Lögrétta - 24.03.1920, Blaðsíða 2

LÖGRJITTA
2
LÖGRJETT'A kemur út á hverjum mið
vikudegi, og auk þess aukablöð við og við.
Verð io kr. árg. á Islandi, erlendis 12 kr.
50 au. Gjalddagi I. júlí.
Dr. P. E. Ó. hefur eigi tekist giftu-
samlegar til, er hann fer að andmæla
ðörum aöfinslum mínum við doktors-
ritgerSina en í „fæSingarmáli gamla
mannsins". Á meöal annars segir hann
aö þaS viti allir, aS Gísli Hákonar-
son hafi veriS föSur-föSurfaSir Gisla
lögmanns í BræSratungu. Ekki er trú
Dr. P. E. Ó. lítil, um ágæti sagn-
fræSiskunnáttu alþjóSar manna, og
býst jeg eigi viS, aS doktorinn og
sá ónafngreindi maSur, sem spurSi
hann aS því, „hvort ekki myndi um-
talsmál, aS geia lestur aS skyldu-
námsgrein í latínuskólanum og próf-
grein viS stúdentspróf" sjeu á sama
máli í því efni. HvaS því viS víkur,
aS doktornum finst eSlilegast, aS líta
svo á, sem ættartölu-meinlokan á
b'aSsíSu 232 í doktorsritgerSinni, sje
prentvilla, þá virSist mjer henni svipa
mjög til þeirra öfuginæla á bls. 133
og 134 í sömu ritgenS, aS ÞuríSar-
nafnsins sje ekki getiS í vísu Þorleifs
lögmanns Pálssonar. Sjálfur hefur
doktorinn orSiS til aS leiSrjetta þetta
ranghermi sitt, og segir aS á til-
greindum blaSsíSum hafi „skolast til“
og eigi aS lesast svo: „Raunar er
ÞuríSar getiS í vísu Þorleifs Páls-
sonar meSal heimamanna, en þaS
nafn er svo algent, aS ekkert verSur
at þessu dregiS.“ Jeg biS menn aS
bera saman leiSrjettingu þessa og
ummælin í doktorsritgeröinni, þaS
kann aS skýra nánar framkomu Dr.
P. E. Ó. í máli þessu.
Þá dóma sína, aS Þorleifur Gríms-
son virSist ekki hafa veriS vitur maS-
ur, og aS slíkt væri dæmalaus glæp-
ur, ef biskup ljúgi upp tilveru barns,
til þess aS sölsa undir sig eigur
manna, ber doktorinn ekki viS aS
rökstySja, sem líka fer aS vonum, því
hjer er um algerSa sleggjudóma aS
ræSa.
Kr. P. E. Ó. kinnokar sjer eigi viS
aö lýsa þaS ósatt, aS hann, í doktors-
ritgerSinni hafi sagt aS Ari Jónsson
hafi gegnt sýslustörfuin í VaSlaþingi
fyrir föSur sinn árin 1518—1533, þótt
þaS standi meS skýrum stöfum í
nefndu riti. Hans óbreytt orS eru sem
sje þessi: en áSur (þ. e. fyrir 1533)
mun þá sýslu (VaSlaþing) haft hafa
Jón biskup Arason óslitiS frá 1518
og látiS þó Ara son sinn gegna henni“.
þSamanber „Menn og mentir“, bls.
Ii3)-
Þeim orSum doktorsins, aS honum
sýnist varla vert fyrir mig, aS gera
mig heimskari heldur en jeg sje, og
a3 svo virSist, aS jeg kalli ekki alt
ömmu mína í glæpum og illverkum,
vísa jeg heim til föSurhúsanna, meS
þeirri ósk, aS Dr. P. E. Ó. sje sæll
í sinni trú um manngildi mitt.
Jeg vil nú enda svargrein mína
meS því aS drepa á eina af mörgum
missögnum í doktorsritgerS Dr. P. E.
