Lögrétta - 19.07.1916, Blaðsíða 3

LÖGRJETTA
125
þakkarávarp.
Hjartanlegt þakklæti biSjum viS
undirritu8 „Lögrjettu" aö flytja hr.
Þorgrími SigurSssyni skipstjóra á
Jarlinum frá fsafiröi fyrir þá höfö-
inglegu gjöf, er hann sendi okkur 10.
júní þ. á., er hann var staddur hjer
á Seyöisfiröi. Gjöfin var 50 kr. í pen-
ingum, og er þaö bæn okkar, aö góö-
ur guö launi honum drengskapar-
bragð þetta viö okkur hjónin.
Seyöisfirði 1. júlí 1916.
Þorbjörg ólafsdóttir.
Sumarliði Matthíasson.
Skagafjörö, sem var meö öllu tilhæfu-
laust, því jeg gat staöhæft þaö, aö
hann gæti enn fengið hey á flestum
viðkomustööum sínum yfir Skaga-
fjörð, eða þar í grend. Annars er
margt og mikið skrifað og sagt um
fóöurásetninginn, þegar einhverstaö-
ar gengur illa, og er það góðra gjalda
vert, þegar það gera þeir menn, sem
því eru vaxnir. Því aldrei veröur þaö
of oft brýnt fyrir almenningi aö
tryggja vel bústofn sinn. En þar á
móti er þaö leitt fyrir þá sem fram-
leiða, og gera þaö meö hyggindum,
og dugnaði, þegar ýmsir þjóðarómag-
ar þykjast vera aö gera sig merkilega
og sjá alt hiö rjetta í gegn, og hafa
ráö á hverjum fingri móti hættum
þeim, sem óhyggilegur ásetningur
bænda hafi í för með sjer, en blaðra
vanalega eitthvað út í bláinn, sem
hvergi er á rökum bygt.
Dúki 20. júní 1916.
Ólafur Sæmundsson.
Rausnargjöf. Þau hjónin Ragnar
konsúll Ólafsson á Akureyri og kona
hans hafa nýlega gefið 400 krónur til
heilsuhælisfjelgsins.
Síldveiðarnar. Undirbúningur er nú
mikill til síldveiða á Vestfjöröum og
veröa þær reknar þaöan frá miklu
fleiri stööum en áöur og í stærra stíl,
bæöi af innlendum mönnum og Norð-
mönnum, er halda úti 2 gufuskipum
frá hvalveiöastööinni í Hesteyrar-
firði. Frá báðum gömlu hvalveiöa-
stöðvunum í Álftafirði veröa og rekn-
ar sildveiðar nú, segir „Vestri“, og
aö menn hjeöan úr Rvík, E. Rok-
stad o. f 1., hafi keypt Dvergasteins-
eyrar-stöðina. Þrjár síldveiðastöðvar
segir blaöið aö sjeu aö komast upp
á Isafirði.
Á Eyjafirði hefur síldar orðiö vart
í reknet úti fyrir firðinum, segir fregn
af Akureyri í „Vísi“ í gær, og er nú
fjörðurinn aö fyllast af síldveiöaskip-
um úr ýmsum áttum. Svíar kvaö vera
þar miklu fleiri en undanfarin ár,
skip frá ekki færri en 20 sænskum
útgeröarfjelögum.
Vöruflutningar milli íslands og
Ameríku. Landstjórnin hefur leigt
skip til vöruflutninga milli íslands og
Ameríku, 1500 smál. aö stærð og leig-
an 65 þús. kr. á mánuði. Fyrst á skip-
ið að koma meö kolafarm frá Eng-
landi, en síðan að sækja til Ameríku
matvörur og ef til vill steinolíu.
Hafísinn kvaö nú vera horfinn að
mestu leyti frá Norðurlandi, eöa það
hröngl af honum, sem þar var á slæö-
ingi.
Verðlagsnefnd og Velferðarnefnd.
Sighv. Bjarnason bankastjóri hefur
verið skipaöur í verðlagsnefnd í staö
Björns Sigurðssonar, en sjera Krist-
inn Daníelsson hefur fengiö sæti i
velferðarnefndinni í stað Skúla Thor-
oddsen.
Dómur fjell 13. þ. m .í skaöabóta-
máli, er frú M. Zoega höfðaöi gegn
landstjórninm út af atvinnumissi
vegna bannlaganna. Kraföist hún 100
þús. kr. skaðabóta, en landstjórnin
var sýknuö af kröfunni.
