Norðurland - 07.06.1902, Blaðsíða 3

146
legt og þýðlegt. «En kæk dame"
rnundu Norðmenn segja, því upp-
áhalds lofsyrði Norðmanna um
konur er ekki „söd" eins og hjá
Dönum, iieldur „kæk". Og það
á vel við. Norsku stúlkurnar eru
yfirleitt frjálslegar á svip og ör-
uggar í framgöngu. Pær unna
mjög útivist og iðka skíðgöngur
á vetrum og er því sízt að undra,
þó víða vaxi hér upp íturvaxnar
„öndurdísir", frjálsar eins og fjall-
blærinn. Frú Munch ann sönglist,
eins og hún á ætt til, syngur vel
og leikur á fortepiano. Söng hún
pví fyrir okkur um eftirmiðdag-
inn Orieg, Kjerulf, Schubert o. fl.,
meðal annars spánnýtt lag eftir
Sigurð Lie, son Jonass Lie, við
kvæði er heitir „Snjór". Pað er
ort til vegsemdar hreinum, hvít-
um, mjúkum snjó, og svo hefir
tónskáldið lagt næmt eyrað við
og hlerað lagið frá snækristöil-
unum um leið og þeir liðu létt
og þýðlega til jarðar. Við gleymd-
um túnanum. Ferðinni var heitið
yfir að „Toftes gjöf" og nú sat
eg parna í alsælu og degi var
tekið að halla. Prestshjónunum
þótti mér ekki liggja á að fara
yfir um þann daginn og buðu
mér að vera hjá sér til morg-
uns; þá gæti eg fylgst með síra
Munch yfir um, því hann er prest-
ur og kennari uppeldisstofnunar-
innar. Svo fanst þeim eg mætti
ekki fara svo af þessum stöðvum,
að eg sæi ekki kirkjuna á Hringis-
akri, sem er að mörgu einhver
hin merkasta í Noregi. I æri eg
að þeirra ráðum, skyldi eg dvelja
þarna til þriðjudags og þá skyldu
þau aka með mig í sleða til
Hringisakurs, sem er þriggja tíma
ferð frá Nesi. Tilboðið var alt
of lokkandi til að eg gæti slegið
hendinni móti því og tók eg því
með þökkum.
Nú byrjaði söngfélagsfundur-
inn og fór eg þangað með söng-
stjóra og síra Munch, og hlustaði
á æfingar félagsmanna. Félagið
hefir staðið full 50 ár. Elzti með-
limur þess, er hafði verið í því
frá því það var stofnað, dó í
fyrra og hefir F. málað mynd af
honum, er hangir í fundahúsi
sveitarinnar. í félaginu eru 20 —
30 manns, flestallir bændur, meg-
inþorrinn ungir menn, karlmann-
legir ásýndum, djarflegir í fram-
göngu og snyrtimannlegir, eitt-
hvað traust og óveilt í fasi þeirra.
Sungu þeireinkarvel — góðar hrein-
ar raddir, einkum ágætur bassi.
Félagsmenn halda fundi sína í
fundahúsi sveitarinnar, er „Ping-
nes" heitir. Hefir það verið reist
fyrir fáum árum. Par halda hin
ýmsu félög fundi sína. í sveitinni
er auk þessa söngfélags, annað
til — „blandaður kór", búnaðarfé-
lag, unglingafélag, rökræðufélag,
er heldur út skfifuðu blaði, bind-
indisfélög, verkamannafélög, trú-
boðsfélög og ef til vill fleiri fé-
lög. Hafa þau ókeypis húsnæði
til venjulegra funda, en borga
húsaleigu, þegar aukafundir eru,
dans eða því um líkt.
Pegar söngnum var lokið og
við höfðum drukkið kaffi hjá
félagsmönnum, héldum við prest-
ur heim. Sagði hann mér, að í
söngfélaginu væru í öllum skiln-
ingi beztu menn sveitarinnar, enda
væri það fyrirtaks fólk. Hefði hann
þau 6, ár síðan hann korn að
Nesi, aldrei saknað góðs félags-
skapar eða skemtilegrar viðbúðar.
En stéttarmunur væri geysimikill
á slíkum bændum og vinnumönn-
um og húsmönnum. Kvað ekki
dæmi til, að bóndadóttir tæki svo
niður fyrir sig, að hún giftist í
þann hóp.