Ó„ sem hvorki hann nje nokkur annar
liefur enn orSiS til aS léiSrjetta. Má
og af henni nokkuS ráSa, hve doktor-
inn er harSnákvæmur í notkun heim-
íldarrita. Hann segir sem sje, á blaS-
siSu 152, aS Þóreyjargnúpur sje í
Vatnsdal. Þennan fróSleik þykist
hann hafa lesiS sjer til í XI. bindi
Fornbrjefasafnsins á bls. 544—545,
en aS vonum stendur þar ekki eitt
orS um þaS, heldur er skýrt tekiS
fram, aS sú jörS sje í VíSidalstungu-
kirkjusókn; ennfremur er þess getiS
rjettilega á öSrum staS í sama riti,
aS bærinn sje í Vesturhópi. ÞaS situr
því illa á dr. P. E. Ó„ aS bregSa mjer
um sjóndepru o. s. frv. Því orsökin
ti! þessarar meinloku hans hlýtur
annaS hvort aS vera veiklun á hans
eigin sjónfærum, eSa þá aS doktorinn
haldi, aS VíSidalstungukirkjusókn
sje í Vatnsdal.
Barði Guðmundsson.
Fyrirspurn
til hr. forstjóra Ragnars Lundborg.
I símskeyti til Berl. TíSinda í dag
frá frjettaritara þeirra í Reykjavík
scgir, aS Ragnar Lundborg hafi birt
í MorgunblaSinu grein um aS ísland
verSi aS senda sendiherra til Kaup-
ínannahafnar.
Út af þessu leyfi jeg mjer aS spyrja
hr. forstjóra Ragnar Lundborg aS,
hvaS Sviar mundu segja, ef íslend-
ingar eSa aSrar norrænar þjóSiv
tækju aS blanda sjer í innanríkismál
þeirra, knjesetja þá og fyrirskipa
hvaS þeir ættu aS gera?
Kaupmannahöfn, Ole Suhrsgade 18,
1. febr. 1920.
Bogi Th. Melsted.
Inn að Veiðivötnum.
Eftir ólaf ísleifsson.
Ó, hvaS þaS er gaman aS eiga alt
af til einhverja nýja, óuppfylta þra,
bó einni hafi veriS fullnægt, og kljúfa
til þess þrítugan hamarinn, aS koma
henni í framkvæmd. HvaS það er
gaman aS sjá veslings barnslegu bros-
hýru vonirnar gægjast inn til sín, svo
þúfar og laSandi, flytjandi meS sjer
r.ýja gleSi, nýjan lífsþrótt. — Sjá
j ær opna nýjar dyr og finna nýtt
heilbrigSisloft og sólar-yl streyma
inn til sin, — sjá þær reka á flótta
alla skugga, alt hiS hrörlega og öm-
urlega. ÞaS er lífseSlinu eiginlegt, aS
Mifrast stöSugt frá von til vona.
Jeg elska veslings sí-ungu barns-
íegu vonirnar mínar, meS uppljómaSa
ilsjónu af brosi eilífSarinnar.
Oft hafSi jeg heyrt talaS um ferSir
manna inn til VeiSivatna; heyrt
hvaS mönnum þættu þær ferSir
skemtilegar og hlökkuSu mikiS til
þeirra. í fyrstu ljet jeg tal þetta eins
og vind mjer um eyru þjóta, en smám-
saman fór jeg aS veita því meiri eftir-
tekt. Jeg fór aS spyrja menn spjör-
unum úr, sem þangaS höfSu fariS, um
terSir þeirra og veru ‘þar inn frá. Og
þaS var ekki erfitt aS fá þá til aS
leysa úr slíkum spurningum, því ekk-
crt umræSuefni er gömlum vatnafara
kærara. Glampa kærra endurminninga
bregSur fyrir í augum hans, og nýtt,
í>.ukiS lífsmagn færist yfir hann allan.