Steinolía .frá Ameríku. Jónatan
Þorsteinsson kaupm. hefur pantað
steinolíufarm frá Ameríku og leigt
skip til aö flytja hann hingaö. Flutn-
ingsgjald kvaö vera 24 kr. ú tunnu.
Mannalát. 13. þ. m. dó í Noregi
Björn sonur Þórh. biskups Bjarnar-
sonar, hinn yngri af sonum hans
tveimur, áður bústjóri hjá föður sín-
um í Laufási. hjer við bæinn, efni-
legur maður og vel látinn. Hann var
á ferð um Noreg, ásamt tveimur öðr-
um ungum mönnum hjeðan, til þess
að kynnast þar búskap.
11. þ. m. andaðist hjer í bænum
Guðm. Gunnlaugsson verslunarmað-
ur hjá G. Olsen, eftir nál. mánaðar
legu.
Nýlega er látin frú Halldóra
Waage, dóttir Eggerts sál. Waage
kaupmanns, áður gift Oddi Jónssyni
lækni. Hún andaðist i kynnisför aust-
ur í Laugardælum i Flóa.
Minningargjöf. Ekkja sjera Árna
Jónssonar heitins á Hólmum, frú
Auður Gísladóttir, er sest að hjer í
Reykjavík, kom að austan meö „Gull-
fossi“ siðast. Þegar sóknarmenn í
Hólmaprestakalli kvöddu hana, gáfu
þeir henni fallega minningargjöf:
silfurkrans í ramma, með skildi í
miðju, sem á er grafiö: „Prófastur
Árni Jónsson, f. 9. júli 1849, d- 27.
febr. 1916. Með þakklæti frá söfn-
uðinum í Hólmaprestakalli."
Slys vildi hjer til við hafnarvinn-
una morguninn 15. þ. m., hvolfdi
grjótpramma við uppfyllinguna, sem
veriö er að gera fram af Hafnar-
stræti, og druknaði einn maðurinn,
sem á var, Þorsteinn sonur Þorsteins
slátrara hjer í bænum, ungur maður,
en tveir aðrir náðust mjög þjakaðir.
Mislingarnir hafa mjög breiðst út
hjer um bæinn og hafa ekki fá börn
dáið af afleiðingum þeirra.
Loftskeytastöðin. Samið hefur ver-
iö við Marconifjelagið um kaup á
tækjum til loftskeytastöðvar hjer, og
stendur nú ekki á öðru, en því, að
útflutningsleyfi fáist á tækjunum hjá
ensku stjórninni.
Síðasta blaðagrein Jóns ólafssonar
mun vera „Orðsendingin“ í 29. tbl.
Lögr., 19. f. m. Aðra grein stutta
kom hann með til Lögr. skömmu áö-
ur en hann dó, en ekki á við að prenta
hana úr því að hún gat ekki komið
út að honum lifandi.
Jarðarför Jóns ólafssonar fer fram
í dag. Eiríkur Briem prófessor flyt-
ur húskveðju, en í kirkjunni talar
sjera Matth. Jochumsson.
Stríðið.
Síðustu fregnir.
Skeytin frá síöastl. viku segja frá
framsókn af hálfu bandamanna á
vesturvígstöðvunum, norðan við Som-
me, og á suðurvígstöðvunum, án þess
þó að tilgreindir sjeu nokkrir sjer-
legir atburðir þar. Frá austurvíg-
stöðvunum er sagt frá bardögum í
Volhyniu og að Þjóðverjar hafi sent
hjálparlið þangað að noröan. Áöur
hefur verið getið um franska og jap-
anska menn við stórskotalið Rússa
þarna, en í síöustu útl. blöðum er tal-
að um, að í rússneska hernum þar
eystra sjeu einnig enskir hermenn, og
höfðu þeir verið settir á land viö
Hvítahafiö nú í vor.
Fregn frá 16. þ. m. segir Joseph
Austurríkiskeisara sjúkan.
Frá Grikklandi.
Áður hefur veriö getið um afvopn-
un gríska hersins og stjórnarskifti i
Grikklandi, er hvorttveggja fór fram
eftir kröfu bandamanna. Höföu þeir
fyrst lagt hafnbann á Grikkland,
stöðvað skipaferðir til landsins og frá
þvh og geröu síðan þessar kröfur.
