Lögrétta - 14.04.1920, Blaðsíða 2

LÖGRJETTA
a
VerS 10 kr. árg. á Islandi, erlendis 12 kr.
LÖGRJETTA kemur út á hverjum miS
m
50 au. Gjalddagi 1. júlí. '
Ilorfurnar eru ískyggilegar. Ef til
vill koma gulu þjóSirnar og blökku-
mennirnir og taka brauöið frá hvítu
verkamönnunum.“
Atkvæðavöld.
„Verkamenn hafa i ýmsum löndum
fengiö -mikil völd. Þeir hafa notað
völdin til aö tryggja sjer ýmsa hjálp
og hlunnindi, svo sem dýrtíöarvinnu,
dýrtíöarhjálp, hámarksverö á nauö-
synjum o. fl. Þetta var nauösynlegt
á styrjaldarárunum, meöan verst gekk
og atvinnuskortur var. En nú eftir
styrjöldina heldur þessum ráöstöfun-
um áfram (nfl. í Danmörku), án þess
hægt sje að rjettlæta þær. Því nú
upplifum viö þau undur, að á sama
tíma fylgist aö atvinnuleysi og vinnu-
íólksekla.
Miskunnsemi er góð, til að hjálpa
fram úr vandræðum, en rjettlæti er
* nauðsynlegra.
Undanrenningar-vorkunnsemi leið-
ír aldrei til góðs. Meðan á stríðinu
stóð, auðguðust margir úr öllu hófi
fram. Jafnaðarmannastjórnin (i Dan-
mörk) hækkaði skatta á auðmönn-
um og notaði ríkissjóð til hjálpar fá-
tæklingum.
En þessi ríkissjóðshjálp hafði sið-
spillandi áhrif. Það hefar sýnt sig t. d.
i því, að danskir verkamenn hafa
hafnað vinnu sem í boði var, ef ekki
var boðið meira kaup en t. d. 10 kr.
á dag.
Þannig hefur spillingin frá æðri
stöðum læðst niður stigann. Hugs-
unarhátturinn þessi, að vilja ekki
vinna, en heimta þó mat og fá laun
fyrir iðjuleysi."
Auðvaldið drotnar eftir sem áður.
„Reynslan hefur til þessa sýnt, að
ríkið með jafnaðarmönnum við stýr-
ið, hefur ekki getað skapað rjett-
læti. Margir þurftu að stjórna og
l?essir mörgu þurftu að sækja ráð til
annara, en oft erfitt að hitta þá, sem
best gátu lagt ráðin á. Fyrirkomulag-
iö varð kostnaðarsamt og vjelin gekk
stirðlega. Auðvaldinu varð ekki kom-
ið á knje. Öðru nær. Það magnaðist.
Nýir auðmenn uxu upp engu betri
en þeir fyrri. Og eftir sem áður náði
auðvaldið í ágóðann af annara striti
og drotnaði yfir dagblöðunum og al-
menningsálitinu og þá um leið yfir
gerðum stjórnarinnar.
Sú stjórn, sem verður að lúta
bankastjórum til að fá peningalán
til framkvæmda, getur ekki ráðið
livaða lögum hún vill koma á. Því
meira fje sem rikið þarfnast, þess
meira verður það upp á auðvaldið
'komið.
Draumur jafnaðarmanna um að
ríkið geti hrundið auðvaldinu af
stóli mun aldrei rætast.“
Auðváldið má ekki ráða öllu, en það
má heldur ekki detta úr sögunni.
„Eitt er ráð til að hnekkja auð-
valdinu. Satt er það. Það má leggja
á það stöðugt hækkandi skatta. Þetta
hefur reynt verið, og má vel vera, að
það steypi þvi af stóli með tímanum.
En hvað vinst með þvi?
Takmarkið á ekki að vera, uð gera
alla fátæka. Auðmennirnir hafa lika
tilverurjett og hann mikinn. Sje þeim
komið fyrir kattarnef, verður niður-
staðan svipuð og fyrir manninum
cem drekti sjer af ótta við kóleru-
drepsóttina. Hann losnaði við kóler-
una, en dó. Auðvaldið dettur úr sög-
unni, en menningin fer í rústir. Og
j»á kemur það í ljós, hve ólánsamt
það var, að fela verkamönnum ein-
um, að berjast fyrir rjettlátri þjóð-
fjelagsskipun.
