Norðurland - 23.11.1915, Blaðsíða 3

137
Nl.
liWm1 'fihH1'
Bændur og aðrir sem viljafá reglu-
g gott verð
fyrir
prjónles
ættu að fara með það beina leið í
veizlun
Carl Jíöepfner.
Forsíöðusíarfið
við sjúkrahúsið
„Guðmanns minni”.
Hinn 14. maí næstk. verður laust FORSTÖÐUSTARFIÐ
við sjúkrahúsið á Akureyri.
Árslaun 350 krónur og 1 kr. fyrir fæði handa hverjum sjúk-
ling á dag. Ennfremur ókeypis húsnæði og ljós. 30 tonn af kol-
um, Afnot af túnum fjósi og heyhlöðu.
Umsóknir sendist til Hallgríms Davíðssonar verzlunarstjóra á
Akureyri.
Akureyri 20. nóvb. 1915.
Stjórnarnefnd sjúkrahússins.
Með því að jeg ætla mjer til útlanda, hefir
hr. kaupmaður Kolbeinn Árnason tekist
á hendur að annasi afgreiðslu skipa Sam-
einaðagufuskipafjelagsins og önnur viðskifti mín
meðan jeg er fjarverandi.
Akureyri 19. nóv. 1915.
Eggert Laxdal.
Sótarasýslan
Akureyrarkaupstaðar er laus frá næsta nýjári,
árslaun 350 kr. þrjár hreinsanir á ári. Sótari
hlýti erindisbrjefi bæjarstjórnar. Umsóknir send-
ist bæjarfógeta fyrir lok þessa mánaðar.
Bæjarfógeti Akureyrar 17. nóv. 1915.
Páll Einaisson.
Með síðustu skipum hafa komið
miklar birgðir
af allskonar
erlendum oarningi
í verzlun
Otto Tulinius.
Hvrdrwir svartur að lit, með
I IVUipur, hvítar framlappir,
hvífa bringu, hvíta blesu milli augnanna
og hvítan díl ofan á hálsinum, tapaðist á
Glerárrétt, fyrsta réttardaginn þar í haust.
Finnandi beðinn að skila hvolpinum að
Brunná.
t
Tómas Jónsson
frá Krossanesi Fæddur 14. maí 1850.
Dáinn 2. febrúar 1915.
Þú aldni hlynur, hniginn ert að foldu,
og hðrpustrengur þinn i sundur skarst;
og hinstu leifar hyljast brátt i moldu,
þú hverfur vinum, sem þú tryggur varst,
Þin hjartans vina’,er hér þigsér ei framar,
°f hjarta þakkar trygð og ástarþel.
f!ún veit þið finnist, engin sorg er amar,
á œðra landi, bak við gröf og hel.
Hún meðþér stóð á mœðu’oggleðistundum,
þó 'nótgangsbáran stundum risi hátt
þið tókuð saman tryggum ástarmundum
i trú og von, á Drottins hjálp og mátt.
Nú er þin sál, frá sjávargangi þungum,
til sœlu hafin yfir myrka dröfn.
Prá vinum þinum, eldri bæði’ og ungum
er ástarkveðja send á Ilfsins höfn.
Og drottinn grœðir sollnu hjartasárin —
til samfundanna ttminn liður skjótt —.
Hann þerrar líka saknaðs sorgartárin.
Sof þú i friði, vinur. — Göða nóttt
I.
48
láttu mig verða góðan dreng svo mamma og Arno
pabbi minn hafi ánægju af mér.«
Systur mfnar og eg skemtum okkur ágætlega, og
eg sannarlega ekki minst. Eg hafði í rauninni ekki
tekið neinn verulegan þátt í samkvæmislífinu áður.
Fyrst hafði eg komið þar ný-trúlofuð og svo síðar
ný-gift. Og þá höfðu auðvitað allir ógiftu mennirnir
haldið sér í fjarlægð frá mér. En hvað er samkvæm-
islífið án ástleitinna manna og ástaleiks. —
Enginn af þeim mönnum sem eg talaði við dag
eftir dag, hafði nein þó áhrif á mig. Allir höfðu þeir
hugann við bardaga, hesta og hunda, spil og hirð-
slúður, en enginn þeirra hafði hugmynd um þá un-
aðsheima sem bækurnar höfðu opnað fyrir mér.
Á meðal þeirra vildi eg ekki velja mér förunaut
til ferðarinnar gegn um lífið. Og svo kærði eg mig
heldur ekki um að flýta mér að offra frjálsræði
mínu. Eg gat haldið öllum væntanlegum elskhugum
í hæfilegri fjarlægð, svo enginn þeirra vogaði sér í
reglulega bónorðsför. Meira segja gat enginn sagt, í
sambandi við mig, hina tvíræðu setningu, að þessi
eða hinn væri líklega væntanlegur unnusti minn.
Nei, Rudolf litli skyldi sannarlega aldrei þurfa að
skammast sín vegna mömmu sinnar í þeim efnum.
En kæmi það fyrir, að aftur kviknaði hjá mér
sterk ást til einhvers manns, vildi eg að sá hinn
sami væri að fullu verður ástar minnar og þá ætlaði
eg einnig, ef ást mín yrði endurgoldin, að fylgja
þeirri þörf og þeim rétti til jarðneskrar sælu sem
45
söguna þegar eg barn og var það að nokkru leyti
enn. Ófriðurinn og hörmungarnar sem honum voru
samfara höfðu að vísu kælt aðdáun mína, en eg
vildi gjarna gefa henni nýtt líf með lestri hernaðar-
, sögunnar. Og í raun og sannleika varð mér nokkr-
um sinnum harmaléttir að þeim lestri, að því að
lesa lýsingar á miklum orustum og ýmsum hetju-
verkum einstaklinganna. Mér fanst þá, að sorg mín
væri aðeins eins og lítið rykkorn í hinum trylta
hildarleik og í hörmungum fjöldans.
Eg segi nokkrum sinnum — ekki ávalt. Eg gat
aldrei aftur dreymt mig inn í þá dýrðarleiðslu og
dásömun á hernaðinum, sem endur fyrir löngu hafði
komið mér til þess að öfunda mærina frá Orleans.
Þegar eg hugsaði um hinn hræðilega veruleik sem
eg þekti nú af eigin raun, hljómuðu frásagnir um
hetjuverkin í bardögunum með fölskum hreim í eyr-
um mínum, svo mér rann oft kalt vatn milli skinns
og hörunds.
Rað leið ekki á löngu áður en eg var búin að
lesa öll sagnfræðisrit í bókasafni okkar. Pá var það
einu sinni að bóksali okkar sendi mér til yfirlits
»History of Civilisation in England* eftir Thomas
Buckler og skrifaði jafnframt: »Bókin er ekki öll
prentuð enn þá, en þessi bindi eru heild, sem hefir
vakið mikla eftirtekt á Englandi og í öllum hinum
mentaða heimi. Höfundurinn hefir að áliti þeirra
sem vit hafa á, lagt grundvöll, með þessari bók,
fyrir nýjum skilniHö* manna á mannkynssögunni.«