Klukkan var 1 um nóttina, þeg-
ar prestur fylgdi mér inn á kon-
tórinn sinn, þar sem mér var
sæng búin á dúnmjúkum legu-
bekk. Frúin sagði, að því miður
yrði eg að sofa þarna, sem þó
væri ekki ugglaust fyrir reimleika
sakir. Reyndar hefði hún aldrei
orðið vör við neitt óhreint, en
vinnukonan sín þyrði þó ekki að
vera ein heima og hlypist á brott,
ef þau hjónin væru úti. Skyldi eg
því vera við öllu búinn. Eg þótt-
ist öruggur, er frúin hafði sungið
svo margt fagurt lag um kvöld-
ið, mundi það nægja gegn aðsókn.
Áður en eg sofnaði, tók eg Werge-
land út úr skápnum við hliðina
á legubekknum, lauk upp bók-
inni. Par stóð:
„Við Mjörs, hjarta ættjarðar
minnar, er berst undir bungandi
brjóstum Heiðamerkur, þar sem
Helgaey lyftist eins og roðnandi
men á móðurbarmi - þar sem
Skreya *, skemma hásumarsólar-
innar, stendur með gullrauðum
opnum skýjahliðum. . .«
Kl. Q næsta morgun drap prest-
ur á dyr. Aldrei hefi eg sofið værar.
Þegar eg byrjaði á þessum Iín-
um, ætlaði eg líka að segja frá
„Toftes gjöf", sem eg heimsótti
þennan dag. Nú sé eg, að það
yrði lengra mál en Norðurland
að líkindum hefir rúm fyrir, og
verða menn því að eiga hjá mér
til betri tíma bæði það, og fjölda
margt annað, sem eg gæti sagt
frá norskum skólamálum.
\
Sundfélög.
Mér þótti sannarlega vænt um það,
er eg sá sýslufundargjörð Eyfirðinga
í >NorðurIandi«, og sá að til sundkenslu
í sýslunni skyldi verja ioo kr. og sýslu-
nefndarmönnum falið á hendi að vekja
áhuga á málinu. Að vísu er þetta ekki
mikið fé, þótt annað eins komi annar-
staðar frá, og væri ekki hægt að telja
það mikið, þótt það væri hálfu meira.
En eg álít óþarft að tala meira um
það að sinni, þar sem að líkindum
meira fé verður ekki notað. Hitt tel
eg meira um vert, að beztu mönnum
í hverjum hreppi sé falið á hendur að
vekja áhuga á málinu; það veitir sannar-
lega ekki af því, að róa að því öllum
árum.
Áhugi fyrir málinu — sem mest er
um vert — virðist lítill eða enginn,
bæði hér í sýslu og annarstaðar, þótt
menn i orði kveðnu kannist við nyt-
semi sundlistarinnar.
Það er áhugaleysinu að kenna, að
hver fullfrískur maður, sem er kominn
um tvítugsaldur, kann ekki sund, og
það er einnig þessu áhugaleysi að
kenna, að vér oft missum úr mannfé-
laginu efnilega menn, frændur og vini
á bezta aldri.
Það vantar mikið, þegar áhugann
vantar, og er ekki að búast við góð-
um árangri, sé hann ekki í verki með.
En til þess að vekja áhugann verður
að leita einhverra bragða.
Eg held það hefði lítil áhrif, þótt
við og við væri verið að skrifa um mál-
ið í blöðunum; þess konar ritgjörðum
* Fjall á vesturströnd Mjörs.
yrði Iítil eftirtekt véitt og gleymdust
ttjótt, þar sem þær yrðu að líkindum
lausar við »persónulegar« skammir og
rifrildi.
Félagsskapurinn er nauðsynlegur til
allra framkvæmda, og hygg eg að hann
einn væri þess megnugur að hafa málið
áleiðis.
Eg veit það með vissu, að víðast
hvar í sveitum eða þorpum eru fram-
faramenn eldri eða yngri, menn sem
hafa áhuga á öllum þeim málum, er til
umbóta horfa og á einhvern hátt miða
þjóðfélaginu til heilla.