Voru stjórninni í Aþenu tilkyntar
þær 21. júní og settir tveir kostir, en
meðan á svarinu stóð er sagt að her-
floti frá bandamönnum hafi verið á
sveimi utan við Aþenuborg. Kröfur
sínar um stjórnarskifti báru banda-
menn þannig fram, að þeir heimtuðu
stjórn, er færi að vilja löglega kosins
þings, og lítur helst út fyrir að kon-
unginum hefði verið hrundið frá
völdum, ef kröfunum hefði ekki ver-
iö fullnægt. Þær raddir komu fram,
að þau veldi, sem ábyrgð hefðu á
Grikklandi, en þar er átt við England,
Frakkland og Rússland, gætu skorist
i leikinn, er landinu væri ekki stjórn-
að eins og lög stæðu til. Eitt af ensku
blöðunum, „Daily Chronicle“, sagði
hreint út, að ef Konstantín Grikkja-
konungur vildi halda kórónu sinni, þá
yrði hann að láta sjer nægja að bera
hana_á sama hátt og faðir lians hefði
gert, sem þingbundinn konungur í
strangasta skilningi. Ef hann gerði
skyldu sina að þessu leyti, væri um
ekkert ósamkomulag að ræða milli
Grikklands og bandamanna, en sama
framferði og áður þyldisti honum
ekki lengur. Ein fregnin segir, að
Konstantin konungur hafi snúið sjer
með þetta mál til Vilhjálms keisara,
og hann hafi ráðlagt honum að láta
að kröfum bandamanna, með því að
Miðveldunum gæti svo lítill styrkur
orðið að því, þótt Grikkir lentu inn í
ófriðinn þeirra megin. Út úr þessu
fór Skuludis frá völdum, en Zaimis
tók við til bráðabirgða. Kosningar
eiga svo að fara fram í ágúst, og er
þá gert ráð fyrir að Venizelos taki
við völdum á ný, ef flokkur hans fær
meirihluta.
ítalía var í fyrstu ekki með í kröf-
unum til Grikkja um afvopnun hers-
ins, en kom með síðar og setti þá það
skilyrði, að krafan næði einnig til
þess hers, er Grikkir höfðu í Norður-
Epírus, eða suðurhluta Albaníu, en
þann landshluta höfðu Grikkir tek-
ið meðan rósturnar stóðu um yfirráð-
in í Albaníu.
Viðskiftastíðið.
Eitt af þeim málum, ófriðnum við-
vikjandi, sem mjög er nú rætt í út-
lendum blöðum, er samþykt frá 2.
fulltrúafundi bandamanna i París um
samvinnu milli bandaþjóðanna í við-
skiftum, bæði meðan á ófriðnum
stendur og einnig eftir hann, en úti-
lokun Miðveldanna og bandaþjóða
þeirra frá verslunarmarkaði heims-
ins. Þessi 2. fulltrúafundur stóð frá
14. til 17. júní, en 1. fundurinn var
haldinn í mars í vetur. Þegar á 1.
fundinum kom þessi hugsun fram.
Briand, yfirráðherra Frakka, sagði
þá, þegar hann setti fundinn, að það
væri ekki nóg, að sigra í ófriðnum,
heldur yrði líka að tryggja hagsmuni
bandaþjóðanna með fastri samvinnu
milli þeirra, eftir að sigurinn væri
unninn. Takmarkið væri ekki að eins
það, að sigra fjandmennina á vígvöll-
u.num, heldur einnig hitt, að veita at-
vinnuvegum þeirra og viðskiftalifi
mergundar sár. Og þetta er hugsunin,
sem liggur bakvið gerðir 2. fulltrúa-
fundarins. Þar er fyrst og fremst á-
kveðið, að bandamenn banni öllum
ríkisþegnum sínum og öllum, sem
dvöl hafa í löndum þeirra, verslun
við: 1. íbúa óvinalandanna, hverrar
þjóðar sem þeir eru, 2. ríkisþegna ó-
vinalandanna, hvar sem þeir eru bú-
settir, 3. einstaka menn, fjelög og
verslunarfirmu, sem óvinaþjóðirnar
hafa mök við. Enn fremur að hindra
það, að nokkrar vörur frá óvinalönd-
unum nái inn á valdsvæði banda-
manna og að fullkomna þær ráðstaf-
anir, sem þegar hafa verið gerðar til
þess að hefta innflutning matvæla
til óvinaþjóðanna. Þetta á við ó-
' friðartímann. En þar næst segir, að
þar sem með stríðinu sjeu rofnir allir
verslunarsamningar, sem bundið hafi
bandamannaþjóðirnar, þá sjeu þær nú
sammála um, að neita óvinaþjóðun-
um vist árabil, sem nánar skuli ákveð-
ið með samkomulagi síðar, um öll
viðskiftahlunnindi, en styrkja aftur á
móti sem mest öll viðskifti meðal
bandamannaþjóðanna innbyrðis, og
skuli verslun óvinaþjóðanna, þetta
vissa árabil, vera háð vissum regl-
um, er m. a. taki fram, að sjerstak-
ar iðnaðargreinar, er þýðingu hafa
fyrir hervarnir ríkjanna, skuli for-
boðnar þegnum óvinaríkja á vald-
svæði bandaþjóðanna. Loks er einnig
gert ráð fyrir tollmálasamtökum með-
al bandaþjóðanna eftir stríðið og
samræmi í löggjöf þeirra um einka-
leyfi o. fl., sem ætlast er til að verði
varánlegt, en ekki timabundið, eins
og þau ákvæði, sem á undan eru talin.
