði höfðu
samsæti 19. des. síðastl. til heiðurs
þeim hjónum, sóknarpresti sinum
Pálma Þóroddssyni í Hofsós og konu
hans, Önnu Jónsdóttur.
Samsætið var haldið til minningar
um, að á árinu 1915 hafði sr. Pálmi
verið prestur í sóknum þessum 30
ár, eða allan þann tima, sem hann
hefur þjónað sem prestur.
Fyrir samsæti þessu stóðu helstu
menn beggja sókna. Af forgöngu-
mönnum má nefna Jón hreppstjóra
Konráðsson í Bæ, Ólaf H. Jensson
kaupmann í Hofsós og Pál bónda Er-
lendsson á Hofi fyrir Hofsókn og
Svein hreppstjóra Árnason í Felli,,
Tómas Jónasson sýslunefndarmann á
Miðhóli og Franz bónda Jónatansson
á Skálá fyrir Fellssókn.
Alt að 130 manns tóku þátt í sam-
sætinu. Fór það fram hið besta og
skemtu menn sjer ágætlega, þótt eigi
væri ölteiti á mönnum. Til skemtunar
var einkum haft ræður og söngur.
Ræður voru margar og töluðu allir
þeir, sem nefndir eru, en auk þeirra
Magnús Jóhannesson hjeraðslæknir í
Hofsós. Söngskemtunum stýrði Páll
bóndi Erlendsson á Hofi og fór söng-
urinn mæta vel.
Gjafir voru þeim hjónum færðar að
samsætinu. Til að fá gjafirnar höfðu
sóknarmenn efnt til samskota. Gengu
þau samskot svo greiðlega, að tals-
verður peningaafgangur varð, þegar
búið var að borga gripi þá, er keypt-
ir voru handa þeim hjónum.
En gripirnir voru: Stundaklukka,
vönduð og fögur, er presti var gefin,
og vönduð kaffiáhöld, er prestskon-
unni voru færð. Á klukkuna var fest-
ur silfurskjöldur og á hann letrað:
„Til sr. P. Þ. til minningar um 30
ára prestsþjónustu frá sóknarbörnum
hans. Gripunum fylgdi og peningaaf-
gangur sá í gulli, er orðið hafði af
samskotunum.
Um leið og þeim hjónum voru færð-
ar gjafirnar, var þeim og flutt kvæði,
er ort hafði Magnús læknir Jóhanns-
son.
Pálmi prestur er kvæntur dóttur
Jóns próf. Hallssonar í Glaumbæ í
Skagafirði. Hafa þau hjón lengst af
búið á Höfða á Höfðaströnd, en eru
nú fyrir nokkrum árum hætt búskap
og flutt til Hofsóss. Þau hafa átt
margt barna. Eru börn þeirra pú
flest fulltíða og öll hin mannvænleg-
ustu. Fimm af dætrum þeirra eru
giftar* og öll eru nú börn þeirra að
heiman farin nema tvö, er heiðurs-
* Þorbjörg — Jóhanni Möller versl-
unarmanni á Sauðárkróki, Lovísa —
Guðm. Sveinbjörnsson skrifstofustj. í
Rvík, Þóranna — Pjetri Pjeturssyni
kaupm. á Akureyri, Jóhanna — Jóni
ísleifssyni verkfræðing í Rvík og Sig-
rún — Jóni Sigurðssyni bónda á
Reynistaðt
gestir voru í samsætinu ásamt for-
eldrum sínum.
Það má af líkum ráða, að þau hjón
hafi þurft á umhyggju og atorku að
halda, til að halda uppi búskap og
framfleyta sjer með mikinn fjölda
barna. Það er ekki ljett verk fyrir fá-
tækan prest í fremur fátæku brauði,
þótt mörgum íslensku prestunum hafi
hepnast það.
En þótt efnahagur þeirra hjóna
væri nokkuð erfiður og ekki auður
fyrir höndum, þá gætti þess ekki við
þá, er gestir komu á heimili þeirra.
Þeir fóru þaðan með endurminning-
ar um snoturt heimili, mörg falleg
og efnileg börn og um gestrisni og
glaðværa góðvild húsbændanna.
Það er því ofurskiljanlegt, að sókn-
arbörn sjera Pálma minnist hinna
liðnu 30 ára með gleði, enda hafa þau
gert það, svo að þeim er sæmd að.
