Norðurljósið - 27.06.1891, Blaðsíða 3

1891
NORÐURLJÓSIÐ.
47
stóð við; brá henni þá heldur en ekki í brún, er hún sá
að hún þekkti sig ekki. En rétt í pví hún ætlaði að snúa
við, sá hún par dálitla hurð, sem var nærri því hulin af
grasi og runnum. Hún gekk að hurðinni, og bægði kvist-
unum frá, og sá þar skrá og ryðgaðan lykil í skránni.
J>reytu- og punglyndis-blærinn hvarf þegar aí andliti kongs-
dóttur, því að aldrei hafði hún fyrri orðið fyrir slíku ævin-
týri. Hún sneri pegar lyklinum, og hrökk hurðin undir
eins upp. |>ar fyrir innan opnuðust fyrir henni göng, og
sá hún í einhverri rökkurbirtu tröppur liggja ofan á við.
Helga var á tveim áttum, hvort hún ætti að halda
áfram eða ekki, én forvitnin knúði hana áfram, svo að hún
réð af að halda áfram. Hurðin skall i lás á eptir henni.
fvi lengra sem hún kom ofan eptir tröppunum, pvi bjart-
ara og hreinna varð uppi yfir. Hún var punnklædd, og
og kom í hana kuldahrollur, en hún skeytti ekkert um
pað. Hvergi sá hún annað en múrana beggja vegna við
tröppurnar, og voru peir ískaldir átektum. Loks komst
hún alla leið, og ætlaði að fara að skygnast um, en pá
andaði um hana svo ískaldur vindur, að henni fannst allt
blóðið storkna i æðum sér. Hún fór að iðrast eptir ó-
gætni sína, og varð svo pungt um hjarta af pessu, að hún
hneig í ómegin.
Hún kom til sjálfrar sinnar aptur við pað að pýður
vindblær lék um andlit henni. Húu skygndist pá um, og
sá pá að hún lá undir afarstóru grenitré; sýndist henni
ekki betur en að pað væri í mjallhvítum klæðum; allt
sem hún sá í kringum sig var hvítt, en hún lá eins og í
dúnhrúgu. Himininn var ígrár á litinn, og kastaði sólin
paðan daufri birtu. Hún stóð nú á fætur til pess að sjá
betur í kringum sig, og brá eigi lítið við, pví að hún sá
allt í einu ungan mann standa rétt hjá sér. Hann var
bláeygur og bjartur á hár og fríður sýnum, og var klædd-
ur alhvítum fötum. Helga horfði stundarkorn á hann, og
vissi ekkert hvað hún ætti að segja; hann stóð pegjandi í
sömu sporunum. Loksins mannaði Helga sig upp og sagði:
„Hvar skyldi eg annars vera?“
Hann hló við og sagði: „pú ert komin í ríki Vetrar
konungs — hefirðu nokkurn tíma heyrt hann nefndan; eða
ertu komin til pess að kynna pér dýrð hans?“ Hún neit-
aði. „En hvenjig hefirðu farið að villast hingað í pessum
punnu fötum; pú hefðir sjálfsagt orðið úti hefði eg ekki
fundið pig og koinið pér hingað. J>ú lást eins og ofurlítil
fönn parna niðri við dyrnar, par sem peir eru vanir að
mætast norðanvindurinn og austanvindurinn, og eg átti
fullerfitt með að ná pér frá honum Norðra. Nú er pér
víst ekki kalt ?“ — ,.Nei mér líður nú vel“, svaraði Helga;
„og pað er pér að pakka: en vel skal pér verða launað
ef pú fylgir mér til föður míns aptur; eg er dóttir Guð-
mars kongs hins ríka.“. „J>angað get eg ekki fylgt pér“,
svaraði hann góðmótlega, „pví að enginn á apturkvæmt,
sem komið hefir inn í ríki Vetrar konungs nema hann
leyfi pað sjálfur“. Helga varð nú hálfskelkuð, en herti pó
upp hugann og spurði hann, hvar hún gæti fundið
Vetur konuug, og bað hann að fylgja sér til hans, pað var
hann fús á að gera, en sagði henni að pað væri löng leið
pangað, og stuttir dagar, en eitt yrði hún samt að segja
sér, ef hana ætti að gera pað, pað væri að segja sér hvað
húa héti Helga gerði pað. Síðan spurði hún hann að
lieiti- „pað er nú æði margt“, svaraði hann; „vita skaltu
pað, að eg er sonur Vetrar konungs, og hefi eg svo mörg
nöfn, að eg er farinn að ruglast í peim ; sumir kalla mig
Erosta, sumir Snjólf, sumir Kaldyndi, en móðir min kall-
ar mig optast Isleif; en venjulegast er eg samt kallaður
Vetsirliði kongsson, og geturðu nú valið úr pessu pað sem
pér sýnist“. „Eg held eg kalli pig pá helzt Veturliða“,
sagði Helga, ,.pví að eg treysti pví, að pú verðir mér að
liði hjá Vetri kongi föður pínum — en nú skulum við
halda af stað.