Það er skiljanlegt, að bandamenn
reyni að hefta matvælaflutning til
Miðveldanna meðan á stríðinu stend-
ur, því á þessu munu þeir einkum
byggja sigurvonir sínar. Og þetta er
ekki heldur nýtt, því þeir hafa gert
það frá byrjun ófriðarins, þótt verið
sje að herða á viðskiftaböndunum eft-
ir því sem á liður. En hitt er nýtt að
heyra, að þessu viðskiftastríði eigi
alls ekki að vera lokið með ófriðnum.
Þegar bent var til þessa á 1. fulltrúa-
fundinum í París, mætti það mótmæl-
um úr ýmsum áttum frá bandamönn-
um sjálfum, einkum i Rússlandi og
Englandi. í Rússlandi kváðu við radd-
ir, sem sögðu óeðlilegt og ógerlegt,
að ætla að slíta viðskiftum milli
Rússlands og Þýskalands. Rússland
gæti ekki án þeirra verið. Merkur rit-
höfundur, Menschikov, ritaði margar
greinar um þetta í eitt helsta blað
Rússa, og síðan kom fregn um, að
hjeraðsstjórnin i Moskva hefði lýst
yfir, að hún teldi nauðsynlegt þegar
í stað að fara að undirbúa verslun-
arsamning við Þýskaland, „þar sem
viðskiftasambandið milli Rússa og
Þjóðverja hvorki gæti slitnað nje
mætti slitna". í blöðum Miðveldanna
er litið gert úr því, að þetta viðskifta-
bann geti átt sjer stað, eftir að stríð-
inu er lokið; það sje svo óeðlilegt.
En Miðveldin eru líka að koma á
tollasambandi og viðskiftasambandi
innbyrðis meðal þeirra ríkja, sem
þeirra megin eru í ófriðnum, og tjá
sig þó fús til að taka upp öll versl-
unarsambönd út á við aftur undir eins
og því verði við komið vegna ófrið-
arins.
írska málið.
Það gengur ekki eins greitt með
samkomulagið um írsku málin og út
leit fyrir í fyrstu eftir að Lloyd Ge-
orges hafði tekið að sjer að jafna þau
og gerði það á þann hátt, að heima-
stjórnarlög Ira skyldu nú þegar koma
i framkvæmd, en Ulster þó vera und-
anskilið.’Redmond og Carson höfðu
fallist á þetta, og sömuleiðis Bonar
Law. En sumir forsprakkar ihalds-
flokksins hafa risið á móti því, þar á
meðal Lansdowne lávarður, Walter
Long og Selborne, og hefur hinn síð-
astnefndi sagt af sjer ráðherraem-
bætti út af þeirri deilu og talið lik-
legt að hinir tveir fari einnig. En
það er að eins minni hluti af íhalds-
flokknum, sem á móti er og því sjálf-
sagt, að tillögur Lloyd Georges ná
fram að ganga.
Lloyd Georges er nú orðinn her-
málaráðherra, eftirmaður Kitcheners.
Svo eru hyggindi
sem í hag koma.