Nei, auðvaldið og framtakssemi
einstaklingsins á sinn fulla. tilveru-
rjett og má sist missa sig.“
t
Vegurinn til rjettlætis.
„Allir eiga að vinna sjer til mat->
ar. Og engifin á að græða iðjulaus.
Öllu okri eiga að vera strangar
skorður settar. (Það er í rauninni
á'itamál hvort ekki öll peningarenta
sje óleyfileg, eins og gefið er í skyn
í ritningunni). Engum auðmanni á
að haldast uppi að leika sjer að gróða-
spili um almennar lífsnauðsynjar.
sem fyrir það hækka i verði.
Sjerhverjum á að launa eftir hans
verkum. Iðjuleysingjanum 0g ónytj- j
ungnum má hjálpa, en hvoruguu. á j
úr býtum að bera sama arð og at-
orkumaðurinn. Verkamenn eiga að
fá hlutdeild í öllum arði hver í sinni
atvinnugrein.
Hlutafjelögum skal hagað þannig
af> að eins þeir sem taka þátt í starf-
rækslunnl fái ávinninginn, en allir
aðrir, sem að eins leggja fram hluta-
tje og vinna ekki sjálfir, verða að
i láta sjer nægja með ákveðið hundr-
aðsgjald, sem fer eftir því hve mikið
j þeir eiga á hættu. Vinnudugnaður á
1 &ð launast aukreitis með vaxandi
I hlutdeild í arði hvers fyrirtækis.
Samvinnufjelagsskapur og kaup-
fjelög eiga allan -stuðning skilinn.
Ðanskir bændúr hafa þar riðið á
vaðið, og sýnt veginn fram.
Allir sem vinna eiga að eignast auð
í sameiningu. En ríkið á að fá drjúg-
an skerf af öllum auði — alt að 50%
af árlegum nettó-arði.“
Jörðin á að vera sameign allra.
„Þó nú ofanrituðu skipulagi væri
komið á, þá er þó enn eitt eftir, sem
er hvað. þýðingarmest. Og það er
rjettlát skifting jarðarinnar sam-
kvæmt kenningu Henry Georges.
Ríkið á að eignast alt land, og eng-
um einstaklingum á að leyfast að
okra með landspildur. Sjerhverjum
ulkemur arður vinnu sinnar fyrir
jörðina, en ekki jörðin sjálf. Þó einn
lóðarpartur inni í stórbænum sje
meira virði en álíka spilda úti í sveit,
þá er það ekki að þakka því, að eig-
sndinn hafi bætt jörðina, heldur vexti
og þroska bæjarfjelagsins. Þess
vegna eiga borgararnir í sameiningu
að njóta arðsins, o. s. frv.“
Geismar trúir á rjettlæti Georgs
kenningarinnar og fer um hana enn
íleiri orðum, en hjer eru tekin upp.
Enda nægir það sem kormð er, til
þess að aðrir geti notið kjarnan i
íitlingi Geismars eins vel og jeg sjálf-
ur. Og vona jeg, að fleirum finnist
sem mjer, að ræða hans sje salti
krydduð og eigi víða erindi.
XIII.
Maður er nefndur Melander.
Hann er ofursti í sænska hernum
og rithöfundur.. Jeg hlustaði á hann
halda fyrirlestur í Lundi. Hann er
maður trúaður, en þó frjálslyndur í
-skoðunum. Hann er orðinn vel þektur
1 Svíþjóð, bæði af ritum sínum —•
því hann skrifar skemtilega — en þó
cinkum fyrir það, sem nú er kunnugt
orðið, — að hann hefur nú síðustu
órin í sumarfríi sínu hafst við hingað
Dg þangað út um borgir og sveitir
sem óbreyttur verkamaður, og stund-
að ýmis konar atvinnu í þeim tilgangi
að ^^00^3^ lífi iðnaðarmanna og
’.erkamanna, til þess síðan að geta
skrifað um athuganir sínar.
í fyrirlestri þeim, sem jeg hlustaði
á, sagði hann frá því, hvernig hann
aila vega dulklæddur vann með öðr-
um verkamönnum hjer og þar í land-
inu. Ýmist uppi í Dölum eða suður
á Skáni eða uppi í Jámtalandi og
Norrlandi, víð skógarhögg, stein-
finíði, akuryrkju eða aðra atvinnu.