Einn þeirra, er í samsætinu voru,
sagði: „Það er margs að minnast,
þegar menn koma saman til þess eftir
30 ár, því þó þau sjeu að vísu ekki
langur timi, þá breytist þó margt á
þeim tíma, og hjer hefur margt
breytst til stórra bóta yfir síðustu 30
árin.“
Þetta er vafalaust satt. Vonandi er
hægt að segja það um allar sóknir á
landinu, að margt hafi breytst til bóta
síðustu 30 ár. En án efa eru Holts
og Fellssóknir þar ekki eftirbátar
annara. Og yfir þessu veit jeg að sjera
Pálmi og kona hans muni innilega
samgleðjast sóknarbörnum sinum, og
óska þess ásamt sóknarfólkinu, að
heilladís framfaranna útbýti eigi síð-
ur rikulega gæðum sínum á sjerhvert
heimili í sóknunum á ókomna tíman-
um, en á þeim undanfarna.
Skagfirðingur.
Leynilögreglusaga
eftir
A. CONAN DOYLE.
VII. KAPÍTULI.
Keraldið kemur til sögunnar.
Lögregluþjónarnir höfðu komið i
vagni, og í honum flutti jeg ungfrú
Morstan heim til hennar. Eins og títt
er um kvenmenn, og er svo aðdáan-
legt, hafði hún verið algerlega róleg
að sjá, hvað sem á gekk, meðan ein-
hver veikari var viðstaddur, og jeg sá
að hún var glaðleg og hugrökk á
svipinn, meðan hún sat hjá ráðskon-
unni. En þegar hún var kominn út í
vagninn, ætlaði fyrst að liða yfir
hana, en síðan fór hún að gráta ákaf-
lega — svo voðalega hafði nætur-
æfintýrið fengið á hana. Hún hefur
síðan sagt mjer það, að henni fanst
jeg vera kaldur og kærulaus á leið-
inni. Hún hafði litla hugmynd um þá
baráttu, sem háð var í hjarta mínu,
og það fjarskalega stríð sem það
kostaði mig, að halda mjer í skefjum.
Löngunin til að hugga hana og ást-
in leituðu nú til hennar, eins og hend-
in á mjer hafði gert í garðinum. Jeg
fann svo vel, að mörg ár með venju-
legum lifnaðarháttum hefðu ekki get-
að sýnt mjer eins glögt ástúð henn-
ar og yndi, eins og þessi eina æfin-
týrlega nótt hafði gert. En það var
tvent, sem lokaði á mjer munninum,
svo að ekkert viðkvæmt orð gat kom-
ist yfir varirnar. Hún var veik og
hjálparlaus og hugur hennar og
taugar í æsingn. Það hefðu verið svik
að reyna að hafa áhrif á hana í því
ástandi. En hitt var enn meiri
hindrun að hún var stórauðug. Ef
Serlock Holmes tækist leitin, þá
var hún auðmaður. Var það rjett, var
það heiðarlegt, að herlæknir á hálf-
um launum færði sjer í nyt þennan
nána kunningsskap, sem af hendingu
hafði tekist með okkur? Mundi hún
þá ekki skoða mig sem venjulegan
viðbjóðslegan æfintýrariddara? Jeg
þoldi ekki að hugsa til þess að slík
hugsun kynni að koma upp í huga
hennar. Þessi Agra-fjársjóður var
kominn eins og ógurlegt fjall á milli
okkar.
Klukkan var orðin nærri því 2,
þegar við komumst heim til frú Ce-
cil Forrester. -Vinnukonan var háttuð
fyrir hjer um bil klukkustund, en frú
Cecil Forrester hafði verið svo undr-
andi og forvitin út af þessum skila-
boðum, sem ungfrú Morstan hafði
fengið, að hún sat uppi til þess að
vita, hvort hún færi ekki að koma.
Húri opnaði sjálf hurðina. Hún var
miðaldra kona, svipfalleg, og jeg
gladdist yfir að sjá, hve viðkvæmlega
hún tók utan um hana, og hve móð-
urleg röddin var, þegar hún heilsaði
henni. Hún var auðsjáanlega engin
venjuleg þjónustustúlka, sem vann
fyrir kaupi, heldur innileg vinstúlka.
Við vorum samkynt, og frú Forrester
bauð mjer innilega að koma inn, til
þess að jeg gæti sagt henni upp alla
söguna. En jeg sýndi henni fram á,
hve knýjandi erindi jeg hefði, og lof-
aði hátíðlega að koma og skýra þeim
'vandlega frá öllu, sem gerast kynni
frekar í málinu. Þegar við ókum burt,
leit jeg snöggvast við,og mjer finstjeg
er.n sjá fyrir mjer þessa mynd á tröpp-
unum — konurnar tvær, vafðar sam-
an, hurðina hálfopna, ljósið í fordyr-
inu senda veikan geisla út um rifuna
og glugga með mislitu gleri, hita-
mælinn og hvítt handriðið. Það var
stórkostlega einkennilegt að sjá þetta
friðsama, enska heimili mitt inni í
þessu skuggalega verki, sem við vor-
um að vinna.