í nýútkomnu hefti af „Dýravinin-
um“, 16. hefti hans, er þess getið, að
sveitafjelög í Svíaríki, Noregi og
Danmörku hafi stofnað dýraverndun-
arfjelög hjá sjer. Væri ekki reynandi
að reyna eitthvað likt hjer á landi?
Það vill svo vel til, að góð með-
ferð á skepnum er jafnhliða hagsvon
fyrir eigandann, og um leið fyrir
sveitarfjelagið. Það er svo margreynt,
að vel fóðraðar og vel með farnar
skepnur, gera meira gagn eigandan-
um þótt færri sjeu, en miklu fleiri
skepnur, sem dregnar eru fram hor-
aðar vor eftir vor. Og svo þegar þar
við bætist kvíðinnog hugarangrið eig-
andans i harðindunum á vorin, að
miss þá margra ára gróða sinn, þó
kvalir skepnanna hryggi hann minna.
Er það ekki mikilsvert að komast
hjá slíku tjóni og hugarangri? Með-
alið er: hyggilegur heyásetningur á
haustin og heyfyrning á vorin. —
Hey fyrningar eru trygg-
ingarsjóður landbón’dans.
Húseigendur vátryggja hús sín og
aðrir vátryggja skip sin og vörur.
Vátryggingargjöldin í heiminum
hlaupa á miljónum króna, og þetta
þykir eigendunum tilvinnandi, en
landbændunum hjer á landi þykir
ekki tilvinnandi að tryggja búpening
sinn, að fáum undanskildum; þeir
þurfá þó ekki að greiða meiri upp-
hæð, en vexti af því heyi, sem leift
er á hverju vori, eða í mesta lagi á-
góða þann, sem gat orðið á skepnum
þeim, sem hefðu getað lifað af hey-
leifunum yfir veturinn, væri hann
góður. En hefði komið harðinda vet-
ur, hvernig fór þá? Er hagnaðinum
af hinum viðbættu kindum, að jafna
saman við þá hræðilegu hættu, sem af
þessu getur leitt í harðindum ?
Búhygnum mönnum þykir það
ekki tilvinnandi, þess vegna gera þeir
sjer að fastri reglu, að eiga hey af-
gangs eftir veturinn og fyrna þau.
Af þeim mörgu mönnum, sem jeg hef
þekt um dagana, eru örfáir fátækir,
sem ætíð hafa átt heyleifar á vorin
og skepnur í góðu standi, en aftur hef
jeg þekt fjölda manna fátæka, vegna
þess, að þá vantaði hey á veturna og
vorin, og mistu ýmist líf eða gagn af
skepnum sínum. En marga þeirra
vantaði nægilega framsýni og velvild
til skepnanna sinna.
Mjög fáir drepa reiðhestinn sinn úr
hor, af því þeim þykir vænt um hann,
og eins mundu færri skepnur líða
hungur og illa meðferð, ef eigendun-
um þætti vænt um þær og fyndi það,
að frá þeim kemur lifsframfæri hans
og skylduliðs hans. Faðirinn skipar
ekki syni sínum i lífshættu út í ófæra
á. af því honum þykir vænt um hann
og er ant um hann. Eins mundi eig-
andinn ekki stofna búpening^ sínum í
bersýnilega lífshættu með vitlausum
gapa-heyásetningi á haustum, ef hon-
um þætti verulega vænt um skepnur
sínar.
Það þykir vel gert og göfugmann-
legt.þegar menn bjarga öðrum úr lífs-
háska, eða hjálpa varnarlausum og
minnimáttar manni. Er þá ekki einnig
vel gert, að hjálpa og bjarga varnar-
lausum skepnum, sem eru einskis
máttar gagnvart þeim eigendum, sem
tefla lífi skepna sinna í horhættu og
hungurkvalir. —
Sársaukatilfinningin er lík í dýrinu
og manninum, bæði elska lífið, og
hræðast kvalir og dauða álíka mikið.
