19. júní - 01.04.1922, Blaðsíða 5

19. JÖNÍ
77
bcri að lalca pált I þingslörfum og löggfö/ lands vors og leggja þar /ram pá bezlu
krafta er vér eigtnn. Vér getuin eigi afsakað oss ef vér eigi bjóðuin /ram þá star/s-
krafta, er vér leljiun oss hafa bezta ú að skipa, til pess að vinna með karlmönnitnnm
að ábyrgðarmesta starflnu, sem int er af hendi i pjóðfélagi voru.
Og pað er vegna pess, að oss flnst pað skglda vor, að vér, undirriluð kosninga-
ncfnd kvenna í Regkjavík sniium oss til yðar. Vér hö/um ihugað hvað tiltœkilegast
mundi að gera, og komisl að peirri niðurstöðu, að við landskjörið geli konur ekki
setið aðgerðalausar hjá. Vér hgggjum engin eða lílil líkindi til pess, að stjórnmála-
flokkarnir láili sér anl um að selja kotxur á lista sína, sízt í viðun anleg sœti. Eina leið-
in cr pví, að koma sjálfar upp tista. Um leið og vér bernm pessa uppástiingii ttndir
gður; hcilum vér á gðtir að stgðja pann lista, er fram kemur af kvenna hendi,
Reykjavík, 1. apríl 1922.
Virðingarfylst.
Kosningarne/tid kvenna i Reykjavik.
Kristtn B. Símonarson, Vallarslræli 4, sínii 15!}
Steinunn H. Bjavnason, Aðalstræti 7, sími 22
(inðrún Pjelursdóllir, Skólavörðustíg 11 A, simi 345
Siyríður Björnsdóttir, Aðalstræti 12, sími 63
Jóna Siyurjónsdóttir, Garðastræti, sími 618
Kristin Vídalin Jacobson, Laufásveg 33, simi 100
Anna Datdelsson, Aðalstræli 11, sími 322.
Framh, frá bls. 75.
gamla muni; kaupum þá, jafnvel dýr-
um dóinum og setjum þá á söfn.
Göinluin munnmælasögum er haldið
á lofti, þulum og vísum er safnað
sem dýrgripum liðins tíma, og er
þetta ekki nema sjálfsagt. En komi
það nú fyrir að gamalmenni, sem lifa
mitl á meðal okkar, vilji að einhverju
leytí hafa eldri tíma háttu, þólt að í
smæðstu smámunum sé, þá þykja
þau ofl svo ankannaleg og dónaleg,
að naumast séu þau hafandi með
öðru fólki. Vilji þau nú hins vegar
draga sig i hlé frá glaum og glensi,
og ráðleggja hinum yngri að gera
slikt hið sama, |>á fá þau ofl ómilda
dónia. Satl er það að vísu, að þau
lita sem oftast öðrum augum á prjál-
ið, tízkutildrið og uppgerðina, sem
við sumt unga fólkið, erum stundum
svo gjörn á að láta glepja okkur sýn.
En þegar um raunveruleg atriði er að
ræða, sem þau sjá að til bóla mega
horfa, mun oflast öðru máli að gegna.
»Bókvitið verður ekki látið í askana«.
Óteljandi sinnum, er setning þessi
notað lil að tákna með heimsku
garnla fólksins. En þelta er ekki rétt.
Ekki átti það sök á þvi, þótl ekki
væri sá tími upp runninn, að búið
væri að leiða það í ljós, hvernig átti
að nota bóklega þekkingu til likam-
legra hagsmuna. Hins vegar bendir
ýmislegl á það, að bókmentir þær og
fróðleikur, er eldra fólk átti, muni
yttrleilt hafa verið vel notað. Þessu
lil sönnunar má benda á það, að
margt gamalt fölk er sögufrótt mjög.