Ilann verSur ungur í annaS sinn. Fari
maSur aS tala viS hann um vatna-
ferðir, verSur maSur þess fljótt á-
skynja, aS þar hefur hann notiS hinna
skemtilegustu stunda æfi sinnar, enda
þótt hann hafi átt gott athvarf heima
bjá sjer. Eitt er þaS, sem öllum vatna-
förum ber saman um, þaS er heil-
brigSis-ljettleiki, andleg og líkam-
leg vellíSan, sem þeim finst þeir eins
og drffkka í sig meS heilnæma fjalla-
loftinu. Jeg hef talað viS gamla vatna-
fara, sem hafa verið útslitnir að
kröftum og meS lafandi heilsu, en
hafa sagt, aS þeir kendu sjer
emskis meins, úr því þeir væru
komnir inn fyrir bygS. Og þegar þeir
koma aftur úr ferSinni, búa þeir lengi
1S þessum túr. í eftirfarandi setning-
um lýsir eitt góðskáld okkar áhrifum
öræfaloftsins.
„Og þaS er svo rúmt á öræfunum.
LoftiS er svo ljett og hreint o^g hress-
andi. ÞaS er eins og maSur vaxi alt
í einu, og verSi miklu meiri og frjáls-
ari og hugaSri, þegar þangaS kemúrA
Inn til VeiSivatna'fara menn vana-
iega hálfum mánuSi fyrir fjallferb
og eru við veiSar 6—7 daga; önnur
vikan fer í þaS, aS komast fram og
tii baka. Mjer hafSi stundum dottið
í hug aS fara meS Vatnamönnum inn
eftir, en aldrei varS neitt af þvi. En
í vor (1918) ásctti jeg mjer aS fara
þangaS. Jeg var búinn aS fá 2 menn
í fjelag meS mjer og svo einn fylgd-
armann handa okkur. En þegar til
kom, gugnuSu þessir menn algerlega
viS ferSalagiS. Jeg ljet þetta samt
ekki á mig fá og lagSi af staS seint
um kvöldiS 24. júlí, upp aS Aust-
vaSsholti, því Ólafur Jónsson, bóndi
þar, hafði lofaS okkur fylgd sinm.
Teg kom þangaS eftir miSnætti. Und-
anfarna daga hafSi veriS norSanbál
cg kuldi, en 25. júlí var komiS glaSa-
sólskin og besta veSur. ViS lögSum
á staS nafnarnir, kl. 10, kátir sem
börn af tilhlökkuninni til aS halda
inn á föllin. ViS höfSum 6 hesta, 2
li þeim undir töskum. Ólafur er vel
kunnugur inn um afrjettinn og öræf-
in ; bæSi gamall vatnafari, og var meS
Thoroddsen, þegar hann var aS mæla
oræfin. Hann er hinn ákjósanlegasti
lylgdarmaSur, fjörmikilþ glaSvær og
úrræSagóSur. MaSur hefur alt af gott
af aS eiga samleiS meS slíkum mönn-
rm.
Landsveit er mjög skemtileg og
svipfríS sveit aS riSa eftir í hásum-
arblíSunni; mest öll sljett harSvelli.
1 il forna hefur sveitin veriS ein meS
ailra fallegustu sveitum þessa lands.
Þá hefur hún öll veriS skógi vaxin
hiS ytra, en alt miSbik hennar sljett-
ar, grasi vaxnar grundir. Þar er og
hin fegursta fjallasýn til austurs og
norSurs. En sveitin hefur orSiS fyrir
mörgum og miklum áföllum, einkum
þó sandágangi og uppblæsti. Inn af
bygSinni eru nú stór svæSi, uppblásin
hraun og eyðisandar, sem áSur voru
blómlegir skógar. Sagt er, aS fyrir
90 árum hafi skógur þar veriS svo
hár aS maSur, sem stóS á hestbaki í
1 nakknum, gat teygt sig meS svip-
upni upp í efstu greinarnar. Á þelm.
tíma voru khfberar smíSaSir úr stofn-
um úr Merkurskógi. En nú er bærinn
Mörk fyrir löngu korninn í rústir, og
cngin merki sjást nú eftir af þessum
blómlega skógj. Tveir breiðir sand-
gárar teygja tungur sínar langt fram
í bygSina.