Alþingismennirnir slógu greinilega
utan við naglahausinn, þega þeir ætl-
uðu að slá sig til riddara með forða-
búrslögunum. Forðabúrin eiga að
vera í hugskoti og í heyhlöðu hvers
búandi manns, en ekki í sveitaforða-
búri. Menn munu segja: Þetta er
gagnslaus tillaga, mönnum er ekki
trúandi fyrir því alment, að geyma
heyforðann hjá sjer. „Veit jeg það,
Sveinki,“ og þvi segi jeg, „hugarfar
bænda þarf að breytast, og meðan
það breytist ekki, er alt, sem ráðgert
er móti horfelli, ljelegt kák.“ Land-
bóndinn verður að hugsa líkt kaup-
manni, sem álítur það ekki að eins
tilvinnandi, heldur sjálfsagt, að vá-
tryggja hús, vörur og skip sín.Reynd-
ar þarf ekki að fara svo langt, að fara
til kaupmannastjettarinnar. Ýmsir isl.
bændur eru og hafa verið svo hygn-
ir, að setja aldrei á öll sín hey, og
hafa allan sinn búskap fyrnt hey og
aldrei orðið í heyþröng á vorin.
Eitt sinn hjelt jeg þingmálafund
hjá Birni bónda í Dal í Þistilfirði, og
stóð allan fundinn uppi á háu fyrn-
ingaheyi, sem hann átti. Þaðan horfði
jeg á 5 önnur fyrningahey, sem voru
hans eign. Fundurinn varð sá besti
þingmálafundur, sem jeg hef verið á,
hyggindi bóndans höfðu svo góð á-
hrif á hugsanir fundarmanna.
Fyr en sá hugsunarháttur er kom-
inn inn hjá landsbændunum, að aðal-
undirstaða velliðunar þeirrasje hyggi-
leg og góð meðferð á búpeningi,
og að vátrygging hans liggi í hey-
stabba í þeirra eigin hlöðu, þá hef jeg
litla trú á verulegum framförum land-
búnaðarins, annað er kák og skamm-
góður vermir. Að auka áburðinn og
þar af leiðandi grasvöxtinn, er að
eins stundarhagur, meðan hugsunar-
hátturinn breytist ekki, og menn
missa í harðindum á fárra ára milli-
bili ekki að eins þær skepnur, sem
fjölguðu fyrir grasaukann, heldur til
viðbótar talsvert af hinum stofninum.
Tr. G.
íslenski fáninn á Lögbergi.
Þar, mjer vitanlega, enginn hefur
hreyft mótmælum, a. m. k. opinber-
lega, gegn þeirri skoðun, að hið forna
Lögberg við Öxará sje austan meg-
in árinnar, síðan jeg reit greinina:
„Hvar er Lögberg hið forna?“ í
„Skírni" 1914, bls. 51—72, þá tel jeg
líklegt að flestir, sem kunnugir eru
á Þingvöllum og hugsa nokkuð um
það mál, sjeu þeirrar skoðunar, að
Lögberg hafi alla tíð verið fyrir aust-
an öxará. Það er líka sennilegt að
einhver, t. d. hr. próf. B. M. Ólsen,
hefði reynt að hnekkja þeirri skoðun,
er jeg hjelt fram í nefndri grein,*
ef nokkur sennilegri rök hefðu fund-
ist, en þau er áður hafa verið færð
fram, fyrir því, að Lögberg hafi ver-
ið á eystri barmi Almannagjár
Nú hefur einn af vorum fjölhæf-
ustu mentamönnum, hr. prófessor Jón
Helgason, sýnt það, hverrar skoðun-
ar hann er í því máli, þar sem hann
lætur íslenska fánann blakta á „Lög-
sögumannshóli á Lögbergi, milli
Flosa- og Nikulásargjáar, á hinni
fögru mynd sinni, sem hann á heið-
ur og þökk landsmanna fyrir, því með
myndinni vona jeg að hann komi í
veg fyrir það, að þeim misskilningi
sumra seinnitíðarmanna skjóti upp
aftur, að ætla forfeður vora þá fá-
vita að gleyma því, hvar hinn al-
kunni og merkilegi sögustaður væri,
sem aldrei getur orðið íslensku þjóð-
inni nema til óvirðingar.
Kjörseyri, 27. maí 1916.
Finnur Jónsson.
* Eftir að greinin kom út í
„Skírni“, benti mjer á einn hinna
fróðustu og skarpskygnustu lögfræð-
inga vorra, að konferensráð Jón Ei-
riksson (f. 1728, d. 1787), segði, í
„Isl. Rettergang" að Lögberg væri
fyrir austan Öxará, en það hef jeg ei
sjeð. Sami maður, er sagði mjer
þetta, fullyrti að, engin sannanleg
rök mundu finnast fyrir því, að Lög-
berg hefði verið fyrir vestan ána.
F. J.