Ef þessir menn gengjust fyrir því að
stofna sundfélög smærri eða stærri,
mundi málið brátt komast í betra horf.
Verksvið félaga þessara ætti fyrst
og fremst að vera það, að halda mál-
inu vakandi, vekja áhuga á því með
fundahöldum og öðrum umræðum, hvetja
unglingana til þess að læra sund og
brýna fyrir foreldrunum, hve nauðsyn-
Iegt er að unglingarnir íæri það.
Með þessu móti fengist mikill áhugi
framyfir það sem hann er nú, því víða
mun sund ekki vera nefnt á nafn, auk-
heldur meira.
Félögin þyrftu að sjá um sundstæði
á því svæði, sem þau næðu yfir, ráða
kennara, og, ef margir nemendur væru,
kaupa áhöld til kenslunnar, svo hún
yrði léttari.
Til þess að sjá um, að kenslan væri
í Iagi, þyrftu félögin að gangast fyrir
því að sundpróf væru haldin og jafn-
vel að gefa skýrslur, sem kæmu fyrir
almenningssjónir, og skýrðu frá pví,
hve margir nemendur hefðu Iært, og
hver námið kostaði o. s. frv.
Auðvitað þyrftu félögin að hafa yfir
einhverju fé að ráða, til þess að geta
komið upp sundstæðinu, keypt áhöld
og ef til vill fleira. Mest þyrfti þetta
fé á fyrstu árunum, meðan félögin væru
að komast á fót, svo sem til að koma
upp sundstæðinu.
Fé þetta gæti aldrei orðið mikið, og
mundi verða auðvelt að safna því með
frjálsum samskotum, tombólum og á
annan hátt. Eg skil ekki i öðru en að
slíkum samskotum yrði vel tekið.
Föst árstillög ættu ekki að vera mikil
og ef til vill engin, þvi margir, þótt fé-
lagsmenn kallist, horfa í aurana, sé þeim
gert að skyldu að borga þá. Ekki væri
ólíklegt að hreppafélögin hlypu undir
bagga með félögunum, meðan þau væru
að komast á fót.
Fyrir ýmsa hluti er nú farið að veita
verðlaun og skemtisamkomur og sýn-
ingar haldnar. Þannig er á mörgum
stærri samkomum og sýningum veitt
verðlaun fyrir glímur og aðra fimleika.
Ekkert sýnist mæla á móti því, að
sundið væri þar með, því ekki stendur
það glímunum að baki, hvorki að gagni
eða ánægjuauka.
Þess konar verðlaun hygg eg að gætu
haft góð áhrif í þá átt að vekja áhuga
á sundlistinni og útbreiða hana. Einnig
gæti verið gott að veita nemendum við
sundkensluna þess konar verðlaun.
Fyrir þessu, sem eg hefi nú talið,
ættu sundfélögin að gangast.
Sundkenslan ætti að vera kostuð af
almannafé og nemendur fá ókeypis
kenslu.
Eg get búist við því, að einhver
kunni að segja sem svo, að þeir hafi
nóg félög og nógan félagsskap, og þurfi
ekki við það ao bæta. Þessu þori eg
óhræddur að mótmæla, þótt eg færi
engar ástæður fyrir því hér.
Ef málið kemst ekki áfram með sam-
tökum og félagsskap, verður ekki við
því búist, að það hafist fram á annan
hátt.
Fyrst sýslunefndarmönnunum hefir
verið falið á hendi að vekja áhuga á
málinu, leyfi eg mér að biðja þá og
aðra góða drengi að veita iínum mín-
um eftirtekt, og vita hvort þeir ekki
geta stuðlað til sams konar félagsskap-
ar og þess, sem eg hefi nú bent á.
Þetta mál er sannarlega þess vert
að því sé meiri gaumur gefinn en gert
hefir verið hingað til.
Sundlistin hefir oft orðið til þess að
bjarga lífi efnilegustu manna og forðað
mörgum konum og börnum frá því að
fara á sveitina; en því miður eru þessi
dæmin færri, enn sem komið er, en
hin tíðu slys, sem hljótast af því hirðu-
ieysi og þeim trassaskap vorum, að
læra ekki sund.
