Óðinn - 01.02.1909, Qupperneq 3

Ó Ð I N N
83
elsmenn kæmust undan Faraó. Og svo þjóta eim-
lestirnar á brúm yfir götunnm, eða í göngum neð-
anjarðar; umferðin er svo mikil, að gatan rúmar
það ekki, heldur verða menn líka að smjúga jörð-
ina. En stundum má sjá ljósleita loftbelgi sveima
hátt uppi yfir húsunum, og á þessum síðustu tím-
um ennþá furðulegri vjelar, loftherskipin, beina
flugið, og taka stefnu eftir aðalgötunum. Og er
ekki ofsagt að alt sje á ferð og flugi.
Þegar kvöldar, tendrast óteljandi rafljós, svo
að varla ber nokkurstaðar skugga á, og er eins
og röð af tunglum að sjá uppi yfir miðjum aðal-
götunum. Berlín er best uppljómuð af öllum höf-
uðborgum Evrópu. En verst er götulýsingin í
Lundúnum, mest gasljós. (Eins kvað eiga að
verða í Reykjavík, þó ilt sje til þess að vita, fyrir
margra hluta sakir, og ekki síst ef hinn lieims-
frægi höfundur að »Anticipations«, H. G. Wells, er
svo margt hefur sagt fyrir þess háttar, sem nú er
fram komið, er einnig sannspár í því, að innan
fárra ára verði rafmagn alment notað til eldnnar).
Og er vjer lítum tif, sjest alt í einu eins og eld-
straumur renna á húsahliðunum, eða feika uppi
yfir þökunum; hann bregður í bugður og króka,
uns eldlegir bókstafir loga við kvöldhimininn. Eru
þetta tákn frá himnum, mene tekel, logandi við-
vörun til þessarar spiltu Babýlonar? Nei, það eru
auglýsingar um að þessir og þessir vindlingar sjeu
bestir; eða þarna sje að leita skemtistaðar o. s.
frv.; amors-salir má lesa úr einu logaletrinu, og
glóandi ör sýnir slefnuna. Þarna á orðið aug-
lýsa við.
Vjer göngum inn á einn af þessum glóstafs-
auglýstu slöðum, þar sem heitið er á leiksviði
ýmsum af bestu glímumönnum heimsins. Iðk-
endur grísk-rómversku glímunnar eru þeir íþrótta-
menn, sem mestum vinsældum eiga að fagna hjá
almenningi nú; eru þeir líkt og sverðungar (gladia-
torar) voru i Rómaveldi forðum. Að vísu mun
hafa ennþá meira þótt til sverðunganna koma, þótt
öllum skemtunum betra, að sjá þá spriklandi f
blóði sínu, sem fyrir skemstu höfðu hlaupið inn
á leiksviðið með blikandi vopnum, fullir af afli
og fjöri. Og svo var það undir áhorfendunum
komið, hvort sigurvegarinn slálraði þeim sem fall-
ið hafði óvígur.
Nú falla raunar varla glímumenn svo, að þeir
standi ekki upp aftur, og áhorfendur eiga ekki ráð
á lífi þeirra. En það er þó ávalt ánægjan yfir
því að sjá einhvern verða undir — eða þá sigra—,
því að geta mætti þess til, að fremur væri það
þetta, en sjálf glíman, sem mönnum þykir skemt-
un að. Og þar sem þeir sitja yfir ölkollum sín-
um og tóbaksglóðum — hvað það er í rauninni
undarlegt að sjá menn gera sig að nokkurskon-
ar reykháfum — þá finst þeim þeir eiga einhvern
þátt í heljarafli kappanna, sem sveitast lýsi til að
leggja, eða umflýja að vera lagðir, á báðar axlir.
Og það var nú engin lýgi, þótt í auglýsingu
stæði, að þarna væru saman komnir hinir gild-
ustu glímukappar. Mátti þar sjá margan harðan
aðgang og langan, og mikinn sveita til jarðar
drjúpa, áður annarhvor var lagður á sitt breiða
bak. Lögðu jötnarnir svo fast hrammana hvorir
að öðrum, að hver meðalmaður hefði sjálfsagt
fengið af beinbrot eður bana.
Þar var Antonitch hinn serbneski, tröllið, sem
í fornutn sögum sjálfsagt hefði verið talinn 7 álna
hár; því að ekki vantar hann nema helming á þá
hæð, og er raunar lygilega úr grasi vaxinn, þó að
satt sje sagt frá. Náði enginn kappanna honum
meir en í öxl; var jötuninn svartur og svipþungur
og röddin draugslega dimm. Margir fjellu þar
fyrir honum; en þó að hann væri afarstór og
sterkur og mjög frægur -- eins og segir um Ajax
Telamonsson, — þá komst hann þó í hendur á
þeim, sem voru honum ofurefli, þótt varla bæru
þeir kollinn hærra en við bringu honum. Nefni
jeg þar einkum hinn afarsterka, nautumlíka Rússa
Padúbny, líklega frægasla glímumann, sem nú er
uppi. Flestir voru glímumenn dökkir á brún og
brá, en Padúbny er Ijóshærður og bláeygur, herða-
breiður og hálsdigur, svo að líkara er nauti en
manni. Og svo mikið sem mjer hafði fundist um
hvað maðurinn var þrekvaxinn, er jeg sá hann á
leiksviði, þá óx mjer hann þó enn í augum, er jeg
stóð nálægt honum í mannfjölda. Svo geisibreið-
ar sem berðarnar eru og bakið, þá er þó svír-
inn enn þá digrari en því svari. Hef jeg engan
þann mann sjeð, sem líktist meir þeirri hugmynd
er jeg hal'ði gert mjer um Gretti, en þennan Rússa,
og kemur það ef til vill nokkuð af orðum Þor-
bjargar digru, er bændur ætluðu að hengja Gretti:
»Hver er þessi hinn hálsdigri?« mælti hún. Mætti
af þeim orðum ráða, að þó allur hafi maðurinn
verið býsna þrekinn, þá hafi þó einkum hálsinn
borið frá því sem var um aðra menn.
Þessi rússneski berserkur hafði auðsjáanlega
afl fram yfir alla, sem móti honum voru sendir,
og aðrins þeir allra sterkustu og mjúkustu, eins
og Jakob Kocb, stóðu nokkuð verulega i honum;
en við hina minni máttar Jjek hann sjer aðeins,
og hafði gaman af að veifa kringum sig tveggja-
mökunum, eins og Grettir á Hegranesþingi.
En öðruvísi hefur verið að sjá í augu Gretti,
en þessu rússneska nautmenni; því að Grettir var
vitur maður, ef marka mætti það sem sagan segir
af orðum lians, í bundnu máli og óbundnu.
(Tröllasögur þessar eru nokkru lengri; er í
öðrum kafla aðalbetjan Feitur hinn mikli — öðru
nafni Daumas, 360 pund að þyngd -— þó að hann
lægi að lokum fyrir Steingilsi sterka).
Helgi Pjeturss.