Njörður - 05.02.1919, Blaðsíða 2

2
NJÖRÐUR.
um: ,,011 blöð svíkjast um sín
bestu loforð14. „Ekki égu, sagði
Njörður, „því ég hef engu lofað“.
„Farðu varlega, karl minnu,sagði
kunninginn, „þú lofaðir að koma
svo og svo oft út, mig minnir í
hverri viku, en alt lenti í svikum14.
„Já, það var nú stríðinu að
kennau, sagði Njörður, „en ekki
fyrir það, best er að hafa vaðið
fyrir neðan sig, þó stríðið sé úti.
Hér eftjr lofa ég ekki einu sinni
að koma nokkurn tíma; ekki held-
ur lofa ég að hætta; fari það kolað.
Það getur dottið í mig að koma
þegar verst gegnir og enginn vill
sjá mig, eða að liggja í bólinu
þegar ég ætti að vera á kreiki.
Skjótt að segja, ég lofa engu,
en hef alt eftir kringumstæðum.
Það er ábyrgðarminst, hugdeig-
um hentast, lötum léttast og —
frjálslegast fyrir alla, konur og
kallau.
Ofdrykkja.
I vetur hefir drykkjuskapur mik-
ill verið í bænum; eru það ungir
menn og uppvaxandi engu síður
en gamlir drykkjurútar, sem næst
um daglega sjást ölvaðir.
Hefir slikt athæfi sin eðlilegu
áhrif, bænum til skammar og fólk-
inu til bölvunar.
Ungu fólki, óspiltu, blöskrar
svívirðingin, og góðir menn harma
gæfurán vesalinga þeirra, sem ekki
meta hamingju sína og sinna svo
mikils, að þeir vilji hennar vegna
neita sér um vínið.
Tíðarfar o. fl.
Veturinn til þessa hinn blíðasti
og besti, víst um land alt, en
naumast nokkurstaðar eins hagsæll
Og hér á ísafirði.
Veðurblíðan einstök, aflabrögð
prýðileg; vinna næg og vel borguð.
Hagur alþýðu lika með besta
móti á þessum tíma árs.
Er þetta alt gagnstætt því sem
hér var í fyrra um þetta leyti.
Þá var knldi, skortur og kvíði
fyrir komanda degi, langt fremur
venju.
Varla er unt að minnast vetrar-
ins í fyrra, án þess að fagna því
hve þessi er honum ólíkur, og
þakka það.
„Ekki ber nú stórt á þakklæt-
inu“, segja sumir.
Það er nú svo, skaði ef satt er;
en það getur vakað í hugum manna
þó lítið beri á.
Það væri auðvelt að lýsa vetrin-
um í fyrra sæmilega glögt; mjög
torvelt að lýsa þessum.
Það er miklu hægra að lýea því
leiða og illa heldur en því ljúfa
og góða.
Hvers vegna?
Er það af þvi, að vér kunnum
betur tökin á þeim orðum, sem
hæfa því illa, heldur en hinum
sem eiga við hið góða?
Eða vantar mannlega tungu orð
sem hæfa því góða sökum þess, að
það ekki er „af þessum heimi?“
Það er víst, að hægra er að lýsa
sorg en gleði, illviðri en bliðviðri.
Auðveldara er að lýsa hatri en
ást.
Vonandi er að það valdi, að hið
góða sé himneskt en hið illa jarðn-
eskt.
En raun er samt, að geta aldrei
birt það besta sem bærist í hug-
anum, en eiga meir en hægt með
að sýDa það versta er þar leynist.
Ejöldi skálda og listamanna hafa
fundið sárt til þess, að hvorki orð
né hönd rnegnar að mála göfgustu
hugsjónir eða hreinustu tilfinning-
ar mannanna.
Hitt sýnir sorgleg reynsla; að
næst um hver klaufi getur nokk-
urn veginn glögt eýnt auvirðu og
óhreinindi hugans.
Því er mörgum tamt að lýsa
göllum, löstum og glæpum einum
saman eða mestmegnis.
Slíkt kitlar eyrun, en saurgar
hug og hjarta og spillir mann-
fólkinu meir og skjótar en flest
annað.
Það kælir hjörtun eins og gadd-
harka, villir sem svartasta þoka
og gjörir vitið jafn gagnslaust
eins og dauðkalinn töðuvöll.
Skfpasmíðar.
I stríðinu smíðuðu Vesturheims-
menn fjölda skipa.
Verða þeir eftirleiðis afkasta-
mestir skipasmiðir í heimi.
Stærsta stöðin getur smíðað 150
skip á ári, eða sem næst 3 á viku
hverri að meðaltali.
A henni eru skipin sett saman,
en partarnir gjörðir á öðrum minni
stöðvum og fluttir þaðan á járn- •
brautum.
Stöðin smíðar nú skip á tveim
stærðum, 7500 tons og 8000 tons.
Vinna við hana meir en 30
þúsundir manna.
Yerzlun
tn
sölu.
Kaupmaður hér í bænum vill
selja vörubirgðir sínar.
Ritstjórinn víaar á.
Gestur, í húsi drykkumannsins.
Eg horfði á hann drekka, ég horfði, og si
hve hnípin var telpan hans unga,
ég hrjóstið sá hreifast af barnsheitri þrá
er hirti hún harminn sinn þunga:
,.Æ hjartkæri faðir, ég hef ekki þrótt
að horfa á þig drekka svo lengur,
með „vin“ ertu núna, með víni í nótt
það veiklast hver hjarta míns strengur“.
Svo gekk áðan hljóðlega, góði minn, út
með grátstaf í kverkum, hún mamma,
er inn þú þér byltir með hrennivinskút
og byrjaðir hana að skamma.
„Hún ann þér víst heitar, en enn þá
ég skil;
að öllu þvi göfga vill hlúa;
ef forðastu vínið þá finnur þú til
hve farsælt með henni er að búa“.
28. 28.
Husbruni.
í gærmorgun (4. þ. m.) kl. að
ganga tíu kom skyndilega upp
eldur í húsi Jóns Edwalds með
svo miklum æsingi, að húsið var
allt í báli á svipstundu.
Varð engu bjargað,. og mátti
ekki tæpara standa um undankomu
sumra íbúanna.
Brann húsið til kaldra kola á
skömmum tíma.
Logn var á og urðu því næstu
hús varin; en ef hvassveður hefði
verið, hlutu fleiri eða færri önnur
hús að brenna.
Ekki eru nema rúmir fimm
mánuðir siðan Jón Edwald varð
fyrir husbruna (2. sept. f. á.). Er
þungt undir slíku að búa og ærin
þörf liðsinnis á ýmsa vegu.
Má vaanta þess, að þeir sem
einhvers eru megandi rétti hér
hjálparhönd.
Afiabrögð.
Fyrir sunnan er afli mikill, en kaup-
menn láta sér hægt um fiskinn.
Hérna ber ekki á öðru en það gangi
dável út sem á land kemur.
Undanfarna vetur þóttust menn þurfa„
suður til að geta selt.
Nú er öldin önnur.