Hin stærsta plágá, sem yfir Land-
sveit hefur duniS, var á árunum 1881
og 1882. Frostaveturinn mikli 1881,
og grasleysissumariS á eftir. HeyjuSu
bændur þá afar illa. En veturinn var
mildur, og um sumarmál var fjenaSur
í góSu standi. En svo kom afskap-
iega vont kast, um lokin, sem stóS
i hálfan mánuS. Suma dagana var
sandbylurinn svo mikill, aS oft á dag
varS aS moka sandinn af gluggun-
um. Einhvern heynærning áttu menn
handa kúm, en ekkert handa öSrum
LenaSi. Þegar menn fóru aS gá aS
kindum, varS alt af aS hafa meS
sjer hníf, til aS draga um barkann
a hálf-dauSum skepnum. Allir í sveit-
mni mistu eitthvaS. Þeir sem mest
rnistu, áttu 20—30 kindur eftir al
xoo—150, og 3—5 hross af 20. Eftir
I.astiS voru stórar landspildur sandi
Luldar, sem ekki hafa gróiS síSan.
Rennisljettar, gróSursælar valllendis-
engjar, sem sumariS áSur höfSu veriS
svo loSnar, aS rjett var flekkjaskil,
\oru nú horfnar, en svartir sandmúg-
ar komnir í staSinn. Samt á sveit
þessi enn þá töluvert af fornri frægS.
Enn þá er þar mörg spildan falleg,
og enn þá liSast eftir henni suSandi,
kristallstærir lækir. Náttúran veitir
oft sjálfri sjer svöSusár, eri henni
tekst líka oftast aS græSa sín eigin
sár, þó mönnunum þyki það ganga
seint. Landmenn hafa gert tilraunir
aS „græSa foldar sárin“ meS nokkr-
um árangri. Getur veriS aS sveit þessi
eigi enn eftir aS gróa upp og verSa
íögur sem forSum, og orS skáldsins
rætist:
,.Sú kemur tíS, er sárin foldar gró’a,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauÖ veitir sonum móSurmoldin
frjóa,
menningin vex í lundi nýrra skóga/'
Eftirtektarvert er þaS, aS á meSan
Landsveit var í bestum blóma, og
skilyrSin miklu þetri en þau nú eru,
var afkoma manna þar býsna bág-
Lorin. Vitanlega voru þá nokkrir
bændur vel efnaSir, en þeir voru
margir, sem þurftu aS knýja á dyr
drotna sinna. ÁSur fyr var sú hugs-
u.x ríkjandi hjá sumum þeim efnuS-
ustu, þar eins og víSa annarstaðar, að
auSgast á annara neyS — færa sjer
sem best í nyt neyS annara og skara
\el eld aS sinni köku. Og slíkir menn
voru kallaSir bjargvættir, hygginda-
og dugnaSarmenn. En nú er þessi
bugsunarháttur breyttur. Nú hugsa
menn mest um það, aS hjálpa hver.
öSrum og stySja þann, sem riöar við
íalli. Menn eru farnir að sjá þaS, aS
ásælni og eigingirni getur ekki gert
ueinn mann farsælan. Mennirnir eru
?lt af aS verSa betri og betri. Hin
sanna jafnaSarmenska er ekki fólgin
í því, aS takmarka eignarrjett og
framkvæmdaþrá einstaklingsins, held-
I vr í því, aS gera alla menn aS mein
cg betri mönnum og kenna þeim áð
nota þá duldu krafta sem búa í sjálf-
v*m þeim. Þetta er jafnaSarmenska
framtíSarinnar.
Enda þótt Landsveit hafi orSiS fyr-
'.r mörgum áföllum, sandágangi, upp-
blæstri og jaröskjálftaskemdum, þá
er þó efnahagur hreppsins betri en
í flestum öSrum hreppum hjer í sýsl-
um. Og jafnframt ytri efnahag, hefur
annar gróSur byrjaö og frjóvgast á
Icyndum' staS, kynsæll gróSur, sem
býSur öllum aököstum og uppblæstri
byrginn. ÞaS er menningar og rnann-
uSar-andi, sem þróast hiS innra. þó
hinn ytri gróöur gangi til þurðar.