Og því meira sem jeg hugsaði um
málið, þess svartara og hrikalegra
varð það. Jeg rifjaði upp alla þessa
einstæðu röð af viðburðum meðan
jtg skrönglaðist áfram eftir þögulum,
gaslýstum götunum. Það sem upphaf-
lega hafði verið leyndardómurinn,
það var nú orðið uppvíst: Dauði Mor-
stans kafteins, perlusendingarnar,
auglýsingin, brjefið. Þetta hafði nú
alt komið fram í dagsljósið. En það
hafði aðeins orðið til þess að leiða
fram fyrir okkur enn þá dýpri og
stórfenglegri leyndardóma. Indverski
fjársjóðurinn, kortið einkennilega,
sem fanst i plöggum Morstans kaf-
teins, þessi einkennilegu atvik við
dauða Sholtos majórs, fundur sjóðs-
ins og strax á eftir morð þess, sem
sjóðinn fann, og svo margt einkenni-
legt í sambandi við morðið, sporin,
óvenjuleg vopn, orðið, sem skrifað
var á blaðið, sama orðið, sem var á
korti Morstans kafteins — alt þetta
var slíkt völundarhús af óskiljanleg-
um hlutum, að einhver, sem hefði
verið ögn minna einkennilegur en fje-
lagi minn var, hefði látið hugfallast
við komist út úr því.
Pinchinsund var röð af óhreinum
tvílyftum húsum í neðri hluta Lam-
beths. Jeg varð að berja hvað eftir
annað að dyrum í nr. 3, áður en það
hrifi. Loksins sást þó veikt kerta-
liós bak við eitt gluggatjaldið, og
andlit kom út í glugga.
„Snautaðu burt, fyllirafturinn
þinn,“ sagði andlitið, „ef þú lætur
ekki vera að berja upp almennilegt.
fólk hjer í götunni, þá skal jeg senda
á þig 43 hunda.“
„Ef þjer viljið senda einn út til mín,
þá er það erindi mitt, sem jeg fæ upp-
fylt," sagði jeg.
„Farðu burtu!“ orgaði maðurinn,
„jeg hef stigvjelaþræl við hendina,
og hann skal í hausinn á þjer, ef þú
gegnir ekki.“
„Jeg verð að fá hundinn," sagði
jeg.
„Jeg vil ekki hafa neinar stælur,"
hrópaði Sherman alveg fokreiður.
„Vertu nú tilbúinn, því þegar jeg segi
„þrjú“, kemur stígvjelaþrællinn."
„Herra Sherlock Holmes —“ lengra
komst jeg ekki. Þessi orð sýndust
hafa hreinasta töfrakraft, því að á
sama augnabliki var glugganum lok-
að og skömmu síðar opnaðist útidyra-
hurðin. Sherman var gamall maður,
hár og linlega vaxinn, axlirnar álappa-
legar, hálsinn sinaber og blá gleraugu
hafði hann fyrir augunum.
„Vinur Sherlock Holmes" er alt af
velkominn," sagði hann, „komið þjer
inn. Látið ekki hundinn ná til yðar,
því að hann bítur. Kyr, kyr! Þú
ert þó ekki að hugsa um að bíta
gestinn?“ Þetta sagði hann við stór-
an og digran hund, sem þrýsti hausn-
um upp að grindunum i búri sínu
og góndi á okkur með gráðugum aug-
um. „Skeytið ekkert um hann, herra
minn, hann er silakeppur. Hann gat
aldrei veitt neitt, svo að jeg brúka
hann til að halda öllu í skefjum hjer
inni. Þjer megið ekki taka til þess
þótt jeg væri nokkuð stuttur í spuna
fyrst í stað, því strákar hafa otft
gaman af að vekja mig upp, án þess
að hafa nokkurt erindi. Hvað vildi
Sherlock Holmes mjer?“
„Hann þarf að fá hjá yður hund.“
„Svo, það mun vera Toby?“
„Já, ,Toby‘ hjet hann.“
„Toby býr i nr. 7 hjer til vinstri
handar."