Auk þess, sem sundið er nauðsynlegt
til þess að geta verið viðbúinn að
bjarga Iífi sinu og annarra, þegar á
þarf að halda, er það hin fegursta iist
og hefir tíðkast frá því fyrsta, er sög-
ur fara af. Það er ein sú bezta líkams-
æfing, sem vér eigum kost á að iðka,
og er viðurkent að hafa heilsustyrkj-
andi áhrif á líf vort, um leið og það á
ýmsan hátt getur orðið sundmanninum
að margvíslegu gagni og gamni.
Oss er kent það þegar í trúarlær-
dómnum, að vér séum æðsta skepna
jarðarinnar, og munu fáir vera efanum
háðir í þeirri grein.
En þó stöndum vér, með alla vora
skynsemi og frjálsræði, svo að baki
skynlausum skepnunum, að vér getum
ekki af sjálfsdáðum bjargað oss úr
polli, sem vér ekki náum niðri í!
Sumardaginu fyrsta 1902.
Lárus Jðhannsson.
\
Inni á Húnaflóa
var hafís, þegar síðast fréttist, út fyrir
Höfðakaupstað. »SkáIholt« komst ekki
inn á viðkomustaði þar.
Tíðarfar
hefir mjög breyzt til batnaðar, síðan
er síðasta blað »Norðurlands« kom út
— landátt og talsverð hlýindi. Jörð
grænkar nú óðum með degi hverjum,
og ekki loku fyrir skotið, að grasvöxtur
kunni að verða bærilegur. Þar á móti
gera menn sér litla von um garðyrkjuna
í sumar, þar sem hlýindin komu svo
seint.
Effir alf sfímabrakið,
8 mánaða undirróður gegn KI. sýslu-
manni Jónssyni, urðu þá úrslitin þau,
að sýslumaður var kosinn til alþingis með
ölluni atkvæðum, sem greidd voru. Það
er ekkert annað en við mátti búast.
Andróðurinn var sprottinn af misskiln-
ingi, sem sýslumanni tekst svo að út-
rýma, þegar hann nær að tala við kjós-
endur. Og vitanlega er það kjósendum
til sæmdar, að þeir létu sannfærast. En
sjálfsagt sjá það nú margir, sem ekki
gátu séð það í vetur, að miklu réttara
og að öllu leyti ánægjulegra hefði verið
að fara að ráðum »Norðurlands« í vetur,
láta allar æsingar niður falla og bíða
með stillingu, Jrar til er maðurinn ætti
kost á að standa fyrir sínu máli.
Því miður tókst ekki f þetta sinn að
fá nema einn þingmann fyrir Eyjafjarðar-
sýslu, sem kjördæmið er sæmt af. Útveg-
un á öðru þingmannsefni fór í handaskol-
um, cn enginn vafi á því, að það hefði
getað tekist að fá kosinn þingmann, sem
kjördæmið og landið hefði haft gagn af,
ef unnið hefði verið að því í tfma og
með röggsemi. Gremjan út af úrslitum
kosninganna að þessu leyti er mjög mik-
il í kjördæminu. Fjöldi þeirra manna, er
kjörfund sóttu, greiddi ekki atkvæði,
þar á meðal meira en helmingur kjós-
en,da.á Akureyri. St. St. voru þeir að
sjálfsögðu fráhverfir; en Ágúst Þor-
steinsson ver ekki til muna kunnur al-
þýðu manna og gerði ekki kost á sér
fyr en á kjörfundi, svo ekki var við
því að búast, að kjósendur fylktu sér
um hann. Eftir því, sem hugum manna
er háttað eftir þessa kynlegu kosninga-
slysni, sem áreiðanlega er alveg eins
mikið óánægjuefni mörgum, er St. St.
kusu, eins og hinum, virðist mega ganga
að því vísu, að þetta kjördæmi sendi
hann ekki oftar á þing.
Sérsfakf ánægjuefni
er »NorðurIandi« það, eins og að
líkindum ræður, hvernig kosningin fór
í Skagafjarðarsýslu — alls ekki eingöngu
fyrir Jiá sök, að þingmenn Skagafjarðar
147
Nú með „Vestu" fekk eg ýmsar vörur til skósmíðis, og til-
kynnist því hér með heiðruðum almenningi, að eg opna
strax nýja verkstofu, tneð nýjum verkfærutn, til skósmíðis.
