Norðurljósið - 25.03.1893, Síða 4

36
Saga, sem aliir kunna.
Eptir Mána.
(Framh.).
Eu eitt sagði Ólöf að væri nauðsynlegt fyrir
þau að fá sjer, það væru trúlofunarhringir, því
án þeirra gæti þó enginn maður komizt skamm
arlaust inn í hjónabandið og ekki færu þeir held-
ur með neinn út á húsganginn, þó þeir kostuðu
svo sem tuttugu krónur eða rúmlega það. — Ur
var líka nauðsynlegt, að Ingimundur fengi sjer;
sjálf átti hún vandað úr, sem húsbændur heíinar
einhvern tíma höfðu gefið henni i sumargjöf. Að
vísu átti hann gamlan hjall, bráð ónýtt skrifli,
sem aldrei undi annarsstaðar en hjá úrsmiðunum,
og þegar það var heima, gekk það ekki nema
meðan því var haldið upp við eyrað. Nýtt úr
allgott má þó fá fyrir 26 kr. og ekki eru það
heldur öll ósköpin. En svo voru það stígvjel, sem
þau mættu til að fá sjer áfæturna, því að ganga á
islenzkum sauðarbjórum, væri þó hin mesta ó-
svinna fyrir nýgipt hjón og stigvjelakaup eru
heldur ekki svo tilfinnanleg ef skóararnir gefa
æfilanga »krit«. Þar á móti er það presturinn,
sem borga verður í beinhörðum peningum, sjálf-
sagt 10 kr. op gott ef hann gerir sig ánægðan
með það, — og svo organistanum einar fjórar kr.
eða hvað ? En þá er heldur ekki eptir nema
krónan hringjarans og einhvern veginn verður
komizt út af henni, eí hægt verður að borga
allt hitt.
»Það er annars ekki svo fátt, sem við þurfum
að fá okkur», sagði Ingimundur einhverju sinni,
skömmu fyrir brúðkaupið, þegar Ólöf var að telja
upp ýmislegt, sem þau vantaði, og hún áleit, að
þau naumast gætu án verið. »Jeg sje ekki hvern-
ig við förum að kljúfa fram úr öllu þessu».
»En við ættum eins og aðrir að geta fengið
okkur lán í svipinn», sagði hún, »og borgað það
svo þegar við verðum rík. Ef heppnin yrði með
ættum við að geta komizt áfram eins og aðrir.
Ekki hafa allir byrjað með miklum efnum, sem
þó hafa komizt í álnirnar. — En eitt gróðabragð
hefir mjer dottið í hug, og það er, að halda stór-
veizlu þegar við giptum okkur og bjóða til henn-
ar öllum höfðingjum bæjarins. Þeir gefa okkur
náttúrlega s'.órfje og það er ekkí lengi að draga
sig saman, ef við bjóðum svo sem 60 eða 70 manns
í veizluna; og setjum nú svo, að þeir gefi okkur
ekki nema svo sem 10 kr. hver, sem þó líklega
er það allra minnsta. þá eru það — látum okknr
sjá — tíu sinnum sjö? — verða sjö hundruð kr.
— og það er þó ekki svo lítið sem kaupa má
fyrir þær, ef vel er á haldið. Við getum sjálf-
sagt borgað allan kostnaðinn og haft þó talsverð-
an afgang».
»Ja, þetta sýnist mjer vera óskaráð*, sagði
Ingimundur. »Jeg gæti kannske keypt mjer hlut
i skipi fyrir afganginn».
«Eða jeg fengi mjer saumamaskínu*, sagði Ó-
löf; »en nýja hanzka megum við til með að fá
okkur og mjallahvíta brúðarskó verð eg að hafa
daginn sem við giptum okkur; þá megum við
sjálfsagt til að kaupa, því ekki getum við verið
að biðja neinn að ljá okkur þá. Og svo er hatt-
urinn þinn ekki orðinn neitt »dýrðardjásn», skinn-
ið er farið að losna innan úr honum, borðinn slit-
inn og börðin farin að ritna frá kollinum, þú verð-
ur endilega að fá þjer nýjan hatt, helzt einn harð-
an og kollháan svo hann gjöri þig ofurlítið hreyfi-
legan. Það er annars ótrúlegt, hvað þið takið
stakkaskiptum karlmennirnir, þegar þið hafið eitt-
hvert laglegt höfuðfat á kollinum, og sannarlega
er mikill munur að sjá ykkur þá, eða þegar þið
eruð með einhverjar bannsettar gorkúlurnar, sem
gjöra ykkur svo förumannslega, að við óm igulega
getum horft á ykkur, ungu stulkurnar. Við skul-
um nú fastráða það með okkur, að bjóða öllum
embættismönnunum, kaupmönnunum og rikustu
borgurunum i bænum«.
»Já, og niðurjöfnunarnefndinni, svo hún vægi
okkur með aukaútsvarið», bætti Ingimundur við.
»Já, það er sjálfsagt«, sagði hún, »og jafnvel
fátækranefndinni líka, ef við gætutn haft nokkurn
hag af þvi.
Ræddu þau síðan ýmislegt um þetta og gjörðu
sjer hinar glæsílegustu vonir um framtíðina. Dag-
inn eptir fór Ingimundur að bjóða og gekk á milli
allra heldri manna í bænum. Sumir þekktu hann,
en fleiri voru þó þeir, sem engin deili vissu á hon-
um og þótti fvrir því kynlegt, að hann skyldi
vera að bjóða þeim í brúðkaup sitt.
Ymislegt hafði Ólöf og að starfa, meðan Ingi-
mundur var úti um bæ að bjóða. Hún fór til
gestgjafans, sem lofað hafði að selja þeim veizlu-
kostinn og sagði honum fyrir um rjettina, sem
hafa ætti. Svo hafði hún og ýmsa snúninga; hún
varð að útvega sjer brúðarskartið og það varð
hún að fá ljeð hjá kunningjastúlkunum og grann-
konum sínum; en óðum nálgaðist brúðkaupsdag-
urinn.
(Meira).
SJjp0 Minni svarðar
og legsteinar af ýmsri gerð, tröppusteinar og
annað steinsmíði úr islenzku grjöti, fæst eptir
pöntun fljótt og vel af hendi leyst hjá undirskrifuðuni.
Ennfremur rokkar og annað rennismíði.
Sauðagerði við Rvik 20. marz 1803.
Jón Þórarinsson.
Nærsveil amenn mega vitja Norðurljóssins í IT.
Christensens verzlun í Reykjavík, að undan teknuni
Hafnfirðingum og Alptnesingum, sem vitja þess á Skóla-
vörðustíg 6, hjá herra Matthíasi Matthiesen.
Forngripasafnið opið hvern miðvikud. oglaugard. kl. 11-12
Landsbankinn opinn hvern virkan dag kl. 111 /a—2l/a
Landsbókasafnið opið hvern rúmhelgan dag kl. 12—2
útlán mánudag, miðvikudag og laugardag kl. 2—3
Málþráðarstöðvar opnar í Reykjavík og Hafnarlirði hvem
rúmhelgan dag kl. 8—9, 10—2 og 'á—5
Söfnunarsjóðurinn opinn 1. mánudag í hverjum mánuði
kl. 5—6.
Ritstjóri:
Hjálmar Sigurðarson realstúdent.
Prentsmiðja ísafoldar 1893.