Veturliði kongsson tók nú blístru eina litla upp úr
vasa sínum ; kóm pá fram sleði einn lítill, alsettur frost-
rósum, en í sleðanum voru loðnir dýrafeldir mjög hlýinda-
legir að sjá; fyrir sleðanum gengu tveir hvítabjarnarhúnar.
Kongsson lypti Helgu í sleðann, settist hjá henni, og tók
taumana og ók af stað. Húnarnir fóru mjög fljótt yfir;
fyrst var allt mjög eyðilegt, en pví nær sem fór að draga
heimkynnum Vetrar kongs, pvi líflegra fór að verða um-
horfs. Stórir hvitabirnir voru par á rölti, og litu óhýru
hornauga til sleðans; hreindýr voru að pjóta par fram og
aptur með marggreinóttum hornum, og drógu sum peirra
sleða á eptir sér. Hrafnarnir voru að hoppa innan um
snjóinn og krunkuðu sultarlega, en snjótitlingarnir flögruðu
fram og aptur tístandi, og drápu sér allra snöggvast niður
og flugu svo óðara burtu aptur. Svo fór Helga að sjá til
manna; peir voru allir mjög dúðaðir í fötum, en flestir
alvörugefnir að sjá. „J>etta er hirð Isneggar drottningar,
móður minnar“, sagði Veturliði, „hún vill hafa alla ráð-
setta og alvarlega, og setur einatt ofan í við mig fyrir
pað, hvað eg sé gáskafullur11. Nú hvarf sleðinn inn í
pykkan eikiskóg; limarnar hvolfdust yfir höfði peirra, og
var par breitt yfir nær pví samfeld, hvít blæja. Lítið va^
par um líf, nema hrafnar og snjótitlingar, og svo einstöku
tóa, sem skauzt öðruhverju fram hjá peim og leit svo aptur.
J>egar pau komu út úr skóginum, var par margt fyrir
ungra manna; voru peir allir í snjókasti og höfðu mjög
hátt; einn snjóköggullinn kom í hár Helgu, og var pá
Veturliði ekki lengi að stökkva upp i sleðanum og kalla
„Eg skal kenna ykkur pað, porpararnir ykkar, að láta
petta vera“, og preif saman mesta sæg af snjókögglum og
grýtti í strákana, og fuku peir pá eins og mojdviðri út í
buskann. Helga hló svo dátt að peim, að henni vöknaði
um augu.
(Niðurl. næst).
F r é t t i r
Slysfarir og mannalát. Snemma í pessum mánuði
fórst bátur nálægt Sauðárkrók á leið frá Drangey. 4 meun
drukknuðu.
Nýlega drukknaði við Blönduós verzlunarmaður Arni
Knudsen, uugur og efnilegar maður. Er sagt að hann hafi
verið að synda að gamni sínu í sjónum. Haldið er að hann
hafi fengið krampa.
Háinn er síra Jón Steingrímsson í Gaulverjabæ, einn
hinna efnilegustu yngri presta, mjög gáfaður inaður og vel
lærður. — 29. apríl dó í Stykkishólmi Arni Ólalsson Thor-
lacius, fyrrnm kaupmaður, 87 ára gamall.
Skipakomur. 16. p. m. kom gufuskipið Magnetic hing-
að sunnan og vestan um land með nálægt 140 vesturfara.
Hér bættist við hópinn töluvert. Með skipinu var útHutn-
ingssjóri S. Eymundsson, línuagentinn Franz, og B. L. Baldvins-
sou, er nú fór alfarinn til Ameríku í petta skipti.
Póstskipin Laura og Thyra komu hingað 19 p. m., en
urðu að liggja hér í 2 daga, pvi ekki varð skipað upp fyrir
sunnanhvassviðri. Með peim var fjöldi farpega, par á meðal
nokkrir alpingismenn með Lauru. — Frá Kaupmannahöín koin
hingað með Lauru kaupmaður Jakob Gíslason.
Hitar og blíðviðri eru nú á hverjum degi, og purkar
óvanalega miklir. Allt útlit fyrir að flæðaengjar, er nóg
vatn hafa, verði afbragðsgóðar, en harðvelli sára-lélegt.
«Landneminn» heitir nýtt blað, er fylgir sem auka-
blað með Fjallkonunni. Á að flytja frétlir frá Ganada og
íslendingum þar. — (Fjallkonan með aukablöðum læstkeypt
hjá Frb. Steinssyni).
Próf í lögum hafa tekið við háskólann í Kaupmannaböfn
Jón Magnússon, Lárus Bjarnason og Jóhannes Jóhannesson,
allir með 1. einkuun.