Og lýsti hann því mjög skemtilega
b.vernig fjelags'skapur það var, sem
hann lenti í. Þar var misjafnt sauður
í mörgu fje, eins og gengur — sumt
Var allrabesta fólk, sem hver maður
gat mentast af að umgangast. En
stundum komst hann í slæman soll
og átti í vök að verjast. Mörgum
þótti þessi roskni lagsmaður vera all-
einkennilegur, — (Melander er orð-
ínn gráskeggur, milli fimtugs og
scxtugs, en stór og sterkur og hraust-
ui). Þeim fanst hann sumum, óþarf-
lega nostursamur um hreinlæti — því
hann þurfti oft að þvo sje um hendur
og hann fór þrifalegar að mat sínum
— kunni ýmsar kúnstir, bæði í mat-
ieiðslu og öðru. Og þegar eitthvað
i ar að, kunni hann ætíð að gefa góð
íáð. Hafði t. d. meðferðis sáraum-
búðir og meðul, ef einhver slasaðist
eða veiktist. — Hann kynti sig fljótt
vel, hvar sem hann var staddur og
flestir urðu elskir að honum. Þeim
liek oft mesta forvitni á að vita um
hans hagi alla, og spurðu hann spjör-
tinum úr, en hann fór undan í flæm-
ingi, án þess þó að skrökva nokkru
til. Stundum átti hann fremur illa
æfi, verkstjórarnir voru misjafnir og
aðfinningasamir. Og stundum var
alt annað en skemtilegt í fátæklegum
tkógarkofum i illu lofti innan um
cmentaðan lýð, sem drakk og blótaðl
á laun, þegar ]iess var kostur. Með
þolgæði og lempni tókst honum oft
að hafa hin bestu áhrif á fjelagsskap-
inn —- talaði við þá um fræðandi efni,
las hátt fyrir þá kvæði og sögur o.
s. frv. Það voru að eins einstaka óróa-
seggir, sem ekki vildu aðhyllast hann
i og gerðu honum þá ýmsar skráveifur
Yfirleitt fjekk jeg þá hugmynd af
íyrirlestri Melanders, að hann hefði
nnnið þarft verk að lifa þannig og
strita með verkamönnunum — bera
bvrðarnar eins og þeir og vera þeim
góður bróðir í leik. Og jeg öfundaði
Melander og vildi gjarnan hafa fylgst
með honum á þessu ferðalagi hans.
Spaugilega sagði hann frá því, er
bann kvaddi fjelaga sína — við skóg-
rrhögg uppi í Norrlandi. — Þeir
höfðu lengi þráttað um, hvaða maður
þessi fjelagi þeirra væri, þótti hann
liynlegur og ekki allur þar sem hann
væri sjeður, — svo þegár hann var
stiginn upp í vagninn og lestin var
að fara, rjetti hann þeim nafnspjald
sitt og stóð þar á:
Melander.
Ofursti í hernum.
Þeir stóðu sem þrsmulostnir, en átt-
fðu sig þó fljótt, mundu eftir sænskri
kurteisi og beygðu sig djúpt — „allra-
auðmjúklegast“, um leið og eimlestin
brunaði af stað.
XIV.
Mjer var mesta unun að hlusta á
Melander, því þar var góður maður
og gáfaður og öllum velviljaður. Og
jeg öfundaði hann af þessum æfin-
fýrum, sem hann hafði upplifað, og
hefði jeg gjarnan viljað vera með
honum og bera erfiði og þunga dags-
ins me,ð óbrotnum verkamönnum. Því
i tnjer hefur oft fundist, siðan jeg sjálf-
| ur gekk að útivinnu í sveit á sumrin,
! tð jeg sakna þeirrar vinnu. Ekki
1 einungis fyrir mig sjálfan, heldur fýr-
j ir okkur alla, embættismenn og svo-
1 nefnda heldri menn, sem við skrif-
! stofustörf og „ljósaverk" höfum um
; of drukkið í okkur stofuhug og fjar-
^ lægst faðm náttúrufmar. Jeg vil, að
við bindumst fjelagsskap og förum
við og við, að minsta kosti, í vinnu
með verkamönnum við alls konar úti-
vinnu.
Því það er fátt, sem aðskilur stjett-
irnar meir og skapar stjettaríg milli
ccðri og lægri, en það, að heldra fólk-
ið hættir að vinna líkamlega vinnu
(sjer til heilsuspillis, því leikfimis-
iðkunum nennir það ekki heldur), og
tunir eru þá svo heimskir, a‘8 öfunda
iðjuleysið — lausnina frá likams,
si ritinu.