Verkstofan er í norðurenda gamla spítalans, og geta menn
fengið þar smíðaðan ýmiskonar skófatnað, þar á meðal hin
ágætu sjóstígvél, reiðstígvél, götustígvél og sportstígvél. Enn fremur
verður allur skófatnaður tekinn til aðgerðar.
Alt afgreitt svo fljótt sem unt er; sérstaklega er lögð áherzla á, að
hafa alt vandað að verki og efni, sem út er látið, og alt með sann-
gjörnu verði. Til að greiða fyrir viðskiftunum verður tekin sem borg-
un, auk peninga, ýmsar innlendar vörur og innskriftir eftir samkomulagi.
Afsláttur gefinn mót peningaborgun.
Akureyri, 24. maí 1902.
Suðmundur Vigfússon.
Heiðruðum almenningi gefst hér með til vitundar, að eg undir-
ritaður byrja fataverzlun hér í bænum (í húsi herra
Bergsteins Björnssonar á Torfunefi) þ. 3. júní næstk. Þar eð
eg mun verða sá eini, sem eingöngu sel tilbúna fatnaði og
yfirhafnir, vonast eg eftir að geta uppfylt kröfur hinna heiðruðu
bæjar og sýslubúa.
Akureyri 31. maí 1902.
JF L. Tfj. Lilliendahl.
Uppboðsauglýsing.
standa vitanlega »Norðurl.« nær en aðrir
þingmenn, heldur og hins vegna, að
slysnin yfir kjósendum hefði orðið svo
söguleg, ef þeir hefðu látið hafa sig til
þess að bola frá þingmensku ágætum
fulltrúum, sem í öllu hefðu farið að
fyrirmælum þeirra og í öllu hafa sömu
skoðanir á aðalmálum þjóðarinnar eins
og þorri manna í kjördæminu. En mik-
ið kapp hefir verið á það lagt síðan í
haust að bola þeim frá báðum, þó að
ekki reyndist að lyktum nokkur .vegur
að fást við nema annan þeirra. Og svo
vel var kjörfundur sóttur af liði Jóns
Jakobssonar, að naumast hefir nokkur
maður úr því setið heima.
Skarlatssóftin
er að nýju komin upp í héraðinu.
Fyrir nokkuru fekk hana kona á Odd-
eyri, sem enn er höfð út af fyrir sig.
Og nú í vikunni sýktist af skarlatssótt
barn i Hleiðargarði.
Sigling.
Gufuskipið »Hermes«, sem stórkaup-
maður Thor E. Tulinius hefir leigt,
kom á sunnudagskvöldið með salt og
tunnur og vörpuútgerð Tuliniuss af Fá-
skrúðsfirði. Það fer að líkindum á morg-
un með síld til útlanda.
Seglskipið »Ingeborg« kom á mánu-
daginn með vörur til Höepfners og
Gudmanns verzlana.
Seglskipið »Fortuna« kom í gær með
vörur til Gránufélags-verzlunar.
Síldin.
Síldin kom enn af nýju hingað inn
á Pollinn á miðvikudaginn og fimtudag
var vörpum kastað. Áuðvitað er það
enn ágizkanir, hvað í þær hafi komið,
en sennilegra að eftirfarandi tölur ^séu
fremur of lágar að jafnaði en of háar:
Bergsteinn Björftsson 8oo tunnur;
Norðmann 130 tunnur;
Norðmann og Sn. Jónsson 500 tunnur;
Laxdal 1000—1200.
Hansén í Krossanesbótinni hefir og
kastað vörpúm, en ekki er oss kunn-
ugt um, hve mikið er gizkað á, að veið-
in sé hjá honum.
Netaveiðin hefir verið ákaflega mikil,
sérstaklega á fimtudaginn; þá öfiuðust
á bát 8—20 strokkar um sólarhringinn.
í fyrirdrætti munu þeir hafa fengið
mest Ólafur G. Eyjólfsson, Tulinius,
Bogi Daníelsson og Eiríkur Plalldórsson
á Veigastöðum.
Verðið hefir verið 4—5 kr- strokkur-
inn þessa viku.