Hann gekk hægt á undan með
kertið í hendinni innan um alt þetta
safn af hundum, sem þarna var sam-
an komið. Ljósið af kertinu var dauft,
og í hálfrökkrinu sá jeg hvernig aug-
un góndu á okkur úr öllum áttum.
Jafnvel uppi í loftinu var fult af
búrum með allskonar fuglum, sem
hölluðust ýmist á þennan fótinn eða
hínn, þegar talið í okkur raskaði ró
þeirra í svip.
Toby var ljótur, loðinn hundur,
með hangandi eyru, mórauður og
hvitur að lit, með digran, uppbrettan
haus. Eftir dálitla umhugsun tók
hann móti sykurmola, sem náttúru-
fræðingurinn gamli rjetti mjer, og
þegar hann hafði með þessu undir-
skrifað samninginn við mig, fór hann
með mjer út í vagninn, og var fús
til að fylgja mjer. Klukkan var ný-
slegin þrjú, þegar jeg komst út að
Pondicherry Lodge. Þar frjetti jeg
strax að gamli hnefleikamaðurinn
hafði verið tekinn fastur, sem hlut-
taki í glæpnum, og bæði hann og
Thaddeus Sholto höfðu verið reknir
á lögreglustöðina. Tveir lögreglu-
þjónar gættu nú hliðsins, en þegar
jeg nefndi nafn Holmes, ljetu þeir mig
fara tálmunarlaust inn með hundinn
með mjer.
Holmes stóð á tröppunum með
hendurnar í vösunum, reykjandi.
„Jæja, hjer erúð f)jer þá kominn
með hann,“ sagði Holmes, „hund-
greyið! Athelny Jones er farinn. Hjer
hefur mikið gengið á síðan þjer fóruð
Hann hefur verið mjög umsvifamik-
ill og ekki einungis tekið vin okkar
Thaddeus fastan, heldur lika dyra-
vörðinn, ráðskonuna og indverska
Jjjóninn. Við erum því einráðir og
einir hjer, nema einn lögregluþjónn
er uppi á lofti. Skiljið hundinn lijer
eftir og komið upp.“
Við bundum Toby og fórum upp
stigana enn af nýju. Herbergið var
eins og þegai; við yfirgáfum það sein-
ast, nema hvað líndúkur hafði verið
breiddur yfir manninn í stólnum.
Þreytulegur lögregluþjónn hjekk þar
i einu horninu.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
" i
Hringferð
kvenfjel. „Hringurinn“
2. í páskum.
■ mm m
Verkefni:
1. Templarahúsið: Veitingasalur
opnaður kl. 2.
2. Bárubúð: Frú Stefanía Guð-
mundsdóttir les upp kl. 2—3
síðd. Meiri skemtun.
3. K. F. U. M.: Jón Jakobson
talar. Frú Finsen syngur sóló,
kl. 2—3 síðd.
4. Bárubúð: Frú Elín Laxdal les
upp, karlakór syngur, kl. 3—4
síðd.
5. K. F. U. M.: Árni Pálsson tal-
ar, frú Herdís Matthíasdóttir
li syngur, kl. 3—4. síðd.
6. Gamla Bíó og Nýja Bíó opin
bæði kl. 4—5 síðd.
7. Kirkjuhljómleikur: Páll ís-
ólfsson og frú Valborg Ein-
arsson, kl. 3%—4síðd.
8. Málverkasafn fslands í al-.
þinghúsinu opið kl. 12—2.
9. Kirkjuhljómleikar í dómkirkj-
unni kl. 7—8 síðd.
...............mwmmmm.......
Dia/bolo
er orðin langútbreiddasta skilvindan,
því margra ára reynsla hefur sýnt,
að hún er langbesta og ódýrasta skil-
vindan, er til landsins flytst.
Nr. o skilur 65 lítra á klukkustund.
Nr. 1 skilur 120 lítra á klukkustund.
Nr. 2 skilur 220 litra á klukkustund.
Diabolo-strokkurinn
er nýkominn á markaðinn. Salan
eykst óðum, hann vinnur vel, sparar
tíma og vinnu. Nákvæm lýsing er
send þeim er óska.
Stærð A. strokkar 5 lítra.
Stærð B. strokkar 10 litra.
Stærð C. strokkar 15 litra.
Ávalt fyrirliggjandi í
Verslun
Jóns Þórdarsonar
Nokkrar húseignir
á góðum stöðum í bænum fást keypt
ar nú þegar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEINS JÓNSSONAR.
Til viðtals í veggfóðursverslun Sv.
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kL
3—6 síðdegis.
Prentsmiðjan Rún,
r