Galtalækur var eini bærinn, sem viS
komum á í inneftir leiS. Þar þykir
mjer alt af einkennilegt og fallegt;
þaS er líka eitthvaS tilkomumikiS aö
hafa þarna Heklu gömlu svo aS segja
rjett fyrir utan túniS hjá sjer. Þar
eru stór tún, öll sljett, en þau voru
ekki orðin ljáberandi, 0g var þó kom-
in sláttar-byrjun. Svona var gras-
lcysiS mikiS á Upp-Landinu þaS sum-
sr. Lækur rennur þar utan viS túniS.
í honum er fallegur foss, og hólmi
ofan viS fossinn. Fossinn hefur 160
hestöfl og liggur vel viS aS láta hann
hita og lýsa upp bæinn o. fl. Ves-
bngs fossinn hefur beSiS þarna öld-
um saman og boSiS krafta sína fram,
til aS hita og lýsa fólkinu. En líklega
verður nú bráSum farið aS nota krafta
hans.
Merkihvoll.
ÞaS er ekki nema klukkutíma ferS
írá Galtalæk inn á Merkihvöl. Fáir
blettir eru mjer jafn kærir sem Merki-
hvoll. Kemur þaS eflaust til af því,
aS þegar jeg var ungur, varö jeg hrif-
inn af þessum bletti, og á þann hátt
mótaöist hann inn í meðvitund mína.
Jeg mun hafa verið á fermingaraldri
þegar jeg kom þar fyrst, og var jeg
þá aS fylgja lömbum, sem veriS var
aS reka til fjalls. ViS komum þar
laust fyrir sólarupprás. Þar var
lambareksturinn hvíldur í 1—2 kl.-
tima áður en lagt var meS hann inn
á sandana. Hjer átti • jeg, mjer til
mestu leiðinda, að snúa til baka, á-
samt fleiri ónytjungum; við höfum
\ ist ekki veriS álitnir fjallhæfir. Mig
langaSi þó mikiS til aS fá aS’ fara
lengra inn í óbygðina og inn á fjöll-
in, sem jeg hafði oft heyrt talað um,
cn aldrei fengið aS sjá. — EitthvaS
var jeg þarna utan viS mig, sem kann
aS hafa veriS nokkuð af því aS jeg
var syfjaöur. Jeg var kominn þarna
í nýtt umhverfi. Aldrei hafSi jeg áöur
sjeS skóglendi,aldrei fyr fundiö þenn-
an angandi skógarilm berast að vitum
mjer. Og svo var jeg kominn þarna
svo nálægt fjöllunum, sem jeg hafSi
svo oft horft á úr fjarlægS framan
úr sveitinni. Alt þetta hafSi mikil á-
hrif á mig; umhverfiö var svo ólíkt
}«vi, þar sem jeg hafði alist upp.
Fyrir skamri stundu grúfðu í lofti
þungbúin næturský, en nú voru þessi
dökkbrýndu næturský oröin ljós-
brydduð gullkögri. LjósgeisladýrSin
clreifSist út um skýin, sem smám
saman HSuSust í sundur og gátu ekki
byrgt fyrir ofurmagn ljóssins sem aS
baki þeim var. Sum uröu hvít sem
mjöll, önnur logagylt. Og skýin tóku
á sig margbreytilegar myndir. Hátt
á lofti uppi var ský eitt sem hvalur
í lögun. ÞaS var dökt um miSbikið.
en ljóst aS.neSan meS gylta ugga,
sporS og höfuS. Nokkru neðar kom
fram ljónsmynd. Svipur þess var á-
kveSinn og einbeittur, eins og þess,
*sem ekki kann aS hika eöa hræöast.
