19. júní - 01.03.1918, Síða 3

19. JÚNÍ
75
En af bókinni hennar finnst mér eg
hafa komist í kynni við hana. Hún
ritar í þessari bók um ungar, óham-
ingjusamar, stúlkur, er hún hefir kynst
í starfsemi sinni þeim til hjálpar, er
bágast eiga. Þess vegna er svo mikið
í bókinni sem fræðir oss um hana
sjálfa. Svo mikið af von og trú og
starfsþreki. Aldrei æðruorð — eða
ásökun til þeirra sem brotlegir hafa
orðið, það er þjóðfélagið, uppeldið,
sem ábyrgðin hvílir á. Þessir vesal-
ingar eiga böl sitl upp á vanrækslu-
syndir þess.
»Einhverju sinni varð mér á að
segja, að ef konan ætti að geta orðið
góð móðir yrði hún jafnan að hafa
gætur á sálu sinni og líkama, barnið
tæki alt eðli hennar að erfðum. Að
föður- og móðurrétturinn ætti að
vera það æðsta hér á jörð, menn ættu
að líta til þess með lotningu. Hún
(Rut) horfði á mig lengi, með þung-
lyndislegu, fjarlægu augnaráði. »Hvers
vegna hefir engin sagt mér þetta fyr,
eg væri þá máski ekki sú, sem eg nú
er«, sagði hún hægt og kyrlátlega. —
»Það er einkenni kærleikans til
meðbræðranna, hjá hinum trúræknu
að hann hættir aldrei, hvernig sem
á stendur, að vinna að betrun þeirra
og er þarafleiðandi aldrei, hvernig sem
á stendur, vonlaus um að þeim sé
viðbjargandi. í hvert sinn sem honum
er vísað á bug, og árangurinn, sem
hann gerði sér vonir um bregst, eys
hann af eilífum lindum hið innra í
sjálfum sér — nýtt þrek, nýjan kær-
leik og ný úrræði.
Og jafnvel þó tilraun hans mis-
hepnist enn, uppgefst hann ekki, en
reynir enn á ný, því í hvert sinn
hugsar hann, að það sem hingað til
hafi mishepnast, kunni ef til vill að
hepnast, eða, ef ekki, þá í næsta
skifti, eða þá að minsta kosti ein-
hverntíma — eða — þó það aldrei
eigi að hepnast honum muni það —
fyrir hans hjálp og undirbúning —
hepnast þeim sem næst tekur við. —
— — Það er þessi óbifandi trú og
óþreytandi von, sem fær því áorkað
að hann, hvenær sem hann vill, get-
ur lyft sér upp yfir alla þá sorg og
gremju sem vemleikinn bakar hon-
um — að síðustu hlýtur þó alt að
komast í höfn, hina síðustu höfn
eilífs friðar og farsældar. Að lokum
hlýtur ríki guðs að koma, máttur
hans dýrð og veldi«. Þessi orð heim-
spekingsins Fichte um bróðurkærleik-
ann, lýsa bezt höfundi bókarinnar
»De ulykkeligste«. Það er eins og
þau séu beinlínis sögð um »systir
Ólafíu« og starf það, er hún nú hefir
helgað líf sitt.
Ungbarnið.
Áður en farið verður að tala um
meðferð barnsins og hjúkrun, skal
farið nokkrum orðum um líkamlegar
og andlegar framfarir þess.
Við fæðinguna er barnið ljósfælið
og heyrnarlaust, en í lok fyrstu vik-
unnar er það farið að venjast ljós-
inu og búið að fá heyrn. Hreyfingar
augnanna eru í byrjun óreglulegar.
Augasteinarnir hreyfast eigi samtimis,
þess vegna eru flest börn rangeygð