Upp til sveita gengur alt eins og
það á að ganga. Húsbændur vinna
með fólkinu og ganga á undan með
góðu eftirdæmi. En í kaupstöðunum
fer þetta á annan veg. Þar er sofið
íram eftir og sófahugur drotnandi.
í fornöld gengu kapparnir fremst
í fylkingu.
„Æ vas Helgi
Hundingsbani
fremstur í fólki
þar’s fírar börðusk.“
í nútíma-styrjöldinni stóðu yfirfor-
ingjarnir ætíð aftast í bardaganum,
aftan við alla hina, og fóru í felur,
bak við víggarða og sandpoka.
i „Hvað höföingjarnir hafast að“, o.
; s. frv. Þessi sjerhlífni gaf ilt eftir-
dærni og skapaði værðarhug.
Iðjuleysi og sjerhlífni er rót alls
il!s. Dysexelixis — og dauði. Líf og
íjör um fram alt, en leti bannfærist.
„Líf er nauðs^n, lát þig hvetja,
líkst ei gauði, berstu djarft.
Vertu’ ei sauður, heldur hetja,
hníg ei dauður fyr en þarft.“
Tilraunir Crookes
við miðlana Home og Florence Cook.
Jafnmikill vísindamaður og Crook-
es var á sínu eigin vísindasviði og
jafnmikill snillingur og hann reynd-
ist í tilraunum sínum við dautt efnið
jafn-sáróheppinn virðist hann hafa
verið í tilraunum sínum við lifandi
menn,. einkum þó miðlana, er hann
gaf sig við að rannsaka. HefuHþetta
sjálfsagt orsakast af því, að hann var
sjálfur of hrekklaus maður og góð-
viljaður til .þess að gruna aðra menn
um græsku.
Það eru nú um 50 ár, síöan tilraunir
þessar voru gerðar, og því er farið
að fyrnast yfir margt, líka það sem
aflaga fór. En sagan er geymin, og
hún segir frá þeim á þessa leið;
Croofees gerði tilraunir sínar við
Home 1870, og birti fyrstu skýrslur
sínar um þær 1871. Eftir þessum
skýrslum virtist allrar varúðar hafa
verið gætt og Crookes algerlega hafa
iiaft tögl og hagldir á miðlinum og
allri tilhögun tilraunanna. Lengi var
því vitnað til þessara tilrauna, og þær
Laldar aðalvígi spiritista. En 18 árum
síðar, árið 1888, birti Crookes í „Pro-
ceedings“ enska Sálarrannsóknarfje-
lagsins brot úr dagbókum sínum, sem
haldnar höfðu verið samtímis tilraun-
1 num. Kom það þá í ljós, að það var
miðillinn, sem hafði stjórnað vísinda-
manninum og öðrum tilraunamöjmum
og sagt þeim fyrir, hvað þeir skyldu
láta gert eða ógert. Og þá fór sönn-
t nargildi þessara tilrauna að rýrna
svo, að það hefur sjaldan. verið vitn-
að til þeirra síðan.
Það var próf. Lehmann, sem fyrst-
ur manna benti á þetta ósamræmi
milli „fyrstu skýrslnanna“ og dagbók-
arbrotanna í riti sínu, „Overtro og
Trolddom“ (Kbh. 1894, III, bls. 94—
111). En í niðurlagi gagnrýni sinnar
kemst hann svo að orði um þessar
tilraunir: „Alt þetta sýnir oss, að
þessir frægu „sambandsfundir“
Crookes eru ekki að neinu leyti frá-
brugönir öörum andatrúar-fundum;
yfir þeim hvílir þessi sami óútreikn-
anlegi, dutlunga blær, sama und
irgefnin undir geöþótta miðilsins."
Og svo bætir hann þessari almennu
athugasemd viö:
„Þetta á aö minsta kosti við. alla
þá „sambandsfundi“, sem Crookes
liefur birt frumskýrslur sinar (o r i
gina-le Optegnelser) um. EI
til vill hefur hann gert aðrar tilraunir,
sem hafa ekki verið gerðar undir
jafn-grunsamlegum skilyrðum ; en þó
er ekki liklegt, að hann hafi valið
grunsamlegustu athuganirnar úr,
en felt þær undan, sem höfðu mest
sönnunargildið. Vjer getum því óhætt
gert ráð fyrir, að allar tilraunir
C'rookes hafi verið gerðar á „sam-
bandsfundum“, sem yfirleitt var hag-
að eins og þeim, sem hejr hefur verið
iýst. En af þessu leiðir, að fyrsta
skýrslan frá 1871, er ekki nákvæm
lýsing ^f því, sem fram fór, heldur
er hún útdráttur, þar sem ákveðnum
atburðum er lýst, en öllum. skilyrð-
unum, sem að þeim lágu, er slept.