ÞaS var meS mikiS fax uppkembt og-
gullbúiS og studdi voldugum hramm-
inum á gapandi drekahöfuS, sem
spúði eldi. Nokkru ofar til norðurs
mátti líta forkunnar fagra konumynd
ineð mikiS ljósbylgjaS hár, sem lið-
aSist aftur um herðar og bak, og
varS þegar neðar dró aS gulllitaSri
silkislæðu. Þá mátti einnig líta litlu
neöar, til suðurs, hálfmánamyndaS
IjósþrungiS ský. í því brá fyrir mynd
af mörgum mönnum sem mynduðu
hálfhring. Þeir báru hvítfjaðraSa
mitra á höfðum, krupu á knje og lutu
Ijóssins drotningu.
Og myndirnar breyttust og hurfu
eins og aðrar skýjaborgir. Skýin
leystust smám saman í sundur, tvístr-
r.Öust og hurfu fyrir hækkandi sól.
AS lokum var ekki annaS eftir en
nokkrir bjartir skýhnoörar, sem líka
leystust í sundur og hurfu út
í blágeiminn. Vermandi ljósflóSiS
streymdi yfir alt landiS, geröi alt hlý-
legt og bjart, lýsti inn í hvert skúma-
skot og afkima, og jafnvel inn í
þungbúnu mannssálirnir líka.
Merkihvoll er allstór skógarteigur.
umgirtur eyðisandi og hrauni á þrjá
vegu, en viS austurjaSar hans renn-
ur Rangá. Merkihvoll er því eins og
nokkurs konar lundur eyöimerkur-
innar „oasi“. Fyrir 90—100 árum var
l>ær á Merkihvoli. Þó aS skógurinn
bar sje ekki hávaxinn, þá er þó eitt-
bvaö aSlaSandi og notalegt aS koma
j>ar „um glóbjartan góðveSursdag"
þegar alt er í blóma sínum. Hjer og
hvar innan' um skóg þennan breiða
cinaleg rjóður út faöm sinn á mót*
þreyttum vegfaranda og bjóöa hon-
um hvíld. ÞaS er líka eins og öllum
finnist þaS sjálfsagt, sem hjereiga leiS
um, aS stíga af baki, lofa hestinum
aS grípa niÖur og fleygja sjálfum
sjer niður í eitthvert rjóSriS. AS
minsta kosti get jeg aldrei fariS svo
hjer um, aS jeg láti þetta ekki eftir
mjer. Skógurinn hefur altaf eitthvert
aSdráttarafl fyrir hvern þann,. sem
cr í einhverjúm skyldleik viS náttúr-
una. Og ekki er lítil tilbreyting í
]jví, aS koma inn i angandi skóg fyr-
ir ]iá, sem sjaldan á æfinni fá það
tækifæri.
Jeg legg mig niður í eitt rjóöriS
og dreg djúpt aS mjer andann. Jeg
opna mina innri vitund fyrir sam-
böndum viS þaS, sem hvorki byrjar
meS fæöingu nje endar meS dauða.
Mjúkur andvarinn beygir lágvaxnar
greinar aS höfði mjer, sem hvíslamjer
i eyra: „Vertu velkominn í rjóSur,
mitt. Drektu langa teiga af hreina,
heilnæma lífsloftinu. Láttu huga þinn
fæSa af sjer fagrar og göfugar hugs
£ nir, þá rnunu þær verSa hjer eftii
og prýöa rjóSriS mitt. ÓhreinkaSu
ekki rjóSriS mitt meS óhreinum og
Ijótum hugsunum. Ef þú skilur hjer
cftir slíkar hugsanir, þá verSa þær
hier staSbundnar. Þó aS stormar
komi úr öllum áttum, fá þeir ekki
feikt þeim á burt, og þó aS regnflóS
biminsins steypist hjer niSur sem
foss, þá þvagna þær samt ekki í
burtu. Hugsanir þinar mótast í loft-
iS og geymast þar eins vel og þær
væru greiptar í stein.“
Jeg hef líklega blundaS. Jeg stend
upp og litast í kringum mig. Jeg finn
aS jeg er hjer ekki á hversdags stööv-
um. Einhver dulhelgisblær hvílir yf-
ir öllu ; yfir volduga tignarlega fjalla-
liringnum, yfir sandflæmisauSninni
meS hraundröngunúm og yfir þess-
um litla skógarteig. Litla blómiS á
götubakkanum kinkar til mín kollin-
um bjarta, bláskúfaða, til aS vekja
eftirtekt mina. Jeg ér hjer umkringd-
ur unaSs-ómi. Samstiltir alveklis óm-
ar líða á ljósvakans vængjum og fylla
umhverfiö unaSs-kliS. ÞaS eru óm-
ar sem berast frá söngvaranum
mikla. Hver vindblær ber meS sjer
tóna af hálfkveSnum hendingum —
tóna sem endurvekja eftirlætisvonir
minar, sem hafa rætst og rætastmunu,
bví allar fagrar og göfugar vonir
rætast. Smáfugl situr þarna á kvisti
og kvakar einfalda tóna. Harin hefur
eitthvaS meira og stærra meðferðis
en sjálfan sig. Óafvitandi syngur
liann lífsins orS til alls þess sem lifir.