Mörgum vörpum var kastað 1 nott,
víst yfirleitt með miklum árangri. En
ekki er oss fullkunnugt um, þegar farið
er að prenta blaðið, hvað gizkað er á,
að sú veiði nemi.
X
í tilefni af auglýsingu, sem hlutafélagið
„Separator" hefir haft í „Norðurlandi" og
ef til vill í fleiri ísl. blöðum, hefi eg snúið
mér til hlutafélagsins Burmeister & Wain
og gert fyrirspurn um, hvort það væri
sannleikanum samkvæmt, að „Alfa" skil-
vindan hefði fengið fyrstu verðlaun á
sýningunni í Lodi, en „Perfect" skilvind-
an að eins náð skörinni lægra, og hefi
nú upp á þessa fyrirspurn fengið svo-
látandi svar:
„Fyrir nokkuru éíðan tókum vér eftir
svipaðri tilkynningu í þýzku tímariti um
mjólkurgjörð, og þeirri, sem nú stendur
sem auglýsing í „Norðurlandi", og vér
snerum oss þessvegna til forseta sýning-
arinnar í Lodi til þess að fá fulla skýr-
ingu um þetta, af því að vér á sínum
tíma höfðum fengið skírteini fyrir, að
oss hefði verið úthlutað gullmedaliu al-
veg samskonar þeirri er „Alfa" skilvind-
an fekk.
Forsetinn skrifaði oss þá meðal annars,
að úrslitin hefðu orðið alveg eins, og stig-
tala sú sem báðar skilvindurnar hefðu
fengið væri alveg jöfn; en af þv( „Per-
fect" skilvindan væri enn þá ný, hefðu
menn álitið við eiga að nefna hana á
eftir „Alfa" skilvindunni. En hann mót-
mælti því, að þetta væri rétt skoðun, þar
sem samkepnin einmitt væri til þess að
meta og verðlauna hið nýja, sem kæmi
fram, og endirinn varð að báðar skilvind-
urnar voru gerðar alveg jafnar og bæði
félögin fengu jafnstóra gullmedalíu.
Ennfremur fullmaktaði forsetinn oss til
að kunngera, að Perfect’ skilvindan
hefði, á sýningunni í Lodi, fengið full-
komlega' eins mikla viðurkenningu og
>Alfa< skilvindan. Vér höfurn áður notað
þessa heimild gagnvart Þýzkalandi og
biðjum yður ná að sjá um að íslendingar
fái að vita hið rétta í málefni þessu.«
Jakob Gunnlögsson
(einkaumboðsmaður fyrir „Perfect" skitvinduna
á íslandi og Færeyjum).
Þakkarávarp.
Þegar við hinn 4. sept. sfðast-
liðinn urðum fyrir því mikla tjóni,
að allur bærinn og öll taðan (130
hest.) brann til kaldra kola, urðu
margir til að rétta okkur hjálpar-
hönd. Þeir sýslum. Kl. Jónsson og
verzlunarst. E. Laxdal gengust fyr-
ir samskotum á Akureyri, sem námu
rúmum 200 kr. í Öngulstaða- og
Hrafnagilshreppi gengust þeir odd-
vitarnir Júlíus Hallgrímsson á Munka-
Jiverá og Davfð Jónsson á Kroppi
fyrir heygjöfum, svo hey það, er
við höfum fengið síðan í haust, hef-
ir bætt okkur töðuskaðann að mestu.
Ennfremur réttu ýmsir okkur
hjálparhönd við byggingu í haust
og vetur og tóku litla eða enga
borgun fyrir. Okkur er því sönn
ánægja að votta öllum gefendum
okkar alúðarfylsta hjartans þakk-
læti fyrir alla þá hjálp og hlut-
tekningu, sem þeir hafa látið okk-
ur í té.
Litla-Eyrarlandi 31. maí 1902.
Petrea S. Jónsdóttir.
María S. Árnadóttir.
Margrét Eiríksdóttir. Einar Árnason.
Fiskiskip til sölu.
Vegna þess að verzlunarsamband
okkar hr. Thorst. Bryne í Stafanger
er nú upphafið, þá kunngerist list-
hafendum hjer með, að fiskikúttar-
ar okkar, »Ruth« og »Esther«,
sem eg keypti á uppboði Garðars-
félagsins síðastl. haust, verða seldir
í sumar.