(III., bls. 110).
Þarna fullyrðir hú Lehmann,' aö
þetta gildi allar þær tilraun-
i r, er Crookes hafi birt „frumskýrsl-
ur“ sínar um. En lítum nú á tilraunir
lians við Florence Cook, sem „and-
inn“ Katie King átti að hafa holdgast
hjá.
Þegar Crookes 2—3 árum síðar
byrjaði tilraunir sinar við . stúlku
þessa, hafði hún þegar verið grunuð
um græsku. í desbr. 1873 hafði „and-
irm“ Katie með aðstoð tveggja fund-
armanna rifið sig af einum tilrauna-"
manni, sem vildi rannsaka hana nán-
ar, og því voru fyrStu skýrslur Crook-
es — 3 brjef, er hann reit tímaritinu
„The Spiritualist“ — eins konar varn-
arrit fyrir sakleysi stúlkunnar,
sem Crookes sýnilega hefur trúað
eins og sjálfum sjer. Úrslitatilraun-
irnar, þar sem miðillinn og Katie
King birtust hvor í sínu lagi, voru
haldnar í svefnherbergi stúlkunnar
! sjálfrar. En hversu jafnvel sannfærð-
um andatrúarmönnum hefur litist á
I sönnunargildi þessara tilrauna, má
sjá af eftirfarandi orðum:
„Jafnvel sannfærðum spiritistum
virtist sönnunin ekki nógu góð. Út-
gefandi „Spiritualist’s" tekur þaö
! beint fram um „sambandsfundinn" 21.
j raaí, að hann hafi ekki verið haldinn
! með nægilega tryggum varúðarregl-
um (test conditions). Hr. J. Enmore
Jones, sem vjar þegar höfum kynst
i köflunum hjer á undan, og virðist
ekki vera alt of heimtufrekur á sann-
anir, áleit tilrauna-skilyrðin við þessa
s’ðustu röð „sambandsfunda" engan
veginn fullnægjandi, og fann að fram-
komu hr. Crookes á fundinum, sem
hann var staddur á. Og loksins var
Serjeant Cox nóg boðið, er að holdg-
ununum kom, þótt hann tryði á flest
hin fyrirbrigðin, og krafðist hann
írekari sannana fyrir ]iví, að andi
og miðill heföu birtst hvor i sínu
lagi. Og hvaða álit hann hafi
haft á hinum síðari athugunum
Crookes, má ef til vill ráða af
því, að þegar skorað var á hann
i „Medium“ (5. júni 1874) að benda
á, í hvaða tilliti honum þætti sönnun-
inni áfátt, þá ljet hann brjefinu ó-
svarað.“ (Sbr. Podmore: Modern
Spiritualism, bls. 155, neðanmáls).
Nú segir Crookes sjálfur í „fyrstu
skýrslu" sinni um aðra af þessum úr-
slitatilsaunum, að hann hafi látið
hraðrita athuganir sinar, jafnóðum og
hann gerði þær, og hann segist hafa
þær fyrir sjer, meðap hann sje að rita
skýrsluna. En þessar „frumathug-
anir“ fylgja ekki því, sem jeg hef sjeð
a.f skýrslum Crookes um þessar til-
íaunir. Nú veltur auðvitað mikið eða
jafuvel mest á því, að þessar „frum-
athuganir“ beri það með sjer, að
svefnherbergi stúlkunnar hafi verið
lannsakað svo vel, áður en tilraunirn-
ar fóru fram, að engin „frændstúlka“
cða „vinstúlka“ Florence Cook heföi
getað leynst hvort heldur í eða undir
í'úmi hennar eða annarstaðar í her-
hergínú, til þess á síðar að hjálpa
henni við „holdgunina“. En það virð-
ist þeim, sem gagnrýndu skýrslur
Crookes og annara um þetta, hafi
ekki verið gert. Að minsta kosti segir
Lehmann: „Þar sem ýmsar skýrslur
um þessa „sambandsfundi“ Crookes
tala mjög svo ítarlega um öryggis-
taðstafanir þær, sem gerðar voru til
þess að girða fyrir, að Florence birt-
ist sjálf í mynd andans og líkingu,
þá er þvi nær aldrei getið um, að
gert hafi verið neitt til þess að girða
