Óðinn - 01.03.1910, Blaðsíða 10

98
ÓÐINN
Um Jónas Hallgrímsson
Ilaft eftir Páli Melsted.
Nú er sá tnaður látinn, sem best iiiundi Jónas
Hallgríinsson, en það var Páll Melsted sagnfræð-
ingur.
Jeg átti oft tal við Pál, en sjaldan svo að
hann mintist ekki á Jónas; hann unni Jónasi og
mat hann svo mikils, að hann taldi óþarft að
leyna brestum hans.
»Skelfing var Jónas latur maður.« — »Jónas var
dulur og þunglyndur, en ágætur í umgengni og
óvenjulega glaðlyndur þegar svo bar undir«. Þetta
eru óbreytt orð Páls.
Páll sagði, að Jónas liefði lítið ort í skóla.
Hannes Hafstein getur þess í æfisögu Jónasar, að
Dr. Seheving hafi stundum fengið honum og nokkr-
um öðrum piltum dæmisögur til að yrkja út af.
Páll sagði mjer að þeir hefðu helst orðið til þess,
Jónas, Búi Jónsson og Andrjes Hjaltalín.
Hann sagði mjer líka að vísuna »Hóla hítur
hörkuhál« hefði Jónas ort i skóla.
Þeir voru sambýlismenn á Garði PállogJónas.
Einu sinni kom Páll heim frá miðdegisverði
og raulaði fyrir munni sjer:
Nu lider Dagen saa jævnt og trindt,
alt Maanen staar over Stevens Klint,
over Stevens Klint.
Jónas vatt sjer við og kvað:
Nú hverfur sólin at' himinbaug,
en lnimið vekur álf og draug,
vekur álf og draug.
Arið 1839 kom Gaimard til Haínar úr íslands-
ferð sinni. Landar efndu til veislu og vildu fagna
honuin sem hest.
f’orgeir Guðmundsson fór á fund Jónasar og
hað hann gera kvæði um Gaimard. Jónas tók
því daullega og hjet engu góðu.
En þegar Þorgeir var farinn, reis liann á fæt-
ur og gekk um góll' raulandi; orti hann þá á
skamri stundu 3 fyrstu erindin í kvæðinu »Þú
stóðst á tindu Heklu hám«, Þegar þangað var
komið, nam hann staðar og sagðist ekki geta
meira. Gekk hann þá út í bæ og inn í matsölu-
hús og fjekk sjer stafraþór1), en stafraþór vildi
ekki glæða gáfuna og varð ekki meira um kveð-
skapinn það kvöld. En að kvöldi næsta dags
') Páll sngöi íiö landar hci'ðu i þá daga linít þctta nnl'n á nauta-
steik (Beuf).
hafði Jónas lokið kvæðinu. »Hann gal ekkert
með fyrirhöfn. Það kom yfir hann svona«, sagði Páll.
Þegar jeg, sem þetla skrifa, var i skóla, raksl
jeg á vísu eftir Jónas, sem ekki er í Ijóðmælum
hans og er hún þó listaverk.
Jeg fann þetta erindi með eigin hendi Jónas-
ar á frenira skjólblaðinu í sljörnufræði Ursins,
þeirri, sem Landsbókasafnið á. Þar er þetta ritað:
»Til iierra Finns Magnússen.
Gleðji pig guðsstjörnur
sem gladdi tiest
mig og mörgu sinni
vegstjarnan fagra
visku þinnar,
ástjarðar ljúfasta ljós!
J. Hallgrímsson«.
17/s 1910
G. fíjörnsson.
i€
Til Björnstj. Björnsons.
[Scnt 'in/a, cr frjettist aö B. lí. væri orðinn málhress og langaði
til að geta i'ariö aö skrifaj.
Eg með gleði' lief af þjer frjett,
áfram batinn gengur.
Harmi það mjer hefur ljett,
heimsins besti drengur!
Veit jeg að þú engan mann
enn þá hefur svikið.
En svo er Dauðinn - sviktu liann!
Og sóma fyrir vikið!
Enn um stund j)ú ýtum hjá
ætlir að fá að lifa.
Dauðanum liggur ekkert á,
cf þú þarft að skrifa.
Jón Olafsson.
Kvistir heitir ljóðabók, sem nýlega er komin út eftir
Sig. Júl. Jóhannesson lækni í Vesturheimi. Útgefandi
cr hróðir höf., Jóh. Jóhannesson kaupmaður lijei; í
Reykjavík. Margt af kvæðum Sigurðar er fallegt. Út-
gáfan er hin vandaðasta og mynd höf. framan við.
Andvökur. Þriðja bindi af kvæðasafni St. G. Ste])-
hánssonar er nú fulíprentað. Tvö fyrri bindin komu út
síðastl. ár.
J
Prentsmiðjan Gutcnbcrg.