Skipin eru f ágætu standi. »Ruth«
— (áður »Vesper«) er 95,80 smá-
lestir að stærð brúttó, nettó 66,90
smál. »Esther«, X (áður G. I. C.)
er 83,27 smál. brúttó, en 61,48
nettó.
Skipin afhendast kaupendum um
lok septembermánaðar í haust, ann-
aðhvort hér eða í Reykjavík.
Lysthafendur snúi sér til mín.
Seyðisfirði 12/s 1902.
Sig. Jóhansen.
Vér mælum með
SkandinavisK ExportKaffe
Eldgamla ísafold.
F. Hjort & Co., Kjobenhavn.
Þriðjudaginn þann 17. júní verð-
ur opinbert upjyboð haldið á Hjalt-
eyri og þar seldur ýmislegur trjá-
viður, búshlutir og margt fleira til-
heyrandi dánarbúi Friðriks sál.
Jónssonar á Hjalteyri.
Uppboðið byrjar kl. ll.f. hád.
og verða uppboðsskilmálar birtir
á undan uppboðinu.
Skrifstofa Eyjafjarðarsýslu 6. júní 1902.
Kl. Jónsson.
Eg undirrituð kunngeri hér
með, að eg sel fjármark
mitt: stúfrifað hægra, sýlt
vinstra, sfra Stefáni Krist-
inssyni að Völlum í Svarfaðardal
og er hann héðan af réttur eig-
andi marks þessa.
Völlum 25. apr. 1902.
Valgerður Jónsdóttir.
Vottar:
Angantýr Arngrírnsson.
Jóhann Páll Jónsson.
*
Samkvæmt ofanskráðu banna eg
öllum að nota mark þetta án míns
leyfis og vitundar. Brennimark mitt
er: »Sr. S. K.«
Völlum 25. apr. 1902.
Stefán fýristinsson.
Sundkensla.
Svo framarlega að tfð leyfi, byrj-
ar sundkensla að Syðra-Laugalandi
mánud. 9. þ. m. og stendur yfir
2—5 vikur.
Allar líkur eru til, að kenslan
verði ókeypis fyrir þá, er taka þátt
í kenslunni í 12 daga. Þeir sem
vilja nota tækifærið snúi sér til
sundkennarans
Lárusar Jóhannssonar.
Prentsmiðja Norðurlancls.
Góð jörð fæst keypt á Vatns-
leysuströnd, sem gefur af
sér 200 hesta af töðu; hef-
ir ágætis fjöru, beiti- og
afréttarland. Hún gefur af sér
60 — 80 tnr. af garðávöxtum ár-
lega. Tiinbur og steinhús með
mörgum fl. húsum fylgja jörðinni.
Til dæmis timburhlaða fyrir töð-
una alla. Sveitarþyngsli engin á
hreppnuin nú orðin. Hrokkelsa-
veiði fyrirtaksgóð, og útræði, ef
fiskiföng lifnuðu við í Faxaflóan-
um aftur, mjóg gott. Jörðin er
fyrirtak fyrir fámenna, af því hún
er svo hæg til sjós og lands.
Semja má við Jakob Gísla-
son kaupmann á Akureyri og
Odd Gíslason málsfærslumann í
Reykjavík.
Við kvennaskólann á Akur-
eyri er fyrir n. k. skólaár
laus kenslustarfi með 500
króna launum. —
Þeir, sem hafa í hyggju að sækja
um nefndan starfa, verða að hafa
sent umsókn sína með meðmæl-
um til undirritaðs fyrir 15. Júlí n. k.
Akureyri 27. maí 1902.
í umboði stjórnar skólans.
Þorv. Davíðsson.
Stúlkur, sem ætla sér að verða
á kvennaskóla Eyfirðinga
á Akureyri n. k. skólaár,
verða að hafa sótt utn Jaað
fyrir miðjan september n. k. til
undirritaðs, sem einnig svarar fyrir-
spurnum þeim viðvíkjandi skólan-
um, sem kunna að verða gerðar. —
Húsaleigustyrkur veitist þeim
námsmeyjum, sem heima eiga utan
Akureyrar.
Akureyri 27. maí 1902.
í umboði stjórnar skólans.
Porv. Davíðsson.