Rangá rennur þarna jafnt og ró-
lega, kristaltær, fram um farveg sinn
meS stöðugum straumbreytingum.
MeS hverjum straumgára kemur
íram ný mynd sem hverfur og kem-
ur aldrei aftur. Náttúran sjálf á altaf
nóg til af frumleik, þarf aldrei aS
nota sömu myndirnar aftur. Hver
smár straumgári glitrar og er undir
sól aS sjá sem gullhreistur. Ljett-
fættir ljósálfar stíga dans á hverri
báru, vagga sjer á ljósöldúm, hneigja
höfuS sin og kveöja, og hverfa svo
inn í ljóssins dýrS, en aörir nýjir
fæSasT“'“
Andvarinn þýtur i gegnum skóg-
arlimiS. FlúSirnar skifta snögglega
tm bargarhátt, kveSandinn hljóðnar í
bili og breytist í undiróma, sem renna
svo saman aftur í hækkandi, sterkan
flaumniS.
Alveldis hfsöldur streyma til mín.
AlstaSar nálægðin umkringir mig.
Snerting eilifrar næruveru gagntekur
mig. Lifiö er ódauðleiki. LífiS er
kraftur, lifiS er eining. LifiS er and-
ardráttur guSs. (Frh.)
Fxjettir.
Tíðin. Hláka er nú komin og góS-
\ iSri.
Inflúensan breiðist stöSugt út hjer
i bænurn og er nú fjöldi fólks veikur
og rnilli 50 og 60 manns liggja nú
í barnaskólanum. Enginn er þó talinn
bættulega veikur, og enginn hefur
-fengiS lungnabólgu. En þó segja
læknar, aS allþungt lungnakvef sje
í ýmsum sjúklingum, og skyldu menn
Jví gæta þess, aS fara varlega meS
£>ig' og þrifalega meS alt, sem að veik-
inni lýtur, og sjálfsagt er aS vitja
læknis, aö minsta kosti ef nokkuS
kveöur aS veikinni og einhver grun-
ur getur .veriS um lungnabólgu. Til
HafnarfjarSar er veikin einnig komin
og víSar í sveitirnar hjer í kring, eri
cr alstaöar sögS væg. í Vestmanna-
cyjum er hún alveg horfin. Austan-
lands er hún víöa; á Seyðisfiröi,
VopnafirSi og ReySarfirSi, og eitt-
hvaS í sumurn sveitunum fyrir ofan,
cn er alstaöar sögS væg.
Orðabók Sigf. Blögdal, er nú veriS
aS byrja aS prenta, og veröur þaS
stórt rit og vandaÖ. Hún verSur prent-
vð hjer í Rvík undir umsjón Jóns
ófeigssonar kennara, sem unriiS hef-
ur aS undirbúningi hennar undir
prentun, síSan S. Bl. fór aftur utan,
nú seinast ineS aSstoS Stefáns Einars-
sonar stud. mag. RáSgert er, aö prent-
unin taki þrjú ár, en óráöiS mun
hvort bókiri veröur látin koma út 5
heftum eöa öll í einu.