fyrir aöstoð utan að. Einu sinni, er
]>að tekið fram, að læst hafi verið eða
limt yfir allar hurðir að myrkra-her-
bergi þvi, sem miðillinn var í, nema
gætt þá, sem áhorfendurnir sátu fyrij
framan; en þessar ráðstafanir eru
rannarlega ekki nægilegar til þess, að
giröa fyrir hjálp utan aö. Hjer er
því galli á tilraununum. I.öðru lagi
cr það sannað, að Florencó hafi í eitt
skifti, og ef til vill í fleiri, leikið
Katie. Árin 1879 og 80 hjelt hún
nefnilega marga „sambandsfundi“ í
, The British Association of Spiritual-
ists“, þar sem Katie birtist. Nú grun-
aði menn nokkra, sem voru viðstaddir
þessar holdgunartilraunir, að Floren-
ce (sem þá var gift kona og nefndist
Mrs. Corner) ljeki sjálf andann í hin-
um hvítu slæðum. Á „sambandsfundi"
9. jan. 1880 spruttu þeir þess vegna
upp og tóku Katie höndum, en nánari
athugun leiddi í ljós, að þetta var þá
enginn annar en Mrs. Corner, og var
hún þá í flónels-nærklæðum einurn og
í l?fstykki.“ (Overtro og Trolddom,
ITI, bls. 124—125).
Um myndirnar af „Katie“ og
iiversu nijög þær oft líktust sjálfum
miðlinum og stundum öörum, má
lesa i Podmore, bls. 154. En urn sjálf -
ar tilraunirnar og brjef Crookes um
þær, fer hann svofeklum Ol'ÖUIll: „Et
þietta hefðu átt að vera alvarlegar vis-
indalegar tilraunir, þá heföu sjálf til-
rauna-skilyrðin eflaust verið strang-
í ri, og þá hefði allri tilhögun til-
raunanna verið lýst betur, til þess
aö það gæti fullnægt vísindalega
mentuðum lesendum.“ (Podmore, bls.
156, neðanmáls).
Þessum aðfinslum hlýtur Crookes
eða aðrir í hans stað, að hafa svar-
að. En þeirn verður ekki hnekt nema
n eð ]iví aö birta „frumskýrslurnar",
þ. e. athuganir þær, sem voru hrað-
ritaðar, meðan á tilraununum stóð.
Nú birti Crookes „frumskýrslur“
sinar um Home i Proceedings“ 1888;
en tilraunir hans við Florence Cook
voru ekki taldar síður’merkilegar af
þeim, sem á þær trúðu. Skyldi hann
]>á ekki hafa hirt um aö birta dag-
bókarbrot sín uni þær þá eða síöar,
einkurn ef þau gátu hnekt aðfinslum
o.'ignrýnenda hans ? Það 'fáum viö að
:.iá síöar. En þá er, eins og jeg tók
fram í fyrri grein minni, aö eins eitt
af tvennu hugsanlegt. annað hvort
þaö, aö Crookes hafi við úrslitatil-
raunirnar vanrækt að tryggja sjer
].að, að Florence gæti fengið hjálp
utan að, og þá missa þessar tilraunir
allan sönnunarniátt sinn; eða þá hitt.
aö hann hafi trygt sjer þetta og með-
al annars rannsakað svefnherbergi
Florence hátt og lágt, eftir að límt
var yfir dyr og glugga. En — jafnvel
Jiótt þetta hefði verið gert, þá verð-
v.r sönnunin alt um það ófullkomin,
þar sem ekki einu sinni viðstaddir
andatrúarmenn voru ánægðir með til-
liögun ]iessara tilrauna eða aðfarir
Crookes við þær, og þar sem miðill-
inn bæði á undan og eftir var grun-
f.öur uni græsku. Eða niyndu hjer-
lendir andatrúarmenn vilja byggja
cilífðarvonir sinar á miðli eins og
Fiorence Cook, sem að síðustu varð
uppvis að svikum?
Á. H. B.
Kosningar í Danmörku. í tilkynn-
ing frá sendiherra Dana hjer, frá i
gær, segir, að Ríkisþingiö hafi sam-
þykt nýju kosningalögin 11. þ. m., og
konungur staðfest þau samdægurs.
— Þingkosningar. muni fara fram 26.
þ. m.